Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17-03-2017 r. – 1462-IPPB4.4511.1330.2016.3.JM

W zeznaniu podatkowym składanym w Polsce w związku z osiągnięciem dochodów z pracy najemnej wykonywanej w Polsce oraz w Katarze podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia, o którym mowa w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania ulgi abolicyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1330. 2016.1.JM (data nadania 12 stycznia 2017 r., data doręczenia 3 lutego 2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez przedstawienie w sposób wyczerpujący (szczegółowy) stanu faktycznego, który ma być przedmiotem rozpatrzenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Pismem z dnia 8 lutego 2017 r. (data nadania 9 lutego 2017 r., data wpływu 10 lutego 2017 r.) oraz pismem z dnia 28 lutego 2017 r. (data nadania 1 marca 2017 r., data wpływu 6 marca 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wspólnie z żoną złożył za rok 2015 zeznanie PIT-36. W zeznaniu Wnioskodawca wykazał jako należności ze stosunku pracy: dochody uzyskane od polskiego pracodawcy wykazane na PIT-11 oraz dochody uzyskane w Katarze za świadczenie pracy dla katarskiej organizacji rządowej, które uzyskał w okresie do dnia przeniesienia do Kataru tzw. ośrodka interesów życiowych, czyli do dnia przyjazdu do Kataru żony z dziećmi i wspólnego tam zamieszkania z rodziną. Taki sposób opodatkowania był zgodny z uzyskaną przez Wnioskodawcę interpretacją indywidualną Ministra Finansów wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 11 września 2015 r. Nr IPPB4/4511-835/15-2/JK2. Dochody uzyskane w Katarze przed przyjazdem rodziny Wnioskodawca wykazał w informacji PIT/ZG w kolumnie C: dochód, o którym mowa w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy. Należną zaliczkę od tych dochodów, którą samodzielnie bez pośrednictwa płatnika Wnioskodawca wpłacił do Urzędu Skarbowego zgodnie z art. 44 ust. 1a ustawy również Wnioskodawca wykazał w zeznaniu PIT-36. Żona Wnioskodawcy w zeznaniu wykazała jako należności ze stosunku pracy dochody uzyskane od polskiego pracodawcy wykazane na PIT-11. Do zeznania PIT-36 Wnioskodawca dołączył również PIT/O wykazując ulgę na dwoje dzieci oraz ulgę, o której mowa w art. 27g ustawy. Następnie po wezwaniu telefonicznym z Urzędu Skarbowego małżonkowie złożyli korektę zeznania PIT-36 wycofując ulgę, o której mowa w art. 27g ustawy. Według uzyskanej z urzędu skarbowego informacji telefonicznej Wnioskodawca nie ma prawa do skorzystania z tej ulgi, gdyż w Katarze nie zapłacił żadnych podatków od uzyskanych tam dochodów.

W uzupełnieniu z dnia 8 lutego 2017 r. (data nadania 9 lutego 2017 r., data wpływu 10 lutego 2017 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 28 lutego 2017 r. (data nadania 1 marca 2017 r., data wpływu 6 marca 2017 r.) Wnioskodawca poinformował, że przedmiotowy wniosek dotyczy okresu podatkowego, gdy posiadał ośrodek interesów życiowych w Polsce, tj. przed wyjazdem z Polski żony i dzieci, ale już podczas Jego pobytu w Katarze. W 2015 r. Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania do celów podatkowych w Katarze. Zgodnie z wcześniej uzyskaną interpretacją podatkową do dnia przeniesienia ośrodka swoich interesów życiowych z Polski do Kataru tj. do dnia 14 lutego 2015 roku, kiedy w Katarze zamieszkała Jego rodzina Wnioskodawca uznawał, że Jego miejscem zamieszkania dla celów podatkowych jest Polska i Wnioskodawca uznawał się za rezydenta podatkowego Polski i dlatego w Polsce opodatkował przychody uzyskane w Katarze do tego dnia. W odniesieniu do pozostałej części roku podatkowego Wnioskodawca uznawał, że posiadał miejsce zamieszkania do celów podatkowych w Katarze i uznawał się za rezydenta podatkowego Kataru. W 2015 roku Wnioskodawca nie przebywał na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Do Kataru wyjechał 28 listopada 2014 roku. Rodzina Wnioskodawcy (żona i córki) przyjechała do Kataru w dniu 14 lutego 2015 roku. Wnioskodawca zamierza pozostać w Katarze na pobyt stały. Od 2015 roku włącznie Wnioskodawca przebywał w Katarze przez okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym roku kalendarzowym (2015 i 2016) – tj. przez większość roku podatkowego przebywał na terenie Kataru. Ponadto, Wnioskodawca jest zatrudniony w Katarze na umowę o pracę w instytucji rządowej na stanowisku Starszego Specjalisty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym w zeznaniu PIT-36 za rok 2015 Wnioskodawca ma prawo odliczyć od podatku ulgę, o której mowa w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo do skorzystania z ulgi, o której mowa w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem skorzystania z tej ulgi jest bowiem:

1. podleganie obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy, a takiemu Wnioskodawca podlegał do dnia wspólnego zamieszkania z rodziną w Katarze,
2. uzyskanie poza terytorium RP dochodu, który rozliczony został na zasadach określonych w art. 27 ust. 9, a z Katarem Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania wprowadzającą tzw. metodę proporcjonalnego odliczenia.

Sam fakt, że w Katarze Wnioskodawca nie płacił żadnego podatku oznacza jedynie, że od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów Wnioskodawca odlicza kwotę równą podatkowi zapłaconemu w Katarze równą zero. Nie mniej nadal do tych dochodów ma zastosowanie art. 27 ust. 9, co pozwala skorzystać z ulgi, o której mowa w art. 27g ustawy.

Przedstawione przez Wnioskodawcę powyżej stanowisko pośrednio zostało potwierdzone w interpretacji ogólnej Nr DD10.8201.2016.GOJ wydanej przez Ministra Rozwoju i Finansów dnia 31 października 2016 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika ze stanu faktycznego, w dniu 28 listopada 2014 r. Wnioskodawca wyjechał do Kataru. Rodzina Wnioskodawcy (żona i córki) przyjechała do Kataru w dniu 14 lutego 2015 roku. Wnioskodawca zamierza pozostać w Katarze na pobyt stały. Od 2015 roku włącznie Wnioskodawca przebywał w Katarze przez okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym roku kalendarzowym (2015 i 2016) – tj. przez większość roku podatkowego przebywał na terenie Kataru. W 2015 r. Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania do celów podatkowych w Katarze. Wnioskodawca wspólnie z żoną złożył za rok 2015 zeznanie PIT-36. W zeznaniu Wnioskodawca wykazał jako należności ze stosunku pracy: dochody uzyskane od polskiego pracodawcy wykazane na PIT-11 oraz dochody uzyskane w Katarze za świadczenie pracy dla katarskiej organizacji rządowej, które uzyskał w okresie do dnia przeniesienia do Kataru tzw. ośrodka intersów życiowych, czyli do dnia przyjazdu do Kataru żony z dziećmi i wspólnego tam zamieszkania z rodziną. Dochody uzyskane w Katarze przed przyjazdem rodziny Wnioskodawca wykazał w informacji PIT/ZG w kolumnie C: dochód, o którym mowa w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy. Należną zaliczkę od tych dochodów, którą samodzielnie bez pośrednictwa płatnika Wnioskodawca wpłacił do Urzędu Skarbowego, zgodnie z art. 44 ust. 1a ustawy również Wnioskodawca wykazał w zeznaniu PIT-36. Do zeznania PIT-36 Wnioskodawca dołączył również PIT/O wykazując ulgę na dwoje dzieci oraz ulgę, o której mowa w art. 27g ustawy.

W związku z powyższym, od momentu wyjazdu do Kataru do momentu przyjazdu do Kataru Jego rodziny ściślejsze związki osobiste i gospodarcze łączyć będą Wnioskodawcę z Polską. W tym okresie Wnioskodawca będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. dochody uzyskane w Polsce oraz w Katarze w tym okresie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia zastosowania ulgi abolicyjnej w odniesieniu do dochodów uzyskanych w Katarze w 2015 r., tj. w okresie gdy posiadał ośrodek interesów życiowych w Polsce, tj. przed wyjazdem z Polski żony i dzieci, ale już podczas Jego pobytu w Katarze.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Doha dnia 18 listopada 2008 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 17, poz. 93), z uwzględnieniem postanowień artykułów 15, 17 i 18 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 14 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w tym pierwszym wymienionym Państwie jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsce zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Kataru. W takim przypadku, dochód ten może być opodatkowany zarówno w Katarze, jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 14 ust. 2 umowy, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Katarze) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

W przypadku Wnioskodawcy powyższe warunki, o których mowa w art. 14 ust. 2 ww. umowy, w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych w 2015 r. nie zostaną spełnione łącznie. Od 2015 roku włącznie Wnioskodawca przebywał w Katarze przez okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym roku kalendarzowym (2015 i 2016) – tj. przez większość roku podatkowego przebywał na terenie Kataru. Ponadto w 2015 r. Wnioskodawca uzyskał dochody w Katarze za świadczenie pracy dla katarskiej organizacji rządowej. Tym samym, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że nie zostaną łącznie spełnione warunki wymienione w art. 14 ust. 2 ww. umowy w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych w 2015 r. ww. dochody Wnioskodawcy z tytułu pracy podlegać będą opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 ww. umowy, czyli w państwie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy, tj. w Polsce oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana, tj. w Katarze.

Jednocześnie, w Polsce – w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu – należy zastosować określoną w art. 22 ust. 1 ww. umowy, metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę odliczenia proporcjonalnego), zgodnie z którym jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, wówczas pierwsze Umawiające się Państwo zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w drugim Umawiającym się Państwie; jednakże takie odliczenie w żadnym razie nie może przekroczyć tej części podatku dochodowego obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód jaki może być opodatkowany w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem niniejszej Umowy dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie jest w tym Państwie zwolniony od podatku, to jednak Państwo to może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu takiej osoby wziąć pod uwagę zwolniony od podatku dochód (art. 22 ust. 2 umowy).

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochody z pracy w Katarze podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Stosownie do art. 27 ust. 9a ustawy, w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Uwzględniając powyższe, metodę unikania podwójnego opodatkowania określaną jako metoda proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) stosuje się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją. Zasada ta dotyczy również sytuacji, gdy z danym państwem Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody z pracy najemnej za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie. W przypadku natomiast gdy dochód został uzyskany w państwie, z którym Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a w państwie tym nie pobrano od niego podatku, dochód ten będzie opodatkowany w Polsce bez odliczania podatku.

Zatem, w przypadku gdy „w Katarze Wnioskodawca nie zapłacił żadnych podatków od uzyskanych tam dochodów” – co zostało wskazane w stanie faktycznym wniosku, rozliczając w Polsce dochody na zasadzie metody proporcjonalnego odliczenia w zeznaniu podatkowym składanym za 2015 r., Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia w Polsce podatku od dochodów uzyskanych w Katarze. Odliczeniu podlegałby wyłącznie taki podatek, który zostałby przez Wnioskodawcę zapłacony w Katarze od jego dochodów z pracy.

Zgodnie z art. 27g ust. 1 ustawy podatnik podlegający obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1, rozliczający na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 albo 9a uzyskane w roku podatkowym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochody:

1. ze źródeł, o których mowa w art. 12 ust. 1, art. 13, art. 14, lub
2. z praw majątkowych w zakresie praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, z wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, oświatowej i publicystycznej, z wyjątkiem dochodów (przychodów) uzyskanych z tytułu korzystania z tych praw lub rozporządzania nimi

– ma prawo odliczyć od podatku dochodowego, obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2.

Stosownie do art. 27g ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega kwota stanowiąca różnicę między podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a a kwotą podatku obliczonego od dochodów ze źródeł, o których mowa w ust. 1, przy zastosowaniu do tych dochodów zasad określonych w art. 27 ust. 8.

Odliczenia nie stosuje się, gdy dochody ze źródeł, o których mowa w ust. 1, uzyskane zostały w krajach i na terytoriach wymienionych w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 25a ust. 6 (art. 27g ust. 3 ustawy).

Przy czym, Katar nie został wymieniony w ww. rozporządzeniu, tj. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 9 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia krajów i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 493), w brzmieniu obowiązującym do 18 maja 2015 r.

Przepisy ust. 1-3 stosuje się odpowiednio do podatku obliczanego zgodnie z art. 30c (art. 27g ust. 4 ww. ustawy).

Przy czym, podkreślić należy, że do zastosowania odliczenia, o którym mowa w art. 27g ww. ustawy, nie liczy się fakt zapłaty podatku tylko czy dochód ten zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania podlega opodatkowaniu w kraju źródła i czy ma zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia. Żaden element konstrukcji tej metody nie przewiduje bowiem, aby zapłata podatku była warunkiem kwalifikującym do jej zastosowania. Niezapłacenie podatku w państwie źródła oznacza jedynie, że stosując metodę proporcjonalnego zaliczenia podatnik nie ma możliwości odliczenia zagranicznego podatku, gdyż nie poniósł z tego tytułu żadnego obciążenia.

Ponadto podkreślić należy, że ulga, wynikająca z art. 27g ustawy ma charakter powszechny, gdyż stosuje się ją wobec wszystkich podatników spełniających określone w tym przepisie warunki. W systemie prawa podatkowego, idea ulg podatkowych w postaci zwolnień przedmiotowych, koncentruje się na zniesieniu obowiązku podatkowego wobec określonych kategorii dochodów, o ile podatnik spełnia określone w danym przepisie warunki. Każda ulga podatkowa (o ile nie zawiera ograniczeń i limitów) potencjalnie zmierza do całkowitego zniesienia opodatkowania grupy podatników w zakresie ograniczonym dyspozycją danej normy. Brak jest zatem uzasadnionych przesłanek dla stwierdzenia, że zastosowanie ulgi abolicyjnej w sposób niekonstytucyjny uprzywilejowuje grupę podatników kwalifikujących się do skorzystania z tej ulgi.

W konsekwencji, w zeznaniu podatkowym składanym w Polsce w związku z osiągnięciem dochodów z pracy najemnej wykonywanej w Polsce oraz w Katarze podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia, o którym mowa w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/