Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu pracownika
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu pracownika – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 21 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu pracownika.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Spółka jest firmą handlową i serwisową, z bogatym doświadczeniem w branży urządzeń kontrolno-pomiarowych, narzędzi i obrabiarek do obróbki skrawaniem.
W celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością, spółka zapewnia niektórym pracownikom zajmującym określone stanowiska, możliwość korzystania z samochodów służbowych stanowiących jej własność lub znajdujących się w jej dyspozycji na podstawie zawartych umów leasingu.
Spółka uregulował kwestie związane z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom poprzez wprowadzenie odpowiedniej dokumentacji, w postaci umów o używanie samochodów spółki do celów służbowych, zawieranych z poszczególnymi pracownikami, określającymi zasady korzystania, dbania oraz odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie. Umowy te zawierają także wskazanie, by miejscem parkowania samochodów służbowych było miejsce zamieszkania pracownika lub siedziba pracodawcy. Podstawowym celem przekazania pracownikom samochodów służbowych jest umożliwienie im prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych wykonywanych na rzecz pracodawcy. Bez możliwości korzystania z samochodu służbowego wykonywanie tych obowiązków byłoby utrudnione ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników.
Zobowiązanie pracowników do parkowania (względem garażowania) samochodu w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika wynika z nałożenia na nich obowiązku dbałości o powierzone mienie w postaci samochodu służbowego i jest uzasadnione koniecznością zapewnienia pracownikowi możliwości sprawowania ciągłej pieczy nad powierzonym mieniem. Takie rozwiązanie gwarantuje bezpieczeństwo powierzonych pracownikom samochodów oraz zapewnia stałą gotowość pracowników do realizacji zadań służbowych, wynikających z ich charakteru.
Obowiązki pracowników, którym powierzane są do korzystania samochody służbowe, związane są z odbywaniem stosunkowo częstych podróży służbowych oraz spotkań z kontrahentami, odbywających się poza siedzibą Wnioskodawcy.
Dodatkowym powodem, dla którego Wnioskodawca zdecydował się wyznaczyć miejsce parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników jest fakt, że wyjazdy pracowników w celach służbowych rozpoczynają się niejednokrotnie właśnie z miejsca ich zamieszkania bez wcześniejszego przyjazdu do siedziby Wnioskodawcy. Przyjazd po samochód do siedziby Wnioskodawcy w takich sytuacjach byłby dodatkowym i niepotrzebnym kosztem oraz dodatkowo wydłużałby czas wykonywania zadań służbowych. Pracownicy poświęciliby mniej czasu na efektywne wykonywanie pracy z powodu konieczności dojazdu do ww. siedziby po odbiór samochodu służbowego. Tego rodzaju opóźnień można uniknąć jedynie wówczas, gdy pracownik ma możliwość wyjazdu służbowego bezpośrednio z miejsca zamieszkania. Ta możliwość powstanie zaś tylko wtedy, jeśli w poprzedni dzień powraca on do swojego miejsca zamieszkania samochodem służbowym i parkuje auto służbowe w pobliżu swojego miejsca zamieszkania lub pobytu.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy wartość paliwa zużytego przez pracowników podczas wykonywania samochodem służbowym przejazdów na trasie z miejsca ich zamieszkania, w których wyznaczono miejsce parkowania samochodów służbowych do siedziby Wnioskodawcy i w kierunku odwrotnym powinna stanowić dla pracowników przychód powiększający podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
Zdaniem Wnioskodawcy, wartość paliwa zużytego przez pracowników podczas wykonywanych przejazdów przydzielonymi im samochodami służbowymi w drodze pomiędzy siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy a miejscami parkowania, które ze względu na dobro Spółki znajdują się w pobliżu miejsca pracowników, z uwzględnieniem charakteru ich pracy i faktu przejęcia odpowiedzialności za powierzone mienie, nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Podobnie jak sam fakt używania samochodów służbowych podczas wykonywanych powyższych przejazdów nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, co zostało potwierdzone uzyskaną przez Spółkę interpretacją indywidualną znak ILPB1/415-1175/11/TW.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
W myśl przepisów art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.
Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca – firma handlowa i serwisowa – w celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością zapewnia niektórym pracownikom możliwość korzystania z samochodów służbowych stanowiących jego własność lub znajdujących się w jego dyspozycji na podstawie zawartych umów leasingu. Wnioskodawca uregulował kwestie związane z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom poprzez wprowadzenie odpowiedniej dokumentacji, w postaci umów o używanie samochodów spółki do celów służbowych, zawieranych z poszczególnymi pracownikami, określającymi zasady korzystania, dbania oraz odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie. W umowach tych wskazano również, by miejscem parkowania samochodów służbowych było miejsce zamieszkania pracownika lub siedziba pracodawcy. Podstawowym celem przekazania pracownikom samochodów służbowych jest umożliwienie im prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych wykonywanych na rzecz pracodawcy.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania (parkowania) w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie będzie stanowiło przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca świadczenia pracy nie będą generowały również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie (parkowanie) stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy i umożliwiają sprawne i efektywne wypełnianie powierzonych zadań.
Zatem paliwo zużyte w związku z przejazdami pracowników, z miejsca garażowania (parkowania) samochodu służbowego do miejsca wykonywania pracy – o ile przejazdy nie będą służyły osobistym celom pracownika lecz stanowiły realizację zadań służbowych – nie będzie nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem jego wartości nie można będzie uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
źródło: https://sip.mf.gov.pl/