Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12-01-2018 r. – S-ILPB2/415-750/14/17-S/JK

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 2 października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPB2/415-750/14-2/WM, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że finansowane przez Spółkę noclegi pracowników związane z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę nie powinny być traktowane jako przychód tychże pracowników ze stosunku pracy.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 2 października 2014 r. nr ILPB2/415-750/14-2/WM wniósł pismem z 16 października 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 3 listopada 2014 r. nr ILPB2/415W-83/14-2/JWP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 2 października 2014 r. nr ILPB2/415-750/14-2/WM złożył skargę z 24 listopada 2014 r. (data wpływu 28 listopada 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 20 marca 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2529/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 2 października 2014 r. nr ILPB2/415-750/14-2/WM.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 20 marca 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2529/14, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu złożył skargę kasacyjną z 19 maja 2015 r. nr ILRP-46-191/15-2/MT do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 19 września 2017 r. sygn. akt II FSK 2039/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie obowiązków płatnika wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę przedstawicieli handlowych (zwanych dalej: „pracownikami”). Praca osób zatrudnionych na tym stanowisku wiąże się ze stałymi wyjazdami w celu spotkań z obecnymi, jak i potencjalnymi klientami Wnioskodawcy.

Ze względu na charakter pracy, polegający na stałym świadczeniu pracy poza siedzibą Spółki, w podpisywanych z pracownikami umowach – jako miejsce świadczenia pracy – wskazany jest obszar kilku województw lub całego kraju. Wnioskodawca nie traktuje wyjazdów pracowników związanych z wykonywaniem pracy na obszarze wskazanym w umowie jako podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy. Z tego względu Wnioskodawca nie wypłaca pracownikom diet przysługujących pracownikom w przypadku podróży służbowych zgodnie z Kodeksem pracy oraz innymi przepisami.

Charakter wykonywanej pracy przez przedstawicieli handlowych wymaga czasowego przebywania przez nich poza miejscem zamieszkania bez możliwości powrotu w tym samym dniu. W takim przypadku Wnioskodawca zapewnia pracownikom, którzy wykonują pracę na jego zlecenie w miejscu i czasie przez niego wskazanym, nocleg. Zakupy te potwierdzane są fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę. Każdorazowo wydatki na nocleg pozostają w bezpośrednim i wyłącznym związku z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych na obszarze umówionym jako miejsce wykonywania pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji opisanej w niniejszym wniosku w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca powinien uznawać wartości finansowanych przez Spółkę noclegów pracowników za składniki przychodu pracowników ze stosunku pracy (w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 361), zwanej dalej: „uPIT”), a w konsekwencji, czy Wnioskodawca powinien pobierać oraz odprowadzać z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, finansowane przez Spółkę noclegi pracowników związane z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę nie powinny być traktowane jako przychód tychże pracowników ze stosunku pracy. Tym samym Wnioskodawca nie powinien pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera regulacji konkretnie odnoszących się do opodatkowania finansowanych przez pracodawcę noclegów, w sytuacji, gdy konieczność zapewnienia tych noclegów powstaje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych przez pracowników niebędących w podróży służbowej w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94; dalej: „K.p.”).

Dlatego też należy dokonać analizy, jakie przepisy w tym zakresie znajdują zastosowanie. Przepisem ogólnym regulującym przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest art. 9 ust. 1 uPIT, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższe oznacza, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 1 uPIT, źródłem przychodu jest m.in. stosunek pracy.

Za przychody z tego źródła, uważa się – zgodnie z art. 12 ust. 1 uPIT – wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Powyższe regulacje pozwalają stwierdzić, że przychodem jest każda forma przysporzenia majątkowego, zarówno pieniężna, jak niepieniężna, w tym otrzymane nieodpłatne świadczenia. Przy czym przychodami ze stosunku pracy będą wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, skutkujące u pracownika powstaniem przysporzenia majątkowego.

Rozważając zatem konieczność opodatkowania finansowanych przez Wnioskodawcę noclegów, w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych przez pracowników niebędących w delegacji, należy dokonać oceny, czy noclegi te stanowią nieodpłatne świadczenie w rozumieniu uPIT.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie powołać się na wyrok z 28 stycznia 2000 r. sygn. akt I SA/Gd 2285/98, w którym Naczelny Sąd Administracyjny w Gdańsku wyraził powszechnie akceptowany i podzielany w późniejszym orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym skutkiem zdarzeń o charakterze nieodpłatnym jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem, w celu zidentyfikowania, czy dane świadczenie może być uznawane za świadczenie nieodpłatne w rozumieniu uPIT, należy rozpatrzyć nie tylko jego wymiar finansowy, ale także kwestię ekwiwalentności tego zdarzenia oraz skutku w postaci rzeczywistego przysporzenia majątkowego. Zapewnienie pracownikom noclegu pozostaje w ścisłym związku z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych. Zatem występuje w tej sytuacji świadczenie ekwiwalentne do zapewnionego noclegu w formie świadczenia przez pracownika pracy.

Z kolei, zgodnie ze słownikiem języka polskiego „przysparzać” to „powiększyć liczbę czegoś” (Słownik J. Polskiego, pod red Prof. S. Dubisza, wyd. PWN, Warszawa 2003 r.). Przez przysporzenie majątkowe pracownika należy uznać działanie zwiększające wartość jego prywatnego majątku.

W związku z tym, o nieodpłatnym świadczeniu można mówić wtedy, gdy wydatki ponoszone są na zaspokojenie osobistych potrzeb pracownika, niezwiązanych ze stosunkiem pracy. Osobiście pracownik, który posiada stałe miejsce zamieszkania, nie potrzebuje w tym samym czasie drugiego miejsca pobytu. To na polecenie przełożonego pracownik musi odbyć określoną ilość spotkań z klientami w związku z czym zdarza się, że nie jest w stanie wrócić na noc do domu. Nocuje wówczas na koszt pracodawcy, ponieważ pozostaje w tym czasie do jego dyspozycji.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że zapewnienie pracownikowi noclegu w sytuacji, gdy przebywa on w godzinach nocnych poza miejscem zamieszkania ze względu na wykonywane obowiązki służbowe nie stanowi dla niego przysporzenia majątkowego.

Ponadto, powstaniu w tej sytuacji przysporzenia po stronie pracownika przeczy także ekonomiczny charakter stosunków między pracodawcą a pracownikiem.

Zgodnie z art. 22 K.p. pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatem przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy.

Natomiast, jak stanowi art. 94 pkt 2 K.p., pracodawca jest zobowiązany organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy. Jeśli więc – zgodnie z zawartą umową o pracę – wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych, wówczas do kosztów związanych ze świadczeniem pracy należeć będą determinowane charakterem pracy wydatki na nocleg, gdy podlegający pracownikowi obszar kraju jest zbyt rozległy, by możliwy był powrót pracownika na noc do miejsca zamieszkania.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska Wnioskodawcy jest orzeczenie WSA w Warszawie z 18 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2629/11, wydane na tle zbliżonego stanu sprawy, w którym Sąd wskazał, że zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązku w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej, poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, że wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego, itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy – jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników.

Zatem, pokrycie kosztów noclegów pracowników wykonujących obowiązki służbowe na rzecz pracodawcy poza miejscem zamieszkania, jako:

• świadczenie, którego ekwiwalent stanowi wykonywana przez pracownika praca, oraz
• nie skutkujące dla pracownika przysporzeniem majątkowym,

– nie mieści się w kategorii dodatkowych, otrzymanych przez pracownika, nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu uPIT, a Wnioskodawca nie jest w związku z tym zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w tym zakresie.

Nie można bowiem uznać, że pracownik w tej sytuacji jest odbiorcą jakiegokolwiek świadczenia, jak również nie można stwierdzić, że Wnioskodawca ponosi koszty noclegów „za pracownika”, jak wymaga art. 12 ust. 1 uPIT dla celów ustalenia przychodów pracowniczych.

Takie stanowisko wyrażone zostało w interpretacji indywidulanej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 marca 2011 r. sygn. IPPB2/415-3/11-4/AS.

W wyroku z 10 października 2012 r. sygn. akt II UK72/12 Sąd Najwyższy wskazał, że poczynając od uchwały składu siedmiu sędziów z 19 listopada 2008 r. sygn. akt II PZP 11/08, zgodnie przyjmuje się, że art. 775 § 1 K.p. odnosi się jedynie do zadania służbowego rozumianego jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy.

Wnioskodawca aprobuje powyższe stanowisko z zastrzeżeniem, że odnosi się ono wyłącznie do prawno-pracowniczej klasyfikacji wyjazdów służbowych. W związku z tym, Spółka nie wypłaca pracownikom mobilnym diet, ani innych należności przysługujących za czas podróży służbowych, zgodnie z przepisami prawa pracy.

Nie zmienia to faktu, że pracownik mobilny wyjeżdżający poza miejscowość zamieszkania w celu wykonywania pracy na rzecz Wnioskodawcy z całą pewnością odbywa podróż o charakterze służbowym, a nie osobistym. W tym przypadku zapewnienie pracownikowi noclegu stanowi obowiązek Wnioskodawcy na mocy wyżej wspomnianego art. 94 pkt 2 K.p., jak również pkt 2a oraz 4 przywołanej regulacji. Te ostatnie odpowiednio stanowią, że pracodawca powinien organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy oraz zapewniać bezpieczne warunki pracy.

Wobec powyższego, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w dacie wydania pierwotnej interpretacji (w zakresie dotyczącym zdarzenia przyszłego), bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 marca 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2529/14 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 września 2017 r. II FSK 2039/15.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowego od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użycie w ww. przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę przedstawicieli handlowych. Praca osób zatrudnionych na tym stanowisku wiąże się ze stałymi wyjazdami w celu spotkań z obecnymi, jak i potencjalnymi klientami Spółki. Ze względu na charakter pracy, polegający na stałym świadczeniu pracy poza siedzibą Spółki, jako miejsce świadczenia pracy, wskazany jest obszar kilku województw lub całego kraju. Wnioskodawca nie traktuje wyjazdów pracowników związanych z wykonywaniem pracy na obszarze wskazanym w umowie jako podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy. W związku z powyższym, Spółka nie wypłaca pracownikom diet przysługujących pracownikom.

W tym miejscu wskazać należy za stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu przyjętym w wyroku z dnia 20 marca 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2529/14 zaaprobowanym przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 września 2017 r. sygn. akt II FSK 2039/15, że ponieważ w art. 12 ust.1 ww. ustawy nie wymienia się w sposób wyczerpujący wszystkich świadczeń, które składają się na przychody ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych w praktyce mogą powstawać wątpliwości, czy danego rodzaju świadczenie należy zaliczyć do przychodów ze stosunku pracy, czy też nie.

Ten brak wyczerpującego wyliczenia świadczeń, które składają się na przychody ze stosunku pracy wywołał także wątpliwości, co do zgodności art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. z Konstytucją RP.

Trybunał Konstytucyjny wskutek wniesionej skargi konstytucyjnej w sprawie o sygn. K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz.947), dokonał oceny zgodności przepisów art. 12 ust.1 oraz art. 12 ust.3 u.p.d.o.f. z Konstytucją RP, w zakresie w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń, które pracownik może otrzymywać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy w tym także tych, które związane są z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę.

W wyroku z 8 lipca 2014 r. o sygn. K 7/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z ww. przepisami Konstytucji RP.

W uzasadnieniu orzeczenia TK wskazał, że „podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku”. W orzeczeniu tym podkreśla się realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia „innego nieodpłatnego świadczenia”, podatkiem dochodowym oraz akcentuje „otrzymanie” nieodpłatnego świadczenia jako zdarzenia, z którym wiąże się powstanie obowiązku podatkowego. W wyniku analizy poddanych kontroli przepisów, TK określił cechy istotne „innych nieodpłatnych świadczeń”, stanowiących przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. TK przyjął, że za przychód pracownika mogą być uznane jedynie świadczenia, które: po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika, po drugie spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. W ten sposób TK wskazał kryteria prawidłowego, zgodnego z Konstytucją RP, rozumienia ustawowego sformułowania „inne nieodpłatne świadczenie”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegów pracownikom niebędących w podróży służbowej związanych ze świadczeniem przez nich pracy w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. W świetle powyższego, wartość świadczenia w postaci sfinansowania noclegu wynikająca z wystawianych faktur (rachunków) nie stanowi przychodu pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a co za tym idzie na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki pobierania i wypłacania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/