Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 09-10-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.355.2017.1.JM

Dotyczy: obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników do pracy w Niemczech

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z oddelegowaniem pracowników do pracy w Niemczech.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Działalność Wnioskodawcy polega na świadczeniu usług z zakresu zarządzania urządzeniami informatycznymi, doradztwa w zakresie informatyki, technologii informatycznych i komputerowych, z zakresu inżynierii i związanego z nią doradztwa technicznego, pozostałej działalności związanej z udostępnianiem pracowników. Spółka z siedzibą w Polsce działa od 2000 roku w ramach grupy w lokalizacjach w wielu miastach w Polsce.

Wnioskodawca wysyła swoich pracowników w celu wykonywania usług na rzecz Spółki z siedzibą w Niemczech. Spośród różnych form oddelegowań, które mają miejsce w Spółce, Spółka pragnie rozwiać swoje wątpliwości dotyczące prawidłowej kwalifikacji podatkowej następującego przypadku:

• pracownik zatrudniony przez Spółkę polską,

• przez okres nie przekraczający 183 dni w ciągu 12 miesięcy pracuje w Niemczech,

• wyjeżdża na zasadach podróży służbowych na 2 tygodnie w miesiącu (z ustawową dietą i zwrotem kosztów transportu i hotelu),

• wynagrodzenie pracownika wypłacane jest przez Spółkę polską w złotówkach, faktury za usługę (na całe koszty projektu) są wystawiane na Spółkę niemiecką.

Pracownik wraca do Polski, a następnie w razie zapotrzebowania udaje się w kolejne podróże służbowe, trwające nie dłużej aniżeli 2 tygodnie w miesiącu. Wnioskodawca nie wie z góry rozpoczynając realizację kontraktu, czy obecność pracownika na terytorium Niemiec przekroczy 183 dni rozpoczynających się lub kończących w bieżącym roku podatkowym.

Okres wykonywania pracy przez pracowników na terytorium Niemiec nie jest z góry określony w umowie o pracę. Za pracę wykonywaną na terytorium Niemiec pracownicy są wynagradzani bezpośrednio przez spółkę polską, w oparciu o polską umowę o pracę. Na podstawie umów o świadczenie usług zawartych ze spółką niemiecką, koszty związane z podróżami służbowymi fakturowane są na podmiot niemiecki w ramach rozliczania kosztów całego projektu. Zgodnie z projektami umów stosowanymi w analogicznych przypadkach pomiędzy spółką polską a spółką niemiecką wynagrodzenie określone w umowie dla spółki polskiej oparte jest na założeniu, że ryzyko kontraktowe, kary oraz zobowiązania zawarte w umowie spółki zamawiającej (spółka niemiecka) z jej klientem końcowym, są przypisane niemieckiej spółce zamawiającej, a nie polskiej spółce. Kary, zlikwidowane szkody czy zobowiązania zdefiniowane w umowie spółki zamawiającej w jej umowie z kontrahentem obciążają jedynie spółkę zamawiającą. Pracownik, który wyjeżdża w podróż służbową do Niemiec jest związany umową o pracę z Wnioskodawcą. Ponieważ wyjazdy są krótkotrwałe, a Wnioskodawca z góry nie wie, ile takich wyjazdów się odbędzie, a ponadto pracownik normalnie przez część miesiąca wykonuje swoją pracę na terytorium kraju, nie ma podstaw do zmiany umowy o pracę poprzez określenie miejsca wykonywania pracy za granicą. Jednocześnie do zatrudnienia pracownika zastosowanie mają przepisy Kodeksu pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), w tym art. 120 § 1 Kodeksu pracy, w myśl którego w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca, co świadczy o tym, że to pracodawca ponosi odpowiedzialność i ryzyko za skutki pracy wykonywanej przez pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z wykonywaniem przez pracownika pracy częściowo w Niemczech, Wnioskodawca prosi o potwierdzenie, czy w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku oraz analogicznym stanie przyszłym jego kwalifikacja dotycząca miejsca opodatkowania wynagrodzenia pracownika oraz pobierania zaliczek na podatek w Polsce jest prawidłowa.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników wysyłanych do wykonywania usług za granicą (Niemcy) powinien być pobierany w Polsce, dopóki nie zostanie przekroczony okres 183 dni wykonywania pracy na terytorium Niemiec.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r., Nr 80, poz. 350, z późn. zm.; dalej: UPDOF), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a UPDOF, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Powyższe regulacje, w myśl art. 4a UPDOF stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do treści art. 31 UPDOF osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wyjątek od powyższej regulacji wprowadza art. 32 ust. 6 UPDOF, w myśl którego zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Jak zaprezentowano w stanie faktycznym pracownicy zostają wysyłani do wykonania zadania służbowego na terytorium Niemiec, w związku z powyższym zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. 2005 r., Nr 12, poz. 90, zwana dalej UPO).

W myśl postanowień art. 15 ust. 1 UPO, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 UPO, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Ustęp 3 art. 15 UPO, ogranicza wyjątek od opodatkowania na terytorium Państwa zamieszkania, stanowiąc, że postanowienia ustępu 2 nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, zwaną w tym ustępie „pracownikiem”, oraz wypłacanego przez lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

1. pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż pracodawca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i
2. pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.

Bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, wynagrodzenie otrzymywane z pracy najemnej, wykonywanej na pokładzie statku morskiego lub statku powietrznego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym albo na pokładzie statku eksploatowanego w żegludze śródlądowej, może być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

Jak wynika z treści art. 15 ust. 1 UPO, podstawową zasadą jest opodatkowanie wynagrodzenia z tytułu pracy (z wyłączeniem przychodów określonych w art. 16-19 UPO) w państwie, w którym praca jest wykonywana. Jeżeli praca jest wykonywana w państwie innym aniżeli państwo miejsca zamieszkania pracownika, to obydwa państwa są uprawnione do opodatkowania tych przychodów z uwzględnieniem reguł unikania podwójnego opodatkowania.

Jeżeli są spełnione łącznie 3 przesłanki wynikające z treści art. 15 ust. 2 UPO, oraz niespełniona przynajmniej jedna przesłanka negatywna wynikająca w treści art. 15 ust. 3 wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce oraz wykonującego pracę w Niemczech w okresie łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, podlegać będzie opodatkowaniu w Polsce i pracodawca w myśl art. 31 UPDOF zobowiązany będzie do poboru zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

Aby pracodawca wypłacający wynagrodzenie w Polsce za pracę wykonywaną w Niemczech mógł pobierać zaliczki na podatek w Polsce:

• pracownik nie może przebywać w Niemczech przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
• wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Niemczech, i
• wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w Niemczech,

a ponadto przynajmniej jedna z poniższych przesłanek nie zostanie spełniona:

• pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż pracodawca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i
• pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.

Wynikające z art. 15 ust. 3 UPO, regulacje stanowią odzwierciedlenie i sprecyzowanie teorii ekonomicznego pracodawcy, o której mowa w Komentarzu do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, a które w myśl punktu 8.3 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (wersja skrócona 15 lipca 2014) mogą być wprowadzone dwustronnie przez państwa obawiające się przyznania korzyści z wyłączenia przewidzianego w ustępie 2.

Podsumowując powyższe, w związku z faktem, że:

• w rozpatrywanym stanie faktycznym pracownik nie przebywa w Niemczech przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
• wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę który nie ma siedziby w Niemczech, i
• wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą posiada w Niemczech,

a ponadto:

• Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność i ryzyko za skutki pracy wykonanej przez pracownika, co wynika z treści art. 120 § 1 Kodeksu Pracy oraz innych przepisów Kodeksu Pracy, mających zastosowanie do stosunku prawnego łączącego z pracownikiem

uznać należy, że w okresie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym wynagrodzenie pracownika wyjeżdżającego w podróż służbową do Niemiec będzie podlegało opodatkowaniu na terytorium RP i to na terytorium RP pracodawca powinien obliczać, potrącać i odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy. Jeżeli pobyt pracownika przekroczy łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, pracodawca będzie zobowiązany do obliczania, potrącania i odprowadzania podatku od dochodu pracownika w Niemczech zgodnie z obowiązującymi tam przepisami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/