Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10-02-2017 r. – 1462-IPPB1.4511.25.2017.1.EC

Dotyczy: możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na zakup artykułów spożywczych przekazanych do spożycia pracownikom w trakcie pracy

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na zakup artykułów spożywczych przekazanych do spożycia pracownikom w trakcie pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komandytariuszem C spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa. (dalej: „Spółka”).

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PDOF przychody i koszty spółki niebędącej osobą prawną stanowią przychody oraz koszty odpowiednio każdego z jej wspólników w proporcji do ich udziału w zysku spółki. Z tego tytułu Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie.

Pracownicy branży informatycznej, w tym również pracownicy C , są narażeni na szereg niekorzystnych dla zdrowia czynników związanych z wielogodzinną pracą biurową przed monitorami. Dlatego też Spółka, w ramach propagowania zdrowego stylu życia osób w niej zatrudnionych, wdrożyła dla swoich pracowników szereg programów, mających na celu ich aktywizację fizyczną, zachowanie dobrego stanu zdrowia – zarówno fizycznego jak i psychicznego. Dotyczy to również sposobu odżywiania się, który w sposób pośredni również może mieć wpływ na stan zdrowia pracowników oraz ich samopoczucie i wydajność w pracy.

Jednym z tych programów jest udostępnianie osobom zatrudnionym w Spółce zróżnicowanych produktów spożywczych, które zbiorczo można określić jako „napoje oraz drobne przekąski” (Wnioskodawca podkreśla, iż nie chodzi tutaj o pełnowartościowe posiłki, np. obiady w pracy). Są to przykładowo: herbata, kawa, mleko, napoje, woda mineralna, a ponadto czekolada, świeże owoce oraz warzywa. Produkty te są ogólnodostępne dla pracowników, tzn. każdy pracownik może z nich skorzystać w dowolnym czasie i w dowolnej ilości w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, a Spółka w żaden sposób nie monitoruje, ani też nie byłaby nawet hipotetycznie w stanie monitorować zużycia tych produktów przez poszczególne osoby.

W chwili obecnej ww. produkty spożywcze bywają również sporadycznie wykorzystywane do drobnego poczęstunku w trakcie spotkań z kontrahentami w siedzibie Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup ww. produktów spożywczych (napojów i drobnych przekąsek) przeznaczonych do konsumpcji w trakcie wykonywania przez pracowników obowiązków służbowych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki)?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup opisanych powyżej produktów spożywczych, przeznaczonych do konsumpcji w trakcie wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników, stanowią w odpowiedniej proporcji koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF.

Zasadniczo oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu tych wskazanych wprost w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W związku z powyższym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (przepis art. 23 ust.1 ustawy o PDOF).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

• został właściwie udokumentowany;

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustaw o PDOF wynika, że kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Bezspornym jest, iż kosztami podatkowymi są m.in, tzw. koszty pracownicze. Koszty pracownicze związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą (gdyby nie stosunek pracy, pracodawca nie ponosiłby wskazanych wydatków).

Celem poprawy warunków pracy oraz atmosfery w pracy Spółka zdecydowała się na dokonywanie zakupu „napojów oraz drobnych przekąsek” (Wnioskodawca podkreśla, iż nie chodzi tutaj o pełnowartościowe posiłki, np. obiady w pracy). Są to przykładowo: herbata, kawa, mleko, napoje, woda mineralna, a ponadto czekolada, świeże owoce oraz warzywa.

Powyższe artykuły spożywcze mogą być również dostępne dla klientów i kontrahentów Spółki.

Wydatki te mają na celu zapewnienie pracownikom odpowiedniego wyżywienia (Wnioskodawca jeszcze raz podkreśla, iż w przedmiotowym wniosku nie chodzi o pełnowartościowe posiłki w postaci obiadów) podczas wykonywania obowiązków służbowych, z uwagi na długi czas pracy oraz pracę pod presją czasu (typowe w branży informatycznej). Ponadto pracodawca stara się zadbać, aby opisane produkty spożywcze korzystnie wpływały na dietę pracowników (zwłaszcza różnorodne herbaty, woda mineralna, świeże owoce i warzywa). W ocenie Wnioskodawcy przekłada się to bezpośrednio na lepszy stan zdrowia pracowników, lepsze samopoczucie, a w sposób pośredni wpływa również na lepszą efektywność wykonywanej pracy i jej efekty końcowe.

Nie bez znaczenie jest również fakt, co wynika z zasad doświadczenia życiowego, iż niektórzy pracownicy zapewne opuszczaliby siedzibę Spółki celem zakupu ww. produktów spożywczych, co wydłużyłoby czas pracy, względnie wpływało negatywnie na efektywność. Tym samym zapewnienie pracownikom napojów i drobnych przekąsek dostępnych na miejscu pozwala zminimalizować, bądź też całkowicie wykluczyć tego rodzaju zachowania.

Należy w tym miejscu wspomnieć, że opisane na wstępie świadczenia (udostępnianie produktów spożywczych) nie mogą być traktowane jako „świadczenie socjalne” (wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o PDOF). Opisane świadczenia nie są bowiem uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Są to elementy wynagradzania o charakterze poza pieniężnym, a nie element realizacji działalności socjalnej przez Spółkę.

Powyższe wydatki ponoszone są przez Spółkę ze środków obrotowych, mają więc w ocenie Wnioskodawcy pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Reasumując należy wskazać, że koszty poniesione przez Spółkę w związku z zakupem produktów spożywczych (napojów i drobnych przekąsek) przeznaczonych do konsumpcji w trakcie wykonywania przez pracowników obowiązków służbowych, sfinansowane ze środków obrotowych, należy uznawać za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF (oczywiście w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/