Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16-11-2018 r. – 0115-KDIT3.4011.456.2018.1.MR

Zwolnienia z opodatkowania otrzymanego dofinansowania

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania otrzymanego dofinansowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W latach 2013-2018 otrzymano pomoc de minimis potwierdzoną zaświadczeniami, że jest to pomoc publiczna na podstawie decyzji urzędu gminy oraz Wojewódzkiego Komendanta Ochotniczych Hufców Pracy. Pomoc de minimis dotyczy dofinansowania kosztów kształcenia młodocianych pracowników, przysługującego pracodawcy, który zawarł z młodocianym pracownikiem umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego, z zastosowaniem przepisów ustawy o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że przychodem z działalności gospodarczej są dotacje, subwencje, dopłaty. Natomiast art. 21 ust. 1 pkt 129 określa, że przychodem zwolnionym są dotacje w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymana w latach 2013-2018 pomoc de minimis – potwierdzona zaświadczeniem urzędu gminy oraz Wojewódzkiego Komendanta Ochotniczych Hufców Pracy, że jest to pomoc publiczna – będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych lub czy będzie przychodem zwolnionym z podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymana pomoc de minimis jest przychodem zwolnionym z podatku dochodowego od osób fizycznych ponieważ zostały spełnione warunki określone w:

• rozporządzeniu Komisji Europejskiej (WE) Nr 1407/2013 z dnia 18.12.2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.Urz.UEL 352 z dnia 24.12.2013 r. str. 1);
• rozporządzeniu Komisji Europejskiej (WE) nr 1998/2006 z dnia 15.12.2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.Urz.UEL 379 z dnia 28.12.2006 str. 5).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego przepisu wynika generalna zasada opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dotacji i innych wymienionych w ww. przepisie przysporzeń, które nie są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jednocześnie przepis art. 21 ust. 1 pkt 129 ww. ustawy stanowi, że wolne od podatku dochodowego są dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust. 36.

Dotacje, zgodnie z art. 126 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2077 ze zm.) są to podlegające szczególnym zasadom rozliczania środki z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz z państwowych funduszy celowych przeznaczone na podstawie niniejszej ustawy, odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, na finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań publicznych.

W myśl art. 70b ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2018 r. poz. 1457 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do 1 września 2017 r., pracodawcom, którzy zawarli z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego, przysługuje dofinansowanie kosztów kształcenia, jeżeli:

1. pracodawca lub osoba prowadząca zakład w imieniu pracodawcy albo osoba zatrudniona u pracodawcy posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych określone w przepisach w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania;
2. młodociany pracownik ukończył naukę zawodu lub przyuczenie do wykonywania określonej pracy i zdał egzamin, zgodnie z przepisami, o których mowa w pkt 1.

Zgodnie z art. 70b ust. 6 ww. ustawy dofinansowanie przyznaje wójt (burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce zamieszkania młodocianego pracownika, w drodze decyzji, po stwierdzeniu spełnienia warunków określonych w ust. 1.

W myśl art. 70b ust. 8 tej ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lutego 2009 r. (nadanym mocą art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 6, poz. 33), dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianych pracowników jest finansowane ze środków Funduszu Pracy. Środki te przekazywane są na wyodrębniony rachunek bankowy urzędu wojewódzkiego (art. 70b ust. 9 ww. ustawy). Natomiast wojewoda otrzymane środki na dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianych pracowników przekazuje na wyodrębniony rachunek bankowy gminy (art. 70b ust. 10 ww. ustawy).

Analogiczne regulacje znajdują się w art. 122 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (Dz.U. z 2018 r., poz. 996 ze zm.), która obowiązuje, z wyjątkami, od 1 września 2017 r.

Według art. 122 ust. 8 tej ustawy dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianych pracowników jest finansowane ze środków Funduszu Pracy.

Skoro, jak wskazano powyżej, dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianych pracowników nie odbywa się w ramach dotacji, tylko finansowane jest ze środków pochodzących z Funduszu Pracy, to środki te nie są zwolnione z opodatkowania na podstawie ww. przepisu art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianych pracowników finansowane ze środków Funduszu Pracy, przyznane przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) na podstawie decyzji wydanej m.in. w oparciu o ww. przepisy ustawy o systemie oświaty oraz ustawy Prawo oświatowe, mieści się w zakresie unormowania przepisu art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest więc przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak wynika z treści wniosku, dofinansowanie kosztów z tytułu kształcenia młodocianych pracowników otrzymano w latach 2013-2018. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie przepis art. 70b ust. 8 ustawy o systemie oświaty oraz przepis art. 122 ust. 8 ustawy Prawo oświatowe, z których wynika, iż dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianych pracowników nie jest dotacją celową korzystającą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, otrzymane dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianych pracowników, stanowi przychód z działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/