Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11-01-2018 r. – 0113-KDIPT3.4011.326.2017.2.KSM

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą pracownikom socjalnym oraz asystentom rodziny i konsultantom zwrotu kosztów przejazdu w formie ryczałtu za używanie prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych i ekwiwalentu za zakup biletów.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i § 4 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 listopada 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.326.2017.1.KSM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 17 listopada 2017 r. (data doręczenia 21 listopada 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 1 grudnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 28 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zatrudnia pracowników socjalnych oraz asystentów rodziny, którzy w czasie wykonywania swoich podstawowych czynności zawodowych muszą jeździć po terenie całej gminy, na którym mieszkają podopieczni Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie dysponuje własnym środkiem transportu mogącym służyć do przewożenia pracowników. Do tych celów pracownicy używają własnych samochodów osobowych, bądź korzystają ze środków transportu komunikacji miejskiej. Koszty przejazdu Wnioskodawca chciałby wypłacać w postaci miesięcznych ryczałtów za jazdy lokalne, na podstawie oświadczeń składanych przez pracowników socjalnych i asystentów rodziny, natomiast tym pracownikom, którzy nie posiadają samochodu, zwrot kosztów poniesionych na zakup biletów wypłacany byłby w formie miesięcznego ryczałtu pieniężnego.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 28 listopada 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego począwszy od roku podatkowego 2018. Pracownicy socjalni będą wykonywać jazdy lokalne w celu wykonywania obowiązków służbowych. Zwrot kosztów przejazdu dotyczyć będzie przejazdu z siedziby pracodawcy do miejsca wykonywania czynności zawodowych. W 2018 r. Wnioskodawca podpisze z pracownikami socjalnymi stosowną umowę na wykorzystanie samochodu prywatnego do celów służbowych. Wyliczenie kosztów zwrotu będzie ilorazem liczby kilometrów wynikających z umowy a stawką za 1 km. Pracodawca nie będzie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu tych pracowników. Pracodawca będzie prowadził ewidencję wyjazdów pracowników socjalnych przemieszczjących się prywatnymi samochodami. Pracownicy będą składali miesięczne oświadczenia o używaniu przez nich samochodów do celów służbowych. Pracownicy socjalni korzystający z komunikacji miejskiej będą otrzymywali miesięczny ekwiwalent za dojazdy w takiej samej wysokości, jak pracownicy wykorzystujący własny samochód. Pracodawca będzie prowadził ewidencję wyjazdów pracowników socjalnych przemieszczjących się komunikacją miejską. Ekwiwalent za jazdy lokalne pracowników socjalnych, zarówno przemieszczjących się samochodami osobowymi, jak i komunikacją miejską będzie wypłacany, na podstawie oświadczeń składanych przez tych pracowników co miesiąc, po zakończonym miesiącu. Ekwiwalent będzie pomniejszany za nieobecność pracownika w pracy (choroba, urlop, itp.). Na Wnioskodawcy, jako pracodawcy ciąży obowiązek ponoszenia kosztów jazd lokalnych przez pracowników socjalnych, a nie ma możliwości zapewnienia dojazdu z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych środkami transportu pozostającymi w jego dyspozycji i w związku z tym będzie zwracał pracownikom socjalnym koszty w formie miesięcznego ryczałtu/ekwiwalentu.

W odniesieniu do asystentów rodziny i konsultantów Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego począwszy od roku podatkowego 2018. Asystenci rodziny, konsultanci będą wykonywali jazdy lokalne w celu wykonywania obowiązków służbowych. Wnioskodawca jest zobowiązany do dokonywania zwrotu kosztów przejazdu asystentom rodziny, konsultantom, na podstawie rozporządzenia Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Zwrot kosztów przejazdu dotyczyć będzie przejazdu z siedziby pracodawcy do miejsca wykonywania czynności zawodowych.

W 2018 r. Wnioskodawca podpisze z asystentami rodziny i konsultantami stosowną umowę na wykorzystywanie samochodu prywatnego do celów służbowych. Wyliczenie kosztów zwrotu będzie iloczynem liczby kilometrów wynikających z umowy, a stawką za 1 km. Pracodawca nie będzie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu tych pracowników. Pracodawca będzie prowadził ewidencję wyjazdów pracowników, tj. asystentów rodziny i konsultantów przemieszczających się prywatnymi samochodami. Asystencji rodziny i konsultanci korzystający z komunikacji miejskiej będą otrzymywali miesięczny ekwiwalent za dojazdy w takiej samej wysokości, jak asystencji rodziny i konsultanci wykorzystujący własny samochód. Asystenci rodziny i konsultanci będą składali miesięczne oświadczenia o używaniu przez nich samochodów do celów służbowych. Pracodawca będzie prowadził ewidencję wyjazdów pracowników, tj. asystentów rodziny i konsultantów przemieszczających się komunikacją miejską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 28 listopada 2017 r.:

1. Czy zwrot kosztów pracownikom socjalnym otrzymującym ryczałt samochodowy za paliwo nie stanowi dla tych pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a zatem, czy Wnioskodawca jako płatnik nie będzie obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z wyżej wymienionego tytułu?
2. Czy zwrot kosztów pracownikom socjalnym otrzymującym ekwiwalent za jazdy lokalne nie stanowi dla tych pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a zatem, czy Wnioskodawca jako płatnik nie będzie obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z wyżej wymienionego tytułu?
3. Czy zwrot kosztów asystentom rodziny i konsultantom otrzymującym ryczałt samochodowy za paliwo nie stanowi dla tych pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a zatem, czy Wnioskodawca jako płatnik nie będzie obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z wyżej wymienionego tytułu?
4. Czy zwrot kosztów asystentom rodziny i konsultantom otrzymujący ekwiwalent za jazdy lokalne nie stanowi dla tych pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a zatem, czy Wnioskodawca jako płatnik nie będzie obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z wyżej wymienionego tytułu?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania nr 1 i 2. Natomiast wniosek w zakresie pytań nr 3 i 4 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku z dnia 28 listopada 2017 r., pracownicy socjalni, zatrudnieni u Wnioskodawcy wykonują swoje czynności poza siedzibą pracodawcy, tj. na terenie całego miasta. Wyżej wymienieni pracownicy ponoszą z tego tytułu koszty. W związku z powyższym, w zaistniałej sytuacji nie można mówić o realnym przysporzeniu majątkowym po stronie tych pracowników. Pracownicy nie odnosiliby bowiem żadnej korzyści finansowej z faktu, że pracodawca zwraca im koszty za dojazdy do miejsca wykonywania czynności zawodowych. Otrzymywanie ryczałtu i ekwiwalentu nie powoduje powstania przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca uważa, że wypłacane pracownikom socjalnym, ryczałty samochodowe i ekwiwalenty, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 i pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinny podlegać zwolnieniu przedmiotowemu, a co za tym idzie Wnioskodawca może być zwolniony, jako płatnik z naliczania i odprowadzania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosowanie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W myśl przepisów art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosowanie do art. 38 ust. 1 cyt. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 powyższej ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników socjalnych, którzy w czasie wykonywania swoich podstawowych czynności zawodowych muszą jeździć po terenie całej gminy, na którym mieszkają podopieczni tutejszego ośrodka. Wnioskodawca nie dysponuje własnym środkiem transportu mogącym służyć do przewożenia pracowników. Do tych celów pracownicy używają własnych samochodów osobowych bądź korzystają ze środków transportu komunikacji miejskiej. Koszty przejazdu Wnioskodawca chciałby wypłacać w postaci miesięcznych ryczałtów za jazdy lokalne, na podstawie oświadczeń składanych przez pracowników socjalnych. Pracownicy socjalni będą wykonywać jazdy lokalne w celu wykonywania obowiązków służbowych. Zwrot kosztów przejazdu dotyczyć będzie przejazdu z siedziby pracodawcy do miejsca wykonywania czynności zawodowych. W 2018 r. Wnioskodawca podpisze z pracownikami socjalnymi dysponującymi własnym samochodem stosowną umowę na wykorzystanie samochodu prywatnego do celów służbowych. Wyliczenie kosztów zwrotu będzie ilorazem liczby kilometrów wynikających z umowy a stawką za 1 km. Pracodawca nie będzie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu tych pracowników. Pracodawca będzie prowadził ewidencję wyjazdów pracowników socjalnych przemieszczjących się prywatnymi samochodami. Pracownicy będą składali miesięczne oświadczenia o używaniu przez nich samochodów do celów służbowych. Natomiast pracownicy nieposiadający własnych samochodów osobowych korzystają ze środków transportu komunikacji miejskiej. Pracownicy socjalni korzystający z komunikacji miejskiej będą otrzymywali miesięczny ekwiwalent za dojazdy w takiej samej wysokości, jak pracownicy wykorzystujący własny samochód. Pracodawca będzie prowadził ewidencję wyjazdów pracowników socjalnych przemieszczjących się komunikacją miejską. Ekwiwalent za jazdy lokalne pracowników socjalnych, zarówno przemieszczjących się samochodami osobowymi, jak i komunikacją miejską, będzie wypłacany na podstawie oświadczeń składanych przez tych pracowników co miesiąc, po zakończonym miesiącu. Ryczałt i ekwiwalent będzie pomniejszany za nieobecność pracownika w pracy (choroba, urlop, itp.). Na Wnioskodawcy, jako pracodawcy, ciąży obowiązek ponoszenia kosztów jazd lokalnych przez pracowników socjalnych. W związku z tym, że nie ma On możliwości zapewnienia dojazdu z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych środkami transportu pozostającymi w jego dyspozycji będzie zwracał pracownikom socjalnym koszty w formie miesięcznego ryczałtu i miesięcznego ekwiwalentu.

Wskazać należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na który powołuje się Wnioskodawca stanowi, że wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Rozważając zakres przytoczonego zwolnienia przedmiotowego, należy ustalić znaczenie pojęć „narzędzie” i „sprzęt”. Z definicji słownikowych wynika, że za „narzędzie” uważa się urządzenie umożliwiające ręczne wykonanie jakiejś czynności lub pracy, natomiast „sprzęt” to przedmiot używany do jakichś prac lub w jakichś okolicznościach. Pojęcia te należy interpretować ściśle i nie można uznać, że przepis ten dotyczy także używania przez pracowników samochodów osobowych. Powyższe znajduje także potwierdzenie w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), gdzie samochód został sklasyfikowany w grupie 7 jako środek transportu, zaś narzędzia, wyposażenia czy inne przyrządy – w grupie 8.

Zatem, zwrot w formie ryczałtu za używanie prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych pracownikom socjalnym nie będzie korzystał ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jak wyjaśniono powyżej samochód nie został zakwalifikowany do żadnego z pojęć ujętych w tym przepisie. Ze zwolnienia określonego w ww. przepisie nie będzie także korzystał zwrot kosztów poniesionych w związku z zakupem biletów komunikacji publicznej przez pracowników socjalnych dokonywany w postaci ekwiwalentu z uwagi na fakt, że komunikacja publiczna w żadnym razie nie stanowi ich własności, jest to bowiem miejski pasażerski transport zbiorowy.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 23b powyższej ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Zwolnienie, o którym mowa, jest limitowane. Przysługuje bowiem tylko do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 km przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach. Zarówno ryczałty, jak i stawki kilometrowe zostały określone w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.).

Zgodnie z § 2 pkt 1) rozporządzenia, koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 km przebiegu pojazdu, które dla samochodu osobowego nie mogą być wyższe niż:

1. o pojemności skokowej silnika do 900 cm³ – 0,5214 zł,
2. o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³ – 0,8358 zł.

W myśl § 3 ust. 1 rozporządzenia, miesięczny limit kilometrów na jazdy lokalne, z uwzględnieniem ust. 2-4, ustala pracodawca. Stosownie do § 3 ust. 2 rozporządzenia limit, o którym mowa w ust. 1, ustalony w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony, nie może przekroczyć:

1. 300 km – do 100 000 mieszkańców;
2. 500 km – ponad 100 000 do 500 000 mieszkańców;
3. 700 km – ponad 500 000 mieszkańców.

Zwrot kosztów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr przebiegu, o której mowa w § 2, i miesięcznego limitu przebiegu kilometrów na jazdy lokalne, o którym mowa w § 3, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie to powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych (§ 4 ust. 1 rozporządzenia).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 2 rozporządzenia, kwotę ustalonego ryczałtu, o którym mowa w ust. 1, zmniejsza się o jedną dwudziestą drugą za każdy roboczy dzień nieobecności pracownika w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin lub innej nieobecności oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Natomiast w przypadku, gdy w jazdach lokalnych rozliczenie zwrotu kosztów opiera się na faktycznym przebiegu pojazdu, pracownik obowiązany jest do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W myśl art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1769, z późn. zm.), pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku lub przeprowadzanie rodzinnych wywiadów środowiskowych poza siedzibą jednostki, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy.

Zatem, dokonany przez Wnioskodawcę zwrot kosztów przejazdów pracownikom socjalnym wypłacany w formie ryczałtu za używanie prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych, do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego, będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy uwzględnieniu miesięcznego limitu kilometrów określonego w powołanym wyżej rozporządzeniu Ministra Infrastruktury, z uwagi na fakt, że zwrot kosztów używania samochodu prywatnego dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych pracowników socjalnych wynika z przepisów odrębnej ustawy, tj. art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej.

Natomiast, dokonany na rzecz pracowników socjalnych przez Wnioskodawcę zwrot kosztów za zakup biletów w formie ekwiwalentu nie będzie korzystał ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem przepis ten nie odnosi się do zwrotu kosztów zakupu biletów komunikacji publicznej w celu wykonywania obowiązków służbowych. Z treści powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że zwolnieniu podlega wyłącznie zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych pojazdów stanowiących własność pracownika.

Zauważyć należy, że gdyby racjonalny ustawodawca chciał wyłączyć z opodatkowania przychód stanowiący zwrot kosztów poniesionych przez pracowników socjalnych z tytułu zakupu biletów komunikacji miejskiej w celu wykonywania jazd lokalnych w ramach obowiązków służbowych to tego rodzaju możliwość, ująłby w odpowiedni zapis w ustawie, analogicznie do zwolnień określonych w art. 21 ust. 1 pkt 23b, art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) czy art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując stwierdzić należy, że pracownicy socjalni którzy w 2018 r. otrzymywać będą od Wnioskodawcy zwrot kosztów przejazdu w formie ryczałtu za używanie prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych oraz zwrot kosztów przejazdu w formie ekwiwalentu za zakup biletów, uzyskają świadczenie pieniężne stanowiące przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym zwrot pracownikom socjalnym kosztów w formie ryczałtu za używanie prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych, w jazdach lokalnych, będzie zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy. W konsekwencji Wnioskodawca, jako płatnik nie będzie obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu. Natomiast zwrot pracownikom socjalnym kosztów przejazdu dokonany w formie ekwiwalentu za zakup biletów w celu wykonywania jazd lokalnych, nie będzie korzystał ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 13 jak i art. 21 ust. 1 pkt 23b cyt. ustawy, bowiem przepis ten takiego zwolnienia nie przewiduje. W związku z tym, Wnioskodawca będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconego pracownikom socjalnym ekwiwalentu za zakup biletów oraz wykazania tego przychodu w informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymywanie ryczałtu i ekwiwalentu nie powoduje powstania przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego w dacie zaistnienia zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/