Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 21-02-2017 r. – 3063-ILPB1-1.4511.408.2016.1.KF

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód pracownika przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik złożył płatnikowi oświadczenie o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 1 lub pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zaniechania stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące, w których dochód pracownika nie przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik na podstawie przepisu art. 41a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych złożył płatnikowi wniosek o podwyższenie stopy podatku z 18% do 32%

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód pracownika przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik złożył płatnikowi oświadczenie o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 1 lub pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• zaniechania stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące, w których dochód pracownika nie przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik na podstawie przepisu art. 41a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych złożył płatnikowi wniosek o podwyższenie stopy podatku z 18% do 32%.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej: Centrala, Płatnik) jest pracodawcą w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. W związku z dokonywaniem wypłat wynagrodzeń dla swoich pracowników i byłych pracowników – emerytów i rencistów – pełni funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określonym przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT).

Na podstawie przepisu art. 31 ustawy o PIT, Centrala jako płatnik zobowiązana jest do obliczania i poboru w ciągu roku zaliczek na podatek, m.in. od wypłaconych pracownikom wynagrodzeń i innych przychodów ze stosunku pracy.

Przy obliczaniu zaliczek na podatek Płatnik stosuje zasady określone w przepisach art. 32 ustawy o PIT, który reguluje kwestię pomniejszania zaliczek na podatek o kwotę zmniejszającą podatek oraz zasady poboru zaliczek w przypadku pracowników, którzy oświadczyli, że zamierzają dokonać wspólnego opodatkowania dochodów z małżonkiem lub na zasadach określonych w art. 6 ust. 4 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 32 ust. 1a ustawy o PIT, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 1926) (dalej: nowelizacja ustawy o PIT), jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, to za dany rok zamierza opodatkować dochody łącznie z małżonkiem bądź na zasadach określonych w art. 6 ust. 4 ustawy o PIT, a za rok podatkowy przewidywane, określone w oświadczeniu:

1. dochody podatnika nie przekroczą 85 528 zł, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej – zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu i są dodatkowo pomniejszane za każdy miesiąc o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1 znowelizowanej ustawy o PIT;
2. dochody podatnika przekroczą górną granicę pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej lub dochody małżonka mieszczą się w niższym przedziale skali, zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 32 ust. 3 zaliczki obliczone w sposób określony w art. 32 ust. la pomniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie PIT-2 „Oświadczenie pracownika dla celów obliczania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób tycznych”.

Jednocześnie od 1 stycznia 2017 r. w ustawie o podatku PIT dodany został art. 27 ust. 1b zgodnie z którym, przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy:

1. w przypadku podatników, których dochody nie przekroczą kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali, tj. 85 528 zł – kwota zmniejszająca podatek wynosi 556,02 zł rocznie,
2. w przypadku podatników, których dochody przekroczą kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali, tj. 85 528 zł – zaliczki nie pomniejsza o kwotę zmniejszającą podatek.

W związku z powyższym Płatnik powziął wątpliwość w jaki sposób od 1 stycznia 2017 r. powinien stosować kwotę zmniejszającą podatek przy poborze zaliczek na podatek od pracowników, których dochody przekroczyły 85 528 zł, ale złożyli oświadczenie o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów, o którym mowa w art. 32 ust. la pkt 1 lub pkt 2.

Ponadto, na podstawie przepisu art. 41a ustawy o PIT, Płatnik na wniosek pracownika oblicza i pobiera w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, stosując zamiast najniższej stawki podatkowej, tj. 18%, wyższą stawkę podatkową, tj. 32%. Płatnik ma wątpliwość, czy w sytuacji poboru zaliczki na podatek w wysokości 32%, pomimo iż dochody pracownika nie przekraczają górnej granicy pierwszego przedziału skali podatkowej, powinien zaniechać zmniejszania zaliczki na podatek o kwotę zmniejszającą podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy od 1 stycznia 2017 r. płatnik powinien stosować kwotę zmniejszającą zaliczkę na podatek za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód pracownika przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik złożył Płatnikowi oświadczenie o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 1 lub pkt 2 ustawy o PIT?
2. Czy od 1 stycznia 2017 r. płatnik powinien zaniechać stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące, w których dochód pracownika nie przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik na podstawie przepisu art. 41a ustawy o PIT złożył Płatnikowi wniosek o podwyższenie stopy podatku z 18% do 32%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, począwszy od 1 stycznia 2017 r. w sytuacji, gdy dochód pracownika przekroczy kwotę 85 528 zł, Płatnik od następnego miesiąca powinien zaprzestać stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek, pomimo złożenia przez pracownika oświadczenia o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów, o którym mowa w art. 32 ust. la pkt 1 oraz pkt 2 ustawy o PIT.

W ocenie Wnioskodawcy, nadrzędny w tej kwestii jest dodany przez nowelizację ustawy o PIT przepis art. 27 ust. 1b pkt 2 ustawy o PIT. Przepis ten stanowi, że przy obliczaniu zaliczek na podatek w przypadku podatników, których dochody przekroczą kwotę 85 528 zł, zaliczki nie pomniejsza się o kwotę zmniejszającą podatek. Przepis ten nie zawiera żadnych zastrzeżeń do innych przepisów ustawy o PIT, w tym również do przepisu art. 32 ust. 3 Ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, znowelizowany przepis art. 32 ust. 3 należy stosować wyłącznie w takim zakresie, iż niezbędnym warunkiem zastosowania kwoty zmniejszającej podatek jest złożenie Płatnikowi przez pracownika oświadczenia PIT-2 „Oświadczenie pracownika dla celów obliczania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych” oraz nie osiąganie dochodu przez podatnika powyżej 85 528 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2, począwszy od 1 stycznia 2017 r. w sytuacji, gdy dochód pracownika nie przekroczy kwoty 85 528 zł, Płatnik powinien stosować kwotę zmniejszającą zaliczkę na podatek, pomimo złożenia przez pracownika wniosku o podwyższenie stopy podatku, o którym mowa w art. 41a ustawy o PIT.

W ocenie Wnioskodawcy, decydujący w tej kwestii jest dodany przez nowelizację ustawy o PIT przepis art. 27 ust. 1b pkt 1 ustawy o PIT. Przepis ten stanowi, że przy obliczaniu zaliczek na podatek w przypadku podatników, których dochody nie przekroczą kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, tj. 85 528 zł, kwota zmniejszająca podatek wynosi 556,02 zł rocznie. Przepis ten nie zawiera żadnych zastrzeżeń do innych przepisów ustawy o PIT, w tym również do przepisu art. 41a ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód pracownika przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik złożył płatnikowi oświadczenie o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 1 lub pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe,
• zaniechania stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące, w których dochód pracownika nie przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik na podstawie przepisu art. 41a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych złożył płatnikowi wniosek o podwyższenie stopy podatku z 18% do 32% jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1a ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. – jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, że za dany rok zamierza opodatkować dochody łącznie z małżonkiem bądź na zasadach określonych w art. 6 ust. 4, a za rok podatkowy przewidywane, określone w oświadczeniu:

1. dochody podatnika nie przekroczą górnej granicy pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej – zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu i są dodatkowo pomniejszane za każdy miesiąc o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1;
2. dochody podatnika przekroczą górną granicę pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej lub dochody małżonka mieszczą się w niższym przedziale skali, zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Płatnicy, którym podatnik złożył oświadczenie wymienione w ust. 1a, pobierają zaliczki według zasad określonych w ust. 1a pkt 1 i 2 począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostało złożone oświadczenie (art. 32 ust. 1b cyt. ustawy).

Ponadto zgodnie z art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. – zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1 pkt 1, ust. 1a i 2 pomniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:

1. nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika;
2. nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
3. nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3;
4. nie otrzymuje świadczeń pieniężnych wypłacanych z Funduszu Pracy lub z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
5. ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.

Z powyższego wynika, że jeżeli pracownik złoży płatnikowi oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-2), wówczas płatnik od zaliczki na podatek ustalonej zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a lub ust. 2 odejmuje 1/12 kwoty zmniejszającej podatek wynikającej z art. 27 ust. 1b pkt 1 tej ustawy.

Przy czym art. 27 ust. 1b ww. ustawy – obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. – stanowi, że przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy:

1. w przypadku podatników, których dochody nie przekroczą kwoty stanowiącej górnej granicy pierwszego przedziału skali określonej w ust. 1 – kwota zmniejszająca podatek, o której mowa w ust. 1, wynosi 556 zł 02 gr rocznie;
2. w przypadku podatników, których dochody przekroczą kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali określonej w ust. 1 – zaliczki nie pomniejsza się o kwotę zmniejszającą podatek, o której mowa w pkt 1.

W konsekwencji, płatnik nie pomniejsza zaliczki na podatek o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, jeżeli dochód pracownika uzyskany od początku roku przekroczy kwotę 85 528 zł.

Zatem kwota zmniejszająca podatek jest stosowana za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w danym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej. Tak więc płatnik nie pomniejsza zaliczki o tę kwotę od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku przekroczył kwotę 85 528 zł.

W niniejszej sprawie wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy sposobu stosowania od 1 stycznia 2017 r. kwoty zmniejszającej podatek przy poborze zaliczek na podatek od pracowników, których dochody przekroczyły 85 528 zł, ale złożyli oświadczenie o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów, o którym mowa w art. 32 ust. la pkt 1 lub pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, w świetle przywołanych przepisów podatkowych należy wskazać, że złożenie płatnikowi oświadczenia, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 1 lub pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozostaje bez wpływu na obowiązek pomniejszania obliczonej zaliczki na podatek o kwotę zmniejszającą podatek. Jak bowiem wskazano wyżej, warunkiem stosowania kwoty zmniejszającej podatek jest złożenie przez pracownika oświadczenia, o którym mowa w art. 32 ust. 3 ww. ustawy (PIT-2). Jednocześnie od 2017 r. płatnik stosuje tę kwotę wyłącznie do tego miesiąca, w którym dochód pracownika uzyskany od początku roku przekroczy kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, tj. kwotę 85 528 zł.

Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że począwszy od 1 stycznia 2017 r. w sytuacji, gdy dochód pracownika przekroczy kwotę 85 528 zł, płatnik od następnego miesiąca powinien zaprzestać stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek. Powyższej zasady nie modyfikuje w żaden sposób złożenie przez pracownika oświadczenia o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 1 lub pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód pracownika przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik złożył płatnikowi oświadczenie o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 1 lub pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Ponadto Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy od 1 stycznia 2017 r. powinien zaniechać stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące, w których dochód pracownika nie przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik na podstawie przepisu art. 41a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych złożył wniosek o podwyższenie stopy podatku z 18% do 32%.

Zgodnie z przepisem art. 41a cyt. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33-35 i art. 41 ust. 1, na wniosek podatnika obliczają i pobierają w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy, stosując zamiast najniższej stawki określonej w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, wyższą stawkę podatkową określoną w tej skali.

Jak wynika z powyższego przepisu, na wniosek podatnika, płatnik zobowiązany jest do obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy stosując wyższą stawkę podatkową, a więc stawkę 32%, zamiast 18%. Zatem w sytuacji, gdy pracownik złoży płatnikowi oświadczenie, o którym mowa w tym przepisie, płatnik stosuje do dochodów pracownika 32% stawkę podatkową niezależnie od wysokości dochodu pracownika.

Powyższy przepis nakłada na płatnika obowiązek pobierania i obliczania zaliczki na podatek przy zastosowaniu wyższej stawki podatkowej, nie odnosi się natomiast do obowiązku płatnika dotyczącego stosowania przy obliczaniu zaliczek na podatek kwoty zmniejszającej podatek. Jak wyjaśniono wyżej warunkiem stosowania kwoty zmniejszającej podatek jest złożenie przez pracownika oświadczenia, o którym mowa w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-2).

W związku z powyższym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że począwszy od 2017 r. w sytuacji, gdy dochód pracownika u danego pracodawcy nie przekroczy kwoty 85 528 zł, płatnik powinien stosować kwotę zmniejszającą zaliczkę na podatek, pomimo złożenia przez pracownika wniosku o podwyższenie stopy podatku, o którym mowa w art. 41a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy założeniu, że pracownik ten złożył przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym oświadczenie wynikające z art. 32 ust. 3 tej ustawy (PIT-2).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaniechania stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiące, w których dochód pracownika nie przekroczył 85 528 zł, w związku z tym, że pracownik na podstawie przepisu art. 41a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych złożył płatnikowi wniosek o podwyższenie stopy podatku z 18% do 32% jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/