Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11-01-2017 r. – 1462-IPPB4.4511.1206.2016.2.IM

Dotyczy: skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 5 grudnia 2016 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1206.2016.1.IM wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez przeformułowanie pytania oraz przedstawienie własnego stanowiska adekwatnego do przeformułowanego pytania.

Pismem z dnia 14 grudnia 2016 r. (data nadania 14 grudnia 2016 r., data wpływu 15 grudnia 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie całego kraju wykorzystuje na podstawie różnych tytułów prawnych samochody. Pracownicy również realizują zadania służbowe przy użyciu samochodów osobowych, motocykli i motorowerów zwanych dalej pojazdami do celów służbowych lub pojazdami na podstawie zawartych z Wnioskodawcą umów cywilnoprawnych. W Spółce zatrudnionych jest ok. 80.000 pracowników. Duża grupa pracowników to tzw. pracownicy mobilni, których stałe miejsce wykonywania pracy określono szeroko jako pewien obszar geograficzny Polski (województwo, powiat). Pracownicy ci mają podpisane umowy na wykorzystywanie prywatnych pojazdów do celów służbowych. Ponieważ, w tym zakresie pracownicy nie wyjeżdżają poza obszar wskazany jako ich stałe miejsce pracy tego rodzaju wyjazdy nie spełniają definicji podróży służbowych, w rozumieniu ustawy Kodeks pracy. Jazdy jakie wykonują kwalifikowane są jako jazdy lokalne. Pracownicy ci wykonują na zlecenie Spółki różnego rodzaju zadania wymagające od nich przemieszczania się w terenie ustalonym jako ich miejsce pracy, w zależności od aktualnych potrzeb. Do obowiązków tych pracowników należy przykładowo rozwożenie przesyłek (kurierzy), kontrola placówek, wykonywanie napraw, wsparcie placówek. Kurierzy w dużej mierze wykonują takie same czynności jak listonosze. Zakres obowiązków pozostałych pracowników może być różnorodny, jednak poprawne wykonywanie zleconych im obowiązków służbowych wymaga, tak jak w przypadku kurierów przemieszczania się w granicach terenu wskazanego jako ich stałe miejsce pracy. Czynności, dla których koniecznym jest przemieszczanie się pracownika po określonym obszarze są zawsze wykonywane w interesie Spółki i na podstawie umowy cywilnoprawnej. Warunkiem zawarcia umowy, na używanie prywatnego pojazdu pracownika do celów służbowych, jest złożenie przez pracownika wniosku. Zgodnie z zawartymi umowami pracownicy wyrażają zgodę na używanie prywatnych samochodów do odbywania przejazdów w obszarze wskazanym jako ich miejsce pracy celem wykonywania zadań zleconych przez Spółkę.

W związku z tym, że to Spółka – Wnioskodawca zleca pracownikom wykonanie określonego zadania wymagającego przemieszczenia się, zobowiązana jest do zapewnienia im środków niezbędnych do wykonania tego zadania. Mając na uwadze przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.) zwanego dalej rozporządzeniem MI, Spółka jest zobowiązana do pokrycia kosztów używania przez pracownika swojego prywatnego pojazdu do celów służbowych. Używanie pojazdów prywatnych do celów służbowych w jazdach lokalnych rozliczane jest w formie ryczałtu miesięcznego lub na podstawie faktycznego przebiegu pojazdu (zwanego dalej kilometrówką). Zwrot kosztów za używanie przez pracownika prywatnego samochodu do jazd lokalnych w celach służbowych w formie miesięcznego ryczałtu, obliczany jest jako iloczyn stawki za 1 kilometr przebiegu i miesięcznego limitu przebiegu kilometrów na jazdy lokalne. Zwrot w oparciu o kilometrówkę dokonywany jest, o ile przebieg pojazdu jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu. Przedmiotowy wniosek o wydane interpretacji indywidualnej dotyczy pracowników innych niż:

• listonosze, używający własnych pojazdów (art. 19 ustawy z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska”);
• pracowników socjalnych, na podstawie art. 121 ust. 3c ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej – przysługuje im zwrot kosztów wykorzystywania własnego samochodu dla celów służbowych, w przypadku, gdy dojazdu do chorych nie zapewnia pracodawca;
• pracowników Służby Leśnej, w tym również strażników leśnych, na mocy art. 46a ustawy z 28 września 1991 r. o lasach.

Jednocześnie Wnioskodawca informuje, że posiada interpretację Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie znak 1471/DPF/415/43/06/MJ z dnia 19 lipca 2006 w zakresie ustalenia, czy zwrot pracownikowi kosztów poniesionych na przejazd samochodem jest przychodem ze stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy należności, o których mowa w stanie faktycznym (kwoty zwrotu pracownikowi kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego pojazdu w jazdach lokalnych, do wykonywania zadań służbowych zleconych przez Wnioskodawcę – pracodawcę) stanowią przychody ze stosunku pracy, od których Wnioskodawca ma obowiązek obliczyć, pobrać i przekazać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W związku z posiadaną interpretacją (znak 1471/DPF/415/43/06/MJ) Wnioskodawca opodatkowuje podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: PIT) zwroty z tytułu używania prywatnych pojazdów do celów służbowych pracowników innych niż listonosze wykonujący zadania służbowe samochodami będącymi ich własnością. Jednakże, mając na uwadze interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (znak: IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3) wydanej po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, jak również, w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego (sygn. K 7/13) zwanego dalej wyrokiem TK Wnioskodawca stoi na stanowisku, że otrzymywana przez pracownika kwota tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (nie będących podróżą służbową w rozumieniu ustawy Kodeks pracy) nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu ze stosunku pracy, jeśli przejazd samochodem prywatnym był ściśle związany z wykonaniem zadań służbowych zleconych przez Wnioskodawcę a Wnioskodawca wyrazi zgodę na przejazd pracownika jego pojazdem prywatnym.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast z art. 11 ust. 1 wynika, że przychodami są zasadniczo otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z powyższych regulacji wynika zatem, że przychodem ze stosunku pracy jest, co do zasady każde przysporzenie majątkowe związane z pozostawaniem podatnika w stosunku pracy. Przysporzeniem są natomiast trwałe i bezzwrotne wartości pieniężne (świadczenia pieniężne) i niepieniężne, które podatnik uzyskał w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Takie przysporzenie majątkowe musi skutkować zwiększeniem majątku pracownika. W ocenie Wnioskodawcy taka sytuacja nie zachodzi w przypadku, gdy pracownik ponosi wydatek na zakup paliwa, oraz zużywających się elementów samochodu wykorzystywanego w działalności swojego pracodawcy a pracodawca dokonuje zwrotu poniesionych przez niego kosztów. Zwrot kosztów nie stanowi, w takim przypadku, przyrostu majątku (przysporzenia) jest jedynie formą wyrównania „uszczerbku” majątkowego w sytuacji, gdy pracownik z własnych środków sfinansował wydatek, który został mu następnie zwrócony przez Spółkę.

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt czy wystąpiło przysporzenie majątkowe, zarówno w odniesieniu do świadczeń pieniężnych jak i niepieniężnych, ma podstawowe znaczenie dla oceny, czy powstał przychód podatkowy ze stosunku pracy. Ma to podstawowe znaczenie dla określenia ewentualnych obowiązków pracodawcy dotyczących obliczenia i pobrania zaliczki na podatek PIT z tego tytułu.

Z wyroku TK wynika, że opodatkowane mogą być jedynie takie świadczenia, które spełniają łącznie poniższe przesłanki:

• zostały spełnione za zgodą pracownika, tzn. pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie,
• zostały spełnione w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyść w postaci,
• zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które pracownik musiałby ponieść, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi – nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

Wyrok TK sformułował kilka przesłanek, które muszą zaistnieć, aby można było mówić o przysporzeniu. Przesłanki te mają, w naszej ocenie, zastosowanie zarówno do świadczeń pieniężnych jak i niepieniężnych. Istotne jest między innymi to, komu dane świadczenie przyniosło korzyść – pracownikowi czy pracodawcy. Jeśli świadczenie pieniężne otrzymywane od pracodawcy nie przynosi pracownikowi korzyści majątkowej, to nie można mówić o powstaniu przychodu u pracownika.

Warto wskazać na orzeczenie NSA II FSK 1689/13, w którym Sąd stwierdził analizując wskazany powyżej wyrok TK, że „skorzystanie przez pracownika ze świadczenia w postaci noclegu, nawet wykupionego przez niego samodzielnie, nie jest świadczeniem spełnionym w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Zapewnienie noclegów pracownikom leży bowiem wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę – nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 września 2014 r., II FSK 2280/12)” W konsekwencji wydatki ponoszone przez przedstawicieli handlowych nie stanowią dla nich żadnego dodatkowego przysporzenia, a zatem nie stanowią przychodu pracownika na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

Wskazanie „nawet wykupionego przez niego samodzielnie” wskazuje, że de facto pracownik otrzymuje w tym przypadku zwrot poniesionych kosztów tj. świadczenie pieniężne analogicznie, jak w przypadku zwrotu kosztów używania pojazdu prywatnego do celów służbowych.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stwierdza brak podstaw do uznania, że pracownik uzyskał korzyści majątkowe z tytułu zwrotu kosztów używania samochodu do celów służbowych. Wypłacając pracownikowi świadczenie z tego tytułu Spółka zapewnia mu możliwość prawidłowego wykonywania powierzonych mu zadań. Jeżeli Wnioskodawca zleca pracownikowi zadanie wymagające przejazdu jego pojazdem, jest ona zobowiązana do zwrotu pracownikowi kosztów jakie w związku z tym poniósł (rozporządzenie MI, Kodeks pracy). Skoro bowiem pracownik, w związku z wykorzystywaniem pojazdu prywatnego dla celów służbowych, poniósł określone koszty (koszty paliwa, płyny, zużycie samochodu, itp.) ma roszczenie o ich zwrot do Spółki, gdyż działał w jej imieniu i w jej interesie. Zwrot ten nie prowadzi zaś do jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego po stronie pracownika i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem PIT.

Mając na uwadze powyższe jak również brzmienie art. 31 ustawy o PIT, Spółka stoi na stanowisku, że z tytułu wypłaty pracownikom kwot stanowiących zwrot kosztów używania prywatnych pojazdów nie ciążą na niej obowiązki płatnika, określone w art. 31 i art. 38 ust. 1 ustawy o PIT. Należy bowiem zauważyć, że w myśl art. 31 osoby fizyczne, osoby prawne, oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej zwane dalej „zakładami pracy” są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast w myśl, art. 38 ustawy o PIT płatnicy, o których mowa w art. 31 ustawy o PIT przekazują, co do zasady, kwoty pobranych zaliczek na podatek dochodowy w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na właściwy rachunek urzędu skarbowego.

W związku z tym, że w ocenie Wnioskodawcy kwoty zwrotu wypłacane pracownikom nie stanowią przychodów podlegających opodatkowaniu, Spółka nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i przekazania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

Stanowisko Spółki potwierdza również wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie interpretacja z dnia 1 kwietnia 2011 r., Nr IPPB2/415-56/11-2/MG, gdzie organ podatkowy stwierdził, że pokrywanie przez Wnioskodawcę kosztów poniesionych przez pracownika, w związku z wyjazdem służbowym (nie będącym podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu pracy) nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT i to niezależnie od tego, w jaki sposób pracownik dokumentuje poniesiony wydatek i niezależnie od tego, czy pracownik otrzymuje od Spółki zaliczkę na poczet kosztów wyjazdu służbowego, czy też nie.

Reasumując Spółka uważa, że wypłata tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych nie powoduje powstania po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT. Wnioskodawca – Spółka zaś jako płatnik nie powinna obliczać, pobierać i przekazywać z tego tytułu (zwrot kosztów używania przez pracowników prywatnego pojazdu) zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przepisu zatem wynika, że przekazanie zaliczki na podatek do urzędu skarbowego następuje w miesiącu następującym po miesiącu dokonania wypłaty.

Kolejne przepisy art. 38 ust. 2-2c ww. ustawy, regulują zasady przekazania zaliczki w przypadku płatnika będącego zakładem pracy chronionej lub zakładami aktywności zawodowej oraz płatnika, który utracił status zakładu pracy chronionej.

Na podstawie art. 38 ust. 2 pkt 2 ustawy, płatnicy będący zakładami aktywności zawodowej kwoty pobranych zaliczek na podatek od przychodów z tytułów określonych w art. 12 oraz od zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, wypłacanych przez tych płatników:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, przekazują na zakładowy fundusz aktywności,
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę, o której mowa w lit. a, przekazują na zasadach określonych w ust. 1.

Przepisy art. 38 ust. 2-2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają charakter norm szczególnych, stanowiących odstępstwo od ogólnej reguły określonej w art. 38 ust. 1, z tym że odstępstwo to dotyczy wyłącznie podmiotu, na rzecz którego należy przekazać zaliczkę. Przekazanie zaliczki do tych podmiotów następuje natomiast w terminie określonym w art. 38 ust. 1 ustawy, tj. do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki.

Dokonując oceny stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W powołanym przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie świadczeń nieodpłatnych, dlatego też nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek Prezydenta Konfederacji Lewiatan o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń: 1) które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, 2) które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę, 3) których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika a więc również do zwrotu kosztów używania przez pracownika samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych nie jest uzasadnione.

Odnosząc się zatem do kwestii czy kwoty zwrotu pracownikowi kosztów poniesionych w związku z użyciem prywatnego pojazdu stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, należy sięgnąć do wykładni historycznej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zwrócić uwagę na zmianę dokonaną przez ustawodawcę dotyczącą ryczałtu za wykorzystywanie samochodów prywatnych do służbowych jazd lokalnych.

Do końca 2003 r. funkcjonowała norma zawarta w art. 21 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowił podstawę prawną zwolnienia od podatku kwot otrzymywanych przez pracowników z tytułu kosztów używania pojazdów samochodowych dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych.

Regulacja ta z dniem 1 stycznia 2004 r. została uchylona w wyniku wejścia w życie ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956, z późn. zm.).

Likwidacja zwolnienia przedmiotowego spowodowała, że od dnia 1 stycznia 2004 r. otrzymywane przez pracownika kwoty z tytułu używania pojazdu samochodowego dla potrzeb pracodawcy, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, na ogólnych zasadach.

Natomiast ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 93, poz. 894) częściowo „przywrócono” omawiane zwolnienie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. z 2008 r., Nr 180, poz. 1109, z późn. zm.),
• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2015 r., poz. 2100, z późn. zm.),
• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 930, z późn.zm.).

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem tylko niektórych pracowników, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu. W pozostałych przypadkach ryczałt samochodowy za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy pracowników innych niż listonosze, pracowników socjalnych, pracowników Służby Leśnej, w tym również strażników leśnych.

Skoro więc ustawodawca uznał za zasadne wskazanie wyłącznie określonych grup zawodowych wymienionych w powyższych ustawach jako uprawnionych do możliwości przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów z tytułu korzystania z prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych, to przyznany przez Wnioskodawcę zwrot pracownikom innym niż listonosze nie mieści w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że kwota wypłacanego przez Wnioskodawcę pozostałym pracownikom świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez nich samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych, będzie stanowić przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy z tytułu dokonywania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów należy wyjaśnić, że dotyczą one konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Odnosząc się do przywołanej interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3, należy wyjaśnić, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego. Ponadto wyjaśnić należy, że w stosunku do powyższej interpretacji zostały wszczęte działania w trybie 14e § 1 Ordynacji podatkowej i w dniu 29 sierpnia 2016 r. Minister Finansów pismem Nr DD3.8222.2.13.2016.KDJ zmienił z urzędu wyżej wymienioną interpretację indywidualną.

Wskazać również należy na generalną zasadę, że nawet gdyby w odniesieniu do innych podatków lub innych okresów rozliczeniowych, organy podatkowe wydały odmienne rozstrzygnięcia, to nigdy nie może to stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z dnia 18 listopada 2008 r. (sygn, akt I SA/Łd 907/08).

Natomiast przywołana interpretacja indywidualna z dnia 1 kwietnia 2011 r. Nr IPPB2/415-56/11-2/MG wydana na wniosek Wnioskodawcy, dotyczy odmiennego stanu faktycznego. W przypadku tej interpretacji indywidualnej kwestia dotyczyła finansowania przez Wnioskodawcę wyjazdów służbowych pracowników, niebędących podróżami służbowymi, odbywanych taksówkami, a także opłacania niezbędnych wydatków np. związanych z kopiowaniem dokumentów niezbędnych do wykonania przez pracownika zadania zleconego przez Wnioskodawcę. Niemniej jednak jej treść wymaga szczegółowej analizy pod kątem poprawności. Jeżeli weryfikacja wykaże nieprawidłowość interpretacji indywidualnej Minister Rozwoju i Finansów, korzystając ze swoich ustawowych uprawnień, dokona jej zmiany, z urzędu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. Ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/