Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18-12-2017 r. – 0113-KDIPT3.4011.305.2017.2.MH

Obowiązki płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 20 listopada 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.305.2017.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 listopada 2017 r. (data doręczenia 23 listopada 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 29 listopada 2017 r. (data wpływu 1 grudnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 30 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku:

Wnioskodawca posiada status pracodawcy w rozumieniu art. 3 ustawy Kodeks Pracy. Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenia (dalej „pracownicy”). Składka odprowadzona na ubezpieczenie jednego z pracowników, będącego zleceniobiorcą została przez Wnioskodawcę błędnie wyliczona. W efekcie powstała niedopłata, którą Wnioskodawca, jako płatnik składek na ubezpieczenie społeczne uregulował w całości, tj. zarówno w części opłacanej przez Wnioskodawcę jako płatnika, jak i w części, do sfinansowania której zobowiązany jest ubezpieczony. Pracownik, którego dotyczy opisywane zdarzenie jest zatrudniony w Spółce na umowę zlecenia do dnia dzisiejszego. Wnioskodawca zaległe składki uregulował w 2017 r. (dnia 26 lipca 2017 r. oraz dnia 11 sierpnia 2017 r. w okresie zatrudnienia pracownika). Wnioskodawca nie planuje dochodzić od pracownika zwrotu zaległej składki na ubezpieczenie społeczne, m.in. dlatego, że niedopłata powstała z winy leżącej po stronie Wnioskodawcy.

Każdorazowe ujawnienie niedopłaty składek na ubezpieczenie społeczne skutkuje obowiązkiem rozliczenia ich z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych (dalej: „ZUS”) zarówno w części opłacanej przez płatnika, jak i w części do której sfinansowania zobowiązany był ubezpieczony. Tym samym, część zaległych składek na ubezpieczenie społeczne zostanie odprowadzona przez Wnioskodawcę za ubezpieczonych ze środków Spółki – Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie zamierza również odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od uiszczonej za pracownika zaległej składki na ubezpieczenie, bowiem zdaniem Wnioskodawcy nie powoduje to przychodu po stronie pracownika, a tym samym nie powstaje obowiązek Wnioskodawcy, jako płatnika do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym zapłata przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne z własnego majątku stanowi dochód podatnika (pracownika/zleceniobiorcy) w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w związku z tym Wnioskodawca ma obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w odniesieniu do odprowadzonej składki na ubezpieczenie społeczne (część ubezpieczonego)?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, w opisanym stanie faktycznym zapłata przez płatnika składek na ubezpieczenie społeczne z własnego majątku nie jest przysporzeniem w majątku podatnika (pracownika/zleceniobiorcy) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że Wnioskodawca jako płatnik, nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w odniesieniu do odprowadzonej zaległej składki na ubezpieczenie społeczne.

W ocenie Wnioskodawcy, aby móc stwierdzić, czy będzie On zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w odniesieniu do odprowadzonej zaległej składki na ubezpieczenie społeczne, niezbędne jest najpierw określenie, czy w związku z zapłatą zaległych składek przez Wnioskodawcę, po stronie pracownika powstał przychód. Jeżeli odpowiedź na to pytanie będzie twierdząca, zdaniem Wnioskodawcy, będzie to powodowało konieczność pobrania i odprowadzenia przez Wnioskodawcę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w odniesieniu do zaległej składki. W przeciwnym wypadku obowiązek taki nie powstanie.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są „otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”.

Jednocześnie, stosownie do przepisu art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, „za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się: (…) 8) przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od: a) osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, b) właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.”

Jak stanowi art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych: „Zadania z zakresu ubezpieczeń społecznych określone ustawą wykonują: (…) płatnicy składek.” Zgodnie natomiast z art. 17 ww. ustawy:

1. Składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz chorobowe za ubezpieczonych, o których mowa w art. 16 ust. 1-3, 5, 6 i 9-12 obliczają, rozliczają i przekazują co miesiąc do Zakładu w całości płatnicy składek.
2. Płatnicy składek, o których mowa w ust. 1, obliczają części składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz chorobowe finansowane przez ubezpieczonych i po potrąceniu ich ze środków ubezpieczonych przekazują do Zakładu.

2a) Składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 16 ust. 1c i 8:

1. obliczają płatnicy składek;
2. opłaca Zakład.

3. Składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, ubezpieczeni niewymienieni w ust. 1 sami obliczają i przekazują co miesiąc do Zakładu.”

W ocenie Wnioskodawcy, wartość składki na ubezpieczenie społeczne nie stanowi dochodu podlegającego opodatkowaniu. Wartość składki, którą płatnik odprowadza, nie stanowi świadczenia na rzecz podatnika, a wywiązanie się płatnika z obowiązku publiczno-prawnego. Zdaniem Wnioskodawcy, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby decyduje jego definitywny charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może on rozporządzać. Aby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia stanowiły przychód podatkowy, muszą być otrzymane przez podatnika. Płatnik, który uiszcza składki w części należnej od pracownika, nie dokonuje natomiast w ocenie Wnioskodawcy żadnego przysporzenia majątkowego zwiększającego majątek pracownika. Pracownik nie otrzymuje od płatnika nieodpłatnych świadczeń. Składki ubezpieczeniowe zapłacone przez płatnika umożliwiają pracownikowi dopiero w przyszłości uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Składki na ubezpieczenie społeczne, w części pracowniczej, są również wyłączone z opodatkowania, zgodnie bowiem z art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie społeczne podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania.

Tożsame stanowisko wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 grudnia 2016 r., sygn. I SA/Wr 1092/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. I SA/Lu 549/16 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 października 2015 r., sygn. II FSK 1891/13. W przytoczonych orzeczeniach, Sądy zwróciły również uwagę na to, że niepobranie od pracowników odpowiednich środków tytułem zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne, prowadzi w efekcie do wypłacenia pracownikom świadczeń w wyższej wysokości, a to z kolei powoduje pobranie zaliczki na podatek dochodowy w kwocie wyższej niż należna. Wobec powyższego uznanie zapłaty składek na ubezpieczenie społeczne przez płatnika za ubezpieczonego prowadziłoby w konsekwencji do żądania zapłaty podwójnej daniny od opodatkowanych już kwot. Interpretacja art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13) stwierdził, że aby uznać świadczenie za przychód pracownika muszą być spełnione następujące warunki: zostało spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z niego w pełni dobrowolnie), został spełniony w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy), przyniósł mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, korzyść ta jest wymierna przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Zgodnie z interpretacją Trybunału Konstytucyjnego zapłata składek za ubezpieczonych nie będzie stanowić dla ubezpieczonych przychodu, takie świadczenie bowiem nie jest spełniane za zgodą ubezpieczonych, jest wypełnieniem ustawowego obowiązku ciążącego na płatniku, tym bardziej że kwota nieopłaconej przez podatnika składki na ubezpieczenie społeczne została pobrana z wynagrodzenia ubezpieczonego w formie zaliczki na podatek dochodowy.

Uwzględniając wszystkie przytoczone argumenty, Wnioskodawca wskazuje, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy, zapłata przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne za pracownika z własnego majątku nie stanowi przychodu ubezpieczonego w rozumieniu przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu. Przychód podatkowy jest w istocie określonym przyrostem majątkowym i jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny, a składki na ubezpieczenie społeczne zapłacone przez Wnioskodawcę nie mogą być utożsamiane z otrzymanymi lub postawionymi dyspozycji pieniędzmi, czy świadczeniami w naturze, nie stanowią także nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez ubezpieczonych. Powyższe oznacza, że nie istnieje konieczność pobrania przez Wnioskodawcę, jako płatnika, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w odniesieniu do odprowadzonej zaległej składki na ubezpieczenie społeczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika, to wskazać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem, do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy powinna być ona sfinansowana środkami pracownika).

W świetle powyższego, zapłacenie ze środków płatnika kwoty składek na ubezpieczenia społeczne w części, w której powinny być pokryte z dochodu osoby fizycznej (ubezpieczonego), skutkuje powstaniem przychodu po stronie osoby fizycznej. Przy czym o sposobie opodatkowania tego przychodu decyduje kwalifikacja do właściwego źródła przychodów zdeterminowana m.in. rodzajem stosunku prawnego łączącego świadczeniodawcę ze świadczeniobiorcą w momencie dokonania świadczenia.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracownika, o którym mowa we wniosku na podstawie umowy zlecenia.

W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przepis art. 42 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenia. Składka odprowadzona na ubezpieczenie jednego z pracowników będącego zleceniobiorcą została przez Wnioskodawcę błędnie wyliczona. W efekcie powstała niedopłata, którą Wnioskodawca, jako płatnik składek na ubezpieczenie społeczne uregulował w całości, tj. zarówno w części opłacanej przez Spółkę jako płatnika, jak i w części, do sfinansowania której zobowiązany jest ubezpieczony. Pracownik, którego dotyczy opisywane zdarzenie jest zatrudniony w Spółce na umowie zlecenia do dnia dzisiejszego. Wnioskodawca zaległe składki uregulował w 2017 r. (dnia 26 lipca 2017 r. oraz dnia 11 sierpnia 2017 r. w okresie zatrudnienia pracownika). Wnioskodawca nie planuje dochodzić od pracownika zwrotu zaległej składki na ubezpieczenie społeczne, m.in. dlatego, że niedopłata powstała z winy leżącej po stronie Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz ww. przepisy prawa stwierdzić należy, że z ogólnej definicji przychodów zawartej w przytoczonym na wstępie art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dlatego też zapłacone przez Wnioskodawcę za podatnika (zleceniobiorcę) składki społeczne, w części, która powinna być finansowana przez zleceniobiorcę stanowią przychód zleceniobiorcy – jeśli ubezpieczony nie zwrócił ich Wnioskodawcy (płatnikowi składek) w roku, w którym zostały zapłacone – bowiem otrzymał on (zleceniobiorca) nieodpłatne świadczenia od zleceniodawcy (zleceniodawca zapłacił za niego składki, które powinny być finansowane ze środków zleceniobiorcy).

Zatem, w przypadku, gdy Wnioskodawca nie będzie dochodzić zwrotu kwot zapłaconych składek na ubezpieczenie społeczne w części należnej od ubezpieczonego, o którym mowa we wniosku i zapłata nastąpiła na rzecz zleceniobiorcy, z którym Wnioskodawca nadal ma zawartą umowę zlecenia, wówczas świadczenie to należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, Wnioskodawca, jako płatnik jest zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy stosownie do uregulowań art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wystawić imienną informację o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11, zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych wyroków sądu administracyjnego – wskazać należy, że wyroki dotyczą konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonych stanach faktycznych i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Ponadto zauważyć należy, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947) zapadł w sprawie zgodności z Konstytucją przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących ustalania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń dokonywanych na rzecz pracowników. O rozstrzygnięcie w tej kwestii zwrócił się z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego Prezydent Konfederacji Lewiatan. Prezydent zakwestionował przepisy w zakresie, w jakim zostało im nadane znaczenie, zgodnie z którym opodatkowane są wszelkie świadczenia, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. W wyroku tym odniesiono się do świadczeń organizowania spotkań integracyjnych, wykupywania polis OC związanych z podejmowaniem decyzji cechujących się wysokim stopniem ryzyka (członków zarządów i rad nadzorczych czy innych grup pracowników), wykupywania polis na życie dla pracowników oraz zapewniania pracownikom dojazdu do pracy poprzez organizowanie zbiorowego transportu.

Tak więc, w opinii tut. Organu, wyrok ten nie znajduje zastosowania ani konsekwencji wiążących w stosunku do rozpatrywanego zagadnienia. W niniejszej sprawie przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy były bowiem skutki podatkowe związane z zapłatą ze środków Wnioskodawcy, kwoty składek na ubezpieczenia społeczne w części, w której powinny być pokryte z dochodu osoby fizycznej (ubezpieczonego), w kontekście ciążących na Wnioskodawcy obowiązków płatnika.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/