Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 03-10-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.324.2018.1.BK

Obowiązki płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2014 rozwiązano z pracownikiem (nauczyciel) stosunek pracy i wypłacono mu należną odprawę zgodnie z art. 20 ust. 2 Karty Nauczyciela (Dz. U. z 2018 r., poz. 967), od której odprowadzono zaliczkę na podatek dochodowy. Pracownik od wypowiedzenia stosunku pracy odwołał się do Sądu Pracy i został przez ten Sąd przywrócony do pracy w kwietniu 2016 r., ale nie zwrócił otrzymanej odprawy.

W kwietniu 2016 r. pracownik powrócił do pracy na stanowisku nauczyciela, a w następnym miesiącu (w maju) otrzymał kolejne wypowiedzenie stosunku pracy. Jednakże wtedy pracodawca nie wypłacił odprawy, ponieważ pracownik nie zwrócił poprzedniej.

Wnioskodawca złożył do Sądu pozew o zwrot odprawy wypłaconej w 2014 r. a pracownik o wypłatę należnej odprawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy w 2016 r.

W Sądzie doszło do zawarcia ugody między stronami. W ugodzie sądowej strony ustaliły, że Wnioskodawca wypłaci kwotę 7 660 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej w określonym terminie. W ugodzie nie chodziło o dokonanie wypłaty odszkodowania. Wnioskodawca dokonał wypłaty kwoty ustalonej przez Sąd i z kwoty brutto pobrał zaliczkę na podatek dochodowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jako płatnik postąpił prawidłowo pobierając z kwoty 7 660 zł brutto zaliczkę na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, postąpił zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w ugodzie jest zawarte, że pozwany (jako płatnik) zapłaci pozwanej kwotę 7 660 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej, a odprawa w związku z rozwiązaniem stosunku pracy podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w roku 2014 rozwiązano z pracownikiem (nauczyciel) stosunek pracy i wypłacono mu należną odprawę zgodnie z art. 20 ust. 2 Karty Nauczyciela (Dz. U. z 2018 r., poz. 967), od której odprowadzono zaliczkę na podatek dochodowy. Pracownik od wypowiedzenia stosunku pracy odwołał się do Sądu Pracy i został przez ten Sąd przywrócony do pracy w kwietniu 2016 r., ale nie zwrócił otrzymanej odprawy.

W kwietniu 2016 r. pracownik powrócił do pracy na stanowisku nauczyciela, a w następnym miesiącu (w maju) otrzymał kolejne wypowiedzenie stosunku pracy. Jednakże wtedy pracodawca nie wypłacił odprawy, ponieważ pracownik nie zwrócił poprzedniej.

Wnioskodawca złożył do Sądu pozew o zwrot odprawy wypłaconej w 2014 r. a pracownik o wypłatę należnej odprawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy w 2016 r.

W Sądzie doszło do zawarcia ugody między stronami. W ugodzie sądowej strony ustaliły, że Wnioskodawca wypłaci kwotę 7 660 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej w określonym terminie. W ugodzie nie chodziło o dokonanie wypłaty odszkodowania. Wnioskodawca dokonał wypłaty kwoty ustalonej przez Sąd i z kwoty brutto pobrał zaliczkę na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2018 r., poz. 967 ze zm.) Dyrektor szkoły w razie:

1. całkowitej likwidacji szkoły rozwiązuje z nauczycielem stosunek pracy;
2. częściowej likwidacji szkoły albo w razie zmian organizacyjnych powodujących zmniejszenie liczby oddziałów w szkole lub zmian planu nauczania uniemożliwiających dalsze zatrudnianie nauczyciela w pełnym wymiarze zajęć rozwiązuje z nim stosunek pracy lub, na wniosek nauczyciela, przenosi go w stan nieczynny. Nauczyciel zatrudniony na podstawie mianowania może wyrazić zgodę na ograniczenie zatrudnienia w trybie określonym w art. 22 ust. 2.

Stosownie do art. 20 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela, nauczycielowi zatrudnionemu na podstawie mianowania, z którym rozwiązano stosunek pracy z przyczyn określonych w ust. 1, przysługuje odprawa w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Nauczycielowi zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę, z którym rozwiązano stosunek pracy z przyczyn określonych w ust. 1, przysługują świadczenia określone w przepisach o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że wypłacona przez Wnioskodawcę na podstawie zawartej przed sądem ugody kwota odprawy stanowi dla pracownika (byłego pracownika) przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Analiza katalogu zwolnień przedmiotowych uregulowanych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje bowiem, że żaden z przepisów w nim wymienionych nie zwalnia z opodatkowania ww. odprawy.

W konsekwencji Wnioskodawca dokonujący jej wypłaty miał obowiązek zgodnie z art. 31 ww. ustawy jako płatnik obliczyć, potrącić i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z treścią art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/