Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 13-01-2017 r. – IBPBII/1/415-52/13-1/MK

W jaki sposób należy opodatkować przychody uzyskiwane od węgierskiego pracodawcy?

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych od węgierskiego pracodawcy.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 12 marca 2013 r. znak: IBPB II/1/415-52/13/MK, IBPB II/1/415-53/13/MK wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 22 marca 2013 r.

W dniu 29 kwietnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał m.in. interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/415-52/13/MK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy:

­
• w części dotyczącej ustalenia wysokości przychodu – za nieprawidłowe,
• w części dotyczącej zwrotu kosztów podróży służbowej – za nieprawidłowe,
• w części dotyczącej ekwiwalentu za telefon komórkowy – za prawidłowe,
• w części dotyczącej samodzielnego obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy – za prawidłowe,
• w części dotyczącej udokumentowania zakupu paliwa – za prawidłowe,
• w części dotyczącej zakupu telefonu komórkowego do celów służbowych, otrzymania od pracodawcy drukarki, zwrotu kosztów za toner, części do drukarki oraz papieru – za prawidłowe,
• w części dotyczącej zastosowania kursu średniego NBP – za prawidłowe.

­

­

­

­

­

­

Po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i otrzymaniu odpowiedzi odmawiającej zmiany ww. indywidualnej interpretacji pismem z 12 lipca 2013 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w wyniku rozpatrzenia skargi, wyrokiem z 27 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1350/13 uchylił zaskarżoną interpretację.

Od powyższego wyroku Organ wniósł skargę kasacyjną.

Wyrokiem z 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1969/14 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

­ Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 27 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1350/13 wpłynął do Biura 13 października 2016 r.

W przedmiotowym wniosku o interpretację indywidualną został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę podpisaną przez przedsiębiorcę z siedzibą na Węgrzech, który nie posiada do dzisiaj stałego zakładu w Polsce. Pracę Wnioskodawca wykonuje przede wszystkim na terenie Polski i tutaj też posiada swój ośrodek interesów życiowych (mieszka na stałe w Polsce razem z żoną tutaj pracującą i dwójką małoletnich dzieci). Umowa o pracę zobowiązuje Wnioskodawcę do opłacania w imieniu swoim i węgierskiego pracodawcy składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, chorobowe, Fundusz Pracy (finansowanych przez pracownika i pracodawcę) oraz podatku dochodowego – w obu przypadkach należności te są obliczane zgodnie z polskimi przepisami dotyczącymi składek ZUS-u i podatku dochodowego od osób fizycznych. Umowa wyraźnie wskazuje, że Wnioskodawca otrzymuje: 1.200 EUR na miesiąc na wskazany w umowie rachunek bankowy. Dodatkowo w umowie wyliczono konkretne kwoty:

1. płatne przez pracownika: ubezpieczenie społeczne (13,71%): 164,52 EUR, ubezpieczenie zdrowotne (9%): 108 EUR, podatek (18%): 216 EUR,
2. finansowane przez pracodawcę: ubezpieczenie społeczne (25,57%): 306,96 EUR, Fundusz Pracy i FGŚP (3,61%): 43,33 EUR.

Łącznie 2.038,81 EUR.

Dodatkowo Wnioskodawca otrzymuje zwrot kosztów podróży służbowych wg zestawień przesyłanych pracodawcy (stawka ryczałtowa, zgodnie z polskimi przepisami, została wyliczona jako 0,8358 PLN za każdy kilometr przeliczany wg aktualnej stawki PLN/EUR kursu NBP ostatniego dnia miesiąca). Dotychczas ryczałt otrzymywany był z tytułu wykorzystywania własnego samochodu Wnioskodawcy (w ubiegłym tygodniu Wnioskodawca otrzymał samochód pracodawcy i będzie otrzymywać zwroty wg poniesionych kosztów paliwa). W rozliczeniu delegacji Wnioskodawca czasami uwzględnia poniesione koszty opłat za przejazdy autostradą. Dodatkowo otrzymuje ryczałt (ekwiwalent) za używanie własnego telefonu komórkowego w interesie pracodawcy (rozmowy służbowe).

W konsekwencji na konto bankowe Wnioskodawca otrzymuje kwoty w EUR będące sumą (czasami jest to jedna kwota, a czasami odrębne kwoty na pokrycie różnych należności) kwoty przeznaczonej na pokrycie wynagrodzenia netto, składek odprowadzanych do ZUS (Wnioskodawcy i pracodawcy), podatku dochodowego (tj. praktycznie zaliczek na podatek dochodowy) i rozliczenia za podróże służbowe oraz ekwiwalent za telefon komórkowy (ekwiwalent uzależniony jest od faktycznych kosztów, co oznacza, że Wnioskodawca nie może otrzymać większych kwot niż faktycznie poniesione wydatki).

Pierwsze rozliczenie Wnioskodawca dokonał w ten sposób, że od łącznej kwoty otrzymanych (na jego konto bankowe) środków w EUR odjął wartość otrzymanych kwot tytułem zwrotu kosztów podróży służbowej (na koszty złożyło się zaakceptowane przez pracodawcę rozliczenie przejechanych kilometrów własnym samochodem przy stawce 0,8358 PLN przeliczone na EUR wg kursu średniego NBP ostatniego dnia roboczego danego miesiąca). Kwota przelewu w EUR została przeliczona na PLN wg kursu średniego NBP dnia roboczego poprzedzającego otrzymanie przelewu na rachunek Wnioskodawcy w Banku M.

Od dnia 10 stycznia 2013 r. Wnioskodawca użytkuje samochód służbowy przekazany do jego wyłącznego użytku. Wszystkie koszty, w tym m.in. paliwo, opłaty za autostrady, parkingi itp. związane z aktywnością zawodową Wnioskodawcy, będą pokrywane przez pracodawcę po udokumentowaniu odbycia podróży sporządzanymi przez Wnioskodawcę raportami z wizyt u klientów firmy. Pracodawca odrębną zgodą może zezwolić na wykorzystanie samochodu w celach prywatnych (urlopy), ale wtedy to Wnioskodawca ponosi wszystkie koszty używania samochodu.

Kolejne koszty zwracane przez pracodawcę są zwiększane np. o koszty opłat za przejazd polskimi, słowackimi i ewentualnie węgierskimi autostradami oraz o wartość miesięcznej faktury od operatora T-Mobile wystawionej na nazwisko Wnioskodawcy oraz zakup aparatu telefonicznego. W związku z odmową podpisania umowy od wszystkich operatorów telefonii komórkowej w Polsce z firmą, w której pracuje (motywowana m.in. brakiem osobowości prawnej firmy na terytorium RP) Wnioskodawca zmuszony został do podpisania imiennej umowy z operatorem telefonii komórkowej oraz zakupienia na swoje nazwisko aparatu telefonicznego, gdyż takie narzędzie jest niezbędne do wykonywania jego pracy.

Pracodawca w rozliczeniu kosztów delegacji zwraca Wnioskodawcy również koszty noclegów w hotelu.

Wartość tę, tj. łączną wartość przelewu pomniejszoną o wymienione wcześniej koszty Wnioskodawca uznał za wolną od podatku na zasadzie art. 21 ust. 1 pkt 13 (ekwiwalent za używanie własnego sprzętu) oraz art. 21 ust. 1 pkt 16 (koszty delegacji) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Następnie uzyskaną różnicę (po przeliczeniu na PLN wg średniego kursu NBP z dnia roboczego poprzedzającego dzień wpływu na konto) Wnioskodawca potraktował jako tzw. „wynagrodzenie brutto brutto”, tzn. będące sumą wynagrodzenia netto, zaliczki na podatek dochodowy, składek należnych od pracownika i pracodawcy. Obliczeń co do podatku, składek i kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca dokonał przy użyciu internetowych kalkulatorów. Jako koszty uzyskania przychodu zastosował zwiększone koszty z tytułu pracy poza siedzibą zakładu (art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – Wnioskodawca nie uzyskuje dodatku za rozłąkę). Wnioskodawca zaznacza, że obliczenia spowodowały, iż żadna z kwot (wynagrodzenie netto, brutto, składki) nie odpowiada dokładnie ww. wartościom wyliczonym w umowie o pracę, co przede wszystkim wynika z wielokrotności przeliczeń PLN na EURO i z powrotem.

Dodatkowo Wnioskodawca otrzymał od pracodawcy drukarkę. Wnioskodawca otrzymuje też zwrot za toner i być może za papier. Do obowiązków Wnioskodawcy należy przygotowywanie ofert/korespondencji/prezentacji dla klientów, a pracodawca w ogóle nie ma biura w Polsce.

Z uzupełnienia wniosku wynika, iż:

• Wszystkie zadania służbowe zlecane są w ocenie Wnioskodawcy jako podróż służbowa w rozumieniu art. 775 Kodeksu pracy. Pracodawca nie wystawia przy tym typowego dla polskich warunków druku – polecenie wyjazdu służbowego. Podróż służbowa (najczęściej jest to wyjazd do klienta) uzgadniana jest mailowo z bezpośrednim przełożonym – Wnioskodawca raportuje też wyniki wizyty u klienta. Cel podróży służbowej najczęściej wynika z sugestii Wnioskodawcy, ale nie jest to regułą – Wnioskodawca wyjeżdża też na Węgry.
• W umowie o pracę wpisano, że terenem pracy Wnioskodawcy będzie Polska.
• Posiadany przez Wnioskodawcę samochód służbowy wykorzystywany jest wyłącznie do celów służbowych (zapisy umowy użytkowania samochodu służbowego wyraźnie to precyzują), przy czym ze względu na brak jakiegokolwiek biura/zakładu pracodawcy na terenie Polski – samochód Wnioskodawca garażuje (parkuje) w miejscu zamieszkania (zapisy umowy użytkowania samochodu służbowego obligują Wnioskodawcę także do zapewnienia nad nim opieki, w tym także bezpiecznego miejsca parkowania). Pracodawca zwracając koszty paliwa, praktycznie może kontrolować zużycie paliwa z raportowanymi podróżami, stąd wykluczone jest uzyskanie refundacji za ewentualnie prywatny wyjazd (kontroli może podlegać nie tylko ilość oraz wartość zużytego paliwa, ale i częstotliwość wystawiania rachunków).
• Zakupiony przez Wnioskodawcę telefon komórkowy wykorzystywany jest wyłącznie w celach służbowych, choć Wnioskodawca nie wyklucza, że sporadycznie może wykonywać z niego telefony prywatne.
• Zwracane kwoty odpowiadają faktycznym kosztom poniesionym za użytkowanie telefonu. Umowa zawarta z operatorem ustala ryczałt w wysokości 142 zł za połączenia do wszystkich sieci w Polsce (SMS-y, połączenia na pocztę głosową, roaming są dodatkowo płatne). Generalnie Wnioskodawca mieści się w tym limicie (ewentualne rozmowy prywatne nie mają więc znaczenia). Umowa z pracodawcą ustala ryczałt „do 200 EURO”, ale nie jest on wykorzystywany i Wnioskodawca nie otrzymuje takiej kwoty.
• Drukarka i papier wykorzystywane są wyłącznie do celów służbowych, przy czym niniejsza korespondencja (oraz analogiczna korespondencja z ZUS) sporządzana jest również przy użyciu tego sprzętu. Wnioskodawca uważa jednak, że skoro faktycznie dotyczy on obowiązków, które zgodnie z prawem wykonuje pracodawca, to również i ta korespondencja związana jest z działaniem w celach służbowych (tj. w interesie pracodawcy).
• Podstawowy zakres obowiązków Wnioskodawca wykonuje na terenie Polski, ale ze względu na położenie siedziby zakładu pracy na Węgrzech, również i tam wyjeżdża np. w celu odebrania służbowego samochodu, osobistego uzgodnienia szczegółowych zadań, itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opisany w stanie faktycznym sposób obliczania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym jest prawidłowy, w szczególności czy otrzymywane kwoty w rozliczeniu delegacji i ekwiwalentu za telefon komórkowy są wolne od podatku?
2. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do samodzielnego obliczania i wpłaty miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy?
3. Co będzie podstawą do złożenia rocznego zeznania podatkowego?
4. Czy bieżące wydatki np. na paliwo powinny być potwierdzone w formie paragonu czy faktur VAT?
5. Czy zakupiony telefon komórkowy oraz otrzymana do użytku służbowego drukarka i zwrot za części do niej np. zakup toneru i papieru wolny jest od podatku?
6. Czy opisany sposób przeliczenia kwoty wynagrodzenia w EUR na PLN wg kursu średniego NBP dnia roboczego poprzedzającego otrzymanie przelewu na rachunek Wnioskodawcy w Banku są prawidłowe?
7. Czy opisane dochody ze stosunku pracy powinny być ujęte w PIT-37 w części C, C1 pozycje 37, 38, 39, jaka powinna być kwota uzyskania przychodu w przypadku Wnioskodawcy?

Wnioskodawca uważa, że dokonywane przez niego rozliczenia są prawidłowe. Oznacza to, że zawsze otrzymaną kwotę od pracodawcy pomniejsza o wolne od podatku: rozliczenie podróży służbowych (art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz ekwiwalent za używanie telefonu komórkowego (art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy). Następnie, skoro umowa o pracę zobowiązuje Wnioskodawcę do przekazywania otrzymanych środków na zapłatę w imieniu pracodawcy na składki ZUS (w tym ubezpieczenie zdrowotne) i zaliczki na podatek dochodowy potrącany z jego wynagrodzeń, to pozostałą wartość Wnioskodawca traktuje jako kwotę „brutto brutto” (po przeliczeniu z powrotem na PLN wg średniego kursu NBP ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień faktycznego otrzymania pieniędzy na konto bankowe zgodnie z art. 11a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) zawierającą:

­
• składki ponoszone przez pracodawcę, w ogóle nie wliczane do przychodów podlegających opodatkowaniu,
• składki ubezpieczeniowe finansowane przez pracownika, rozliczane jedynie na zasadzie art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• składki zdrowotne finansowane przez pracownika, odliczane od podatku na zasadzie art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

­

­

Zdaniem Wnioskodawcy, pracodawca, ponieważ nie jest polskim podmiotem, nie ma obowiązku wystawić żadnego formularza, dlatego Wnioskodawca sam zobowiązany będzie rozliczyć się samodzielnie lub z żoną (żona Wnioskodawcy ma tylko dochody z umowy o pracę, a Wnioskodawca ma dodatkowo dochody nie wyłączające możliwości wspólnego zeznania) w oparciu o przekazane pracodawcy rozliczenia i dowody otrzymania od niego przelewów, przy zastosowaniu ww. zasad, z tym, że Wnioskodawca rozliczać się będzie kasowo, tzn. będzie brać pod uwagę wyłącznie kwoty otrzymane w danym roku (co oznacza, że nie uwzględni w rocznym rozliczeniu kwot otrzymanych w styczniu 2013 r. za wynagrodzenie za grudzień 2012 r.) i podobnie uwzględni jedynie składki ZUS (społeczne i zdrowotne) zapłacone w danym roku podatkowym. Zakupiony telefon komórkowy, otrzymana drukarka i zwrot kosztu za toner lub inne części lub papier w ogóle nie są przychodem Wnioskodawcy, bo są to koszty pracodawcy czyli wyposażenia stanowiska pracy.

Wnioskodawca uważa metodę przeliczenia wynagrodzenia w EUR na PLN wg kursu średniego NBP dnia roboczego poprzedzającego otrzymanie przelewu na jego rachunek w Banku za prawidłową.

W ocenie Wnioskodawcy, nie jest istotne w jakiej formie uzyskuje dokumenty na zużycie paliwa (paragon, faktura VAT), ponieważ służą one, zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, jedynie do wewnętrznych rozliczeń z pracodawcą, który kontroluje prawidłowość zwrotu wydatków w oparciu o dodatkowe dane (np. raporty wyjazdów do klienta).

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo przelicza otrzymane kwoty wynagrodzenia w EUR na PLN.

Ponadto Wnioskodawca uważa, iż ma złożyć PIT-37 (nie prowadzi działalności gospodarczej, z innych dochodów za 2012 r. uzyskał jedynie zasiłki chorobowe z ZUS i dochody z najmu opodatkowane ryczałtowo, co do których złożył PIT-28), a uzyskane przychody powinny być wykazane jako przychody ze stosunku pracy. Obecna umowa o pracę jest jedynym stosunkiem pracy w 2012 r. Umowa została zawarta 18 września 2012 r., pierwszy przychód Wnioskodawca uzyskał w październiku 2012 r. Jako koszty uzyskania przychodu Wnioskodawca chce wykazać koszty przeznaczone dla osób pracujących poza miejscowością zamieszkania – aktualnie w miejscowości zamieszkania ma tylko jednego klienta. Zdaniem Wnioskodawcy, kwota kosztów uzyskania przychodu za 2012 r. powinna wynosić 1 668 zł 72 gr.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 29 kwietnia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-52/13/MK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawcy: w części dotyczącej ustalenia wysokości przychodu i zwrotu kosztów podróży służbowej – za nieprawidłowe, natomiast w części dotyczącej ekwiwalentu za telefon komórkowy, samodzielnego obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy, udokumentowania zakupu paliwa, zakupu telefonu komórkowego do celów służbowych, otrzymania od pracodawcy drukarki, zwrotu kosztów za toner, części do drukarki, zakupu papieru oraz zastosowania kursu średniego NBP – za prawidłowe.

W interpretacji Organ stwierdził, że zwrot Wnioskodawcy przez węgierskiego pracodawcę kosztów ryczałtu za przejazdy własnym samochodem (według zestawień przesyłanych pracodawcy, w których stawka ryczałtowa wyliczona została jako iloczyn 0.8358 PLN za każdy kilometr), koszty noclegów oraz opłat za przejazdy autostradą, jako nie zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 stanowią przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychód ze stosunku pracy.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 27 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1350/13 uchylił ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z 29 kwietnia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-52/13/MK jako wydaną z naruszeniem art. 14c Ordynacji podatkowej.

Sąd stwierdził, że Organ nie uzasadnił (z wyjątkiem ekwiwalentu za telefon komórkowy) dlaczego co do części ich zwrot przez pracodawcę należy traktować jako przychód wnioskodawcy, a co do części nie, w sytuacji gdy z wniosku wynika, że wszystkie te wydatki są ponoszone w związku z realizacją przez wnioskodawcę obowiązków służbowych.

Według Sądu, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wprowadzają żadnych regulacji dotyczących zwrotu wydatków poniesionych przez pracownika w związku z realizacją zadań służbowych. Jest to naturalna konsekwencja konstrukcji podatku dochodowego. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie, czy w związku z otrzymaniem zwrotu każdego wskazanego przez skarżącego wydatku wystąpiło po jego stronie przysporzenie majątkowe, a więc ustalenie co stanowi w danej konkretnej sytuacji przychód.

Od powyższego wyroku Organ wniósł skargę kasacyjną. Wyrokiem z 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1969/14 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że zasadnie Sąd pierwszej instancji nie zakwestionował stanowiska organu interpretacyjnego, a tym samym trafnie ocenił, że Wnioskodawca wykonując wynikające z umowy o pracę powierzone przez pracodawcę zadania, nie odbywał podróży służbowych. Dalej NSA stwierdził, że w kontekście rozpatrywanego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości, że wnioskodawca otrzymał zwrot kosztów noclegów, ryczałt za przejazdy własnym samochodem, opłaty za przejazdy autostradami. Według Sądu, zagadnieniem wymagającym dalszej oceny jest rozstrzygniecie czy powyższe wydatki zostały poniesione w interesie pracodawcy czy pracownika i komu przyniosły korzyści w postaci powiększenia aktywów lub pozwoliły na uniknięcie wydatków, który musiałby ponieść.

NSA także podkreślił, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszelkie takie koszty pokrywa pracodawca. W analizowanej sprawie ryczałt za przejazdy własnym samochodem, koszty noclegów i opłat za przejazdy autostradami służyły wyłącznie realizacji obowiązku służbowego.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.), który stanowi, iż „ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie”, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 16 stycznia 2013 r. stwierdza, że w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym stanowisko Wnioskodawcy:

­
• w części dotyczącej zastosowania zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.

­

Na wstępie zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie pytań oznaczonych nr 1, 2, 4, 5 i 6, które jak wskazał Wnioskodawca dotyczą stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

W zakresie pytań oznaczonych nr 3 i 7, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z przepisu art. 3 ust. 1a ww. ustawy wynika, iż za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast przepis art. 3 ust. 1b ww. ustawy stanowi, iż za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w firmie z siedzibą na Węgrzech. Przy czym pracę wykonuje przede wszystkim na terytorium Polski i tutaj ma też centrum interesów życiowych.

Wobec powyższego, zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajduje Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Polską a Węgrami.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Rządem Republiki Węgierskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Budapeszcie w dniu 23 września 1992 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 125, poz. 602 ze zm.) z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, gdy:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Węgier. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno na Węgrzech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Skoro Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania na terenie Polski i jako pracownik węgierskiej firmy pracę wykonuje na terenie Polski, to podlega on nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Do opodatkowania uzyskiwanych przez Wnioskodawcę dochodów od węgierskiego pracodawcy ma zatem zastosowanie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z konstrukcją otwartego katalogu świadczeń zaliczanych do przychodów ze stosunku służbowego każda korzyść uzyskana w związku z wykonywaniem funkcji służbowych podlega opodatkowaniu. W praktyce, w pojęciu przychodu, mieści się każda realna korzyść, jaką uzyska lub uzyskał podatnik, zarówno w formie pieniężnej jak i niepieniężnej, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. W przypadku przychodów ze stosunku pracy, to przysporzenie majątkowe ma swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzymuje zwrot kosztów podróży służbowych wg zestawień przesyłanych pracodawcy. Dotychczas ryczałt otrzymywany był z tytułu wykorzystywania własnego samochodu Wnioskodawcy – od dnia 10 stycznia 2013 r. Wnioskodawca otrzymał samochód pracodawcy i będzie otrzymywać zwroty wg poniesionych kosztów paliwa). Od tego dnia Wnioskodawca użytkuje samochód służbowy przekazany do jego wyłącznego użytku. Wszystkie koszty, w tym m.in. paliwo, opłaty za autostrady, parkingi itp. związane z aktywnością zawodową Wnioskodawcy, będą pokrywane przez pracodawcę po udokumentowaniu odbycia podróży sporządzanymi przeze Wnioskodawcę raportami z wizyt u klientów firmy.

Wnioskodawca uważa, że otrzymywane przez niego kwoty są zwolnione z podatku na podstawie 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako zwrot kosztów podróży służbowej.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

­
• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przepisami, o których mowa w ww. przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

­
• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),
• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

­

Zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia – dotyczącego podróży służbowej na obszarze kraju – z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów;
2. noclegów;
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej;
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca.

Natomiast z § 5 ust. 3 tego rozporządzenia wynika, iż na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. Nr 1265 ze zm.).

Zgodnie z § 2 rozporządzenia – dotyczącego podróży służbowej poza granicami kraju – z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:

1. przejazdów i dojazdów,
2. noclegów,
3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z przepisu § 8 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca.

Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na odbycie podróży samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy (§ 8 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Przepis § 8 ust. 4 ww. rozporządzenia stanowi, iż za przejazd w podróży, o której mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. Nr 1265 ze zm.).

Zauważyć należy, że warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy zatem posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.).

W art. 775 § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy umowa o pracę określa między innymi miejsce wykonywania pracy. Swoboda w ustaleniu miejsca świadczenia pracy zezwala na takie ukształtowanie miejsca pracy, by obejmowało ono określony obszar geograficzny (województwo, region, kraj). Wobec tego wykonywanie przez pracownika zadań w różnych miejscowościach i terminach na terenie całego kraju, w sytuacji gdy strony umowy o pracę tak postanowiły, nie jest podróżą służbową. Podstawą formalną podróży służbowej stanowi polecenie wyjazdu, w którym określa się zadania, termin i miejsce realizacji zadania. Zadanie to musi być skonkretyzowane (art. 775 Kodeksu pracy).

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego.

Z umowy o pracę podpisanej przez Wnioskodawcę z węgierskim pracodawcą wynika, iż terenem pracy będzie Polska. To oznacza, iż stałym miejscem wykonywania pracy przez Wnioskodawcę jest obszar całego kraju. Wyjazdy Wnioskodawcy w ramach wykonywanej na terenie Polski pracy nie stanowią wobec tego podróży służbowej w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy.

Skoro zatem Wnioskodawca nie jest w podróży służbowej, nie można zgodzić się z tą częścią stanowiska, w którym stwierdza, że zawsze otrzymaną kwotę od pracodawcy pomniejsza o wolne od podatku rozliczenie podróży służbowych (art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Abstrahując od powyższego, istotnym jest ustalenie czy otrzymywany zwrot wszystkich (a zatem i tych związanych z podróżami) poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków rodzi przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie każde bowiem świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu.

Przychodem ze stosunku pracy jest, co do zasady, każde przysporzenie majątkowe związane z pozostawaniem podatnika w stosunku pracy. Przysporzeniem są natomiast trwałe i bezzwrotne wartości pieniężne i niepieniężne, które podatnik uzyskał w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Takie przysporzenie majątkowe musi skutkować zwiększeniem majątku pracownika. Jeśli natomiast podatnik ponosi wydatki, które są mu następnie zwracane przez pracodawcę, to nie sposób powiedzieć, że dochodzi w takim wypadku do przyrostu jego majątku. Co najwyżej można mówić o wyrównaniu uszczerbku majątkowego w sytuacji, gdy pracownik z własnych środków sfinansował wydatek, który został mu następnie zwrócony przez pracodawcę.

Biorąc pod uwagę powyższe, uznać należy, że otrzymywany od węgierskiego pracodawcy ryczałt z tytułu wykorzystywania własnego samochodu Wnioskodawcy, a od 10 stycznia 2013 r. sfinansowanie kosztów paliwa z tytułu użytkowania samochodu służbowego, a także sfinansowanie (poprzez zwrot wydatków) kosztów noclegu, kosztów opłat za przejazdy autostradami nie generuje po stronie Wnioskodawcy przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przejazdy zarówno własnym samochodem jak i samochodem służbowym należy traktować w kategorii wypełniania przez Wnioskodawcę obowiązków służbowych, o ile wykorzystywane były w celach służbowych.

Także skorzystanie przez Wnioskodawcę ze świadczenia w postaci noclegu, wykupionego przez niego samodzielnie, nie jest świadczeniem spełnionym w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi Wnioskodawcy korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Wydatki te nie mają związku z celami osobistymi Wnioskodawcy, a wyłącznie z celami pracowniczymi.

W ww. wyroku z 9 sierpnia 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skoro prawidłowe, efektywne, wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelach aby w określonym czasie, wynikającym z kontraktów handlowych pracodawcy i kontrahenta, dotrzeć do kontrahenta to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak, aby była ona wydajna i w należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku, podróżowanie autostradami i przemieszczanie się przy pomocy własnego środka lokomocji odpowiada też obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy (art. 94 Kodeksu pracy).

Dodać należy, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy, a wszystkie wynikające stąd koszty winien pokrywać pracodawca. Stąd poniesione przez Wnioskodawcę a następnie zwrócone przez węgierskiego pracodawcę ww. wydatki związane ze świadczeniem pracy przez Wnioskodawcę nie stanowią dla niego przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do udokumentowania przez Wnioskodawcę bieżących wydatków np. na paliwo należy zauważyć, iż z żadnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika, iżby koszty te miały być potwierdzone fakturą VAT czy paragonem. Jak słusznie Wnioskodawca uważa, nie jest istotne w jakiej formie uzyskuje dokumenty na zużycie paliwa (paragon, faktura VAT), ponieważ służą one jedynie do wewnętrznych rozliczeń z pracodawcą, który kontroluje prawidłowość zwrotu wydatków w oparciu o dodatkowe dane (np. raporty wyjazdów do klienta).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Odnośnie zakupionego przez węgierskiego pracodawcę telefonu komórkowego oraz zwracanych Wnioskodawcy kosztów opłat za telefon, zauważyć należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Przy czym z definicji zawartych w słowniku języka polskiego wynika, iż:

­
• „narzędzie” to urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument;
• „materiał” to, z czego wytwarzane są przedmioty, tworzywo, substancja, artykuł, produkt;
• „sprzęt” to przedmioty użytkowe, maszyny, urządzenia.

­

­

Zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z ww. tytułu ma zastosowanie po spełnieniu łącznie kilku warunków:

­
• ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
• kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
• narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
• narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.

­

­

­

Jak wynika z wniosku, wypłacony Wnioskodawcy ekwiwalent uzależniony jest od faktycznych kosztów, co oznacza, że Wnioskodawca nie może otrzymać większych kwot niż faktycznie poniesione wydatki. Należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że ww. ekwiwalent pieniężny zwolniony jest z podatku dochodowego w myśl art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie stanowi dla niego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie też jest prawidłowe.

Także otrzymana przez Wnioskodawcę od węgierskiego pracodawcy drukarka oraz zwrot wydatków za toner i papier, jeśli są wykorzystywane wyłącznie dla celów służbowych, nie generują po stronie Wnioskodawcy przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu. Wnioskodawca wskazał we wniosku, że do jego obowiązków należy przygotowywanie ofert/korespondencji/prezentacji dla klientów; pracodawca nie ma biura w Polsce.

W tej kwestii stanowisko Wnioskodawcy należało również uznać za prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż przychodem ze stosunku pracy Wnioskodawcy uzyskanym w 2012 r. są kwoty otrzymane od węgierskiego pracodawcy (postawione do dyspozycji Wnioskodawcy), które wpłynęły na jego konto w banku Milenium w 2012 r. Z tym, że od postawionych do dyspozycji kwot należy odliczyć otrzymany w 2012 r. ryczałt za przejazdy własnym samochodem (w przypadku rozliczenia podatkowego za 2013 r. należy odliczyć koszty paliwa zużytego z tytułu użytkowania przydzielonego od 10 stycznia 2013 r. samochodu służbowego), a także koszty noclegów i koszty opłat za przejazdy autostradami, które to koszty, jak wykazano powyżej, służyły wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego oraz ekwiwalent za używanie telefonu komórkowego, który jest zwolniony z podatku dochodowego. Także otrzymana drukarka oraz zwrot wydatków za toner i papier również nie stanowią przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegającego opodatkowaniu. Przychodem nie jest również taka kwota, którą Wnioskodawca otrzymuje od pracodawcy na poczet wpłaty należności do ZUS, które winny być pokrywane ze środków pracodawcy (przez niego sfinansowane).

Kwoty uzyskanego przez Wnioskodawcę przychodu należy przeliczyć na złote polskie według zasady określonej w art. 11a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w którym stwierdza, że kwota przelewu w EUR została przeliczona na PLN wg kursu średniego NBP dnia roboczego poprzedzającego otrzymanie przelewu na rachunek Wnioskodawcy w Banku Milenium, jest prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii samodzielnego obliczania i wpłaty miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy, zauważyć należy, że zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy – są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ustawy).

Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3a zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika (art. 44 ust. 3c ustawy).

Przy czym zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. a) ww. ustawy podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast z przepisu art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy wynika, iż podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.) opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych – obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wobec powyższego, ponieważ Wnioskodawca uzyskuje dochody ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatnika, zobowiązany jest do obliczania i bez wezwania wpłacania w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy według zasad określonych w ww. art. 44 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie także jest prawidłowe.

Biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 27 grudnia 2013 r. oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 sierpnia 2016 r.– stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych od węgierskiego pracodawcy:

­
• w części dotyczącej zastosowania zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.

­

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/