Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16-03-2017 r. – 0461-ITPB2.4511.1083.2016.2.ENB

Czy ponoszone przez Wnioskodawcę nakłady na transport pracowników w postaci kosztów biletów lotniczych, kosztów przeprawy promowej, kosztów przejazdu samochodem służbowym tj. paliwa, opłat drogowych, materiałów eksploatacyjnych środków transportu a także zwrot wydatków za korzystanie z prywatnego samochodu pracownika do celów służbowych w analizowanej sytuacji powinny być doliczone pracownikowi do przychodu?

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 20 lutego 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania transportu oddelegowanym pracownikom.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca realizuje prace montażowe w branży stalowej w przeważającej części poza granicami kraju na terenie Europy kontynentalnej i Skandynawii. Wnioskodawca oddelegowuje grupę swoich pracowników do pracy poza granicami kraju w celu realizacji zadań powierzonych przez klientów. Zawarto z pracownikami stosowne umowy w zakresie oddelegowania, w związku z czym wyjazdy pracowników nie są traktowane i rozliczane w ramach podróży służbowych pracowników. Wynika to z narzucenia przez prawo kraju oddelegowania spełnienia warunku wypłaty pracownikowi minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w danym kraju oddelegowania za okres pracy w tymże kraju. Brak spełnienia tego wymogu wyklucza spółkę z możliwości ubiegania się o realizację prac lub może być podstawą sankcji prawnych. Wnioskodawca organizuje pracownikom transport do miejsca oddelegowania i pokrywa wartość biletów za prom / samolot, które są imienne tj. przypisane danej osobie. Spółka zapewnia również samochód służbowy, który przeznaczony jest do transportu całej grupy oddelegowanej do miejsca realizacji powierzonego spółce zadania. W przypadku braku zapewnienia przez spółkę grupie oddelegowanych pracowników samochodu służbowego, spółka zwraca pracownikowi wydatki za wykorzystywanie jego prywatnego samochodu do celów służbowych (w tym koszty kilometrówek ponoszonych w ramach podróży oddelegowanego jego prywatnym samochodem, w trakcie której przewozi on grupę oddelegowanych pracowników). Podczas wykorzystywania samochodów służbowych lub prywatnych do celów służbowych przez pracowników oddelegowanych na potrzeby realizacji powierzonych zadań samochody te służą również do transportu podstawowych narzędzi, odzieży bhp, sprzętu bhp, masek spawalniczych i tym podobnego wyposażenia związanego z powierzonymi obowiązkami służbowymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Wnioskodawcę nakłady na transport pracowników w postaci kosztów biletów lotniczych, kosztów przeprawy promowej, kosztów przejazdu samochodem służbowym tj. paliwa, opłat drogowych, materiałów eksploatacyjnych środków transportu a także zwrot wydatków za korzystanie z prywatnego samochodu pracownika do celów służbowych w analizowanej sytuacji powinny być doliczone pracownikowi do przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez spółkę nakłady na transport pracowników w postaci kosztów biletów lotniczych, kosztów przeprawy promowej, kosztów przejazdu samochodem służbowym tj. paliwa, opłat drogowych, materiałów eksploatacyjnych środków transportu a także zwrot wydatków za korzystanie z prywatnego samochodu do celów służbowych pracownika w analizowanej sytuacji nie powinny być doliczone pracownikom do przychodu, tj. nie stanowią przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy pracownik otrzymując zagwarantowane przez spółkę pokrycie kosztów przejazdu / zwrot wydatków związanych z wykorzystywaniem prywatnego samochodu do celów służbowych wypełnia tylko obowiązki służbowe wynikające z zawartej pomiędzy nim a spółką umowy o pracę, tym samym po stronie pracownika nie powinno wystąpić jakiekolwiek przysporzenie majątkowe służące realizacji celów osobistych pracownika. Po drugie, konieczność przejazdu pracownika wynika z potrzeb pracodawcy, a nie pracownika. Jednym z obowiązków spółki jest ponoszenie wszelkich kosztów związanych z pracą świadczoną przez jej pracowników i obowiązek ten nie może być przerzucany na pracowników. Zwrot kosztów podróży oddelegowanego nie powinien stanowić dla niego przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze względu na fakt, że celem tych świadczeń jest zapewnienie właściwych warunków wykonania obowiązków służbowych, a nie zapewnienie pracownikowi korzyści majątkowych z tego tytułu. Organizacja transportu i ponoszenie jego kosztów przez spółkę ma na celu zapewnienie sprawnej, efektywnej i terminowej realizacji zadań powierzonych spółce przez jej klientów. Świadczenia opisane w stanowisku spółki mają charakter narzędzia w prowadzeniu działalności gospodarczej. Spółka opiera swoje stanowisko o wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w którym wskazane jest, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia spełniające łącznie warunki:

1. zgody pracownika na korzystanie w pełni dobrowolnie;
2. spełnienia w interesie pracownika, przyniesienia korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiał by ponieść;
3. korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji nie występuje spełnienie łącznie wszystkich wymienionych w wyroku Trybunału warunków ponieważ odnosząc się do punktu 1) pracownika obowiązują zobowiązania wynikające ze stosunku pracy i oddelegowanie ma charakter polecenia wykonania obowiązków służbowych, odnosząc się do punktu 2) koszty poniesione na transport osobowy są ponoszone w interesie spółki i nie przynoszą korzyści w postaci zwiększenia aktywów pracownika jak również nie wywołują uniknięcia wydatku, który skutkuje przysporzeniem korzyści poza relacją wynikającą ze stosunku pracy. Odnosząc się do punktu 3 jedynie w przypadku biletów imiennych można mówić o możliwości przypisania świadczenia indywidualnie pracownikowi, ponieważ w pozostałych przypadkach dotyczy grupy pracowników kierowanych do realizacji usług w imieniu spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie zatem z literalnym brzmieniem ww. artykułu przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ustawy).

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2–2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, iż w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Powyższe prowadzi do wniosku, że – w sytuacji, gdy pracodawcy oferują pracownikom całą gamę nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, które leżą niejako wpół drogi między gratyfikacją (rzeczową czy w postaci usługi), przyznaną pracownikowi jako element wynagrodzenia za pracę, która jest objęta podatkiem dochodowym, a wymaganymi przez odpowiednie przepisy świadczeniami ze strony pracodawcy, które służą stworzeniu odpowiednich warunków pracy (przepisy bhp) i które są zwolnione z tego podatku – każda sprawa wymaga jej rozpatrzenia z uwzględnieniem wszystkich elementów dotyczących wykonywanej pracy, tj. w szczególności postanowień umowy o pracę, charakteru pracy oraz obowiązków pracodawcy wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy.

Ma to szczególne znaczenie w kontekście funkcjonujących w ustawie PIT zwolnień przedmiotowych. Zwolnić od podatku można bowiem wyłącznie taki przychód, który ze swojej istoty stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wolne od podatku są m.in.:

• diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika (art. 21 ust. 1 pkt 16 lit.a ustawy),
• kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie (art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy),
• wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.) (art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy).

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, należy zauważyć, że Wnioskodawca oddelegowuje grupę swoich pracowników do pracy poza granicami kraju w celu realizacji zadań powierzonych przez klientów. Zawarto z pracownikami stosowne umowy w zakresie oddelegowania, w związku z czym wyjazdy pracowników nie są traktowane i rozliczane w ramach podróży służbowych pracowników. Wynika to z narzucenia przez prawo kraju oddelegowania spełnienia warunku wypłaty pracownikowi minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w danym kraju oddelegowania za okres pracy w tymże kraju. Brak spełnienia tego wymogu wyklucza spółkę z możliwości ubiegania się o realizację prac lub może być podstawą sankcji prawnych. Wnioskodawca organizuje pracownikom transport do miejsca oddelegowania i pokrywa wartość biletów za prom / samolot, które są imienne tj. przypisane danej osobie. Spółka zapewnia również samochód służbowy, który przeznaczony jest do transportu całej grupy oddelegowanej do miejsca realizacji powierzonego spółce zadania. W przypadku braku zapewnienia przez spółkę grupie oddelegowanych pracowników samochodu służbowego, spółka zwraca pracownikowi wydatki za wykorzystywanie jego prywatnego samochodu do celów służbowych (w tym koszty kilometrówek ponoszonych w ramach podróży oddelegowanego jego prywatnym samochodem, w trakcie której przewozi on grupę oddelegowanych pracowników). Podczas wykorzystywania samochodów służbowych lub prywatnych do celów służbowych przez pracowników oddelegowanych na potrzeby realizacji powierzonych zadań samochody te służą również do transportu podstawowych narzędzi, odzieży bhp, sprzętu bhp, masek spawalniczych i tym podobnego wyposażenia związanego z powierzonymi obowiązkami służbowymi.

W kontekście powyższego należy zauważyć, że oddelegowanie polega na czasowej zmianie miejsca wykonywania pracy przez pracownika poprzez wypowiedzenie dotychczasowych warunków umowy o pracę i wskazanie nowego miejsca wykonywania pracy. Jednocześnie w przypadku oddelegowania powszechnie obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi wydatków, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 77⁵ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666). Oddelegowania nie można zatem utożsamiać ani z podróżą służbową ani z pracą mobilną. Oddelegowanie, w przeciwieństwie do podróży służbowej, nie stanowi wykonania zadania służbowego (poza stałym miejscem pracy, na polecenie pracodawcy) rozumianego, jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy. Oddelegowanie dotyczy bowiem czasowego wykonywania pracy w innej miejscowości.

Stąd, w sytuacji, gdy pracodawca – mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa pracy – zapewni oddelegowanemu pracownikowi transport do miejsca oddelegowania i pokrywa wartość biletów za prom / samolot, które są imienne tj. przypisane danej osobie, jak też w sytuacji gdy Spółka zapewnia samochód służbowy- niebędący autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który przeznaczony jest do transportu pracowników oddelegowanych do miejsca realizacji zadania, to wartość tych świadczeń stanowi dla pracowników przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu tym podatkiem.

W takim przypadku mamy bowiem do czynienia ze świadczeniem, którego otrzymanie jest związane z dojazdem do miejsca oddelegowania, tj. nowego miejsca pracy zaakceptowanego przez pracownika. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku tego świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść przedmiotowy wydatek. Zatem przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku na transport do miejsca oddelegowania, jaki musiałby ponieść w celu dojazdu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych zgodnie z postanowieniami umowy, którą zawarł z pracodawcą.

Należy również zwrócić uwagę, że w sytuacji gdy samochodem służbowym podróżuje grupa pracowników, Wnioskodawca ma możliwość ustalenia wysokości przychodu przypadającego na konkretną osobę. Wnioskodawca zna swoich pracowników z imienia i nazwiska i wie kogo oddelegowuje do pracy. Uwzględniając następnie wysokość kosztów poniesionych na zorganizowanie takiego transportu może ustalić wysokość przychodu uzyskanego przez konkretnego pracownika korzystającego z zapewnionego mu transportu.

Odnosząc się natomiast do zwrotu pracownikowi wydatków za wykorzystywanie jego prywatnego samochodu do celów służbowych (w tym kosztów kilometrówek ponoszonych w ramach podróży oddelegowanego jego prywatnym samochodem, w trakcie której przewozi on grupę oddelegowanych pracowników), zauważyć należy, że do tego rodzaju świadczeń nie mają zastosowania kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, gdyż pogląd wyrażony w tym wyroku ma zastosowanie wyłącznie do świadczeń niepieniężnych. Przy czym świadczeniem niepieniężnym nie jest zwrot kosztów związanych z wykorzystywaniem prywatnego samochodu pracownika do celów służbowych. Tego rodzaju świadczenie jest świadczeniem pieniężnym, a co za tym idzie jego rozpatrywanie w kontekście kryteriów wskazanych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego jest bezprzedmiotowe. Jak bowiem zauważył Trybunał Konstytucyjny, „w wypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów)”. Jednocześnie z uwagi na brak w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnienia od podatku ww. zwrotów, stanowią one przychód ze stosunku pracy i zgodnie z wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy zasadą, podlegają opodatkowaniu.

Reasumując, zarówno zwrot kosztów wypłacany pracownikowi w związku z używaniem samochodu prywatnego do celów służbowych jak i wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci pokrycia kosztów transportu do miejsca oddelegowania stanowi dla pracownika Wnioskodawcy przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu tym podatkiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/