Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15-06-2018 r. – 0114-KDIP3-2.4011.228.2018.2.AK

Możliwość zastosowania 50% k.u.p. oraz wynikające z tego faktu obowiązki płatnika?

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika i możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej także jako: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. produkowania audycji radiowych, organizowania muzycznych wydarzeń plenerowych czy tzw. radiowych akcji specjalnych. W ramach wykonywanej działalności, zatrudnia na podstawie umów o dzieło, a czasem także umów o pracę, m.in. osoby zajmujące następujące stanowiska (dalej także łącznie jako: „Współpracownicy”):

1. lektor radiowy,
2. wydawca – autor programów radiowych
3. montażysta dźwięku,
4. producent/realizator dźwięku,
5. scenarzysta programów radiowych, wydarzeń plenerowych i tzw. radiowych akcji specjalnych.

Ad. 1 Do zakresu obowiązków lektora radiowego należy m.in. odczytywanie tekstów, na potrzeby konkretnych audycji radiowych produkowanych przez Wnioskodawcę, w autorski i charakterystyczny dla danego lektora sposób.

Ad. 2 Do zakresu obowiązków wydawcy – autora programów radiowych należy m.in. przygotowanie koncepcji materiałów do emisji, opracowanie scenariusza, wybór tematów, które będą poruszane w trakcie danych audycji radiowych i ustalenie ich kolejności, bazując przy tym na szerokim doświadczeniu zawodowym, które umożliwia wybór takich treści, które najlepiej trafią do grona odbiorców.

Ad. 3 Do zakresu obowiązków montażysty dźwięku należy m.in. kreatywne łączenie muzyki, efektów specjalnych i głosu ludzkiego, z uwzględnieniem intencji zawartej w scenariuszu danej audycji radiowej. Zadaniem montażysty jest takie ukształtowanie montowanych nagrań, aby odzwierciedlały pierwotne intencje autora tekstu. Zakres jego obowiązków obejmuje także tzw. mastering utworów dźwiękowych, który pozwala na podniesienie ich jakości i wzmożenie uczucia ich jednolitości, poprzez dopasowanie balansu częstotliwości, postrzegalnej głośności i odstępów pomiędzy poszczególnymi dźwiękami.

Ad. 4 Do zakresu obowiązków producenta/realizatora dźwięku należy m.in. rejestracja produkcji autopromocyjnych, reklamowych i tzw. jingli, a także ich późniejszy montaż i mastering. Jego zadaniem jest realizacja strony elektroakustycznej lub postprodukcja przedsięwzięć związanych z dźwiękiem, zapewniająca jego właściwe parametry techniczne i estetyczne. Pracuje na urządzeniach takich, jak np. stół mikserski, korektory, procesory sygnałowe itp.

Ad. 5 Do zakresu obowiązków scenarzysty programów radiowych, wydarzeń plenerowych i radiowych akcji specjalnych należy m.in. opracowywanie tekstowych scenariuszy opisujących przebieg poszczególnych audycji radiowych, wydarzeń organizowanych przez Wnioskodawcę czy radiowych akcji specjalnych. Jego zadaniem jest na przykład wybór artystów, którzy zostaną zaproszeni na dane wydarzenie plenerowe czy formy nagród, które będą dystrybuowane w ramach danej radiowej akcji specjalnej i najlepiej będą odpowiadały celom Wnioskodawcy.

Utwory i wykonania artystyczne powstałe w wyniku wypełniania poszczególnych zadań przez Współpracowników mają charakter twórczy i są przedmiotami prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 880, ze zm., dalej jako: „Ustawa o prawie autorskim”). Współpracownicy, w ramach wykonywania obowiązków z umów o dzieło lub umów o pracę, są twórcami lub artystami wykonawcami w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim.

Każde z zadań wykonywanych przez Współpracowników wymaga od nich indywidualnego i oryginalnego podejścia, a często też tworzenia niestandardowych rozwiązań. Dlatego też każde z nich wykazuje cechy niepowtarzalności wykonanego wytworu, niezbędne do uznania go za przedmiot prawa autorskiego. Akty twórczości Współpracowników są wynikami doświadczenia zawodowego, nie są zaś efektem powielania gotowych rozwiązań. Przygotowywane przez nich treści są kształtowane, zestawiane i wyrażane w sposób swobodny, zależy od koncepcji autora. Mając to na uwadze, wytwory wykonywane przez Współpracowników (z wyjątkiem Współpracowników będących lektorami radiowymi) stanowią utwory w rozumieniu art. 1 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim. Wytwory wykonywane przez lektorów radiowych stanowią zaś wykonania artystyczne w rozumieniu art. 85 Ustawy o prawie autorskim.

Wynagrodzenie, które otrzymują Współpracownicy, jest kalkulowane w oparciu o karty twórczości (dalej jako: „Karty twórczości”), na których Współpracownicy wskazują listę konkretnych utworów lub wykonań artystycznych wykonanych w trakcie danego okresu rozliczeniowego wraz z wysokością honorarium autorskiego należnego za przeniesienie na Wnioskodawcę praw autorskich lub praw pokrewnych w odniesieniu do każdego z nich. Karty twórczości stanowią szczegółową ewidencję stworzonych wytworów oraz przeniesionych praw autorskich lub praw pokrewnych. Karty twórczości są przekazywane przez Współpracowników Wnioskodawcy po zakończeniu każdego z okresów rozliczeniowych.

Honorarium autorskie należne Współpracownikom za przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych w odniesieniu do wytworzonych w danym okresie rozliczeniowym utworów lub wykonań artystycznych, jest ustalane w oparciu o zasady wskazane przez Wnioskodawcę przy nawiązywaniu współpracy.

W treści umów o dzieło i umów o pracę zawieranych z Współpracownikami, znajdują się postanowienia, zgodnie z którymi Współpracownicy przenoszą na Wnioskodawcę pełnię praw autorskich lub praw pokrewnych do utworów lub wykonań artystycznych opracowanych w trakcie danego okresu rozliczeniowego z chwilą przekazania Wnioskodawcy Karty twórczości. Inny zapis wspomnianych umów stanowi, że wynagrodzenie otrzymywane przez Współpracowników jest honorarium autorskim, należnym za przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych do utworów lub wykonań artystycznych. Ponadto, w umowach o dzieło i umowach o pracę wykorzystywanych przez Wnioskodawcę zawierany jest zapis, zgodnie z którym honorarium autorskie staje się należne po przyjęciu utworów lub wykonań artystycznych przez Wnioskodawcę, zaś przyjęcie utworów wykonań artystycznych ma formę zatwierdzenie danej Karty twórczości przez osobę wskazaną przez Wnioskodawcę.

Pismem z dnia 9 maja 2018 r. Nr KDIP3-2.4011.228.2018.1.AK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie:

• Jaki konkretnie utwór objęty ochroną praw autorskich powstanie (zostanie stworzony) w efekcie wykonywania pracy na każdym stanowisku pracy tj. przez każdego pracownika?

• Czy wykonywana przez osoby zatrudnione praca będzie posiadała charakter twórczy związany z działalnością publicystyczną, naukowo-dydaktyczną lub inną wskazaną w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Proszę o wskazanie elementów, które wskazują na taki charakter tych utworów.

• Czy umowy o pracę/dzieło przewidują zróżnicowanie należnego wynagrodzenia na kwotę związaną z korzystaniem z praw autorskich/praw pokrewnych i kwotę związaną z wykonywaniem innych obowiązków pracowniczych? Jeśli tak, w jaki sposób uregulowano tę kwestie?

• Czy w umowie o pracę/dzieło wskazana zostanie konkretna kwota honorarium autorskiego za przeniesienie autorskich praw majątkowych do utworów stworzonych w ramach obowiązków służbowych przez pracowników na Spółkę?

• Czy kwota ww. honorarium jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu, rzeczywiście wykonanej pracy o charakterze twórczym, wartości rynkowej przekazanego prawa autorskiego, czy też zostanie ustalona w inny sposób, np. w oparciu o czas pracy? Proszę dokładnie wyjaśnić w jaki sposób i na podstawie jakich przesłanek kwota honorarium będzie ustalana?

Pismem z dnia 21 maja 2018 r. Wnioskodawca w wyznaczonym terminie dokonał uzupełnienia wniosku wskazując, iż:

Jaki konkretnie utwór objęty ochroną praw autorskich powstanie (zostanie stworzony) w efekcie wykonywania pracy na każdym stanowisku pracy tj. przez każdego pracownika?

Tak, jak zostało wskazane na str. 10 Wniosku, każde z zadań powierzonych osobom związanym ze Spółką umowami o dzieło lub umowami o pracę (dalej: „Współpracownicy”) jest rozpatrywane i opracowywane indywidualnie.

Realizując je, Współpracownicy stosują indywidualne i oryginalne podejście, a często też niestandardowe rozwiązania, dlatego też każde z nich wykazuje cechy niepowtarzalności wykonanego wytworu, niezbędne do uznania ich za przedmiot prawa autorskiego lub prawa pokrewnego. Akty twórczości Współpracowników są wynikami doświadczenia zawodowego, nie są zaś efektem powielania gotowych rozwiązań. Przygotowywane przez nich treści są kształtowane, zestawiane i wyrażane w sposób swobodny, zależny od koncepcji autora lub artysty wykonawcy. Co za tym idzie, każde z zadań powierzonych Współpracownikom, których dotyczy rzeczony Wniosek, stanowi utwór objęty ochroną praw autorskich (lub wykonanie artystyczne objęte ochroną praw pokrewnych).

Rekapitulując zaś opisy utworów tworzonych przez Współpracowników wykonujących swoje obowiązki na poszczególnych stanowiskach przytoczone na str. 3 wniosku, Wnioskodawca wskazuje, iż przykładowymi utworami są:

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko lektora radiowego – autorskie i charakterystyczne dla danego lektora radiowego odczytanie tekstu, które zostanie odtworzone w trakcie jednej z audycji radiowych produkowanych przez Wnioskodawcę, jak również artystyczne odczytanie tekstu mini audycji (spotów) w czasie reklamowym,

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko wydawcy-autora programów radiowych – indywidualne i oryginalne opracowanie tekstowe przedstawiające listę tematów i zagadnień, które będą poruszone w trakcie jednej z audycji radiowych produkowanych przez Wnioskodawcę,

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko montażysty dźwięku – nagranie audialne stanowiące połączenie muzyki, efektów specjalnych i ludzkiego głosu, przygotowane przez montażystę dźwięku celem odtworzenia go w trakcie jednej z audycji radiowych produkowanych przez Wnioskodawcę,

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko producenta/realizatora dźwięku – nagranie audialne poddane procesowi montażu i masteringu (rozumianego jako końcowy etap realizacji produkcji muzycznej, podczas którego wydobywa się niuanse brzmieniowe realizowanego materiału), przygotowane przez producenta/realizatora dźwięku celem odtworzenia go w trakcie jednej z audycji radiowych produkowanych przez Wnioskodawcę,

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko scenarzysty programów radiowych, wydarzeń plenerowych i tzw. radiowych akcji specjalnych – scenariusz tekstowy dokładnie opisujący i ustalający przebieg danego programu radiowego, wydarzenia plenerowego czy tzw. radiowej akcji specjalnej.

Czy wykonywana przez osoby zatrudnione praca będzie posiadała charakter twórczy związany z działalnością publicystyczną, naukowo-dydaktyczną lub inną wskazaną w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Proszę o wskazanie elementów, które wskazują na taki charakter tych utworów.

Tak, jak Wnioskodawca wskazał na str. 12-14 Wniosku, czynności wykonywane przez Współpracowników będą miały następujący charakter wskazany w art. 22 ust. 9b Ustawy PIT:

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko lektora radiowego – działalność twórcza w zakresie twórczości audiowizualnej (art. 22 ust. 9b pkt 1 Ustawy PIT),

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko wydawcy-autora programów radiowych – działalność twórcza w zakresie twórczości audiowizualnej (art. 22 ust. 9b pkt 1 Ustawy PIT),

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko montażysty dźwięku – działalność w dziedzinie produkcji audiowizualnej montażystów (art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT),

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko producenta/realizatora dźwięku -działalność w dziedzinie produkcji audiowizualnej operatorów dźwięku i działalność w produkcji audiowizualnej montażystów (art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT),

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko scenarzysty programów radiowych, wydarzeń plenerowych i tzw. radiowych akcji specjalnych – działalność w dziedzinie produkcji audiowizualnej scenarzystów (art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT).

Elementami, które wskazują na taki charakter powyższych czynności są:

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko lektora radiowego – wykorzystanie umiejętności interpretacyjnych i umiejętności wytworzenia przed mikrofonem emocji oddających charakter danej postaci, dostosowanie głosu (jego barw, natężenia i tempa mówienia) w celu oddania charakteru danej postaci, stworzenie ścieżki nagraniowej w postaci nagrania audialnego, które stanowi integralną część audycji radiowej,

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko wydawcy-autora programów radiowych – wykorzystanie umiejętności doboru takich treści, które najlepiej trafią w upodobania słuchaczy audycji radiowych,

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko montażysty dźwięku – wykonywanie czynności należących do zakresu obowiązków osób pełniących funkcję montażysty,

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko producenta/realizatora dźwięku – wykonywanie czynności należących do zakresu obowiązków zarówno osób pełniących funkcję montażysty, jak i funkcję operatora dźwięku,

• w odniesieniu do osoby zajmującej stanowisko scenarzysty programów radiowych, wydarzeń plenerowych i tzw. radiowych akcji specjalnych – wykonywanie czynności należących do zakresu obowiązków osób pełniących funkcje scenarzysty.

Dodatkowo, jak Wnioskodawca wskazał na str. 4 Wniosku, każde z zadań wykonywanych przez Współpracowników wymaga od nich indywidualnego i oryginalnego podejścia, a często też tworzenia niestandardowych rozwiązań. Dlatego też każde z nich wykazuje cechy niepowtarzalności wykonanego wytworu, niezbędne do uznania go za przedmiot prawa autorskiego.

Akty twórczości Współpracowników są wynikami doświadczenia zawodowego, nie są zaś efektem powielania gotowych rozwiązań. Przygotowywane przez nich treści są kształtowane, zestawiane i wyrażane w sposób swobodny, zależy od koncepcji autora. Mając to na uwadze, wytwory wykonywane przez Współpracowników (z wyjątkiem Współpracowników będących lektorami radiowymi) stanowią utwory w rozumieniu art. 1 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim. Wytwory wykonywane przez lektorów radiowych stanowią zaś wykonania artystyczne w rozumieniu art. 85 Ustawy o prawie autorskim.

Korzystając z okazji oraz w uzupełnieniu do powyższych wyjaśnień Wnioskodawca pragnie dodać, iż Sejm RP przegłosował już projekt ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne i przekazał go do Senatu RP. Rzeczony projekt ustawy przewiduje doprecyzowanie katalogu działalności określonego w art. 22 ust. 9b Ustawy PIT i uwzględnienie w nim zarówno produkcji audiowizualnej, jak i audialnej. Wnioskodawca pragnie dodać także to, iż zgodnie z przepisami przejściowymi zamieszczonymi w niniejszym projekcie ustawy, katalog działalności określony w art. 22 ust. 9b Ustawy PIT ma obowiązywać względem dochodów osiąganych od 1 stycznia 2018 r., a nie od dnia wejścia w życie rzeczonej ustawy. Mając na uwadze dokonane przez ustawodawcę w omawianym projekcie doprecyzowania, intencja ustawodawcy jest oczywista, tzn. że chciał on w katalogu działalności uwzględnić także działalność audialną.

Czy umowy o pracę/dzieło przewidują zróżnicowanie należnego wynagrodzenia na kwotę związaną z korzystaniem z praw autorskich/praw pokrewnych i kwotę związaną z wykonywaniem innych obowiązków pracowniczych? Jeśli tak, w jaki sposób uregulowano tę kwestię?

Wnioskodawca wskazuje, iż umowy o dzieło zawierane ze Współpracownikami nie zobowiązują Wnioskodawców do wykonywania innych obowiązków niż te przedstawione do wniosku. Co za tym idzie, wynagrodzenie należne Współpracownikom zatrudnionym na podstawie umów o dzieło nie obejmuje wynagrodzenia należnego za wykonywanie innych obowiązków pracowniczych, a jedynie kwotę związaną ze stworzeniem dzieła i transferem praw autorskich/praw pokrewnych.

Jeśli chodzi zaś o tych Współpracowników, z którymi Wnioskodawca zawiera umowy o pracę, to zdarzają się sytuacje, w których Współpracownicy wykonują w ramach umowy o pracę także inne obowiązki pracownicze.

Wówczas przysługuje im określona w umowie stała część wynagrodzenia należnego za wykonywanie innych obowiązków pracowniczych (rozliczana z zastosowaniem kosztów uzyskania przychodu zgodnych z art. 22 ust. 2 Ustawy PIT), a także część wynagrodzenia stanowiącego honorarium autorskie za przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych do wykonanych utworów lub wykonań artystycznych.

Czy w umowie o pracę/dzieło wskazana zostanie konkretna kwota honorarium autorskiego za przeniesienie autorskich praw majątkowych do utworów stworzonych w ramach obowiązków służbowych przez pracowników na Spółkę?

Tak, jak Wnioskodawca wskazał na str. 4 Wniosku, część wynagrodzenia stanowiącego honorarium autorskie jest kalkulowana w oparciu o karty twórczości, na których Współpracownicy wskazują listę konkretnych utworów lub wykonań artystycznych stworzonych w trakcie danego okresu rozliczeniowego wraz z wysokością honorarium autorskiego należnego za przeniesienie na Wnioskodawcę praw autorskich lub praw pokrewnych w odniesieniu do każdego z nich. Karty twórczości stanowią szczegółową ewidencję stworzonych wytworów oraz przeniesionych praw autorskich lub praw pokrewnych. Karty twórczości są przekazywane przez Współpracowników Wnioskodawcy po zakończeniu każdego z okresów rozliczeniowych.

Wysokość honorarium autorskiego należnego Współpracownikom za przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych w odniesieniu do wytworzonych w danym okresie rozliczeniowym utworów lub wykonań artystycznych jest ustalana w oparciu o zasady wskazane przez Wnioskodawcę przy nawiązywaniu współpracy z danym Współpracownikiem.

Czy kwota ww. honorarium jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu, rzeczywiście wykonanej pracy o charakterze twórczym, wartości rynkowej przekazanego praw autorskiego, czy też zostanie ustalona w inny sposób, np. w oparciu o czas pracy? Proszę dokładnie wyjaśnić, w jaki sposób i na podstawie jakich przesłanek kwota honorarium będzie ustalana.

Tak, jak Wnioskodawca wskazał m.in. na str. 11 Wniosku, kwota ww. honorarium nie jest ustalana w oparciu o czas poświęcony na prace o charakterze twórczym.

Wysokość honorarium autorskiego należnego Współpracownikom jest ustalana na podstawie wystawianych przez Współpracowników na koniec każdego okresu rozliczeniowego kart twórczości, w których wskazują i indywidualnie opisują każdy z przygotowanych w jego trakcie utworów czy wykonań artystycznych, jednocześnie wskazując wartość honorarium autorskiego należnego za przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych do każdego z nich z osobna, w oparciu o zasady ustalone z Wnioskodawcą przy nawiązywaniu współpracy.

Zasady ustalania wysokości honorarium autorskiego są zaś ustalane z Wnioskodawcą na podstawie oceny rzeczywistego wkładu w powstanie dzieła z uwzględnieniem kilku czynników takich, jak stopień skomplikowania danego utworu, rodzaj audycji w której wykorzystany zostanie dany utwór czy konieczność użycia dodatkowych i wyjątkowych umiejętności czy cech posiadanych przez danego Współpracownika.

Można więc stwierdzić, iż honorarium autorskie jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu, rzeczywiście wykonanej pracy o charakterze twórczym i wartości rynkowej przekazanego prawa autorskiego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego lektorom radiowym na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią wykonania artystyczne w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw pokrewnych przez Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 1 Ustawy PIT?
2. Czy w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego wydawcom – autorom programów radiowych na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią utwory w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw autorskich przez Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) dalej stosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 1 Ustawy PIT?
3. Czy w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego montażystom dźwięku na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią utwory w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw autorskich przez Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) dalej stosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT?
4. Czy w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego producentom/realizatorom dźwięku na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią utwory w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw autorskich przez Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) dalej stosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT?
5. Czy w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego scenarzystom programów radiowych, wydarzeń plenerowych i tzw. radiowych akcji specjalnych na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią utwory w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw autorskich przez Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) dalej stosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego lektorom radiowym na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią wykonania artystyczne w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw pokrewnych Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 1 Ustawy PIT.
2. W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego wydawcom – autorom programów radiowych na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią utwory w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw autorskich Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) dalej stosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 1 Ustawy PIT.
3. W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego montażystom dźwięku na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią utwory w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw autorskich Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) dalej stosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT.
4. W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego producentom/realizatorom dźwięku na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią utwory w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw autorskich Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) dalej stosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT.
5. W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego scenarzystom programów radiowych, wydarzeń plenerowych i tzw. radiowych akcji specjalnych na podstawie zawartych z nimi umów o dzieło lub umów o pracę, których rezultat stanowią utwory w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, za przeniesienie praw autorskich Współpracownika na Wnioskodawcę, Wnioskodawca może, jako płatnik, przy obliczaniu i pobieraniu zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 Ustawy PIT (w przypadku umowy o pracę) lub 41 ust. 1 Ustawy PIT (w przypadku umowy o dzieło) dalej stosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, w wysokości 50% uzyskanego przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9a w zw. z art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 Ustawy PIT, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się – z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Zgodnie z art. 22 ust. 9a Ustawy PIT, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 Ustawy PIT, górna granica pierwszego przedziału skali podatkowej wynosi 85 528 złotych.

Zgodnie z art. 22 ust. 9b pkt 1 Ustawy PIT w aktualnym brzmieniu, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, programów komputerowych, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa.

Zgodnie z art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT, przepis ust. 9 ust. 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów, kaskaderów.

Zgodnie z art. 31 ustawy PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 Ustawy PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 85 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim, każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Mając na uwadze powyżej przytoczone przepisy, a także interpretacje podatkowe wydane przez tut. organ, jak np. interpretacja indywidualna z dnia 4 grudnia 2017 r. (sygn. 0111- KDIB2-3.4011.240.2017.l.SK) czy z dnia 5 stycznia 2018 r. (sygn. 0113-KDIPT3.4011.339.2017.l.PP), aby możliwe było zastosowanie podwyższonych 50% kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia związanego z rozporządzaniem prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, muszą zostać łącznie spełnione następujące przesłanki:

1. przedmiot umowy o dzieło lub umowy o pracę wykonywanej przez Współpracownika jest przedmiotem prawa autorskiego lub prawa pokrewnego, a więc spełnia przesłanki utworu lub wykonania artystycznego określone w Ustawie o prawie autorskim,
2. Współpracownik jest twórcą lub artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez Współpracownika wynika z korzystania przez twórcę lub artystę wykonawcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,
3. wynagrodzenie przysługujące Współpracownikowi z tytułu przeniesienia praw autorskich lub praw pokrewnych na Wnioskodawcę jest obliczane w oparciu nie o czas poświęcony na prace o charakterze twórczym, tylko o efekt jego twórczych działań, czyli przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych do konkretnych utworów lub wykonań artystycznych,
4. łączne koszty uzyskania przychodu rozpoznawane dla danego Współpracownika nie przekraczają kwoty równej 85 528 złotych w roku podatkowym i
5. przychody Współpracownika są przez niego uzyskiwane w ramach wykonywania jednego z rodzajów działalności określonych w art. 22 ust. 9b Ustawy PIT.

Przesłanka nr 1 – Przedmiot umowy o dzieło lub umowy o pracę wykonywanej przez Współpracownika jest przedmiotem prawa autorskiego lub prawa pokrewnego, a wiec spełnia przesłanki utworu lub wykonania artystycznego określone w Ustawie o prawie autorskim

Ad. pytania nr 1, 2, 3, 4, 5

Za utwór należy uznać każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. Określenie „działalność twórcza” oznacza, że ustawodawca za przedmiot prawa autorskiego uznaje tylko przejaw takiego działania, który choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem, że posiada cechę nowości, oryginalności, której stopień nie ma znaczenia, na co m.in. wskazuje użycie słowa „każdy”. (Prawo autorskie i prawa pokrewne, art. 1 SPP T. 13 red. Barta 2017, wyd. 4). Twórczość z kolei ma indywidualny charakter, gdy rezultat tej twórczości jest nowy obiektywnie (tj. gdy dla odbiorców wyróżnia się spośród istniejącego zasobu utworów).

W tym miejscu można przywołać Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 6 marca 2014 r., w sprawie o sygnaturze akt V CSK 202/13, zgodnie z którym: „Odzwierciedlone w utworze cechy twórcy w postaci jego osobowości, czy jego piętna, powodują, że wytwór różni się od innych, podobnych, wytworów intelektualnych, a w konsekwencji, że twórczość ma cechę indywidualności”.

Kolejną wymaganą cechą utworu jest „ustalenie”, które należy rozumieć jako tego rodzaju uzewnętrznienie utworu, które umożliwia jego percepcję przez osoby trzecie, chociażby utwór miał jeszcze postać nieukończoną. Według wyroku Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 1973 r., (sygn. akt I CR 91/73, OSP 1974, Nr 7-8, poz. 157, s. 331) „ustalenie” oznacza przybranie przez utwór jakiejkolwiek postaci, chociażby nietrwałej, jednakże na tyle stabilnej, aby cechy i treść utworu mogły wywierać efekt artystyczny. Dla powstania ochrony z tytułu prawa autorskiego nie jest istotna okoliczność, czy utwór został ukończony.

Co istotne, prawo autorskie nie uzależnia ochrony utworu od jego wartości. Sąd Najwyższy w wyroku z 5 marca 1971 r. (I CR 593/70, „o powstaniu prawa autorskiego nie decyduje stopień wartości opracowanego dzieła, gdyż nawet znaczeniowo niewielkie opracowania mogą stanowić przedmiot ochrony autorskiej, byleby cechował je element twórczości”. Dla ustalenia, że mamy do czynienia z utworem, nie ma też znaczenia nakład pracy poniesiony na utworzenie utworu.

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2016 r. (sygn. VI SA/Wa 757/16), w którym stwierdził, że „działania zatem lektora uczestniczącego w nagraniu spotu reklamowego mogą skutkować powstaniem artystycznego wykonania w rozumieniu art. 85 ust. 1 i ust. 2 u.p.a.p.p., o ile taki lektor odczytuje zadany mu tekst w sposób twórczy, tj. charakteryzujący się indywidualną interpretacją”.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, każde z zadań powierzonych Współpracownikom jest rozpatrywane i opracowywane indywidualnie. Realizując je, Współpracownicy stosują indywidualne i oryginalne podejście, a często też niestandardowe rozwiązania, dlatego też każde z nich wykazuje cechy niepowtarzalności wykonanego wytworu, niezbędne do uznania ich za przedmiot prawa autorskiego lub prawa pokrewnego. Akty twórczości Współpracowników są wynikami doświadczenia zawodowego, nie są zaś efektem powielania gotowych rozwiązań. Przygotowywane przez nich treści są kształtowane, zestawiane i wyrażane w sposób swobodny, zależy od koncepcji autora lub artysty wykonawcy.

Mając to na uwadze, przesłankę zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi nr 1 należy uznać za spełnioną.

Przesłanka nr 2 – Współpracownik jest twórcą lub artysta wykonawca w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez Współpracownika wynika z korzystania przez twórcę lub artystę wykonawcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami

Ad. pytania nr 1, 2, 3, 4, 5

Jeśli w ramach zadań wykonywanych na podstawie umów o dzieło lub umów o pracę Współpracownicy (poza Współpracownikami będącymi lektorami radiowymi) tworzą utwory w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, to należy uznać ich za twórców.

Jeśli zaś w ramach zadań wykonywanych na podstawie umów o dzieło lub umów o pracę lektorzy radiowi tworzą wykonania artystyczne w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, to należy uznać ich za artystów wykonawców.

Zgodnie zaś z opisem stanu faktycznego przedstawionym w początkowej części niniejszego wniosku, wynagrodzenie należne Współpracownikom z tytułu wykonywania umów o dzieło lub umów o pracę stanowi honorarium autorskie za przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych do wytworzonych utworów lub wykonań artystycznych. Co za tym idzie, przychody uzyskiwane przez Współpracowników należy uznać za wynikające z korzystania przez twórcę lub artystę wykonawcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami.

Powyższe potwierdzone jest także w treści umów o dzieło i umów o pracę, które wskazują, że wysokość honorarium autorskiego należnego im za przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych w odniesieniu do wytworzonych w danym okresie rozliczeniowym utworów lub wykonań artystycznych, jest ustalana w oparciu o zasady wskazane przez Wnioskodawcę przy nawiązywaniu współpracy. Poszczególne rodzaje utworów lub wykonań artystycznych (rozumiane jako np. nagranie tekstu lektorskiego, montaż audycji radiowej czy przygotowanie scenariusza radiowej akcji specjalnej) wykonanych w ciągu danego okresu rozliczeniowego są wskazywane przez Współpracowników na Kartach twórczości i to za przeniesienie do nich praw autorskich lub praw pokrewnych Współpracownicy otrzymują honorarium autorskie.

Mając to na uwadze, przesłankę zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi nr 2 należy również uznać za spełnioną.

Przesłanka nr 3 – Wynagrodzenie przysługujące Współpracownikowi z tytułu przeniesienia praw autorskich lub praw pokrewnych na Wnioskodawcę jest obliczane w oparciu nie o czas poświęcony na prace o charakterze twórczym, tylko o efekt jego twórczych działań, czyli przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych do konkretnych utworów lub wykonań artystycznych

Ad. pytania nr 1, 2, 3, 4, 5

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, po zakończeniu każdego z okresów rozliczeniowych, Współpracownicy przedstawiają Wnioskodawcy Karty twórczości, na których indywidualnie opisują każdy z przygotowanych w jego trakcie utworów lub wykonania artystyczne i wskazują wysokość honorarium autorskiego należnego za przeniesienie praw autorskich lub praw pokrewnych do każdego z nich z osobna, w oparciu o zasady ustalone z Wnioskodawcą przy nawiązywaniu współpracy.

Wnioskodawca jeszcze raz podkreśla, że wynagrodzenie wypłacane Współpracownikom nie jest obliczane w oparciu o czas poświęcony przez nich na prace o charakterze twórczym, a o konkretne efekty ich prac, czyli wytworzenie konkretnych utworów lub wykonań artystycznych, do których przenoszą na Wnioskodawcę prawa autorskie lub prawa pokrewne.

Mając to na uwadze, podobnie jak poprzednie, przesłankę zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi nr 3 należy uznać za spełnioną.

Przesłanka nr 4 – Łączne koszty uzyskania przychodu rozpoznawane dla danego Współpracownika nie przekraczają kwoty równej 85 528 złotych

Ad. pytania nr 1, 2, 3, 4, 5

Łączne koszty uzyskania przychodu w skali roku, które Wnioskodawca zamierza rozpoznawać względem wynagrodzeń przysługujących Współpracownikom nie będą przekraczały kwoty równej 85 528 złotych.

Mając to na uwadze, przesłankę zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi nr 4 należy uznać za spełnioną.

Przesłanka nr 5 – Przychody Współpracownika są przez niego uzyskiwane w ramach wykonywania jednego z rodzajów działalności określonych w art. 22 ust. 9b Ustawy PIT

Ad. pytania nr 1 i 2

Jednym z rodzajów działalności określonych w art. 22 ust. 9b Ustawy PIT jest działalność twórcza w zakresie twórczości audiowizualnej (art. 22 ust. 9b pkt 1 Ustawy PIT).

Tak, jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, do zadań wydawcy – autora programów radiowych należy zaś m. in. przygotowanie koncepcji materiałów do emisji, opracowanie scenariusza, wybór tematów, które będą poruszane w trakcie danych audycji radiowych i ustalenie ich kolejności, bazując przy tym na szerokim doświadczeniu zawodowym, które umożliwia wybór takich treści, które najlepiej trafią do grona odbiorców. Do zakresu obowiązków lektora radiowego należy m.in. odczytywanie tekstów, na potrzeby konkretnych audycji radiowych produkowanych przez Wnioskodawcę, w autorski i charakterystyczny dla danego lektora sposób.

Aby stwierdzić zachodzenie omawianej przesłanki należy zbadać, czy zadania wykonywane przez wydawcę – autora programów radiowych i lektora radiowego są działalnością twórczą, a jeśli tak, to czy są wykonywane w zakresie twórczości audiowizualnej.

Jak już zostało wskazane wcześniej, w efekcie wykonywania zadań przez Współpracowników powstają utwory lub wykonania artystyczne w rozumieniu Ustawy o prawie autorskim, więc działalność Współpracowników można uznać za działalność twórczą. Mając to na uwadze, ponowne badanie tej samej przesłanki wydaje się bezcelowe i niniejszym Wnioskodawca od niego odstępuje.

Aby zaś móc zbadać przesłankę wykonywania zadań w zakresie twórczości audiowizualnej, należy określić czym jest twórczość audiowizualna. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, przymiotnik „audiowizualny” oznacza „odnoszący się do urządzeń i metod operujących dźwiękiem i obrazem”.

W ocenie Wnioskodawcy, w tym miejscu należy jeszcze przytoczyć dwie inne definicje tj. twórczości audialnej i twórczości wizualnej jako składające się na szersze pojęcie twórczości audiowizualnej, która w ocenie Wnioskodawcy składa się właśnie z tych dwóch elementów. I tak, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, twórczością „audialną” jest twórczość, która „odnosi się do wrażeń słuchowych”, podczas gdy twórczością „wizualną” jest twórczość „związana ze wzrokiem i z obrazem jako środkiem przekazywania informacji”.

Zakładając racjonalność ustawodawcy, należy przyjąć, że jego intencją nie było ograniczenie możliwości stosowania podwyższonych 50% kosztów wyłącznie do tych twórców, którzy tworzą utwory w zakresie łączącym dźwięk i obraz jednocześnie (co znajduje odzwierciedlenie chociażby w procedowanym obecnie rządowym projekcie zmian w treści art. 22 ust. 9b Ustawy PIT, który wpłynął do Sejmu RP w dniu 22 lutego 2018 r., zgodnie z którym z podwyższonych 50% kosztów uzyskania przychodów będą mogli korzystać zarówno twórcy podejmujący twórczość audiowizualna, jak i audialną). Mając to na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, twórczości audiowizualnej w obecnym brzmieniu ustawy nie należy rozumieć wąsko, ale właśnie szeroko.

Odmienna interpretacja godziłaby zdaniem Wnioskodawcy w zasadę równości wobec prawa ustanowioną w art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, że wszyscy są wobec prawa równi, wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne i nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Zgodnie bowiem z poglądem prof. L. Garlickiego i prof. M. Zubika (Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz. Tom II, wyd. II), zasada równości wobec prawa powinna oznaczać nakaz równego traktowania tych wszystkich adresatów norm prawnych, których – ze względu na przynależność do określonej klasy – uznać należy za „podobnych”.

Mając to na uwadze, dopuszczenie przez ustawodawcę możliwości rozpoznawania 50% kosztów uzyskania przychodu przez tych twórców lub artystów wykonawców, których działalność nosi znamiona audiowizualnej (tj. łączącej obraz i dźwięk) przy jednoczesnym wyłączeniu tego przywileju względem twórców lub artystów wykonawców podejmujących działalność o charakterze twórczym, ale wyłącznie audialnym lub wyłącznie wizualnym, powodowałaby naruszenie wyżej przedstawionej konstytucyjnej zasady.

Prawidłowość powyższych stanowisk wydaje się być potwierdzana także przez wypowiedzi medialne przedstawicieli Ministerstwa Finansów. Zaznaczali, że ich intencją nie jest ograniczenie liczby osób uprawnionych do skorzystania z możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu, a także że „(…) to nie zawód determinuje uprawnienie do skorzystania z 50 proc. kosztów uzyskania dla twórców, tylko przesłanka, czy w ramach wykonywania tego zawodu zostanie stworzone dzieło czy utwór”.

Niejasność obecnie obowiązujących przepisów, których nie powinno interpretować się wąsko, wydaje się podkreślać także wspomniany już rządowy projekt nowelizacji treści art. 22 ust. 9b Ustawy PIT, którego celem jest, jak wskazano w uzasadnieniu do projektu, wyeliminowanie licznych wątpliwości interpretacyjnych.

Odnosząc powyższe do przedstawianego stanu faktycznego, twórczość wydawcy – autora programów radiowych mająca w oczywisty sposób charakter audialny powinna zostać uznana za spełniającą przesłankę zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi nr 5.

Podobnie należy stwierdzić w odniesieniu do twórczości lektora radiowego, którego wykonania artystyczne są również tworzone w zakresie twórczości audialnej.

Ad. pytania nr 3, 4 i 5

Jednym z rodzajów działalności określonych w art. 22 ust. 9b Ustawy PIT jest działalność w dziedzinie produkcji audiowizualnej scenarzystów, operatorów dźwięku i montażystów (art. 22 ust. 9b pkt 4 Ustawy PIT).

Tak, jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, do zadań montażysty dźwięku należy m.in. kreatywne łączenie muzyki, efektów specjalnych i głosu ludzkiego, z uwzględnieniem intencji zawartej w scenariuszu danej audycji radiowej. Do zadań producenta / realizatora dźwięku należy m. in. realizacja strony elektroakustycznej lub postprodukcja przedsięwzięć związanych z dźwiękiem, zapewniająca jego właściwe parametry techniczne i estetyczne. Do zadań scenarzysty programów radiowych, wydarzeń plenerowych i tzw. radiowych akcji specjalnych należy zaś m.in. wybór utworów, które będą emitowane w trakcie danego programu radiowego, artystów, którzy zostaną zaproszeni na dane wydarzenie plenerowe czy formy nagród, które będą dystrybuowane w ramach danej radiowej akcji specjalnej i najlepiej będą odpowiadały celom Wnioskodawcy.

Dla stwierdzenia zachodzenia omawianej przesłanki należy ponownie pochylić się nad zagadnieniem możliwości stosowania podwyższonych kosztów do przychodów z tytułu działalności nie tylko audiowizualnej, lecz także audialnej. Rozważania z poprzedniej części niniejszego wniosku pozostają zdaniem Wnioskodawcy aktualne w odniesieniu do nie tylko art. 11 ust. 9b pkt 1 Ustawy PIT, lecz także art. 11 ust. 9b pkt 3 Ustawy PIT, więc Wnioskodawca niniejszym odstępuje od ich powtarzania.

Mając zaś na uwadze literalne brzmienie przepisu leżącego u podstaw omawianej przesłanki, należy stwierdzić, że w odniesieniu do scenarzysty programów radiowych, wydarzeń plenerowych i tzw. radiowych akcji specjalnych oraz do montażysty dźwięku, należy uznać ją za spełnioną.

Zwracając zaś uwagę na to, że zakres obowiązków producenta/ realizatora dźwięku stanowi swego rodzaju połączenie obowiązków operatora dźwięku i montażysty, należy stwierdzić, że i w odniesieniu do osób zatrudnionych na takim stanowisku przesłanka możliwości rozpoznania 50% kosztów uzyskania przychodu jest spełniona.

Jako zaś, że wszystkie przesłanki zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi są zdaniem Wnioskodawcy spełnione w odniesieniu do wszystkich Współpracowników, Wnioskodawca wnosi o uznanie za prawidłowe swojego stanowiska przedstawionego w odniesieniu do pytań nr 1-5.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy: dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracą nakładczą, emeryturę lub rentę; w pkt 2 – działalność wykonywaną osobiście; pkt 3 – pozarolniczą działalność gospodarczą; pkt 7 – m.in. prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że: koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ww. ustawy: w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

1. twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, programów komputerowych, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
2. badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej;
3. artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii;
4. w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów, kaskaderów;
5. publicystycznej.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów. Przepis nie może być interpretowany rozszerzająco.

Ponadto powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą, należy oceniać w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ww. ustawy: prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 powołanej ustawy wynika, że: domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby podatnik stworzył utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jego działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz dokonał rozporządzania prawami albo skorzystał ze swoich praw. Pojęcia „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych mieści się w ich zakresie. Przy czym powyższe nie dotyczy podatników uzyskujących przychody z tego tytułu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Powyższa analiza w sposób jednoznaczny przesądza, że zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe jedynie wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub praw pokrewnych oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego utwór lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Podsumowując – aby możliwe było zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• praca wykonywana przez podatnika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełni- przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

• podatnik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez podatnika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

• stosunek prawny łączący podatnika i płatnika przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego podatnikowi za część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem innych obowiązków oraz prowadzona jest stosowna dokumentacja w tym zakresie,

• od 1 stycznia 2018 r. przychody muszą być uzyskiwane z tych rodzajów działalności, o których mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych brak jest definicji utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 tej ustawy. Zatem Organ uznał za zasadne odwołanie się do definicji terminu „audiowizualny”. Wyraz „audiowizualny”, wg „Słownika języka polskiego” pod red. W. Doroszewskiego (http://sjp.pwn.pl), oznacza słyszalny i widzialny, odnoszący się do urządzeń i metod operujących dźwiękiem i obrazem. Natomiast użycie spójnika „i” oznacza, że obie czynności powinny być spełnione równocześnie.

Natomiast termin „audialny”, wg tego samego słownika, odnosi się do wrażeń słuchowych oraz dotyczy urządzeń i metod operujących dźwiękiem.

Zatem – mając na uwadze treść powyższych definicji – należy wskazać, że utworu audiowizualnego nie można utożsamiać z utworem audialnym.

Ponadto należy podkreślić, że z literalnej wykładni art. 22 ust. 9b wynika wprost, że działalnością pozwalającą na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów jest m.in. działalność w zakresie twórczości audiowizualnej (pkt 1) i działalność w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów, kaskaderów (pkt 4). W przepisie tym nie ma mowy o utworach audialnych.

Dodatkowo zauważa się, że norma art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter wyjątku od zasady. Przewidziana w nim preferencja zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodów nie może być zatem interpretowana w sposób rozszerzający.

Tym samym – wobec tego, że działalność audialna nie została wymieniona w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to do przychodów uzyskiwanych z tej działalności, wykonywanej przez pracowników i współpracowników Wnioskodawcy – w radiu nie można zastosować 50% kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując – przepis art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowanie w analizowanej sprawie tj. do pracowników i współpracowników z działalności wykonywanej w radiu, tym samym koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania z praw autorskich czy rozporządzania tymi prawami przez te osoby nie można określić w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Końcowo należy zauważyć, iż nowe brzmienie ust. 9b w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, który został zawarty w druku sejmowym nr 2291.

Jednakże zmiana brzmienia w/w przepisu nie weszła dotychczas w życie.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Należy również podkreślić, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której: ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów, a tym samym do stwierdzenia, czy efektem pracy Wnioskodawcy jest powstanie utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W sprawach interpretowania przepisów ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawno-Legislacyjny.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego oraz wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego – wskazać należy, że orzeczenia to dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, podatnika osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, natomiast w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/