Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17-05-2017 r. – 0112-KDIL-1.4011.16.2017.1.AA

Obowiązki płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzenia przysługującego zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 27 kwietnia 2017 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.16.2017.1.AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 2 maja 2017 r., natomiast w dniu 9 maja 2017 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 4 maja 2017 r.).

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że pytanie we wniosku dotyczy obowiązków płatnika ciążących na Wnioskodawcy w odniesieniu do umów cywilnoprawnych zawieranych przez osoby fizyczne z Wnioskodawcą.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca będący przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą planuje rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej przez świadczenie usług w zakresie opieki nad osobami starszymi na terenie Niemiec. Podstawą współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a zatrudnionymi osobami będzie umowa cywilnoprawna – umowa zlecenia. Osoby, z którymi klient Wnioskodawcy będzie zawierał umowy zlecenia będą posiadały centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) na terytorium Polski. Jednocześnie firma planuje, że okres wykonywania pracy w Niemczech przekroczy 183 dni w dwunastu następujących po sobie miesiącach, a więc w sytuacji gdyby osoby zatrudnione były na zasadzie umowy o pracę, podatek dochodowy płatny byłby na terytorium Niemiec.

Wnioskodawca nie będzie posiadał na terenie Niemiec zakładu.

Przychody z tytułu umowy zlecenia wskazanej we wniosku nie będą uzyskiwane przez zleceniobiorców jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą i w konsekwencji osoby te nie złożą Wnioskodawcy oświadczenia, że wykonywane przez nie umowy wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie jednej umowy zleceniobiorca będzie wykonywać czynności opieki nad osobą starszą przez okres około 3 miesięcy. Po okresie około 3 miesięcy (tj. po okresie obejmującym jedną umowę zlecenia na wykonywanie czynności opieki nad osobą starszą) ten sam zleceniodawca będzie wykonywał na rzecz Wnioskodawcy te same czynności (opieki nad osobą starszą) na podstawie kolejnej umowy (kolejnych umów). Umowy zlecenia obejmują opiekę nad różnymi osobami. Nie występuje ciągłość umów z tym samym zleceniobiorcą, umowy zawierane są na określony czas 1-2 miesięcy, przy czym jeśli zawierana jest kolejna umowa z tym samym zleceniobiorcą to jest ona zawierana po około 2 miesiącach przerwy. Przewidywana częstotliwość i długość to 2-3 trzymiesięczne umowy rocznie, wykonywane w różnych miejscowościach na terenie Niemiec, bez istnienia spójności geograficznej pomiędzy nimi.

Zleceniobiorcy nie będą posiadali stałej placówki w Niemczech w celu wykonywania umowy zlecenia na terenie Niemiec, czyli takiej placówki, przez którą w sposób stały wykonują wskazaną we wniosku umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawcy, jako płatniku, ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) w Polsce, w związku z wynagrodzeniem wypłacanym zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo przekroczenia przez zleceniobiorców okresu 183 dni pobytu w Niemczech, nadal będzie ciążył na kliencie Wnioskodawcy obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) w Polsce, w związku z wynagrodzeniem wypłacanym zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski.

Przywołując art. 41 ust. 1, art. 3 ust. 1 i la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4 ust. 1 i 2, art. 5, art. 15 ust. 1 i 2 i art. 22 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, Wnioskodawca wskazał, że w opisanym zdarzeniu zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Takie dochody mogłyby być opodatkowane zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w Niemczech. Wymieniony w tym artykule okres 183 dni nie ma znaczenia dla opodatkowania zleceniobiorców. Wskazany okres dotyczy bowiem wynagrodzeń ze stosunku pracy, a nie dochodów uzyskiwanych na podstawie umowy zlecenia. Takie dochody opodatkowane będą na zasadach określonych w art. 22 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w związku z art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nawet jeżeli zleceniobiorcy w opisanym zdarzeniu podlegaliby opodatkowaniu z uwagi na ich miejsce zamieszkania zarówno w Polsce (art. 3 cyt. ustawy), jak i w Niemczech (pobyt powyżej 183 dni), to taka kolizja w myśl art. 4 ust. 2 lit. a) ww. umowy rozstrzygnięta zostanie na korzyść Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie zleceniobiorcy posiadają stałe miejsce zamieszkania.

Dochody te opodatkowane będą więc w Polsce. Pobór i odprowadzanie podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) w związku z wynagrodzeniem wypłacanym zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski w myśl art. 41 ww. ustawy będzie nadal ciążył na kliencie Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, który planuje rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej przez świadczenie usług w zakresie opieki nad osobami starszymi na terenie Niemiec. Podstawa współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a zatrudnionymi osobami będzie umowa cywilnoprawna – umowa zlecenia. Osoby z którymi będą zawierane umowy zlecenia będą posiadały centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) na terytorium Polski. Planowany okres wykonywania pracy w Niemczech przekroczy 183 dni w dwunastu następujących po sobie miesiącach. Wnioskodawca nie będzie posiadał na terenie Niemiec zakładu. Na podstawie jednej umowy zleceniobiorca będzie wykonywać czynności opieki nad osobą starszą przez okres około 3 miesięcy. Po okresie około 3 miesięcy, tj. po okresie obejmującym jedną umowę zlecenia na wykonywanie czynności opieki nad osobą starszą ten sam zleceniodawca będzie wykonywał na rzecz Wnioskodawcy te same czynności (opieki nad osobą starszą) na podstawie kolejnej umowy (kolejnych umów). Przewidywana częstotliwość i długość to 2-3 trzymiesięczne umowy rocznie, wykonywane w różnych miejscowościach na terenie Niemiec, bez istnienia spójności geograficznej pomiędzy nimi. Zleceniobiorcy nie będą posiadali stałej placówki w Niemczech w celu wykonywania umowy zlecenia na terenie Niemiec.

W związku z powyższym zastosowanie znajdą uregulowania zawarte w umowie z dnia 14 maja 2003 r. zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. 2005 r., Nr 12, poz. 90).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. umowy dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywanego wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie, w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. umowy, określenie „wolny zawód” obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub edukacyjną, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, adwokatów i radców prawnych, inżynierów, architektów, dentystów, doradców podatkowych i biegłych rewidentów.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 ww. umowy – w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Przepis art. 5 ust. 2 ww. umowy wskazuje, że określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat i
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Stosownie do treści art. 5 ust. 4 ww. umowy – bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże zgodnie z art. 15 ust. 2 tej umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że zleceniobiorcy wykonujący usługi na podstawie umowy zlecenia w imieniu Wnioskodawcy w zakresie opieki nad starszymi osobami na terenie Niemiec nie posiadają stałej placówki, o której mowa w powyższym art. 14 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Swoje zadania wykonują w danym miejscu maksymalnie w okresie 3 miesięcy. Kolejne miejsce wykonywania czynności zleconych nie posiada spójności geograficznej z miejscem poprzednim. Zatem, przychód osiągany przez zleceniobiorców z tytułu ww. umów zleceń polega – stosownie do uregulowań ww. umowy – opodatkowaniu tylko i wyłącznie w państwie rezydencji zleceniobiorców, tj. w Polsce.

Ponadto zauważyć należy, że we wniosku Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że zleceniobiorcy uzyskują dochody ze świadczenia usług w jego imieniu w ramach umowy zlecenia, a nie z pracy najemnej. Zatem ograniczenie czasowe dotyczące 183 dni nie ma w tym przypadku zastosowania, gdyż do opodatkowania wskazanych dochodów nie mogą mieć zastosowania postanowienia art. 15 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przepis ten reguluje zasady opodatkowania przychodów osiąganych z pracy najemnej a nie z umowy zlecenia.

Przenosząc rozważania na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy wskazać, że ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy zidentyfikował jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ww. ustawy, powoduje że na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższych tytułów, ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Dodatkowo w myśl art. 42 ust. 1a ww. ustawy – w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Ponadto zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Z przywołanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że przychody jakie uzyskują zleceniobiorcy z umów zleceń opisanych we wniosku są opodatkowane tylko i wyłącznie w Polsce.

Zatem zakwalifikowanie ww. przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powoduje, że na dokonującym wypłat z powyższego tytułu, tj. na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy oraz wystawienia informacji dla zleceniobiorców o pobranych zaliczkach na druku PIT-11.

We wniosku wskazano, że w opinii Wnioskodawcy obowiązek poboru i odprowadzania podatku dochodowego w Polsce, w związku z wynagrodzeniem wypłacanym zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski będzie ciążył na kliencie Wnioskodawcy. Jednakże jak wyjaśniono w uzupełnieniu wniosek dotyczy obowiązków płatnika ciążących na Wnioskodawcy w odniesieniu do umów cywilnoprawnych zawieranych przez osoby fizyczne z Wnioskodawcą. W związku z tym należy wyjaśnić, że wbrew twierdzeniu Zainteresowanego, to na Wnioskodawcy jako płatniku, nie zaś na innej osobie (kliencie Wnioskodawcy), ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego w Polsce od wynagrodzenia wypłacanego zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski. Dlatego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/