Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 09-06-2017 r. – 0115-KDIT2-2.4011.63.2017.2.ŁS

Świadczenie odszkodowawcze – zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 3

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 6 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2016 X. Y. podpisał z grupą XX C. umowę nabycia podstawowej działalności Banku XXX. W ramach nowej strategii i planowanych zmian organizacyjnych w Banku przyjęty został Program Działań Operacyjnych na lata 2015-2018 wraz z przedstawioną w nim strategią Banku na lata 2015-2020, których konsekwencją jest stopniowe dostosowywanie poziomu i struktury zatrudnienia do potrzeb działań Banku. W konsekwencji tych działań w dniu 9 lutego 2016 r. przedstawiciele Banku XXX XXX. z siedzibą w G. przy ul. XX XX XXX X podpisali z X. X. X. B. i U. nr XXX O. P. Z. Z. „X. X.” z siedzibą w K. przy ul. XXX X Porozumienie w sprawie szczególnych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku XXX X X stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. W dniu 29 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca zakończył pracę dla ówczesnego pracodawcy (Bank XXX XX. – obecnie X. Y. S.A.) na podstawie „Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy o pracę z dnia 29 kwietnia 2016 r.”, dla którego zgodnie z § 2 będą miały zastosowanie postanowienia z „Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r. w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku XXX XX. stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.”. Jak wskazuje Wnioskodawca rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło na podstawie porozumienia-­ „Porozumienia w sprawia rozwiązania umowy o pracę z dnia 29 kwietnia 2016 r.” W ramach „Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy o pracę z dnia 29 kwietnia 2016 r.” wypłacono Wnioskodawcy:

• odprawę ustawową w wysokości stanowiącej krotność kwoty liczonej jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy max. wys. 15-krotność minimalnego wynagrodzenia, ale nie więcej niż 27.750,00 zł,
• świadczenie odszkodowawcze zgodnie z § 6 ust. 2 „Porozumienia w sprawie szczególnych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku XXX XX. stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.”

Wnioskodawca zaznacza, że odprawa ustawowa jest odprawą, o której mowa w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W „Porozumieniu w sprawie rozwiązania umowy o pracę z dnia 29 kwietnia 2016 r. ” zostały wskazane pozycje związane z:

1. wysokością odprawy ustawowej
2. wysokością świadczenia odszkodowawczego.

Od obu świadczeń pobrano zaliczkę na podatek dochodowy.

Wnioskodawca wskazuje, że odejście z pracy nie było dobrowolne a związane z sytuacją wymuszoną przez nową politykę pracodawcy. Jak to zostało określone w § 5 punkt 6 wyżej przywołanego porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r. motywacją pracodawcy do wprowadzenia „Programu Działań Operacyjnych” było:

• zmieniający się model operacyjny banków i rosnący procentowy udział w sprzedaży produktów bankowych kanałami mobilnymi,
• stosunkowo niska efektywność oraz wysokie koszty sprzedaży produktów bankowych kanałami tradycyjnymi, tj. przy wykorzystaniu sieci oddziałów własnych, a także
• niewspółmierny, ogólny poziom kosztów ponoszonych przez Bank do generowanych przez niego przychodów.

Wnioskodawca wskazuje także, że Porozumienie z dnia 9 lutego 2016 r. w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku XXX XX stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. jest porozumieniem, o którym mowa w art. 9 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 z późń zm.). W ramach tego porozumienia uzgodniono, że pracownikom, z którymi stosunek pracy zostanie rozwiązany z przyczyn niedotyczących pracownika Pracodawca wypłaci dwa rodzaje świadczeń-odprawę jako jedno świadczenie oraz drugie świadczenie jako odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę jako rekompensatę i zadośćuczynienie utraty gwarancji stałych dochodów. W § 6 pkt 1 wyżej wspomnianego, zawartego porozumienia między pracodawcą a związkami zawodowymi, strony porozumienia określają drugie świadczenie jako „(…) odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Odszkodowanie ma stanowić rekompensatę za rozwiązanie umowy o pracę i zadośćuczynić utracie gwarancji stałych dochodów”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Bank XXX XX. poprawnie zinterpretował brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT pobierając od odszkodowania podatek?

Zdaniem Wnioskodawcy, Bank XXX XX niepoprawnie zinterpretował brzmienie art. 21 ustęp 1 punkt 3 ustawy z dnia 25 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych pobierając zaliczkę od świadczenia odszkodowawczego.

Według art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie porozumienia, o którym mowa w art. 9 § 1 kodeksu pracy, są wolne od podatku.

Podatek od kwoty 58.500 zł będącej jak to określa pracodawca odszkodowaniem z tytułu rozwiązania umowy o pracę, stanowiącym rekompensatę za rozwiązanie umowy o pracę i zadośćuczynieniem utracie gwarancji stałych dochodów, które pracownik mógłby osiągnąć pozostając w stosunku pracy do ustawowego wieku emerytalnego został pobrany niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i powszechną linią orzecznictwa.

Dodatkowo, uzasadniając stanowisko, iż Bank XXX XX bezpodstawnie pobrał i przekazał zaliczkę z tytułu podatku, Wnioskodawca powołuje się na interpretację Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2016 r. (IPPB4/4511-262/16-4/IM).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późń. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy ( Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) zacytowanego przepisu.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 Kodeksu pracy – ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wynika, że w roku 2016 X. Y. podpisał z grupą XX C. umowę nabycia podstawowej działalności Banku XXX. W ramach nowej strategii i planowanych zmian organizacyjnych w Banku przyjęty został Program Działań Operacyjnych na lata 2015-2018 wraz z przedstawioną w nim strategią Banku na lata 2015-2020, których konsekwencją jest stopniowe dostosowywanie poziomu i struktury zatrudnienia do potrzeb działań Banku. W konsekwencji tych działań w dniu 9 lutego 2016 r. przedstawiciele Banku XXX XXX. z siedzibą w G. przy ul. XX XX XXX X podpisali z X. X. X. X. i X. nr XXX O. P. Z. Z. „X. X.” z siedzibą w K. przy ul. XXX X Porozumienie w sprawie szczególnych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku XXX X X stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. W dniu 29 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca zakończył pracę dla ówczesnego pracodawcy (Bank XXX XX. – obecnie X. Y. S.A.) na podstawie „Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy o pracę z dnia 29 kwietnia 2016 r.”, dla którego zgodnie z § 2 będą miały zastosowanie postanowienia z „Porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r. w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku XXX XX. stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.”. Jak wskazuje Wnioskodawca rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło na podstawie porozumienia – „Porozumienia w sprawia rozwiązania umowy o pracę z dnia 29 kwietnia 2016 r.” W ramach „Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy o pracę z dnia 29 kwietnia 2016 r.” wypłacono Wnioskodawcy:

• odprawę ustawową w wysokości stanowiącej krotność kwoty liczonej jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy max. wys. 15-krotność minimalnego wynagrodzenia, ale nie więcej niż 27.750,00 zł,
• świadczenie odszkodowawcze zgodnie z § 6 ust. 2 „Porozumienia w sprawie szczególnych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku XXX XX. stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.”

Wnioskodawca zaznacza, że odprawa ustawowa jest odprawą, o której mowa w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W „Porozumieniu w sprawie rozwiązania umowy o pracę z dnia 29 kwietnia 2016 r. ” zostały wskazane pozycje związane z:

1. wysokością odprawy ustawowej
2. wysokością świadczenia odszkodowawczego.

Od obu świadczeń pobrano zaliczkę na podatek dochodowy.

Wnioskodawca wskazuje, że odejście z pracy nie było dobrowolne a związane z sytuacją wymuszoną przez nową politykę pracodawcy. Jak to zostało określone w § 5 punkt 6 wyżej przywołanego porozumienia z dnia 9 lutego 2016 r. motywacją pracodawcy do wprowadzenia „Programu Działań Operacyjnych” było:

• zmieniający się model operacyjny banków i rosnący procentowy udział w sprzedaży produktów bankowych kanałami mobilnymi,
• stosunkowo niska efektywność oraz wysokie koszty sprzedaży produktów bankowych kanałami tradycyjnymi, tj. przy wykorzystaniu sieci oddziałów własnych, a także
• niewspółmierny, ogólny poziom kosztów ponoszonych przez Bank do generowanych przez niego przychodów.

Wnioskodawca wskazuje także, że Porozumienie z dnia 9 lutego 2016 r. w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku XXX XX stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od 10 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. jest porozumieniem, o którym mowa w art. 9 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 z późń zm.). W ramach tego porozumienia uzgodniono, że pracownikom, z którymi stosunek pracy zostanie rozwiązany z przyczyn niedotyczących pracownika Pracodawca wypłaci dwa rodzaje świadczeń – odprawę jako jedno świadczenie oraz drugie świadczenie jako odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę jako rekompensatę i zadośćuczynienie utraty gwarancji stałych dochodów. W § 6 pkt 1 wyżej wspomnianego, zawartego porozumienia między pracodawcą a związkami zawodowymi, strony porozumienia określają drugie świadczenie jako „(…) odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Odszkodowanie ma stanowić rekompensatę za rozwiązanie umowy o pracę i zadośćuczynić utracie gwarancji stałych dochodów”.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
   
   
   1. ustawy,
   2. przepisów wykonawczych do ustawy,
   3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy
      
      
3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 18^3d, art. 36¹ § 2, art. 45, art. 56, art. 94³ § 3, art. 99, art. 101² Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym, pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

W świetle powyższych wyjaśnień, jak również przedstawionego opisu stanu faktycznego uznać zatem należy, że w sytuacji, gdy wypłata określonych świadczeń następuje zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy (przewidującymi wypłatę takich świadczeń) w związku z zawartym przez strony porozumieniem rozwiązującym umowę o pracę, nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względu na to, czy pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę.

Uwzględniając powyższe należy uznać, że skoro świadczenie wypłacone przez Bank w związku ze skorzystaniem przez Wnioskodawcę z rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron z przyczyn niedotyczących pracowników nie mieści się w pojęciu odszkodowania ani zadośćuczynienia, to tym samym stwierdzić należy, że nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem Bank słusznie postąpił pobierając zaliczkę na podatek dochodowy od wypłaconego Wnioskodawcy świadczenia.

Końcowo wskazać należy, że wydając na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej interpretację indywidualną organ podatkowy opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, w związku z czym nie prowadzi postępowania dowodowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/