Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18-01-2018 r. – 0112-KDIL3-1.4011.6.2018.1.AG

Koszty uzyskania przychodów

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawcą jest komandytariusz spółki komandytowej x Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa. Spółka komandytowa prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie produkcji oraz handlu opakowaniami z tworzyw sztucznych. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zamierza wprowadzić w spółce system nagradzania pracowników kartami „A”. Pracownicy będą co miesiąc oceniani przy pomocy formularza kompetencji „miękkich” pracownika takich jak: utrzymanie porządku na stanowisku pracy, dyscyplina, szybkość reakcji, zespołowość, atmosfera, otwartość na zmiany, identyfikacja problemów, sumienność. Pracownicy którzy otrzymają najwięcej punktów, w nagrodę dostaną kartę „A”. Celem wprowadzenia takiego systemu nagradzania pracowników jest wykazanie się przez pracowników inicjatywą, wskazywanie pomysłów na ulepszenia w pracy, zwiększenie motywacji, zaangażowania i w efekcie efektywności w wykonywaniu pracy. Takie rozwiązanie w konsekwencji przyczyni się do wzrostu osiąganych przez spółkę przychodów. Na mocy aneksu do regulaminu wynagradzania Spółki, wprowadzono zapis, zgodnie z którym Spółka może zaoferować pracownikom możliwość korzystania z kart „A”, gdzie pracownik będzie ponosił odpłatność z tego tytułu w wysokości 1 zł wartości karty miesięcznie, a w pozostałej części wartość karnetu będzie finansowana przez pracodawcę. Część finansowana przez pracodawcę jest przychodem pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym stanowi podstawę opodatkowania.

Odpłatność za kartę w wysokości 1 zł oraz zaliczka na podatek dochodowy zostanie pobrana, za zgodą pracownika, z jego wynagrodzenia za pracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, wydatki poniesione na zakup kart „A” dla pracowników, w części finansowanej przez Spółkę, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał on prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione przez Spółkę na zakup kart „A” dla pracowników, w części finansowanej przez Spółkę.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, które mają związek z prowadzoną działalnością oraz mogą mieć wpływ na osiągnięty przychód, ewentualnie na zabezpieczenie lub zachowanie źródła tego przychodu. Wyłączenia od kosztów uzyskania przychodów zostały wymienione w art. 23 ustawy.

Wnioskodawca zamierza wprowadzić system nagradzania pracowników kartami „A”. Pracownicy będą co miesiąc oceniani przy pomocy formularza kompetencji „miękkich” pracownika takich jak: utrzymanie porządku na stanowisku pracy, dyscyplina, szybkość reakcji, zespołowość, atmosfera, otwartość na zmiany, identyfikacja problemów, sumienność. Pracownicy którzy otrzymają najwięcej punktów, w nagrodę dostaną kartę „A”. Celem wprowadzenia takiego systemu nagradzania pracowników, jest wykazanie się przez pracowników inicjatywą, wskazywanie pomysłów na ulepszenia w pracy, zwiększenie motywacji, zaangażowania, i w efekcie efektywności w wykonywaniu pracy. Takie rozwiązanie w konsekwencji przyczyni się do wzrostu osiąganych przez spółkę przychodów. Dodatkowo, świadczenia na rzecz pracowników w postaci kart „A”, wynikać będą z obowiązującego w Spółce regulaminu wynagradzania. Zgodnie z zapisami w regulaminie pracownik będzie ponosił odpłatność z tytułu korzystania z karty „A” w wysokości 1 zł wartości karty miesięcznie, a w pozostałej części wartość karnetu będzie finansowana przez pracodawcę. Część finansowana przez pracodawcę jest przychodem pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym stanowi podstawę opodatkowania. Odpłatność za kartę w wysokości 1 zł oraz zaliczka na podatek dochodowy zostanie pobrana, za zgodą pracownika z jego wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z powyższym, należy uznać, że zachodzą przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uprawniające do zaliczenia wydatków na zakup kart „A” do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w części finansowanej przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 cyt. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wskazać również należy, że to na podatniku, jako podmiocie odnoszącym ewidentne korzyści z zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zmniejszenie podstawy opodatkowania), spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt podatkowy. Na podstawie prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń musi wynikać ponad wszelką wątpliwość, że dany wydatek jest celowy i racjonalnie uzasadniony.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze, które obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych, jednakże każdorazowo należy przeanalizować, jaki jest cel takiego przedsięwzięcia.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawca zamierza wprowadzić w spółce, w której jest komandytariuszem, system nagradzania pracowników kartami „A”. Pracownicy będą co miesiąc oceniani przy pomocy formularza kompetencji „miękkich” pracownika. Osoby, które otrzymają najwięcej punktów, w nagrodę dostaną kartę „A”. Celem wprowadzenia takiego systemu nagradzania pracowników jest wykazanie się przez pracowników inicjatywą, wskazywanie pomysłów na ulepszenia w pracy, zwiększenie motywacji, zaangażowania i w efekcie efektywności w wykonywaniu pracy, co przyczyni się do wzrostu osiąganych przez Spółkę przychodów. Wnioskodawca, na mocy aneksu do regulaminu wynagradzania, wprowadził zapis, zgodnie z którym może zaoferować pracownikom możliwość korzystania z kart „A”, gdzie pracownik będzie ponosił odpłatność z tego tytułu w wysokości 1 zł wartości karty miesięcznie, a w pozostałej części wartość karnetu będzie finansowana przez pracodawcę.

Dokonując oceny charakteru wydatków związanych z zakupem świadczeń sportowych dla pracowników należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 tej ustawy.

Mając na względzie przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wydatki, które będą ponoszone przez spółkę, w której Wnioskodawca jest komandytariuszem, na zakup kart „A” dla pracowników będą pośrednio związane z prowadzoną przez spółkę działalnością. Korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń będzie służyło zwiększeniu motywacji, zaangażowania i efektywności w wykonywaniu pracy, co w konsekwencji przyczyni się do wzrostu osiąganych przez spółkę przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, koszty poniesione przez spółkę w związku z zakupem świadczeń sportowych (karty „A”), w części finansowanej przez spółkę, należy uznać za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże zaznacza się, że Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione na zakup kart „A” dla pracowników, w części finansowanej przez Spółkę, ale tylko w wysokości proporcjonalnej do jego prawa do udziału w zysku spółki.

Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/