Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 09-02-2017 r. – 2461-IBPB-2-2.4511.1037.2016.1.BF

Obowiązki płatnika wynikające z oddelegowania do pracy we Francji pracowników tymczasowych

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z oddelegowania do pracy we Francji pracowników tymczasowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność jako agencja pracy tymczasowej. W ramach prowadzonej działalności zatrudnia pracowników i oddelegowuje ich do pracy na terenie Francji. Wnioskodawca zawiera z pracownikami tymczasowymi umowy na czas określony o pracę tymczasową oraz dopełnia inne obowiązki, które na agencję pracy tymczasowej nakłada ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Pracownicy są zatrudniani od 1-go dnia pracy tylko i wyłącznie w celach oddelegowania ich do pracodawcy użytkownika francuskiego.

Warunki zatrudnienia regulują umowy o pracę, akty wewnątrzzakładowe Wnioskodawcy oraz przepisy prawa pracy. Wnioskodawca zawiera umowy z pracodawcami użytkownikami, którymi są podmioty mające siedziby we Francji. Przedmiotem umów jest zapewnienie pracodawcom użytkownikom pracowników tymczasowych, za umówionym przez strony wynagrodzeniem.

Praca jest wykonywana w miejscach wskazanych przez pracodawców użytkowników, tj. na terenie Francji. Pracodawcy użytkownicy zobowiązani są do wykonania ciążących na nich obowiązków pracodawcy użytkownika, zgodnie z ustawą o zatrudnianiu pracowników tymczasowych i innych obowiązujących przepisów prawa.

Pracownicy delegowani do pracy u pracodawców użytkowników na terenie Francji mają miejsca zamieszkania w Polsce. Wnioskodawca nie kontroluje w jakim kraju pracownicy przebywają w dni wolne od pracy (np. soboty, niedziele, urlopy, święta, okresy choroby). Wnioskodawca nie wymaga od pracowników oświadczeń co do ilości dni pobytu we Francji. Wnioskodawca nie posiada na terenie Francji zakładu lub stałej placówki.

Praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą pracodawcy użytkownika. Czas pracy jest ewidencjonowany przez pracodawcę użytkownika. Materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez pracodawcę użytkownika. Pracodawca użytkownik zapewnia pracownikom odpowiednie szkolenia w zakresie wykonywanej pracy. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych.

Pracownicy tymczasowi otrzymują wynagrodzenie od agencji pracy tymczasowej, tj. od Wnioskodawcy, przy czym jest ono naliczane na podstawie ewidencji godzin monitorowanych, ewidencjonowanych i zatwierdzonych przez pracodawcę użytkownika. Pracownicy tymczasowi nie otrzymują świadczeń od pracodawców użytkowników. Wnioskodawca nie zatrudnia osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy pracowników oddelegowanych.

Wnioskodawca delegując pracowników nie ma całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą 183 dni pobytu we Francji z reguły dlatego, iż to kontrahent francuski decyduje o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu obecnej umowy o pracę – jeśli pracownik wywiązuje się w sposób satysfakcjonujący ze swych obowiązków.

Do chwili obecnej Spółka odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy do urzędu skarbowego w Polsce, jednakże w świetle licznych interpretacji zasady 183 dni wobec pracowników tymczasowych oddelegowanych do pracy we Francji Spółka uznała, że do zaistniałej sytuacji nie ma zastosowania art. 15 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Francją i nie powinna pobierać zaliczek na podatek dochodowy swoich pracowników do odprowadzenia w Polsce ale będzie odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników delegowanych od 1-go dnia ich pobytu do odpowiedniego biura podatkowego we Francji. Dotyczyć to będzie zarówno pracowników, którzy przekroczą 183 dni pobytu, jak i tych którzy nie przekroczą tego okresu.

W związku z powyższym zdarzeniem przyszłym zadano następujące pytanie:

Czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji u francuskiego pracodawcy użytkownika w stosunku do wszystkich pracowników delegowanych, bez względu na to czy przekroczą, czy nie przekroczą okres 183 dni pobytu na terenie Francji?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za pracę, które pracownicy tymczasowi otrzymują od Wnioskodawcy za pracę wykonywaną we Francji podlega opodatkowaniu na terenie Francji, niezależnie od tego jak długo dany pracownik przebywa we Francji w danym roku podatkowym.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. Z przepisu tego wynika, że w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiąga dochody z pracy najemnej wykonywanej we Francji, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu we Francji.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie znajduje zastosowania wyjątek opisany w art. 15 ust. 2 tejże umowy, który nakazuje dochody z pracy najemnej opodatkować wyłącznie w miejscu zamieszkania pracownika. Warunkiem zastosowania tego wyjątku jest spełnienie trzech przesłanek (1.) pracownik przebywa w drugim umawiającym się Państwie krócej niż 183 dni w roku podatkowym, (2.) wynagrodzenie wypłacane jest przez pracodawcę, który nie ma siedziby w drugim umawiającym się Państwie, (3.) wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub placówkę pracodawcy znajdującą się w drugim umawiającym się Państwie.

Na gruncie powyższych okoliczności uzasadnione jest stanowisko, że wynagrodzenie pracowników Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu we Francji a zatem nie znajduje zastosowania wyjątek od reguły, który pozwalałby na opodatkowanie dochodów pracownika wyłącznie w Polsce.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że – odnosząc się do przesłanki drugiej – występuje w roli pośrednika a nie pracodawcy i nie spełnia równocześnie trzech warunków obligujących Wnioskodawcę do obowiązkowego odprowadzenia zaliczek do polskiego urzędu skarbowego dla pracowników, których pobyt we Francji nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym (art. 15 ust. 2 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku).

Zdaniem Wnioskodawcy, faktycznym pracodawcą (na gruncie konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania) jest pracodawca użytkownik. Dlatego należy uznać, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. nie jest spełniony, a zatem wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na terenie Francji.

W związku z faktem, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu we Francji, Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego wynagrodzenia. Stanowisko takie wynika z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym, który przewiduje, że pracodawca nie pobiera zaliczek na podatek, w sytuacji gdy wynagrodzenie podlegać będzie opodatkowaniu poza granicami Polski. W związku z tym w sytuacji, gdy wynagrodzenie za pracę wypłacane pracownikowi podlega opodatkowaniu w innym kraju (we Francji), wówczas Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania zaliczek zgodnie z ogólną zasadą wskazaną w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a tej ustawy – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do przepisu art. 3 ust. 2a ww. ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a wymienionej ustawy stanowi przy tym, że przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy – zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy Wnioskodawca powinien czy nie powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników tymczasowych, mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca będąc agencją pracy tymczasowej oddelegowuje do pracy we Francji osoby zatrudnione przez siebie w Polsce. W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz.U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy polsko-francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Uregulowanie zawarte w ust. 2 omawianego artykułu stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 umowy i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 lit. a) umowy polsko-francuskiej, odbiorca winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym. Warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż przy obliczaniu 183 dni stosuje się metodę określającą „dni fizycznej obecności”. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę. Należy również dodać, że rok podatkowy nie musi być pojęciem tożsamym z rokiem kalendarzowym.

Drugi warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. b) tejże umowy wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (we Francji) miejsca zamieszkania lub siedziby. Termin „pracodawca” należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność.

W przypadku międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej, a nie pośrednik (podmiot, który przekazuje siłę roboczą). W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać podmiotowi, który wynajął określone osoby – jako siłę roboczą innemu podmiotowi. W celu ustalenia, który podmiot (tzn. ten, z którym zawarta jest umowa o pracę czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 lit. b) umowy polsko-francuskiej, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

• kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;
• czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;
• czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;
• czy wynagrodzenie podmiotu, który wynajął siłę roboczą oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między jego wynagrodzeniem a pracą pracownika;
• czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;
• czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko podmiot wynajmujący siłę roboczą czy też faktyczny użytkownik pracy.

W przypadku jeśli analiza powyższych funkcji prowadzi do wniosku, iż faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. b) umowy polsko-francuskiej nie jest spełniony.

Z kolei zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 lit. c) ww. umowy polsko-francuskiej, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie, tj. we Francji. W rozumieniu ww. umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa – art. 5 ust. 1 ww. umowy. W myśl art. 5 ust. 2 umowy określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządzania,
2. filię,
3. biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat,
6. kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
7. budowę albo montaż, których okres przekracza 12 miesięcy.

Podsumowując, w przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 2 umowy nie jest spełniony, wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce). Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 2 umowy polsko-francuskiej wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca – agencja pracy tymczasowej, oddelegowuje polskich pracowników do pracy we Francji. Spółka zawiera umowy o świadczenie usług (użyczanie pracowników tymczasowych) z podmiotami francuskimi, gdzie zobowiązuje się dostarczyć pracowników za odpowiednim wynagrodzeniem. Spółka zatrudnia ich na umowę o pracę tymczasową na czas określony. Pracownicy mają rezydencję podatkową w Polsce. Pracownicy są zatrudniani od 1-go dnia pracy tylko i wyłącznie w celu oddelegowania ich do pracodawcy użytkownika francuskiego. Spółka nie posiada zakładu lub stałej placówki we Francji. Praca we Francji wykonywana jest zarówno przez okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w roku podatkowym, jak i okresy przekraczające w danym roku podatkowym 183 dni. Wnioskodawca nie ma całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą 183 dni pobytu we Francji, gdyż to francuski kontrahent decyduje o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu umowy o pracę. Praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą kontrahenta francuskiego. Spółka nie ponosi odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych. Godziny czasu pracy są monitorowane i ewidencjonowane przez kontrahenta francuskiego. Materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez kontrahenta francuskiego. Koszty wynagrodzeń ww. pracownika w całości ponosi Spółka i są one naliczane na podstawie ewidencji godzin przysłanych i zatwierdzonych przez kontrahenta francuskiego. Spółka nie zatrudnia osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy oddelegowanych pracowników.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca zatrudniający pracowników na umowę o pracę ma status jedynie pośrednika, gdyż faktycznym pracodawcą jest użytkownik francuski – co wynika z analizy treści wniosku oraz co zostało również stwierdzone przez Wnioskodawcę – to z całą pewnością nie został spełniony warunek wynikający z art. 15 ust. 2 lit. b) ww. umowy polsko-francuskiej i tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane

w art. 15 ust. 2 cytowanej umowy, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Francji opodatkować tylko w Polsce. Powyższe wskazuje bowiem, iż wynagrodzenie pracowników tymczasowych jest de facto wypłacane w imieniu pracodawcy, który ma siedzibę we Francji.

W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, podlega opodatkowaniu we Francji i w Polsce. To oznacza, że dochody uzyskane przez pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Francji, niezależnie od długości ich pobytu we Francji w danym roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu we Francji, według przepisów prawa francuskiego, poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

Zatem skoro w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że nie będzie spełniony – jak wskazano wyżej – warunek z art. 15 ust. 2 lit. b) ww. umowy polsko-francuskiej dochody pracowników podlegają opodatkowaniu we Francji od pierwszego dnia (w danym roku podatkowym), w którym praca była wykonywana we Francji u pracodawcy francuskiego, to na Wnioskodawcy jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji, u francuskiego pracodawcy użytkownika.

Stanowisko Wnioskodawcy uznać należało zatem za prawidłowe.

Organ jednocześnie zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/