Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 08-02-2018 r. – 0114-KDIP3-3.4011.8.2018.1.JM

Dotyczy: skutków podatkowych otrzymania dodatku na przeniesienie oraz dodatku na przeprowadzkę

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dodatku na przeniesienie oraz dodatku na przeprowadzkę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, obywatel Francji, osoba fizyczna (dalej jako Wnioskodawca lub Pracownik) jest zatrudniony przez francuską spółkę (dalej: spółka francuska) należącą do międzynarodowej korporacji (dalej: Grupa). Wnioskodawca został oddelegowany do pracy na rzecz polskiej Spółki z Grupy.

Na okres oddelegowania Wnioskodawca zawarł ze swoim francuskim pracodawcą porozumienie do umowy o pracę, tzw. Global Assignment Letter czyli List Oddelegowania, określający warunki, na których Wnioskodawca czasowo zmienia miejsce wykonywania pracy oraz warunki świadczenia pracy w kraju oddelegowania, a także listę gwarantowanych świadczeń związanych z oddelegowaniem. Zgodnie z Listem Oddelegowania Wnioskodawca w Polsce pełni rolę Commercial Leader Poland, które to stanowisko w wolnym tłumaczeniu odpowiada stanowisku Dyrektora ds. sprzedaży i marketingu na terytorium Polski.

Oddelegowanie Wnioskodawcy do Polski zostało podyktowane względami biznesowymi i służy realizacji celów Grupy.

Oddelegowanie Wnioskodawcy do pracy w Polsce, w związku ze zmianą określonego w jego francuskiej umowie o pracę miejsca wykonywania pracy, nie stanowi tym samym podróży służbowej w rozumieniu art. 775 Kodeksu Pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, dalej: KP).

Wnioskodawca rozpoczął oddelegowanie do Polski dnia 28 sierpnia 2017 roku. Wnioskodawcy podczas oddelegowania towarzyszy najbliższa rodzina, tj. małżonka oraz dzieci, w związku z czym w trakcie oddelegowania do Polski, w Polsce znajduje się tzw. centrum interesów życiowych Wnioskodawcy, a tym samym, w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm., dalej „updof”) posiada on nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce od momentu przyjazdu najbliższej rodziny do Polski.

W ramach Grupy, której pracownikiem jest Wnioskodawca określona została polityka dotycząca świadczeń zapewnianych pracownikom mobilnym, w związku z ich oddelegowaniami bądź transferami do pracy w ramach współpracy międzynarodowych podmiotów z Grupy. Pracownik, jako osoba oddelegowana z jednej Spółki do innej zagranicznej Spółki w ramach Grupy również podlega przedmiotowej polityce.

W związku ze zmianą miejsca wykonywania pracy i koniecznością czasowej przeprowadzki do innego kraju, pracodawca Wnioskodawcy zagwarantował mu w Liście Oddelegowania dodatki relokacyjne. W związku z powyższym, Wnioskodawcy w miesiącu oficjalnego rozpoczęcia oddelegowania zostały wypłacone dodatki relokacyjne, tj. dodatek na przeprowadzkę (ang. Moving & Relocation Allowance) oraz dodatek na przeniesienie (Miscellaneus Relocation Allowance) w celu pokrycia dodatkowych wydatków związanych z zagospodarowaniem i przeniesieniem się Wnioskodawcy do Polski.

Wynagrodzenie za pracę wykonywaną w trakcie oddelegowania do Polski wypłacane jest przez bezpośredniego pracodawcę Wnioskodawcy, tj. spółkę francuską. Wnioskodawca, jako osoba osiągająca na terytorium Rzeczypospolitej przychody ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatnika, samodzielnie, tj. bez wezwania ze strony organów podatkowych, w ciągu roku wpłaca zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na konto właściwego miejscowo urzędu skarbowego. W związku z obowiązkiem wynikającym z art. 44 ust. 1a pkt 1 updof, tj. dokonanie przez Wnioskodawcę samodzielnego obliczenia i wpłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za sierpień 2017 r., tj. za miesiąc, w którym dokonano wypłaty dodatku na przeniesienie oraz dodatku na przeprowadzkę, kwota obu składników została uwzględniona w podstawie obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za tenże miesiąc, a następnie kwota zaliczki została wpłacona na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Ze względu na fakt, że Wnioskodawca widzi w odniesieniu do powyższej kwoty możliwość skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof, w przypadku otrzymania pozytywnego rozstrzygnięcia w przedmiocie niniejszego wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, planuje on wyłączyć z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegającej zadeklarowaniu w rocznym zeznaniu podatkowym za 2017 r. kwoty dodatku na przeniesienie oraz dodatku na przeprowadzkę (do wysokości limitu określonego w tym przepisie).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymanie przez Wnioskodawcę jednorazowego dodatku na przeniesienie oraz dodatku na przeprowadzkę, korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 updof, a tym samym, czy kwota dodatku na przeniesienie oraz dodatku na przeprowadzkę będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie?
2. Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, wyłączając z podstawy opodatkowania, na potrzebę sporządzenia rocznego zeznania podatkowego za rok 2017 r. kwotę dodatku na przeniesienie oraz dodatku na przeprowadzkę, uwzględnioną uprzednio w podstawie opodatkowania, od której została następnie obliczona i wpłacona na konto urzędu skarbowego zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych należna za sierpień 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymany przez niego dodatek na przeniesienie oraz dodatek na przeprowadzkę, czyli dodatki zagwarantowane na pokrycie dodatkowych kosztów związanych z przeniesieniem i zagospodarowaniem, stanowią dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy łączącego go ze spółką francuską. Jednocześnie Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przychód ten korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. W konsekwencji Wnioskodawca uważa za prawidłowe wyłączenie z podstawy opodatkowania, na etapie sporządzenia rocznego zeznania podatkowego za 2017 r., kwoty dodatku na przeniesienie oraz dodatku na przeprowadzkę, które zostały uprzednio opodatkowane w zaliczce na podatek dochodowy od osób fizycznych za sierpień 2017 r.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy updof, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 updof, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 updof, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 updof, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a. Zgodnie z tym ostatnim, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 updof. Za dochód, o którym mowa powyżej uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 14 updof, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Wynika z tego, że powyższe zwolnienie znajdzie zastosowanie, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

1. wskazane w przepisie kwoty otrzymują osoby będące pracownikami,
2. kwoty te stanowić będą zwrot kosztów przeniesienia służbowego lub zasiłek na zagospodarowanie i osiedlenie się,
3. są one przyznawane w związku z przeniesieniem służbowym.

W odniesieniu do punktu pierwszego, ustawowa definicja pracownika znajduje się w art. 4 updof, który stanowi, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W związku z powyższym zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof, ma zastosowanie zarówno do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i pozostających w stosunku służbowym, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy. Mając na uwadze że Wnioskodawca jest pracownikiem spółki francuskiej, pierwszy warunek należy uznać za spełniony.

Odnosząc się do drugiego warunku zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 14 updof wskazać należy, że Wnioskodawca otrzymał Dodatek na przeniesienie oraz Dodatek na przeprowadzkę, których celem jest pokrycie dodatkowych wydatków związanych z jego przeniesieniem się w celu wykonywania pracy w Polsce. Cel wypłaty wspomnianego dodatku relokacyjnego jest zatem tożsamy z celem wypłaty zasiłku na zagospodarowanie i osiedlenie się w rozumieniu analizowanego artykułu. W konsekwencji drugi warunek również należy uznać za spełniony.

Co do trzeciego warunku, należy zauważyć, że updof nie zawiera definicji przeniesienia służbowego. Z literalnego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 14 updof wynika, że odnosi się on do sytuacji zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika. W szczególności natomiast analizowany przepis nie odwołuje się jedynie do przeniesienia służbowego w ramach stosunku służbowego. Użyte w powyższym przepisie sformułowanie „służbowe” należy odnieść do definicji tego słowa wynikającej ze słownika języka polskiego, zgodnie, z którym pojęcie „służbowy” należy rozumieć, jako: „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, należny komuś z tytułu pracy”. Wnioskodawca zwraca uwagę, że ustawodawca w kilku miejscach updof posługuje się terminem „służbowy”, za każdym razem, w sposób dorozumiany, odwołując się do sytuacji, kiedy dane świadczenie należne jest w związku z pozostawaniem z danym podmiotem w stosunku pracy (a nie wyłącznie w stosunku służby). Przykładowo – w takim kontekście w art. 12 ust. 2a updof używane jest sformułowanie „samochód służbowy”, czy też w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) updof pojawia się termin „podróż służbowa”. Gdyby uznać, posługując się wykładnią zawężającą, że pojęcie „przeniesienie służbowe” dotyczy wyłącznie stosunku służby, należałoby per analogiam uznać, że regulacje dotyczące zwolnienia z opodatkowania należności za czas podróży służbowej pracownika dotyczą tylko wyjazdów realizowanych w celu wykonania zadania zleconego przez pracodawcę, z którym pracownik pozostaje w stosunku służby. Podobnie regulacje dotyczące ustalania wysokości przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych znajdowałyby zastosowanie wyłącznie do osób pozostających z pracodawcą w stosunku służby. Taka interpretacja byłaby niezgodna z istotą tych przepisów oraz sprzeczna z celem updof i aktualną praktyką organów skarbowych (w stosunku do powyższych przepisów nie kwestionuje się, że dotyczą one wszystkich pracowników).

Mając na uwadze powyższe, wobec braku definicji terminu „służbowy” w przepisach updof uznać należy, że ustawodawca używając tego pojęcia w różnych miejscach updof za każdym razem interpretuje ten termin w taki sam sposób, tj. jako dotyczący pracy w jakiejś instytucji, należny w związku ze stosunkiem pracy. Tak też należy interpretować pojęcie „przeniesienie służbowe” – jako związane ze zmianą miejsca wykonywania pracy przez osobę związaną z danym podmiotem stosunkiem pracy.

W związku z powyższym, należy przyjąć, że zgodnie z zasadami wykładni gdyby ustawodawca chciał ograniczyć zastosowanie danego zwolnienia tylko do przeniesienia służbowego w ramach stosunku służbowego (a nie zezwolić na jego zastosowanie do wszystkich pracowników), wskazałby to wyraźnie w przepisie. W związku z brakiem takiego uszczegółowienia, analizowane zwolnienie powinno mieć zastosowanie do wszystkich pracowników przenoszonych służbowo, jeśli spełnione zostaną pozostałe warunki określone w przepisie.

Dodatkowo, powyższe stanowisko jest zbieżne z komentarzem do updof (A. Bartosiewicz, J. Kulicki, „Zwolnienia świadczeń otrzymywanych przez pracowników w podatku dochodowym od osób fizycznych” ABC, www.sip.lex.pl), „ustawodawca nie ogranicza zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 14 u.p.d.o.f. jedynie do tych pracowników w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla których normy świadczeń przysługujących w związku z przeniesieniem służbowym określają przepisy prawne, jak np. policjantów czy urzędników państwowych, ale obejmuje nim wszystkich pracowników w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którzy otrzymują świadczenia związane z przeniesieniem służbowym. Odnotować wszakże należy, że w wyroku z dnia 26 lutego 2000 r. I SA/Ka 2247/99, NSA stwierdził, że powyższe zwolnienie dotyczy tylko podatników pozostających w stosunku służbowym. Z poglądem tym wszakże nie sposób się zgodzić.”

Ponadto S. Dąbrowski i M. Płoszyńska w glosie do wyroku NSA z dnia 26 lutego 2001 r., I SA/Ka 2247/99 (publikowano: Rzeczpospolita PCD 2001/10/9, www.sip.lex.pl) wskazują, że „Użyte w przepisach updof oraz usus pojęcie „przeniesienie służbowe” miało na celu wskazanie na okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika w rozumieniu potocznym, a nie odwołanie się jedynie do przeniesienia służbowego w ramach stosunku służbowego. Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof należy więc uznać za obowiązujące również dla pracowników zatrudnionych na podstawie k.p.”

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że analizowane zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy uznać za obowiązujące dla każdego pracownika, który jest przeniesiony służbowo, czyli również dla pracowników, którym pracodawca wypłaca zasiłek na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z wyjazdem za granicę w ramach oddelegowania. Konsekwentnie, warunek trzeci analizowanego przepisu, zdaniem Wnioskodawcy jest również spełniony.

W związku z faktem, że wszystkie warunki określone w analizowanym przepisie updof są zdaniem Wnioskodawcy spełnione, zarówno Dodatek na przeniesienie jak i Dodatek na przeprowadzkę, wypłacone Wnioskodawcy przez spółkę francuską, korzystać będą ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof, czyli będą zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych do wysokości 200% wynagrodzenia należnego pracownikowi za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie w wydawanych w zbliżonych stanach faktycznych interpretacjach, m.in. w:

• interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 lipca 2017 r. sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.168.2017.1.IS;

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2016 r., sygn. IPPB4/4511-299/16-2/PP:

• zmienionej przez Ministra Finansów interpretacji z dnia 13 stycznia 2016 r., sygn. DD3.8222.2.181.2015.OBQ;

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 listopada 2015 r., sygn. IPPB4/4511-1082/15-2/MS1.

Ponadto, w związku z faktem, że kwoty wypłaconego Dodatku na przeniesienie oraz Dodatku na przeprowadzkę zostały już opodatkowane zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 updof, a kwota należnego podatku została uwzględniona we wpłaconej na konto urzędu skarbowego zaliczce na podatek dochodowy od osób fizycznych za sierpień 2017 r., Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podstawy opodatkowania podlegającej wykazaniu w rocznym zeznaniu podatkowym za 2017 r. o kwotę Dodatku na przeniesienie oraz Dodatku na przeprowadzkę w limicie przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Definicja miejsca zamieszkania zawarta w ww. przepisie zawiera trzy przesłanki: centrum interesów osobistych, centrum interesów gospodarczych oraz pobyt przekraczający 183 dni w roku podatkowym. Spełnienie którejkolwiek z nich skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w konsekwencji posiadającą tu nieograniczony obowiązek podatkowy.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Wnioskodawca z dniem 28 sierpnia 2017 r. rozpoczął oddelegowanie do Polski. Wnioskodawcy podczas oddelegowania towarzyszy najbliższa rodzina, tj. małżonka oraz dzieci, w związku z czym w Polsce znajduje się tzw. centrum interesów życiowych Wnioskodawcy. Tym samym, w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca będzie uznawany za osobę podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Wnioskodawca od dnia 28 sierpnia 2017 r. podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 9 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

W myśl zaś ust. 3a art. 44 cyt. ustawy, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, obywatel Francji, jest zatrudniony przez francuską spółkę. Na podstawie zawartego z pracodawcą porozumienia do umowy o pracę, tzw. Listu Oddelegowania Wnioskodawca czasowo zmienił miejsce wykonywania pracy. Przeniesienie Wnioskodawcy do pracy w Polsce nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. W związku ze zmianą miejsca wykonywania pracy i koniecznością czasowej przeprowadzki do innego kraju pracodawca zagwarantował Wnioskodawcy dodatki relokacyjne, tj. dodatek na przeprowadzkę (ang. Moving & Relocation Allowance) oraz dodatek na przeniesienie (Miscellaneus Relocation Allowance) w celu pokrycia dodatkowych wydatków związanych z zagospodarowaniem i przeniesieniem się Wnioskodawcy do Polski. Wynagrodzenie za pracę wykonywaną w trakcie oddelegowania do Polski wypłacane jest przez bezpośredniego pracodawcę Wnioskodawcy, tj. spółkę francuską. Dodatek ten został wypłacony Wnioskodawcy łącznie z pozostałymi składnikami wynagrodzenia za pierwszy miesiąc oddelegowania. Wnioskodawca uwzględnił kwotę dodatków relokacyjnych w podstawie obliczenia zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc sierpień.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy dodatki relokacyjne korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy kwotę wolną od podatku może wyłączyć z podstawy opodatkowania w zeznaniu rocznym za 2017 r.

Zauważyć należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Zatem przedmiotowe zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy PIT, ma zastosowanie zarówno do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i pozostających w stosunku służbowym (pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy). Pojęcie „przeniesienie służbowe” wskazuje wyłącznie na okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika w rozumieniu potocznym, w związku ze stosownym poleceniem pracodawcy. Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy nie odnosi się do kwot otrzymanych przez pracowników pozostających w stosunku pracy.

Wskazać należy, że za pracownika w rozumieniu cyt. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy uznać, że otrzymane przez Wnioskodawcę dodatki relokacyjne, tj. dodatek na przeprowadzkę (ang. Moving & Relocation Allowance) oraz dodatek na przeniesienie (Miscellaneus Relocation Allowance) stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, przychód ten jest zwolniony z opodatkowania do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc sierpień 2017 r. Wobec powyższego, Wnioskodawca, sporządzając zeznanie roczne za 2017 r., może wyłączyć z podstawy opodatkowania kwotę dodatków relokacyjnych objętych ww. zwolnieniem.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz wyroków sądów należy wyjaśnić, że dotyczą one konkretnych spraw podatników osadzonych/osądzonych w określonych zdarzeniach przyszłych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych sprawach podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/