Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17-02-2017 r. – 04661-ITPB2.4511.971.2016.1.BK

Udział w imprezach integracyjnych (piknikach) , wycieczkach krajoznawczo-turystycznych

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa w wycieczkach krajoznawczo-turystycznych i piknikach organizowanych przez pracodawcę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W latach 2011-2015 Wnioskodawczyni uczestniczyła w wycieczkach krajoznawczo-turystycznych i imprezach integracyjnych (piknikach)) organizowanych przez pracodawcę dla pracowników i innych osób uprawnionych. Wszyscy pracownicy mogli w tych imprezach brać udział dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Koszty tych imprez w części sfinansowano ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, pozostała część to prywatne wkłady uczestników. Dopłata do tych imprez była zróżnicowana w zależności od kryterium dochodowego.

Celem wspólnych wyjazdów jest działalność kulturalna i rekreacyjna. Wyjazdy wiązały się ze zwiedzaniem takich miejsc jak: muzea, zabytkowe kościoły i budowle oraz ciekawe miejsca przyrodnicze, co nadaje tym wycieczkom charakter kulturalny i rekreacyjny. Niewątpliwie wspólne wyjazdy służyły także zacieśnianiu więzi i poprawie atmosfery wśród załogi.

Wydatki ponoszone przez pracodawcę w związku z organizacją wycieczek: przejazd autokarem, koszty noclegów, koszty wyżywienia, bilety wstępu do zwiedzanych obiektów.

Wydatki ponoszone przez pracodawcę na pikniki (imprezy integracyjne) to zapłata za catering.

Od wszystkich imprez opisanych wyżej pobrano podatek dochodowy od części dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w sytuacji, gdy na fakturach za wyżej wymienione imprezy jest jeden koszt dla wszystkich uczestników biorących udział w imprezach, zasadne jest szacowanie kosztu na jednego uczestnika, poprzez podzielenie ogólnej kwoty przez liczbę osób biorących udział w imprezie i od przyznanej kwoty obliczenie i odprowadzenie podatku dochodowego od osób fizycznych?

Czy obowiązkiem płatnika jest skorygowanie PIT-11 za lata 2011-2015 i wystąpienie z wnioskiem do naczelnika Urzędu Skarbowego o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze. Natomiast w zakresie pytania drugiego zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni uczestnictwo w wycieczkach i imprezach integracyjnych nie powoduje po Jej stronie żadnego przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna dla wszystkich podmiotów).

W wyroku tym wskazano również, iż w odniesieniu do imprez integracyjnych i szkoleń nie jest spełnione obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego. Nawet, gdy pracownik uczestniczy dobrowolnie w imprezie integracyjnej, czy szkoleniu po jego stronie nie pojawia się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, udział w spotkaniu ( w wyjeździe integracyjnym) czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku – nie ma podstaw, by świadczenie kierowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierna korzyść.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 2 pkt 3) ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328) przepis art. 11 ust. 1 został zmieniony i od 1 stycznia 2015 r. otrzymał następujące brzmienie, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców- jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Z treści wniosku wynika, że w latach 2011-2015 Wnioskodawczyni uczestniczyła w wycieczkach krajoznawczo-turystycznych i imprezach integracyjnych (piknikach)) organizowanych przez pracodawcę dla pracowników i innych osób uprawnionych. Wszyscy pracownicy mogli w tych imprezach brać udział dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Koszty tych imprez w części sfinansowano ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, pozostała część to prywatne wkłady uczestników. Dopłata do tych imprez była zróżnicowana w zależności od kryterium dochodowego.

Celem wspólnych wyjazdów jest działalność kulturalna i rekreacyjna. Wyjazdy wiązały się ze zwiedzaniem takich miejsc jak: muzea, zabytkowe kościoły i budowle oraz ciekawe miejsca przyrodnicze, co nadaje tym wycieczkom charakter kulturalny i rekreacyjny. Niewątpliwie wspólne wyjazdy służyły także zacieśnianiu więzi i poprawie atmosfery wśród załogi.

Wydatki ponoszone przez pracodawcę w związku z organizacją wycieczek: przejazd autokarem, koszty noclegów, koszty wyżywienia, bilety wstępu do zwiedzanych obiektów.

Wydatki ponoszone przez pracodawcę na pikniki (imprezy integracyjne) to zapłata za catering.

Od wszystkich imprez opisanych wyżej pobrano podatek dochodowy od części dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce krajoznawczo-turystycznej i pikniku prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium-wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści)- nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw , by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, iż udział w sfinansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zorganizowanych przez pracodawcę dla pracowników piknikach (imprezach integracyjnych) oraz w wycieczkach krajoznawczo-turystycznych, mających na celu zacieśnianie więzi i poprawę atmosfery wśród załogi nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku organizowania wycieczki, pikniku dla wszystkich pracowników nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego. Sfinansowanie wycieczki, pikniku przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro wycieczka i piknik mają charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników oraz innych osób uprawnionych i udział w nich jest dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka, piknik organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Zatem, sfinansowanie kosztów wycieczki krajoznawczo-turystycznej oraz pikniku (imprezy integracyjnej) ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie generuje po stronie Wnioskodawczyni przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym, samym nie było podstaw do pobrania przez płatnika zaliczek na podatek dochodowy, w konsekwencji czego bezprzedmiotowym jest wskazywanie sposobu ustalania kosztów uczestnictwa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/