Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14-11-2018 r. – 0113-KDIPT2-1.4011.482.2018.2.RK

Koszty uzyskania przychodów

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 października 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.482.2018.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 17 października 2018 r. (data doręczenia 24 października 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 26 października 2018 r., nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 30 października 2018 r., które wpłynęło w dniu 31 października 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług budowlanych na terenie kraju sklasyfikowanej pod symbolem PKD 43.99.Z-Pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane. Do wykonywania prac zleconych zatrudnia pracowników, którzy w umowie o pracę mają określone miejsce wykonywania pracy zgodne z adresem siedziby działalności przedsiębiorstwa. Praca wykonywana na terenie siedziby działalności gospodarczej odbywa się sporadycznie z racji braku zapotrzebowania na pracę w tym obszarze. Większość prac wykonywanych jest poza miejscowością siedziby firmy. Na polecenie pracodawcy pracownicy otrzymują polecenie wyjazdu służbowego w ramach zatrudnienia do miejsca wykonywania robót budowlanych poza miejscowością, gdzie znajduje się siedziba pracodawcy. Praca poza siedzibą firmy trwa najczęściej 5 dni w tygodniu. W ramach wyjazdu służbowego pracownicy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, otrzymują diety za czas przebywania w podróży krajowej. Wypłacone pracownikom diety za czas przebywania w podróży służbowej, Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W piśmie z dnia 26 października 2018 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wskazując, że od 4 lipca 2012 r. prowadzi działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych tj. wg skali podatkowej. W celach podatkowych prowadzi Podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Wskazuje, że wydatki z tytułu diet wypłacanych pracownikom zatrudnionym u Wnioskodawcy spełniają przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu z działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca uwzględnił w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej poniesione wydatki z tytułu diet wypłaconych pracownikom. Dodał, że wyjazd służbowy pracownika w celu wykonania prac budowlanych poza miejscowość, w której znajduje się siedziba działalności przedsiębiorstwa, jest podróżą służbową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy wypłacone pracownikowi diety z tytułu przebywania w podróży krajowej stanowią koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej; z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety.

Natomiast art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Mając na względzie przedstawione przepisy prawa Wnioskodawca uważa, że polecenie wyjazdu służbowego w celu wykonywania prac budowlanych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, stanowi podróż służbową, za którą przysługują pracownikowi diety z tytułu przebywania w podróży krajowej na podstawie art. 77⁵ § 1 ustawy Kodeks Pracy oraz § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r.

Ponadto uważa, że wypłacone pracownikowi diety z tytułu przebywania w podróży krajowej, zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią koszt uzyskania przychodów, gdyż niewątpliwie są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie zawierają się w katalogu wyłączeń wymienionych w art. 23.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne, uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie, zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu, kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.

W katalogu ujętym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet wypłacanych pracownikom.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Powinien to być taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167, z późn. zm.), z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Warunkiem formalnoprawnym zakwalifikowania przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie poniesienia danego wydatku.

Podkreślenia również wymaga fakt, że ustawodawca nie upoważnił organów podatkowych do decydowania, kiedy odbywana podróż ze względu na cel i wykonywanie zadania będzie podróżą służbową. Pojęcie podróży służbowej zostało bowiem zdefiniowane w przepisach prawa pracy. Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług budowlanych na terenie kraju. Do wykonywania prac zleconych zatrudnia pracowników, którzy w umowie o pracę mają określone miejsce wykonywania pracy zgodne z adresem siedziby działalności przedsiębiorstwa. Większość prac wykonywanych jest poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy. Na polecenie pracodawcy pracownicy otrzymują polecenie wyjazdu służbowego w ramach zatrudnienia do miejsca wykonywania robót budowlanych poza miejscowością, gdzie znajduje się siedziba pracodawcy. W ramach wyjazdu służbowego pracownicy, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, otrzymują diety za czas przebywania w podróży krajowej. Wypłacone pracownikom diety za czas przebywania w podróży służbowej, Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro wydatki z tytułu diet za czas przebywania w podróży służbowej, wypłacanych pracownikom zatrudnionym przez Wnioskodawcę, spełniają przesłanki zawarte w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności, to Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć poniesione z tego tytułu wydatki do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie podkreślić, że pojęcie „podróży służbowej” unormowane jest w przepisach prawa pracy, zatem rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże, jakie odbywa pracownik są podróżami służbowymi oraz prawidłowość wypłacania należności z tego tytułu, nie leży w kompetencji organów podatkowych. Przepisy prawa pracy nie stanowią bowiem przepisów prawa podatkowego, zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.). W związku z tym, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnienia do ich interpretowania w trybie przewidzianym przez przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k – 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/