Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12-06-2017 r. – 0111-KDIB2-2.4011.51.2017.2.JW

Obowiązki płatnika w związku z planowanym przekazaniem pracownikom kart podarunkowych

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2017 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z planowanym przekazaniem pracownikom kart podarunkowych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 24 maja 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-2.4011.51.2017.1.JW wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 7 czerwca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji kabli i przewodów. Z okazji 25-lecia działalności Spółki, zamierza obdarować pracowników kartami podarunkowymi, uprawniającymi do dokonania zakupów w określonych punktach handlowych (dalej: „Karty”). Intencją Spółki jest obdarować wszystkich pracowników. Wartość przekazywanej Karty będzie natomiast uzależniona od stażu pracy pracownika.

Karty nie stanowią dodatkowej formy gratyfikacji za wykonaną pracę. Głównym celem przyznania Karty jest uczczenie jubileuszu Spółki oraz podkreślenie roli pracowników w całokształcie działalności Wnioskodawcy.

Pracownicy nie są świadomi, że zostaną obdarowani Kartami. Podstawą przyznania Kart jest odrębna uchwała Zarządu Spółki podjęta w związku z planowanymi obchodami jubileuszowymi. Uchwała ta, podjęta na okoliczność jubileuszu Wnioskodawcy, określa również zasady przyznawania Kart oraz ich wysokość. Przekazanie Kart odbędzie się niezależnie od wynagrodzenia wynikającego z wiążącego stosunku pracy.

Wnioskodawca pozostaje względem obdarowanych płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca poinformował ponadto, że przekazanie kart podarunkowych w opinii Wnioskodawcy stanowiło darowiznę w myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459). Darczyńcą w ramach tej darowizny był Wnioskodawca, natomiast obdarowanymi poszczególni pracownicy. Przedmiotem opisanej darowizny były natomiast karty podarunkowe.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w jego opinii wystąpiły wszelkie istotne warunki do zakwalifikowania zawartej przez strony umowy jako darowizny – zobowiązanie darczyńcy do świadczenia kosztem swojego majątku na rzecz obdarowanego oraz bezpłatność dokonanego świadczenia.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy planowane na rzecz pracowników darowizny Kart w związku z obchodami jubileuszu Spółki będą stanowić nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy i czy w związku z powyższym na Wnioskodawcy jako płatniku podatku będzie spoczywać obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do art. 31 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, planowane obdarowanie Kartami nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy. Wynika to z charakteru i celu zamierzonej czynności, którego istota polega na jednostronnym obdarowaniu pracowników w związku z obchodami jubileuszu Spółki. W rezultacie, darowizny na rzecz pracowników będą podlegać opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z zasadą powszechności wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalentu, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za nadgodziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W kwestii opodatkowania nieodpłatnych świadczeń wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, w którym wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca chce rzeczywiście obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadku i darowizn (Dz.U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768 z późn. zm.). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają.

Zdaniem Wnioskodawcy, na uwzględnienie zasługuje stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, że gdy pracodawca wręcza pracownikom prezenty okolicznościowe z okazji jubileuszu spółki, to nie jest spełnione obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika korzyści majątkowej.

Planowana darowizna nie wynika z wiążącego strony stosunku pracy, gdyż przedmiot darowizny nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną pracę i nie jest dodatkowym nieodpłatnym świadczeniem z tego tytułu. Planowana darowizna nie ma charakteru motywującego obdarowanego do bardziej wydajnej pracy, ale stanowi uhonorowanie wkładu pracowników w dotychczasową działalność Spółki oraz stanowi element uświetnienia obchodów jubileuszu Spółki.

Należy zauważyć, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 2 grudnia 2016 r. o sygn. 0461- ITPB2.4511.787.2016.1.ENB oraz w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z 29 października 2015 r. o sygn. DD3.8222.2.376.2015.KDJ.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie okazjonalnej darowizny na rzecz pracowników z tytułu okolicznościowego jubileuszu Spółki, nie będzie stanowiło przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia wynikającego ze stosunku pracy i w związku z powyższym na Wnioskodawcy jako płatniku nie będzie spoczywać obowiązek obliczenia oraz pobrania zaliczki na podatek dochodowy stosownie do art. 31 ustawy o PIT. Planowana darowizna Kart będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakresie podatku od spadków i darowizn zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie, tym samym kwestia ustalenia, czy przekazanie Kart podarunkowych będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn nie podlegała ocenie w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy – osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (pracodawca) będący płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych planuje przekazać pracownikom z okazji jubileuszu Spółki Karty podarunkowe. Wartość tych kart uzależniona została od stażu pracy, jednakże nie stanowią one dodatkowej gratyfikacji za wykonaną pracę. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przekazanie kart podarunkowych w jego opinii, stanowiło darowiznę w myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459). W opinii Wnioskodawcy wystąpiły wszelkie istotne warunki do zakwalifikowania zawartej przez strony umowy jako darowizny – zobowiązanie darczyńcy do świadczenia kosztem swojego majątku na rzecz obdarowanego oraz bezpłatność dokonanego świadczenia. W związku z powyższym przyjęto za Wnioskodawcą, że przekazanie Kart stanowi darowiznę.

Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest ustalenie, czy przekazanie pracownikom Kart będzie stanowić nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy i czy w związku z powyższym na Wnioskodawcy jako płatniku podatku będzie spoczywać obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2009 r., poz. 768 z późn. zm.). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają”.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w art. 2, przewidziane zostały sytuacje, w których uzyskanie korzyści majątkowej mieszczącej się w definicji przychodu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród wyłączeń wskazanych w tym przepisie w ust. 1 pkt 3 wskazane zostały przychody podlegające przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Umowa darowizny zdefiniowana została w art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Kwestie opodatkowania nabycia przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw wykonywanych na tym terytorium tytułem darowizny reguluje ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 833 ze zm.).

Zacytowany art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może p3odlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Jego rolą jest zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie majątkowe powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego w dwóch podatkach, czego skutkiem byłoby podwójne opodatkowanie tego samego przysporzenia majątkowego.

Podsumowując, jeżeli zatem w istocie Wnioskodawca przekazuje pracownikom darowiznę podlegającą przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, to w konsekwencji wyłączenia z opodatkowania tego przychodu u pracowników na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na Wnioskodawcy jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/