Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 01-02-2019 r. – 0115-KDIT2-2.4011.474.2018.1.HD

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony w dniu 15 stycznia 2019 r., dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie odrębnych umów Spółka powierzyła swoim pracownikom do używania z obowiązkiem zwrotu samochody służbowe.

Pracownik odpowiada za powierzony pojazd od dnia wydania mu pojazdu do dnia jego zwrotu pracodawcy. Pracodawca w umowach wyznaczył adres zamieszkania danego pracownika oraz adres Spółki jako miejsca parkowania/garażowania samochodów.

Zasady korzystania przez pracowników z samochodu służbowego określa regulamin wykorzystania samochodów służbowych, zgodnie z którym powierzony samochód służbowy może być wykorzystywany w celu wykonywania przez pracownika określonych czynności służbowych. Podstawowym celem przyznania pracownikom – Dyrektorom Oddziałów/Kierownikom – samochodów służbowych jest umożliwienie im należytej i efektywnej realizacji ich zadań oraz obowiązków służbowych, z uwzględnieniem zakresu powierzanych im zadań, sprawowanych przez tych pracowników funkcji oraz związanych z pełnionymi funkcjami wymagań odnośnie dyspozycyjności i mobilności. Obowiązki służbowe tych pracowników wymagają od nich bowiem stałej gotowości do bezzwłocznego podjęcia pracy w każdym czasie oraz pełnienia obowiązków służbowych poza standardowymi godzinami pracy.

Mając na uwadze z jednej strony dążenie Spółki do zapewnienia pracownikom wymaganej dyspozycyjności i mobilności związanych z zajmowanymi przez tych pracowników stanowiskami oraz z drugiej strony obowiązek zabezpieczenia powierzonego mienia należącego do Spółki, Spółka nakłada na pracowników obowiązek parkowania lub garażowania powierzonych pracownikom samochodów służbowych w ich miejscu zamieszkania lub pobytu. Przejazdy pomiędzy miejscem zamieszkania tych osób a siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania zadań służbowych są uznawane za jazdy o charakterze służbowym.

Ponadto pracodawca finansuje kurs nauki języka angielskiego dla pracowników, którzy mają lub mogą mieć styczność z anglojęzycznymi dokumentami (fakturami). Kurs języka angielskiego, z elementami słownictwa branżowego niezbędnego w celu realizacji obowiązków służbowych, odbywa się z inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą.

Zajęcia z języka angielskiego odbywają się w grupach, które mogą liczyć od 1-12 osób. Każda z grup uczestniczy w dwóch lekcjach tygodniowo. Czas trwania lekcji to 60 minut. Pracodawca ponosi stały koszt zgodnie z ceną ustaloną w umowie za każdą godzinę nauki bez względu na ilość osób uczestniczących w danej lekcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przejazdy pracownika samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika a miejscem pracy lub siedzibą Spółki stanowią realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika jakiegokolwiek przychodu podatkowego, a tym samym nie prowadzą po stronie płatnika do powstania obowiązku odprowadzenia zaliczek z tytułu podatku dochodowego?
2. Czy finansowanie pracownikom kursu (nauki) języka angielskiego stanowi dla pracowników nieodpłatne świadczenie i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania pierwszego – przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika bowiem z art. 124 § 2 Kodeksu pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego przepisu wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika – należyta dbałość o powierzone mu mienie (samochód służbowy) – nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem w sytuacji, w której Spółka oddaje do dyspozycji swojemu pracownikowi samochód służbowy w celu umożliwienia mu należytej realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, żadne nieodpłatne świadczenie po stronie tego pracownika nie powstaje.

Mając na uwadze wymaganą od wskazanych pracowników Spółki (Dyrektorów Oddziałów/Kierowników) podwyższoną dyspozycyjność (obowiązek bezzwłocznego stawienia się w Oddziale funkcjonującym w wielozmianowym systemie pracy oraz zapewnienie szybkiej reakcji w sytuacji kryzysowej), mobilność, stałą gotowość do wykonywania pracy, jak i fakt, że wykonują oni często swoje obowiązki w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy czy siedzibą Spółki (m.in. podróże służbowe), zasadne jest wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania używanego przez tych pracowników samochodów służbowych w miejscu zamieszkania lub pobytu pracowników.

Dodatkowo należy podkreślić, iż Spółka jest firmą wielozakładową posiadającą miejsca prowadzenia działalności w różnych miastach – lokalizacjach. Wyznaczenie miejsca parkowania/garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu pracowników ma umożliwić efektywną realizację obowiązków pracowniczych, w szczególności zapewnić szybki i bezpieczny dojazd do miejsca wykonywania tych obowiązków oraz zapewnić należytą ochronę samochodu służbowego przed uszkodzeniem czy kradzieżą.

W związku z powyższym przejazdy pracownika Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika a miejscem pracy lub siedzibą Spółki stanowią realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika jakiegokolwiek przychodu podatkowego, a tym samym nie prowadzą po stronie płatnika do powstania obowiązku odprowadzenia zaliczek z tytułu podatku dochodowego.

Realizowanie przez pracownika obowiązków służbowych, w tym również przejazdów z miejsca zamieszkania/pobytu do miejsca pracy i z powrotem, będące obowiązkiem wynikającym z umowy o pracę oraz umowy o powierzeniu samochodu służbowego, nie może bowiem generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe – m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidulanej:

• z dnia 2 sierpnia 2018 r. sygn. 0112-KDIL3-1.4011.279.2018.3.GM;
• z dnia 17 listopada 2017 r. sygn. 0112-KDIL3-1.4011.311.2017.2.AN.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania drugiego – finansowanie przez Spółkę pracownikom kursu języka angielskiego stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu art. 1031 § 1 Kodeksu pracy oznacza zdobywanie lub uzupełnienie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Tak więc przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach aktualnie wykonywanej przez pracownika pracy jak również w przypadku planowanego awansu pracownika.

Zatem przychód z tytułu finansowania przez pracodawcę podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracownika w ramach aktualnie wykonywanej pracy, jak również w przypadku planowanego awansu pracownika, podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, sfinansowanie przez Spółkę kosztów kursu języka angielskiego odbywanych z inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą przy jednoczesnym związku zdobywanej wiedzy z zakresem obowiązków pracownika aktualnych lub w przyszłości stanowi dla pracownika przychód podlegający zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko takie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej:

• z dnia 7 września 2015 r., sygn. IBPBII/1/415-599/11/AA;
• z dnia 2 czerwca 2015 r. sygn. IBPBII/1/4511-246/15/MD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. –wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika – o czym stanowi art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy – wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy). Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych – ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 tej ustawy).

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności odnoszące się do innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Ponadto przyjąć należy, że – co do zasady – wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy.

Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego. Użyte w cytowanym powyżej przepisie sformułowanie „odrębne przepisy” obejmuje m.in. Kodeks pracy.

W myśl art. 17 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych – zgodnie z art. 1031 § 1 Kodeksu pracy – rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu Kodeksu pracy oznacza zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Takie rozumienie podnoszenia kwalifikacji zawodowych współgra z innymi przepisami Kodeksu pracy, zgodnie z którymi kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku są ustalane w przepisach wewnątrzzakładowych (np. w układzie zbiorowym pracy) lub w przepisach szczególnych. Przepisy te wskazują jakich kwalifikacji pracodawca może oczekiwać od pracowników przy wykonywaniu pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Zatem przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach pracy aktualnie wykonywanej przez pracownika, ale również będą mogły mieć zastosowanie w przypadku, gdy planowany jest awans pracownika lub też pracodawca zamierza zaproponować mu inne warunki pracy, np. pracę na innym stanowisku, ze względu na zmianę profilu działalności firmy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na podstawie odrębnych umów Spółka powierzyła swoim pracownikom do używania z obowiązkiem zwrotu samochody służbowe. Pracownik odpowiada za powierzony pojazd od dnia wydania mu pojazdu do dnia jego zwrotu pracodawcy. Pracodawca w umowach wyznaczył adres zamieszkania danego pracownika oraz adres Spółki jako miejsca parkowania/garażowania samochodów. Zasady korzystania przez pracowników z samochodu służbowego określa regulamin wykorzystania samochodów służbowych, zgodnie z którym powierzony samochód służbowy może być wykorzystywany w celu wykonywania przez pracownika określonych czynności służbowych. Podstawowym celem przyznania pracownikom – Dyrektorom Oddziałów/Kierownikom – samochodów służbowych jest umożliwienie im należytej i efektywnej realizacji ich zadań oraz obowiązków służbowych, z uwzględnieniem zakresu powierzanych im zadań, sprawowanych przez tych pracowników funkcji oraz związanych z pełnionymi funkcjami wymagań odnośnie dyspozycyjności i mobilności. Obowiązki służbowe tych pracowników wymagają od nich bowiem stałej gotowości do bezzwłocznego podjęcia pracy w każdym czasie oraz pełnienia obowiązków służbowych poza standardowymi godzinami pracy. Mając na uwadze z jednej strony dążenie Spółki do zapewnienia pracownikom wymaganej dyspozycyjności i mobilności związanych z zajmowanymi przez tych pracowników stanowiskami oraz z drugiej strony obowiązek zabezpieczenia powierzonego mienia należącego do Spółki, Spółka nakłada na pracowników obowiązek parkowania lub garażowania powierzonych pracownikom samochodów służbowych w ich miejscu zamieszkania lub pobytu. Przejazdy pomiędzy miejscem zamieszkania tych osób a siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania zadań służbowych są uznawane za jazdy o charakterze służbowym. Ponadto pracodawca finansuje kurs nauki języka angielskiego dla pracowników, którzy mają lub mogą mieć styczność z anglojęzycznymi dokumentami (fakturami). Kurs języka angielskiego, z elementami słownictwa branżowego niezbędnego w celu realizacji obowiązków służbowych, odbywa się z inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą. Zajęcia z języka angielskiego odbywają się w grupach, które mogą liczyć od 1-12 osób. Każda z grup uczestniczy w dwóch lekcjach tygodniowo. Czas trwania lekcji to 60 minut. Pracodawca ponosi stały koszt zgodnie z ceną ustaloną w umowie za każdą godzinę nauki bez względu na ilość osób uczestniczących w danej lekcji.

Przenosząc przywołane przepisy na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że powierzenie swoim pracownikom samochodu służbowego w celu wykonywania określonych czynności służbowych i wyznaczenie adresu zamieszkania danego pracownika oraz adresu Spółki jako miejsca parkowania/garażowania samochodów nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika ze stosunku pracy – o ile samochód ten rzeczywiście jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy pracownika samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika, a miejscem pracy lub siedzibą Spółki nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji, gdy przejazdy do i z miejsca parkowania, a także garażowanie w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu pracownika stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy. Oznacza to również, że po stronie Wnioskodawcy, jako płatniku, nie ciąży obowiązek pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu otrzymanych przez pracowników nieodpłatnych świadczeń.

Ponadto, po stronie Wnioskodawcy, jako płatniku, nie ciąży obowiązek pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu sfinansowania pracownikom, którzy mają lub mogą mieć styczność z anglojęzycznymi dokumentami (fakturami), kursu (nauki) języka angielskiego. Jak bowiem wynika z wniosku finansowany przez pracodawcę kurs języka angielskiego, z elementami słownictwa branżowego, jest niezbędny w celu realizacji obowiązków służbowych oraz odbywa się z inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą. Wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika (sfinansowania kursu j. angielskiego) stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego dochód korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/