Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 18-01-2017 r. – 0461-ITPB2.4511.881.2016.1.ENB

Opodatkowanie świadczeń finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2016 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 16 stycznia 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zakładem pracy, w którym pracownicy otrzymują świadczenia pieniężne oraz rzeczowe w całości finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, które zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości 380 zł są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. Komisja socjalna przyznając dane świadczenie bada czy limit 380 zł nie został przekroczony tylko w przypadku świadczeń wypłacanych z ZFŚS i tylko w zakładzie. Ustawa nie nakłada na podmiot wypłacający świadczenia z ZFŚS obowiązku monitorowania, czy pracownik uzyskał już w danym roku podatkowym od innego świadczeniodawcy kwotę świadczenia w wysokości przekraczającej limit 380 zł. W zakładzie działa zakładowa organizacja związkowa. Zakład jako pracodawca, na pisemny wniosek zakładowej organizacji związkowej i za pisemną zgodą pracowników-członków tego związku, pobiera z wynagrodzenia netto pracowników składkę związkową. Związek zawodowy nie prowadzi działalności gospodarczej, a składki członkowskie odprowadzane są przez pracodawcę bezpośrednio z list płac pracowników na konto związku. W tym momencie są one już opodatkowane podatkiem dochodowym. Ze składek członkowskich związek zawodowy dokonuje zakupu upominków i kwiatów na szczególne okazje (np. pożegnanie pracownika, odejście pracownika na emeryturę). Ze środków związków wręczane są również paczki, w ramach upominków gwiazdkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy pilnując limitu 380 zł pracodawca ma obowiązek badać czy pracownik osiągnął świadczenia rzeczowe lub pieniężne wchodzące do limitu 380 zł, które są sfinansowane z funduszy związków zawodowych lub funduszy świadczeń socjalnych, w innym zakładzie pracy (np. w przypadku równoległego zatrudnienia), czy wartość otrzymanych świadczeń z ZFŚS i FZZ należy łączyć (sumować), jeśli tak, to kto ma to robić (pracodawca czy związki zawodowe) i kto ma dokonać rozliczenia rocznego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika świadczeń rzeczowych lub pieniężnych, które są finansowane z funduszy związków zawodowych lub funduszy świadczeń socjalnych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w danym roku podatkowym kwoty 380 zł. Ustawodawca nie nałożył na podmiot wypłacający świadczenia z tych funduszy obowiązku monitorowania czy pracownik uzyskał już w roku podatkowym od innego świadczeniodawcy kwotę świadczenia w wysokości przekraczającej limit 380 zł. Zdaniem Wnioskodawcy to podmiot wypłacający świadczenie jest zobowiązany je opodatkować – nadwyżkę ponad kwotę 380 zł. Natomiast obowiązkiem pracownika jest kontrolować wysokość otrzymanych w roku podatkowym świadczeń i ich nadwyżkę opodatkować w zeznaniu podatkowym. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek sumowania świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i świadczeń finansowanych przez związki zawodowe, jak też w odniesieniu do świadczeń finansowanych przez związki zawodowe na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika

Związek zawodowy nie jest dla członków związku – beneficjentów świadczeń – pracodawcą. W związku z tym nie pełni funkcji płatnika z tytułu, świadczeń dokonywanych na rzecz tych osób i nie ma obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy. U członka związku, który otrzymuje świadczenia od związku zawodowego, powstaje z tego tytułu przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, od którego związek zawodowy nie jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy. Na podstawie art. 42a ustawy, podmioty dokonujące wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy są zobowiązane sporządzić w tym zakresie informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać ją podatnikowi i urzędowi skarbowemu. Tak więc związek zawodowy będzie zobowiązany do sporządzenia i przekazania członkom związku oraz właściwemu organowi podatkowemu informacji PIT-8C, w której wykaże podlegającą opodatkowaniu wartość świadczeń przekazanych swoim członkom.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że jednym ze źródeł przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego świadczeń otrzymanych przez pracowników możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,
• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,
• jest w sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Jak z powyższego wynika, limit zwolnienia ustalony przez ustawodawcę w kwocie 380 zł jest jeden i dotyczy wszystkich świadczeń wypłacanych w danym roku z funduszy socjalnych i funduszy związków zawodowych, niezależnie od tego w ilu zakładach dany pracownik jest zatrudniony i od ilu podmiotów uprawnionych (pracodawców i związków zawodowych) otrzymuje świadczenia z ww. funduszy. Innymi słowy jeśli ze wszystkich zakładów pracy, łącznie pracownik otrzyma więcej niż 380 zł, to nadwyżka ponad tę kwotę podlega u niego opodatkowaniu. Przy czym ustawodawca nie nałożył na podmiot (pracodawcę lub związek zawodowy) wypłacający świadczenia z funduszy wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązku monitorowania czy pracownik uzyskał już w roku podatkowym od innego świadczeniodawcy kwotę świadczenia w wysokości przekraczającej limit 380 zł.

Tym samym podmiot wypłacający świadczenie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zobowiązany, zgodnie z brzmieniem tego przepisu, opodatkować wypłacone świadczenie (nadwyżkę ponad kwotę 380 zł) jedynie w sytuacji, gdy suma przekazanych przez tenże podmiot świadczeń przekroczy limit 380 zł. Natomiast obowiązkiem pracownika jest kontrolować wysokość otrzymanych w roku podatkowym świadczeń i ich nadwyżkę ponad kwotę 380 zł opodatkować w zeznaniu podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest zakładem pracy, w którym pracownicy otrzymują świadczenia pieniężne oraz rzeczowe w całości finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, które zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości 380 zł są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. Komisja socjalna przyznając dane świadczenie bada czy limit 380 zł nie został przekroczony tylko w przypadku świadczeń wypłacanych z ZFŚS i tylko w zakładzie. Ustawa nie nakłada na podmiot wypłacający świadczenia z ZFŚS obowiązku monitorowania, czy pracownik uzyskał już w danym roku podatkowym od innego świadczeniodawcy kwotę świadczenia w wysokości przekraczającej limit 380 zł. W zakładzie działa zakładowa organizacja związkowa. Zakład jako pracodawca, na pisemny wniosek zakładowej organizacji związkowej i za pisemną zgodą pracowników-członków tego związku, pobiera z wynagrodzenia netto pracowników składkę związkową. Związek zawodowy nie prowadzi działalności gospodarczej, a składki członkowskie odprowadzane są przez pracodawcę bezpośrednio z list płac pracowników na konto związku. W tym momencie są one już opodatkowane podatkiem dochodowym. Ze składek członkowskich związek zawodowy dokonuje zakupu upominków i kwiatów na szczególne okazje (np. pożegnanie pracownika, odejście pracownika na emeryturę). Ze środków związków wręczane są również paczki, w ramach upominków gwiazdkowych.

Wobec powyższego na potrzeby zastosowania zwolnienia przedmiotowego wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek sumowania świadczeń wypłacanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i świadczeń finansowanych przez związki zawodowe. Ustalając wysokość świadczeń zwolnionych na podstawie tego przepisu, Wnioskodawca powinien zatem brać pod uwagę wyłącznie świadczenia finansowane przez siebie.

Ponadto, w odniesieniu do świadczeń finansowanych przez związki zawodowe, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ww. ustawy. W stosunku do świadczeń finansowanych przez związki zawodowe ewentualne obowiązki wynikające z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym obowiązki informacyjne wynikające z art. 42a ustawy mogą ciążyć wyłącznie na związkach zawodowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/