Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14-08-2018 r. – 0112-KDIL3-1.4011.315.2018.1.KS

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) wykorzystuje w działalności gospodarczej samochody osobowe, będące własnością Wnioskodawcy oraz użytkowane przez niego na podstawie zawartych umów najmu. Przedmiotowe samochody są przydzielane imiennie poszczególnym pracownikom Spółki, którzy mogą wykorzystywać je również do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, w zakresie określonym w obowiązującej w Spółce Instrukcji użytkowania samochodów służbowych, wprowadzonej Zarządzeniem Prezesa Zarządu Spółki (dalej: Instrukcja używania).

Zgodnie z Instrukcją używania, pracownicy, którym został przydzielony samochód służbowy mają prawo do wykorzystywania samochodów do celów prywatnych. Pracownicy korzystają z samochodów służbowych do celów prywatnych nieodpłatnie. Umożliwienie pracownikom korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych bez wynagrodzenia wiąże się z powstaniem po stronie tych pracowników przychodu z nieodpłatnych świadczeń w ramach stosunku pracy, w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2018 r. poz. 200; dalej: ustawa o PIT). Wnioskodawca ustala wartość przedmiotowego świadczenia w oparciu o przepis art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, tj. w wysokości 400 PLN lub 250 PLN – w zależności od pojemności silnika samochodu. Przy czym, w przypadku wykorzystywania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych tylko przez część miesiąca, wartość świadczenia ustalana jest za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych – w wysokości 1/30 wskazanych wyżej kwot.

Ustaloną w powyższy sposób wartość nieodpłatnego świadczenia, Spółka dolicza do pozostałych przychodów ze stosunku pracy pracownika oraz pobiera zaliczkę na podatek dochodowy z tego tytułu.

Wnioskodawca pragnie ponadto wskazać, że udostępnił pracownikom karty paliwowe, za pośrednictwem których nabywają oni paliwo do samochodów służbowych. Co do zasady, pracownicy mogą kupować paliwo za pośrednictwem ww. kart paliwowych wyłącznie do celów służbowych. Niemniej jednak obowiązujące w Spółce regulacje dotyczące korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych, umożliwiają pracownikom korzystanie z przedmiotowych kart także podczas jazd prywatnych. Przy czym w takim wypadku Wnioskodawca, oprócz określonego w ustawie o PIT ryczałtu za korzystanie z samochodów służbowych do jazd prywatnych, dolicza do przychodów ze stosunku pracy ww. pracowników także wartość zużytego w tym celu paliwa.

Obecnie Spółka rozważa zmianę zasad używania przez pracowników pojazdów służbowych również do celów prywatnych w ten sposób, że dotychczasowa zasada rozliczania jako nieodpłatnych świadczeń ze stosunku pracy zarówno ryczałtu za używanie pojazdu służbowego do celów prywatnych pracownika oraz kosztów zużytego w tym celu paliwa zostałaby zastąpiona zasadą rozliczenia jako nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy wyłącznie ryczałtu za używanie pojazdu służbowego do celów prywatnych (zawierającego wówczas w sobie także koszty paliwa).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, w tym także wartość zużytego na te cele paliwa nabytego za pośrednictwem kart paliwowych Spółki? W konsekwencji, czy Spółka, oprócz określonego w ustawie o PIT ryczałtu za korzystanie z samochodów służbowych do jazd prywatnych, powinna odrębnie doliczać do przychodów ze stosunku pracy ww. pracownika wartość zużytego w tym celu paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, w tym także wartość zużytego na te cele paliwa nabytego za pośrednictwem kart paliwowych Spółki. Co za tym idzie Spółka, oprócz określonego w ustawie o PIT ryczałtu za korzystanie z samochodów służbowych do jazd prywatnych, nie powinna odrębnie doliczać do przychodów ze stosunku pracy ww. pracownika wartości zużytego w tym celu paliwa.

Z dniem 1 stycznia 2015 r. modyfikacji uległy przepisy ustawy o PIT regulujące metodę określania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych. Na mocy art. 12 ust. 2a ustawy o PIT wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 PLN miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³,
2. 400 PLN miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

W sytuacji zaś wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych tylko przez część miesiąca, wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 ww. kwot (art. 12 ust. 2b ustawy o PIT).

Jak natomiast wynika z art. 12 ust. 2c ustawy o PIT, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

W opinii Wnioskodawcy, wskazany w ustawie o PIT ryczałt za korzystanie przez pracowników z samochodów służbowych w celach prywatnych uwzględnia również koszty zużytego w związku z tym paliwa, zakupionego za pośrednictwem przekazanych pracownikom kart paliwowych Spółki.

Za powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, przemawia fakt, że przepisy art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, określając wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikom posługują się zwrotem „wykorzystywanie samochodu służbowego” do celów prywatnych. Zdaniem Wnioskodawcy, użycie przez ustawodawcę sformułowania „wykorzystywanie samochodu” pozwala na uznanie, że wskazane wyżej regulacje ustawy o PIT obejmują swym zakresem także wartość zużytego na te cele paliwa.

Ponadto w ocenie Spółki, powyższe stanowisko można oprzeć również na orzecznictwie dotyczącym art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2017 r., poz. 2343 ze zm.; dalej: ustawa o CIT), w myśl którego nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki z „tytułu kosztów używania”, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Z orzecznictwa dotyczącego wskazanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT wynika, że wydatki na zakup paliwa należą do „kosztów używania” samochodu, o których mowa w tym przepisie, co nigdy nie było kwestionowane. Przedmiotem sporu przez długi okres czasu było natomiast to czy czynsz najmu samochodu stanowi „koszt używania” samochodu, a tym samym objęty jest limitem zaliczania go w koszty uzyskania przychodów, zgodnie z ww. art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT. Jak wskazał przykładowo NSA w wyroku z 20 sierpnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 2447/2011): O ile wydatki na zakup paliwa, opłaty za autostrady, parkingi itp. należą do kosztów używania samochodu, o tyle wydatki ponoszone z tytułu czynszu najmu samochodu do kosztów jego używania już nie należą, są bowiem wydatkami na uzyskanie tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu. Czynsz najmu samochodów nie mieści się w pojęciu kosztów eksploatacyjnych pojazdu, o jakich mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, skoro wydatki na zakup paliwa stanowią „koszty używania samochodu”, a ustawodawca w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT posługuje się pojęciem „wykorzystywania samochodu”, zasadnym jest uznanie, że wskazana w tym przepisie wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu „wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych” obejmuje swym zakresem również wartość zużytego na te cele paliwa. Zgodnie bowiem ze słownikiem języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) „wykorzystać” – „wykorzystywać” oznacza „użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku”. Ponadto, „używać” oraz „wykorzystywać” stanowią synonimy.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, wprowadzony z dniem 1 stycznia 2015 r. przepis art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT obejmuje swym zakresem także wartość paliwa wykorzystanego przez pracownika do jazd w celach prywatnych. Co za tym idzie, umożliwienie pracownikom wykorzystywania paliwa zakupionego przez Spółkę do celów prywatnych nie stanowi odrębnego nieodpłatnego świadczenia na ich rzecz.

Stanowisko Wnioskodawcy zgodne jest z ugruntowaną praktyką orzeczniczą wojewódzkich sądów administracyjnych w omawianym zakresie. Tytułem przykładu Wnioskodawca pragnie przytoczyć wyrok WSA w Opolu z dnia 8 listopada 2017 r. (sygn. akt I SA/Op 327/17), w którym Sąd wskazał, iż: „(…) brzmienie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia. (…) otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”. Prawodawca jednakże nie precyzuje i nie definiuje ściśle co mieści się pod pojęciem „wykorzystywanie”.

Biorąc jednak pod uwagę chociażby fakt, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych obejmuje wszystkie koszty i wydatki poczynione z tytułu korzystania z pojazdu, zasadnym jest stosowanie analogii także do zasad regulujących wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Wbrew zatem stanowisku organu interpretacyjnego świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, także i ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa, czy badań technicznych. Jak słusznie zauważył Sąd nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków jakim są wydatki na paliwo uznać za stanowiące odrębne świadczenie. Na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu, który powinien zrekompensować całość wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych. Został on mianowicie powiązany z pojemnością silnika samochodu tj. odpowiednio dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ jest to kwota 250 zł miesięcznie, a dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ – 400 zł miesięcznie. Jest to parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy.

Analogiczne stanowisko zajął:

• WSA w Opolu w wyroku z dnia 5 kwietnia 2017 r. (sygn. akt I SA/Op 2/17);
• WSA we Wrocławiu w wyrokach z dnia 21 marca 2017 r. (sygn. akt I SA/Wr 1263/16) oraz z dnia 23 listopada 2015 r. (sygn. akt I SA/Wr 1595/15);
• WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 8 marca 2017 r. (sygn. akt I SA/GI 1550/16);
• WSA w Kielcach w wyroku z dnia 16 lutego 2017 r. (sygn. akt I SA/Ke 1/17);
• WSA w Warszawie w wyrokach z dnia 13 lutego 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 16/16), z dnia 23 września 2016 r. (sygn. akt III SA/Wa 2142/15) oraz z dnia 5 maja 2016 r. (sygn. akt III SA/Wa 1925/15).

Wskazane wyżej stanowisko Wojewódzkich Sądów Administracyjnych zostało podzielone przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 10 lipca 2018 r. (sygn. akt II FSK 1185/16) podkreślił, że przepis art. 12 ust. 2a ustawy PIT nie zawiera ograniczeń dotyczących paliwa, w konsekwencji czego udostępnienie pracownikowi paliwa nie stanowi odrębnego świadczenia – gdyby tak miało być, to ustawodawca dałby temu wyraz w przepisie. Zdaniem NSA paliwo stanowi konieczny element, aby móc korzystać z samochodu, natomiast świadczenie jakie oferuje pracodawca pracownikowi to właśnie korzystanie z samochodu służbowego dla celów prywatnych. Zasadnym jest zatem uznanie, że w takiej sytuacji pracodawca nie świadczy dwóch odrębnych nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracownika, lecz wszystko odbywa się w ramach jednego świadczenia. NSA zaakcentował także, że skoro intencją ustawodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy.

W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje także wartość zużytego na te cele paliwa. Tym samym Spółka, oprócz określonego w ustawie o PIT ryczałtu za korzystanie z samochodów służbowych do jazd prywatnych, nie powinna odrębnie doliczać do przychodów ze stosunku pracy ww. pracownika wartości zużytego w tym celu paliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, w myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Tut. Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak wynika natomiast z treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z treścią art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka (Wnioskodawca) wykorzystuje w działalności gospodarczej samochody osobowe, będące własnością Wnioskodawcy oraz użytkowane przez niego na podstawie zawartych umów najmu. Przedmiotowe samochody są przydzielane imiennie poszczególnym pracownikom Spółki, którzy mogą wykorzystywać je również do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, w zakresie określonym w obowiązującej w Spółce Instrukcji użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z Instrukcją używania, pracownicy, którym został przydzielony samochód służbowy mają prawo do wykorzystywania samochodów do celów prywatnych. Pracownicy korzystają z samochodów służbowych do celów prywatnych nieodpłatnie. Wnioskodawca udostępnił również pracownikom karty paliwowe, za pośrednictwem których nabywają oni paliwo do samochodów służbowych. Co do zasady, pracownicy mogą kupować paliwo za pośrednictwem ww. kart paliwowych wyłącznie do celów służbowych. Jednak obowiązujące w Spółce regulacje dotyczące korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych, umożliwiają pracownikom korzystanie z przedmiotowych kart także podczas jazd prywatnych.

Mając na względzie powyższe, należy wskazać co następuje.

Przychód, który powstanie po stronie pracowników Spółki należy zakwalifikować do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Jednocześnie, art. 12 ust. 3 powoływanej ustawy wskazuje, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej w oparciu o wyżej wskazane normy prawne.

Jednakże na gruncie rozpatrywanej sprawy wyjaśnienia wymaga, że ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych zawierające m.in. opłaty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, np. ubezpieczenie, wymianę opon, bieżące naprawy, materiały eksploatacyjne, przeglądy okresowe, wymianę oleju i innych płynów oraz zużywających się części w wyniku korzystania z pojazdu, które zakład pracy – jako właściciel samochodu – musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jeszcze z innymi, dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest wypożyczany. Te dodatkowe koszty to przykładowo wydatki na zakup zużytego paliwa. Wydatki te nie mogą być uznane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem ustawodawca wyraźnie wskazał w ww. przepisie, że chodzi o świadczenie związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czyli z oddaniem go do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych), a nie o wszelkie pochodne świadczenia związane z używaniem samochodu, takie jak koszty paliwa.

W sytuacji zatem, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki na zakup paliwa, które będzie następnie zużyte na cele inne niż służbowe, wówczas nieodpłatne świadczenie pracodawcy polegające na udostępnieniu zakupionego paliwa i wykorzystaniu go w celach prywatnych przez pracownika jest odrębnym świadczeniem stanowiącym opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wartość należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 3 ww. ustawy, tj. według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b tej ustawy.

Tym samym – oprócz zryczałtowanej kwoty przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych (wynikającej z ww. art. 12 ust. 2a ustawy) – Spółka powinna do przychodów pracowników ze stosunku pracy doliczać dodatkowy przychód z nieodpłatnych świadczeń z tytułu zużywania w trakcie jazd prywatnych nabytego przez spółkę paliwa.

Reasumując, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, określona w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie obejmuje kosztów paliwa.

Należy również podkreślić, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcia zapadły bowiem w innych sprawach i nie mają mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/