Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15-03-2017 r. – S-ILPB2/415-972/13/16-S/ES

Obowiązki płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Nadleśnictwo posiada leśniczówki, które są mieszkaniami służbowymi oddanymi w użytkowanie pracownikom służby leśnej na czas pełnienia funkcji leśniczego.

Powyższe wynika z:

• rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 stycznia 2003 r. w sprawie stanowisk, stopni służbowych oraz zasad wynagradzania w Służbie Leśnej (Dz.U. z 2003 r. Nr 11, poz. 123), gdzie § 2 pkt 3 lit. e), określa w nadleśnictwie stanowisko leśniczego jako pracownika Służby Leśnej,
• § 1 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska z dnia 17 grudnia 2009 r. w sprawie określenia stanowisk w Służbie Leśnej, na których zatrudnionym pracownikom przysługuje bezpłatne mieszkanie albo równoważnik pieniężny oraz sposobu i trybu przyznawania i zwalniania mieszkań, a także ustalania i wypłaty równoważnika pieniężnego (Dz.U. z 2009 r. Nr 221, poz. 1751), w myśl którego pracownikowi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe zaliczanemu do Służby Leśnej, zatrudnionemu na stanowisku nadleśniczego albo leśniczego przysługuje bezpłatne mieszkanie,
• art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59 ze zm.), zgodnie z którym pracownikom Służby Leśnej przysługuje bezpłatne mieszkanie, jeżeli stanowisko i charakter pracy związane są z koniecznością zamieszkania w miejscu jej wykonywania.

W każdej leśniczówce wydzielone są pomieszczenia służbowe przeznaczone na kancelarie leśnictwa, które stanowią biura nadleśnictwa w terenie. Znajduje to odzwierciedlenie w stosownych zapisach umowy, na podstawie której pracodawca oddaje pracownikowi do bezpłatnego użytkowania mieszkanie z zastrzeżeniem, że wydzielone tam pomieszczenie kancelarii przeznacza – „do użytku służbowego”. Kancelaria spełnia funkcję biura jednostki gospodarczej (nadleśnictwa), gdzie realizowana jest podstawowa funkcja Lasów Państwowych, tj. gospodarowanie mieniem Skarbu Państwa. Są tam obsługiwani, między innymi, klienci indywidualni i korporacyjni (sprzedaż drewna), zakłady usług leśnych (zlecanie prac leśnych) a także prowadzona jest przez leśniczego i osoby z nim współpracujące np. podleśniczy, praca administracyjna z zakresu gospodarki leśnej. Kancelarie są wyposażone w sprzęt biurowy, zgodnie z przepisami bhp oraz potrzebami produkcyjno-handlowymi nadleśnictwa, między innymi: środki komunikacji elektronicznej jak rejestratory, komputery, drukarki a także numeratory, niszczarki na dokumenty, aparaty telefoniczne stacjonarne – służbowe, itp.

Wydatki na ich utrzymanie (amortyzacja, naprawy, zużyta energia elektryczna itd.) są kosztem nadleśnictwa związanym z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Niezapłacony przez pracownika czynsz, z tytułu użytkowania mieszkania służbowego traktowany jest jako nieodpłatny przychód ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Opłaty za energię elektryczną ponosi leśniczy jako użytkownik nieruchomości, który ma podpisaną stosowną umowę z zakładem dystrybucji energii. W kancelariach nie ma założonych podliczników. Zużycie energii elektrycznej przypadające na kancelarię określone zostało, w oparciu o przeciętnie liczony czas niezbędnej eksploatacji urządzeń będących własnością nadleśnictwa i wykorzystywanych w celach służbowych oraz zużycie energii przez poszczególne urządzenia i stanowi równowartość iloczynu 50 kWh miesięcznie i obowiązującej stawki jednostkowej za 1 kWh w danym leśnictwie (cena jednostkowa jak na fakturze za energię otrzymaną przez leśniczego).

Wytyczne w powyższej sprawie są uregulowane w Zarządzeniu nr 32 Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych z dnia 20 czerwca 2013 r. oraz Zarządzeniu nr 45 Nadleśniczego Nadleśnictwa z dnia 27 sierpnia 2013 r.

Wyżej wymienione zarządzenie reguluje również termin składania wniosku o zwrot wyłożonych przez leśniczego za nadleśnictwo kosztów utrzymania pomieszczenia służbowego – kancelarii, tj. opłaconej energii.

Są to terminy kwartalne z zastrzeżeniem, że rozliczenie za sierpień – wrzesień 2013 roku nastąpi w ostatnim kwartale 2013 roku.

Stroną inicjującą postępowanie o zwrot wyłożonych kosztów jest leśniczy składający wniosek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), zwrot pracownikom wyłożonych przez nich za nadleśnictwo kosztów zużycia energii elektrycznej niezbędnej do utrzymania pomieszczenia służbowego – kancelarii leśnictwa, stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot pracownikom poniesionych kosztów zużycia energii elektrycznej z tytułu utrzymania biura (kancelarii) leśnictwa w myśl przepisów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi przychodu pracownika i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 9 stycznia 2014 r. interpretację indywidualną nr ILPB2/415-972/13-2/ES, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W przedmiotowej interpretacji indywidualnej stwierdzono, że w sytuacji przedstawionej we wniosku należało uznać, że zwrot poniesionych przez pracownika wydatków z tytułu korzystania z energii elektrycznej w celach służbowych podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretację doręczono skutecznie 13 stycznia 2014 r.

W dniu 28 stycznia 2014 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego 24 stycznia 2014 r.) do tut. Organu wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydaniem interpretacji indywidualnej z 9 stycznia 2014 r. nr ILPB2/415-972/13-2/ES.

Pismem z dnia 17 lutego 2014 r., znak ILPB2/415W-5/14-2/JWP, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, odmówił zmiany interpretacji indywidualnej. Pismo skutecznie doręczono 19 lutego 2014 r. (data potwierdzenia odbioru).

Na powyższe Wnioskodawca złożył pismo, stanowiące skargę na ww. interpretację indywidualną.

Przedmiotowa skarga wpłynęła do tut. Organu 3 lutego 2014 r.

Pismem z dnia 27 lutego 2014 r. nr ILPB2/4160-8/14-2/JWP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu udzielił odpowiedzi na ww. skargę, w której podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Po 180/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną jako wydaną z naruszeniem przepisów prawa.

Pismem z dnia 4 sierpnia 2014 r. nr ILRP–007-220/14-2/EŚ Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej przywołanego wyroku WSA.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 3 listopada 2016 r. sygn. akt II FSK 3130/14 oddalił skargę kasacyjną.

Dnia 5 stycznia 2017 r. do tut. Organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 2 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Po 180/14 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził, że skarga jest zasadna.

W ocenie Sądu stanowisko Organu wyrażone w zaskarżonej interpretacji jest niezgodne z przepisami prawa materialnego.

Zdaniem Sądu stanowisko Strony Skarżącej jest słuszne, że zwrot poniesionych wydatków za energię elektryczną zużytą w kancelarii nie można uznać jako przychodów pracownika ze stosunku pracy ani też zakwalifikować do żadnego innego źródła przychodu, ponieważ nie jest to kwota wypłacana w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, lecz zwrot kosztów utrzymania biura poniesionych za Nadleśnictwo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 25 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Po 180/14 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 3130/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powołanego przepisu bez wątpienia przychodem ze stosunku pracy będzie każde świadczenia pracodawcy, które otrzymuje pracownik w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Jednakże – co podkreślił Sąd – nie oznacza to, że każda kwota pieniężna czy świadczenie niepieniężne przekazane przez pracodawcę należy kwalifikować automatycznie do przychodów ze stosunku pracy. Pomimo, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak definicji legalnej przychodu, to za przychód (a więc przysporzenia, które mogą prowadzić do uzyskania dochodu) należy uznać wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, powodujące wzrost aktywów albo zmniejszenie pasywów.

Należy podkreślić, że kwota którą leśniczy otrzymuje tytułem zwrotu wyłożonych przez niego kosztów energii elektrycznej niezbędnej do utrzymania pomieszczenia służbowego – kancelarii, nie jest wypłacana w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Charakterystyczną cechą przychodów ze stosunku pracy jest to, że otrzymywane są one od pracodawcy i są ekwiwalentem wysiłku pracowniczego. Nie ma zaś takiego związku między wartością wykonanej pracy leśniczego a wartością zwracanych leśniczemu kosztów energii elektrycznej. Kancelaria spełnia funkcję biura jednostki gospodarczej (nadleśnictwa), gdzie realizowana jest podstawowa funkcja Lasów Państwowych, tj. gospodarowanie mieniem Skarbu Państwa i gdzie obsługiwani są klienci, jak też prowadzona jest przez leśniczego i osoby z nim współpracujące praca administracyjna z zakresu gospodarki leśnej. Wydatki na utrzymanie tych pomieszczeń są kosztem nadleśnictwa związanym z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Tak więc zwrot leśniczemu wydatków poniesionych przez niego na energię elektryczną w kancelarii nie odwzajemnia pracy, a ma na celu jedynie wyrównanie ubytku w jego majątku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy zgodnie, z którym zwrot pracownikom poniesionych kosztów zużycia energii elektrycznej z tytułu utrzymania biura (kancelarii) leśnictwa w myśl przepisów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi przychodu pracownika i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej o nr ILPB2/415-972/13-2/ES z 9 stycznia 2014 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/