Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 03-08-2017 r. – 0114-KDIP3-1.4011.171.2017.1.KS

Dotyczy: możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zorganizowanie wycieczki szkoleniowo-integracyjnej dla pracowników oraz obowiązków płatnika z tytułu sfinansowani tej wycieczki

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych na zorganizowanie wycieczki szkoleniowo-integracyjnej dla pracowników oraz obowiązków płatnika z tytułu sfinansowani tej wycieczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo zajmuje się m.in. sprzedażą hurtową i dystrybucją materiałów budowlanych tj. kupuje, a następnie sprzedaje gotowe towary. Zakład pracy postanowił zorganizować dla pracowników wycieczkę turystyczno-krajoznawczą z elementami szkoleniowymi. Udział w wycieczce był na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach dla chętnych pracowników.

Zakład nie prowadzi ZFŚS. Wycieczka została w całości sfinansowana przez pracodawcę z bieżących środków obrotowych. Znana jest dokładna liczba pracowników biorących udział w wycieczce. W oparciu o fakturę wystawioną przez biuro podróży nie można ustalić kosztu jednostkowego przyporządkowanego dla poszczególnych osób uczestniczących w wycieczce, ponieważ faktura opiewa na łączną kwotę w treści faktury jako „organizacja wyjazdu”.

Organizator nie wyszczególnił odrębnie kosztu transportu, zakwaterowania, wyżywienia, ubezpieczenia, dodatkowych atrakcji.

Część szkoleniowa wycieczki była zorganizowana przez wnioskodawcę na podstawie opracowanych przez niego materiałów.

Firma zatrudnia pracowników z terenu całej Polski. Wykonują oni swoje obowiązki służbowe z dala od siedziby firmy, w związku z tym jest duży problem aby pracodawca mógł zebrać wszystkich pracowników w tym samym czasie i miejscu.

Celem zorganizowania wycieczki było zebranie wszystkich pracowników w jednym czasie i w jednym miejscu i przekazanie im informacji o wynikach sprzedaży osiągniętych w zakończonym roku obrotowym oraz przedstawienie pracownikom strategii rozwoju firmy na kolejny rok. Ponadto, podczas wycieczki, pracodawca poinformował pracowników o nowych produktach wprowadzonych do sprzedaży oraz przeprowadził szkolenie produktowe oraz szkolenie dotyczące ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów z 9 marca 2017 r. Wycieczka oprócz celów informacyjno-szkoleniowych, miała charakter integracyjny. Pracodawca założył, że wspólny wyjazd może przyczynić się do poprawy relacji zawodowych między współpracownikami i zwiększenia motywacji do pracy. Tym bardziej, że pracownicy wykonują swoje zadania służbowe w różnych miejscowościach i nie zawsze mają możliwość osobistego poznania. Podczas wycieczki organizowane było wspólne zwiedzanie zabytków, aktywne spędzanie czasu, pracownicy mogli przeprowadzić ze sobą rozmowy i poznać się wzajemnie. Pracodawca założył, iż bliższe poznanie się pracowników wpłynie pozytywnie na relacje między nimi, poprawi atmosferę pracy i wewnętrzną komunikacje w firmie oraz przyczyni się do budowania lojalności wobec pracodawcy, co w przyszłości służyć będzie osiągnięciu większych przychodów przez Pracodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy pracodawca może zaliczyć w całości do kosztów podatkowych wydatki poniesione na zorganizowanie wycieczki szkoleniowo-integracyjnej dla pracowników, zafakturowany przez biuro podróży na ogólną kwotę jako organizacja wyjazdu, bez wyszczególnienia jakie wydatki wchodzą w skład organizacji wyjazdu?
2. Czy u pracowników powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy jakim był udział w wycieczce szkoleniowo-integracyjnej, w której wzięli oni udział, a co za tym idzie, czy Wnioskodawca jako płatnik będzie obowiązany odliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1

Wydatki poniesione na zorganizowanie wycieczki szkoleniowo-integracyjnej dla pracowników, zgodnie z art. 22. 1 ustawy o PIT, Wnioskodawca może w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ wpłynęła ona na poprawę atmosfery w pracy i integrację pracowników oraz podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników. W przyszłości przyczyni się do osiągnięcia przez firmę większych przychodów oraz podniesienie jakości pracy i jej wydajności. Koszt organizacji wycieczki zdaniem wnioskodawcy nie stanowi kosztów reprezentacji ani żadnych innych kosztów wymienionych wśród kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust 1 pkt 23 ustawy o PIT. Prowadzi to zdaniem Wnioskodawcy, do stwierdzenia, że koszt organizacji wycieczki szkoleniowo-integracyjnej może zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 2

Zgodnie z interpretacją wyroku TK z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13., w przypadku zorganizowania wycieczki o charakterze integracyjnym dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia, ponieważ na podstawie wystawionej przez biuro turystyczne faktury, pracodawca nie jest w stanie ustalić czy i w jakim zakresie świadczenie oferowane przez niego pracownikom stanowi dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu.

Ponadto, w powyższym zdarzeniu zdaniem Wnioskodawcy spełnione zostały łącznie trzy kryteria, które zwalniają pracodawcę z obowiązku włączenia do przychodu pracownika ze stosunku pracy kwot przeznaczonych przez pracodawcę na świadczenia pozapłacowe tj., na wycieczkę turystyczno-krajoznawczą. Udział w wycieczce był dobrowolny, a pracodawca nie żądał od pracownika, aby ten wbrew sobie wziął w niej udział. Uczestnictwo w imprezie zdaniem Wnioskodawcy nie przyniosło korzyści majątkowej a jedynie zadowolenie i polepszenie współpracy pomiędzy pracownikami. Po stronie pracownika nie pojawiła się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Prawdopodobnie pracownik nie wydałby pieniędzy na uczestnictwo w takiej wycieczce, gdyby była ona odpłatna. Udział w wycieczce nie przyniósł pracownikowi wymiernych korzyści materialnych. Koszt wycieczki został poniesiony w interesie pracodawcy, natomiast celem wycieczki było zintegrowanie pracowników, co będzie miało wpływ na lepszą współpracę między nimi, a jednocześnie zmotywuje do wydajniejszej pracy. Na podstawie faktury pracodawca nie ma możliwości jasnego i wymiernego ustalenia korzyści indywidualnie każdemu z pracowników. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 07 kwietnia 2017 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.117.2017.1.KK., z której wynika, że w przypadku zorganizowania wycieczki turystyczno-krajoznawczej o charakterze integracyjnym dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Mimo faktu, że pracownicy ze świadczenia skorzystają w pełni dobrowolnie, to nie będzie spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, wycieczka miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo, że udział w wycieczce był dobrowolny, po stronie pracowników nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana i sfinansowana w całości przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w wycieczce organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierna korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z poźn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem ich uzyskania. Nie ma przy tym znaczenia czy wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Kosztami podatkowymi spełniającymi co do zasady przesłankę celowości są m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu np. organizacji wycieczek szkoleniowo-integracyjnych. Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, jeżeli mają na celu przekazywanie pracownikom informacji o działalności prowadzonej przez firmę np. przekazywanie pracownikom informacji o wynikach sprzedaży, przedstawianie pracownikom strategii rozwoju firmy czy chociażby o nowych produktach wprowadzonych do sprzedaży co w konsekwencji wpłynie na zwieszenie efektywności pracy.

W każdej sytuacji jednakże trzeba sprawdzić, jaki jest cel takiego spotkania (wycieczki). W przypadku, jeżeli wydatki poniesione zostały na zorganizowanie wycieczki szkoleniowo-integracyjnej mającej na celu poprawę komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy poprzez zintegrowanie pracowników z firmą, budowanie zespołu, poprawy atmosfery pracy oraz ułatwienie ułożenia wzajemnych relacji między pracownikami i w efekcie poprawę efektywności pracy a przez to zwiększenie przychodów osiąganych przez podatnika, to wówczas spełniają warunki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i mogą zostać zakwalifikowane do kosztów podatkowych. Jeśli jednak spotkanie (wycieczka) nie służy takiemu celowi, a przebywanie pracowników ze sobą czy konsumpcja są celem samym w sobie, to w takim przypadku nie można uznać, że wydatki poniesione na organizacje takiej wycieczki maja związek z przychodem, wobec czego nie stanowią one kosztu uzyskania przychodów.

W dalszej kolejności należy przeanalizować wyłączenia zawarte przez ustawodawcę w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I tak, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyjaśnić należy, że dany wydatek może zostać uznany za koszt reprezentacji tylko wtedy, kiedy jest ponoszony na rzecz innych podmiotów w celu tworzenia lub poprawy wizerunku firmy. Wnioskodawca zaś poniósł koszty na rzecz własnych pracowników. Z tego względu wydatków poniesione przez Wnioskodawcę nie można uznać za koszty reprezentacji, a więc nie podlegają wyłączeniu z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy wskazać, że art. 23 ust. 1 pkt 42 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz koszty, o których mowa w art. 22 ust. 1p pkt 2;

Oznacza to, że wydatki, które poniósł Wnioskodawca, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów w sytuacji, gdy nie były pokrywane ze środków na działalność socjalną.

Z treści wniosku wywieść m.in. należy, że celem zorganizowania wycieczki było przekazanie pracownikom informacji o wynikach sprzedaży osiągniętych w zakończonym roku obrotowym oraz o przedstawienie strategii rozwoju firmy na kolejny rok. Podczas wycieczki, pracodawca poinformował pracowników o nowych produktach wprowadzonych do sprzedaży oraz przeprowadził szkolenie produktowe oraz szkolenie dotyczące ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów. Wycieczka oprócz celów informacyjno-szkoleniowych, miała charakter integracyjny. Pracodawca założył, że wspólny wyjazd może przyczynić się do poprawy relacji zawodowych między współpracownikami i zwiększenia motywacji do pracy. Ponadto wycieczka została w całości sfinansowana przez Wnioskodawcę z bieżących środków obrotowych, a zakład pracy nie prowadzi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że Wnioskodawca jako pracodawca może zaliczyć w całości do kosztów podatkowych wydatki poniesione na zorganizowanie wycieczki szkoleniowo-integracyjnej dla pracowników, zafakturowany przez biuro podróży na ogólną kwotę jako organizacja wyjazdu, bez wyszczególnienia jakie wydatki wchodzą w skład organizacji wyjazdu.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznano za prawidłowe.

Ad. 2

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy – wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy – osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

Wyjaśnić należy, że z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał powoływany przez Wnioskodawcę wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację, wskazując określone kryteria, które winny być spełnione, aby świadczenie zostało uznane za przychód.

Trybunał wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, nawet organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku zorganizowania wycieczki szkoleniowo-integracyjnej dla pracowników, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana i finansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Udział w wycieczce wycieczki szkoleniowo-integracyjnej organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierna korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

A zatem sfinansowanie w opisanej w stanie faktycznym wycieczki szkoleniowo-integracyjnej – nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracownika nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/