Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 09-06-2017 r. – 0115-KDIT2-2.4011.31.2017.1.NPR

Czy dofinansowanie do wycieczki organizowanej przez Wnioskodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla pracowników oraz członków ich rodzin będzie stanowiło po stronie pracownika przychód, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 15 maja 2017 r. oraz 1 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dofinansowania wycieczki dla pracowników ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako jednostka organizacyjna Gminy … występuje wyłącznie w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych i składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne od wypłacanych wynagrodzeń pracowników … . Wnioskodawca administruje utworzonym Funduszem Świadczeń Socjalnych, dla którego prowadzony jest odrębny rachunek bankowy. Zgromadzone środki na wydzielonym rachunku przeznaczone są zgodnie z zatwierdzonym planem wydatków na dany rok na podstawie Regulaminu Zakładowego Funduszu Socjalnego na prowadzenie działalności socjalnej, tj. usług świadczonych na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej (zakup biletów do kina, teatru), imprez sportowo-rekreacyjnych, zakupu paczek okolicznościowych dla dzieci pracowników itp.

Wnioskodawca organizuje również dla swoich pracowników i emerytów oraz dla uprawnionych członków ich rodzin wycieczki krajowe i zagraniczne. Wycieczki te mają na celu integrację pracowników oraz budowanie pozytywnych relacji między nimi, co przekłada się na dobrą komunikację w zakładzie pracy, a co za tym idzie efektywność pracy. Uczestnictwo w organizowanych wycieczkach jest dobrowolne a pracownicy deklarują chęć wyjazdu poprzez potwierdzenie na wcześniej przygotowanej liście uczestników wycieczki. Dotychczas uczestnicy ponoszą częściową odpłatność za udział w wycieczce, tzn. część wycieczki finansowana jest przez pracownika a pozostała polega na dofinansowaniu przy zastosowaniu „kryterium socjalnego”, uzależnionego od osiągniętego średniego dochodu w rodzinie i na tej podstawie kwota dofinansowania podlega różnicowaniu według siedmiu grup dochodowych. Dotychczas od części dofinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych naliczana i odprowadzana była zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wycieczka jest traktowana jako spotkanie o charakterze kulturalnym, a także rekreacyjno-sportowym. Zorganizowanie wycieczki jest w interesie zakładu pracy, ponieważ integracja załogi wpływa na efektywność pracy pracowników i wzajemne relacje służbowe, a uczestnictwo uprawnionych członków rodziny pracownika umożliwia pogłębienie więzi rodzinnych. Cena na ogół zawiera koszty przejazdu (wynajem autokaru, noclegu, wyżywienia oraz opiekę opiekuna wycieczki). Uczestnicy wycieczki korzystają z wyjazdu integracyjnego na zasadzie dobrowolności, tj. nie sprawdzana jest lista obecności podczas korzystania z dodatkowych wejść krajoznawczych czy też spożywania posiłków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dofinansowanie do wycieczki organizowanej przez Wnioskodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla pracowników oraz członków ich rodzin będzie stanowiło po stronie pracownika przychód, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, organizowanie wyjazdu integracyjnego dla pracowników i członków ich rodzin, nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. W ocenie Wnioskodawcy, wycieczka jest wyłącznie wyjazdem integracyjnym o dobrowolnym charakterze. Uczestnictwo w tego rodzaju wyjazdach nie jest obowiązkowe w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy. W opinii Wnioskodawcy, nie ma podstaw, aby w przypadku korzystania przez pracownika z tego typu wyjazdów, które z reguły mają charakter integracyjny, jak i turystyczno-krajoznawczy przypisać jakąś konkretną korzyść, jak również nie pojawia się korzyść choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku, ponieważ uczestnik nie musiałby go ponieść, gdyby pracodawca nie proponował pracownikom udziału w wyjeździe. Ponadto, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem, gdy korzyść jest wymierna i przypisana konkretnemu pracownikowi. Dlatego też Wnioskodawca uważa, że organizowanie tego typu wyjazdów nie stanowi po stronie pracownika przychodu, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 i z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Według art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca administruje utworzonym Funduszem Świadczeń Socjalnych, dla którego prowadzony jest odrębny rachunek bankowy. Zgromadzone środki na wydzielonym rachunku przeznaczone są zgodnie z zatwierdzonym planem wydatków na dany rok na podstawie Regulaminu Zakładowego Funduszu Socjalnego na prowadzenie działalności socjalnej, tj. usług świadczonych na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej (zakup biletów do kina, teatru), imprez sportowo-rekreacyjnych, zakupu paczek okolicznościowych dla dzieci pracowników itp. Wnioskodawca organizuje również dla swoich pracowników i emerytów oraz dla uprawnionych członków ich rodzin wycieczki krajowe i zagraniczne. Wycieczki te mają na celu integrację pracowników oraz budowanie pozytywnych relacji między nimi, co przekłada się na dobrą komunikację w zakładzie pracy, a co za tym idzie efektywność pracy. Uczestnictwo w organizowanych wycieczkach jest dobrowolne a pracownicy deklarują chęć wyjazdu poprzez potwierdzenie na wcześniej przygotowanej liście uczestników wycieczki. Dotychczas uczestnicy ponoszą częściową odpłatność za udział w wycieczce, tzn. część wycieczki finansowana jest przez pracownika a pozostała polega na dofinansowaniu przy zastosowaniu „kryterium socjalnego”, uzależnionego od osiągniętego średniego dochodu w rodzinie i na tej podstawie kwota dofinansowania podlega różnicowaniu według siedmiu grup dochodowych. Dotychczas od części dofinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych naliczana i odprowadzana była zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wycieczka jest traktowana jako spotkanie o charakterze kulturalnym, a także rekreacyjno-sportowym. Zorganizowanie wycieczki jest w interesie zakładu pracy, ponieważ integracja załogi wpływa na efektywność pracy pracowników i wzajemne relacje służbowe, a uczestnictwo uprawnionych członków rodziny pracownika umożliwia pogłębienie więzi rodzinnych. Cena na ogół zawiera koszty przejazdu (wynajem autokaru, noclegu, wyżywienia oraz opiekę opiekuna wycieczki). Uczestnicy wycieczki korzystają z wyjazdu integracyjnego na zasadzie dobrowolności, tj. nie sprawdzana jest lista obecności podczas korzystania z dodatkowych wejść krajoznawczych czy też spożywania posiłków.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce o charakterze integracyjnym prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego uznać należy, że dofinansowanie do wycieczki organizowanej przez Wnioskodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla pracowników oraz członków ich rodzin na zasadzie powszechnej dostępności mającej na celu integrację załogi, która wpłynie na wzajemne relacje służbowe oraz większą efektywność pracy nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym Wnioskodawca przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ww. ustawy nie ma obowiązku, wartości świadczenia związanego z udziałem w ww. wycieczce doliczać do pozostałych przychodów pracowników.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/