Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 04-06-2018 r. – 0114-KDIP3-3.4011.152.2018.2.IM

Czy w związku z organizacją imprezy integracyjnej, po stronie jej uczestników powstaje przychód podlegający opodatkowaniu, w odniesieniu do którego Wnioskodawca ma obowiązek pobrania podatku i który Wnioskodawca ma obowiązek ująć w składanych informacjach/deklaracjach podatkowych?

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 9 kwietnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.152.2018.1.MS1 (data nadania 10 kwietnia 2018 r., data doręczenia 13 kwietnia 2018 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 17 kwietnia 2018 r. (data nadania 18 kwietnia 2018 r., data wpływu 25 kwietnia 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z okazji 25-lecia istnienia, Wnioskodawca organizuje galę – imprezę integracyjną dla pracowników oraz ich osób towarzyszących. Udział w imprezie przysługuje każdemu pracownikowi Spółki oraz zaproszonej przez niego osobie towarzyszącej. Udział w imprezie jest dobrowolny, a impreza odbywa się poza godzinami pracy.

Wnioskodawca organizuje imprezę w celu integracji i motywacji pracowników. Imprezy integracyjne mają wpływać na wzmocnienie pozytywnych relacji wewnątrz Spółki – impreza integracyjna ma na celu pozytywnie wpływać na wzmocnienie pozytywnych relacji między pracownikami oraz między pracownikami i Spółką.

Koszt organizacji imprezy integracyjnej ponosi w całości Spółka. Do kosztów tych należą między innymi takie wydatki jak: wynajem sali, organizacja techniczna wydarzenia wraz z usługami gastronomicznymi. Wnioskodawca ponosi również koszty dodatkowych atrakcji o charakterze artystycznym. Składową szeroko rozumianych kosztów organizacji imprezy jest również koszt dojazdu pracowników – bilety kolejowe lub faktury za paliwo do prywatnych samochodów, a także koszt noclegu pracowników z osobami towarzyszącymi – Spółka nabywa usługę hotelową i udostępnia uczestnikom imprezy pokoje hotelowe.

Wszystkie powyższe elementy zdaniem Wnioskodawcy przekładają się na podniesienie efektywności pracy i lepszą skuteczność w świadczeniu pracy, a to z kolei wpływa na polepszenie się wyników finansowych Spółki, którą dany pracownik reprezentuje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z organizacją imprezy integracyjnej, po stronie jej uczestników powstaje przychód podlegający opodatkowaniu, w odniesieniu do którego Wnioskodawca ma obowiązek pobrania podatku i który Wnioskodawca ma obowiązek ująć w składanych informacjach/deklaracjach podatkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu uczestnictwa pracowników i ich osób towarzyszących w opisanej imprezie integracyjnej nie ciążą na Spółce obowiązki płatnika, gdyż organizacja imprezy i uczestnictwo w niej nie generuje przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Opisana kwestia była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnął ostatecznie jak należy rozumieć pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” i uznał, że za przychód mogą być uznane nieodpłatne świadczenia, które:

• zostały spełnione dobrowolnie (za zgodą pracownika) oraz;
• zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść oraz;
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownika (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W tym miejscu należy zauważyć, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego odnosi się do pracowników. Jednakże zawarte w nim wskazania Trybunału Konstytucyjnego mogą również stanowić wskazówkę przy ustalaniu ewentualnego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń również dla osób niebędących pracownikami.

Spółka stoi na stanowisku, że przede wszystkim impreza integracyjna jest organizowana w interesie Spółki, a nie jej uczestników. Nie można uznać, że ewentualne świadczenia realizowane przez Wnioskodawcę w ramach organizacji imprez integracyjnych przynoszą uczestnikom korzyść w postaci powiększenia ich aktywów lub uniknięcia przez nich wydatku, który musieliby ponieść. Nie można bowiem zakładać, że gdyby Spółka nie zorganizowała takiej imprezy integracyjnej, pracownicy lub ich osoby towarzyszące przeznaczyliby własne środki finansowe na uczestnictwo w takim samym lub podobnym przedsięwzięciu. Wszystkie cele biznesowe związane z organizacją imprezy integracyjnej służą bowiem nadrzędnemu celowi Spółki w postaci budowania pozytywnego wizerunku w oczach pracowników. Takie działanie w powiązaniu z efektem indywidualnej integracji pozytywnie wpływa na jakość wykonywanej pracy oraz zmniejszą chęć do zmiany pracodawcy (np. na inną firmę). Nie jest to zatem działanie w interesie uczestników organizowanego wydarzenia, a w interesie Spółki.

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że świadczenia realizowane przez Spółkę w ramach imprezy integracyjnej:

• nie są spełniane w interesie uczestnika takiego spotkania lecz w interesie Spółki i
• nie przynoszą uczestnikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

Podsumowując, zdaniem Spółki, w związku z udziałem uczestników w imprezie integracyjnej nie powstanie u nich przychód podatkowy z tytułu otrzymanego nieodpłatnego świadczenia, w związku z czym na Spółce nie będą ciążyć obowiązki płatnika. Dotyczy to wszelkich wydatków poniesionych przez Spółkę w związku z organizacją imprezy integracyjnej, w tym wydatków na organizację imprezy sensu stricte oraz wydatków na dojazdy i noclegi pracowników oraz ich osób towarzyszących.

Dodatkowo, w przypadku znacznej części wydatków niemożliwe jest ich przypisanie konkretnym pracownikom lub konkretnym uczestnikom. Dotyczy to wydatków na usługi gastronomiczne, wynajem sali, organizację techniczną wydarzenia, itp. Stanowi to dodatkowy argument za brakiem przychodu po stronie uczestników imprezy i związanych z tym obowiązków Spółki jako płatnika.

Stanowisko zbieżne z konkluzją Wnioskodawcy zostało potwierdzone w licznych interpretacjach organów podatkowych, np.:

• Wyrok NSA w Warszawie: z dnia 2 czerwca 2015 r. o sygn. akt II FSK 1126/13:„Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyroku uznał, że mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. Trybunał wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkanie integracyjne organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.”

• Wyrok NSA w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 792/13:,,Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyroku uznał, że mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. Trybunał wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika.”

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 marca 2015 r.: IBPBII/1/415-1029/14/BP: „Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę imprezy integracyjnej/firmowej dla wszystkich pracowników, nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”. Tym samym, po stronie Wnioskodawcy nie wystąpią obowiązki płatnika – obowiązek pobrania podatku lub obowiązek ujęcia przychodu pracowników wynikającego z imprezy integracyjnej w odpowiednich informacjach lub deklaracjach podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Z treści wniosku wynika, że z okazji 25-lecia istnienia, Wnioskodawca organizuje galę – imprezę integracyjną dla pracowników oraz ich osób towarzyszących. udział w imprezie przysługuje każdemu pracownikowi Spółki oraz zaproszonej przez niego osobie towarzyszącej. Udział w imprezie jest dobrowolny, a impreza odbywa się poza godzinami pracy. Wnioskodawca organizuje imprezę w celu integracji i motywacji pracowników. Imprezy integracyjne mają wpływać na wzmocnienie pozytywnych relacji wewnątrz Spółki – impreza integracyjna ma na celu pozytywnie wpływać na wzmocnienie pozytywnych relacji między pracownikami oraz między pracownikami i Spółką. Koszt organizacji imprezy integracyjnej ponosi w całości Spółka. Do kosztów tych należą między innymi takie wydatki jak: wynajem sali, organizacja techniczna wydarzenia wraz z usługami gastronomicznymi. Wnioskodawca ponosi również koszty dodatkowych atrakcji o charakterze artystycznym. Składową szeroko rozumianych kosztów organizacji imprezy jest również koszt dojazdu pracowników – bilety kolejowe lub faktury za paliwo do prywatnych samochodów, a także koszt noclegu pracowników z osobami towarzyszącymi – Spółka nabywa usługę hotelową i udostępnia uczestnikom imprezy pokoje hotelowe. Wszystkie powyższe elementy zdaniem Wnioskodawcy przekładają się na podniesienie efektywności pracy i lepszą skuteczność w świadczeniu pracy, a to z kolei wpływa na polepszenie się wyników finansowych Spółki, którą dany pracownik reprezentuje.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny, czy udział w imprezie integracyjnej, po stronie jej uczestników prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniach choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym, czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że udział pracowników oraz ich osób towarzyszących w organizowanej przez Wnioskodawcę gali – imprezie integracyjnej nie będzie generować po ich stronie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ani obowiązek wykazania przychodu w informacjach/deklaracjach podatkowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanych wyroków sądów oraz powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że nie są one wiążące dla tutejszego Organu. Wyroki sadów oraz interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/