Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24-03-2020 r. – 0115-KDIT1.4011.159.2019.1.MT

Czy oświadczenie cudzoziemca – zleceniobiorcy o rezydencji podatkowej jest wystarczające dla płatnika do prawidłowego rozliczenia jego wynagrodzenia?

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Agencja) prowadzi działalność gospodarczą jako agencja pracy tymczasowej. W ramach prowadzonej działalności Agencja zawiera z Klientami (przedsiębiorstwami) umowy na świadczenie usług w postaci pośrednictwa pracy. W związku z tym zatrudnia na podstawie umów-zleceń obywateli Ukrainy i Białorusi, którzy są przez nią delegowani do pracy na rzecz poszczególnych klientów.

Z racji tego, że to Wnioskodawca jest, zgodnie z przepisami prawa, „pracodawcą” zleceniobiorców, to na nim, jako na płatniku, spoczywa obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy.

Do ustalenia sposobu opodatkowania zleceniobiorców, Wnioskodawca wymaga od nich przedstawienia certyfikatów rezydencji lub oświadczenia o państwie rezydencji potwierdzającego lokalizację centrum interesów osobistych lub gospodarczych w Polsce oraz przebywanie na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym. Wszyscy zleceniobiorcy posiadają wymagane polskimi przepisami pozwolenia na pobyt i pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W okresie obowiązywania umów przebywają oni na terytorium Polski w różnych okresach czasowych – poniżej lub powyżej 183 dni. Wszyscy zleceniobiorcy posiadają rachunki bankowe w polskich bankach oraz mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Ponadto, Wnioskodawca posiada złożone przez część zleceniobiorców oświadczenia, z których wynika, że zamierzają się oni na stałe przeprowadzić do Polski, a część z nich – również ze swoimi rodzinami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy posiadane przez Wnioskodawcę oświadczenie zleceniobiorcy o byciu polskim rezydentem podatkowym jest wystarczające do obliczania przez Wnioskodawcę podatku dochodowego na zasadach określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, oświadczenie zleceniobiorcy o byciu polskim rezydentem podatkowym jest wystarczające do obliczania przez Wnioskodawcę podatku dochodowego na zasadach określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Z kolei za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w myśl art. 3 ust. 1a ustawy, uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
• przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Oznacza to, że aby dana osoba mogła zostać uznana za rezydenta podatkowego w Polsce musi albo posiadać w Polsce centrum interesów życiowych albo przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Wystarczy zatem, aby jeden z tych dwóch warunków został spełniony i osoba ta podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowego, a więc uiszcza podatek od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zastrzega jednak w art. 4a, że przepisy te stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W niniejszej sprawie konieczne jest zatem sięgnięcie do wskazanych umów zawartych pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Ukrainą i Białorusią.

Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 163, poz. 1025) w art. 4 wskazuje, że przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie rozumie się każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tj. w tym przypadku w Polsce i na Ukrainie, to jej status określa się przede wszystkim z uwzględnieniem miejsca, w którym ma on ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (tzw. ośrodek interesów życiowych).

Z kolei umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Mińsku dnia 18 listopada 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 120, poz. 534) stanowi w art. 4, że przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie rozumie się każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tj. w tym przypadku w Polsce i na Białorusi, to jej status określa się przede wszystkim z uwzględnieniem miejsca, w którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (tzw. ośrodek interesów życiowych).

Biorąc pod uwagę regulacje art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazane wyżej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, kluczowe w ustaleniu rezydencji podatkowej jest określenie centrum interesów życiowych danej osoby, a więc analiza jej sytuacji życiowej. Zaznaczyć przy tym należy, że błędne jest stwierdzenie, iż dopiero uzyskanie przez cudzoziemca certyfikatu rezydencji powoduje, że staje się on rezydentem Polski. Wręcz przeciwnie, to od ustalenia miejsca faktycznego przebywania danej osoby, a więc ustalenia jej rezydencji podatkowej zależy wydanie certyfikatu rezydencji podatkowej. Jak wskazano na początku, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną albo posiadającą na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych albo przebywającą na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 marca 2019 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.57.2019.2.AGR). W niniejszej sprawie, bez wątpienia stwierdzić należy, że wszystkie okoliczności związane z przebywaniem obywateli Ukrainy i Białorusi na terytorium Polski wypełniają definicję „centrum interesów osobistych i gospodarczych”. Zleceniobiorcy zamieszkują w Polsce, tutaj wykonują prace zarobkowe, posiadają polskie konta bankowe oraz zarejestrowane polskie numery telefonów komórkowych. Ponadto, to w Polsce spędzają swój wolny czas w gronie znajomych. Zleceniobiorcy oświadczyli również Wnioskodawcy, że zamierzają przeprowadzić się na stałe do Polski, niektórzy z nich – wraz ze swoimi rodzinami. Część zleceniobiorców przekazała Wnioskodawcy certyfikaty rezydencji, a część złożyła stosowne oświadczenie ze wskazaniem, że ich państwem rezydencji jest Polska.

W myśl art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody uzyskiwane przez nierezydentów na terytorium Polski są opodatkowane w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodów. Stosownie do kolejnego ustępu tegoż artykułu, zasadę tę stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1 są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jak wskazuje Spółka, potwierdzeniem, że oświadczenie złożone przez zleceniobiorcę jest wystarczające do uznania go za rezydenta podatkowego Polski, a tym samym prawidłowości obliczania podatku dochodowego na zasadach określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może być interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 czerwca 2019 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.103.2019.2.AMN, w której wskazano: ,,od wynagrodzeń wypłacanych przez Wnioskodawcę obcokrajowcom zatrudnionym na podstawie umowy zlecenia, którzy złożą oświadczenia, że w danym roku jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce lub, że w dniu rozpoczęcia wykonywania zlecenia na rzecz Spółki w danym roku podatkowym przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni, Wnioskodawca (płatnik) obowiązany jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Z kolei w innej interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 listopada 2018 r. nr 0115-KDIT2-1.4011.344.2018.1.MK wskazano, że „złożenie przez zleceniobiorcę pierwszego rodzaju oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce (a więc również w okresie pracy na rzecz Wnioskodawcy) jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce lub złoży, w momencie zatrudnienia, drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym – Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem. Należy również wskazać, że gdy współpraca Wnioskodawcy ze zleceniobiorcą będzie krótsza niż 183 dni, nie musi to oznaczać, że w Polsce również przebywa w tym samym okresie czasu. Może bowiem być już w Polsce wcześniej, pracować z innym podmiotem. Zatem jeśli złoży drugi rodzaj oświadczenia, wtedy Wnioskodawca może traktować go jako polskiego rezydenta podatkowego.”.

Mając powyższe na względzie, wskazać należy, że oświadczenie zleceniobiorcy o byciu polskim rezydentem podatkowym jest wystarczające do obliczania przez Wnioskodawcę podatku dochodowego na zasadach określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) – art. 3 ust. 2a ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje generalną zasadę realizacji obowiązku podatkowego przez podatnika (tzw. zasadę samoobliczenia podatku przez podatnika). Przewiduje jednak również odstępstwa od tej zasady – system poboru podatku (zaliczek na podatek) przez płatnika w przypadkach wskazanych w art. 31, 33, 34, 35, 41 i 42e. Jak wynika z tych przepisów, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
• określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Kategorią przychodów w odniesieniu do których ustawodawca wprowadził system poboru podatku przez płatnika jest m.in. wskazany w art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rodzaj przychodów z działalności wykonywanej osobiście – przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9 (przychodów uzyskanych na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze).

Ustawa różnicuje przy tym system opodatkowania przychodów z ww. tytułów w oparciu o kryteria kwoty należności określonej w umowie oraz rodzaju obowiązku podatkowego osoby uzyskującej przychody. I tak, przychody uzyskiwane z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 8 lit. a ustawy:

1. w przypadku, gdy kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł – podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 17% przychodu (art. 30 ust. 5a ustawy) i są objęte obowiązkiem poboru podatku przez płatnika na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy;
2. w przypadku, gdy nie mieszczą się w zakresie zastosowania art. 30 ust. 5a ustawy i są uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy – przychody są wówczas opodatkowane na tzw. zasadach ogólnych, według skali podatkowej (art. 27) i są objęte obowiązkiem poboru zaliczek na podatek przez płatnika na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy;
3. w przypadku, gdy nie mieszczą się w zakresie zastosowania art. 30 ust. 5a ustawy i są uzyskiwane przez osobę, która nie ma miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy – przychody uzyskane na terytorium Polski są wówczas opodatkowane na zasadach określonych w art. 29 ustawy i są objęte obowiązkiem poboru podatku przez płatnika na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się przy tym – stosownie do art. 3 ust. 1a ustawy – osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przesłanki uznania danej osoby fizycznej za mającą miejsce zamieszkania w Polsce zostały określone jako tzw. alternatywa łączna (w postaci spójnika „lub”). Spełnienie choćby jednego z ww. warunków jest wystarczające dla uznania, że podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu omawianego przepisu.

Pierwsze z ww. kryteriów – posiadanie ośrodka interesów życiowych w Polsce – wymaga uwzględnienia okoliczności dotyczących osobistej i ekonomicznej sfery życia osoby fizycznej. Dla ustalenia centrum osobistych lub gospodarczych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę m.in. „lokalizację” więzi rodzinnych i towarzyskich, działalności zawodowej i pozazawodowej, posiadanego majątku. W szczególności, przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji (klubów), uprawiane hobby itp. Natomiast „centrum interesów gospodarczych” to miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itp.

Druga z przesłanek wskazanych w art. 3 ust. 1a ustawy – przebywanie na terytorium Polski – odnosi się do dni pobytu w Polsce liczonych w danym roku podatkowym (czyli w przypadku osób fizycznych – w roku kalendarzowym).

Osoby fizyczne, które nie spełniają żadnego z kryteriów określonych w art. 3 ust. 1a ustawy, czyli:

• nie posiadają na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) ani
• nie przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym,

nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu omawianej ustawy.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W analizowanym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie dokonywała wypłat należności z tytułu umów zlecenia zawartych z osobami fizycznymi, które:

• są odpowiednio obywatelami Ukrainy albo obywatelami Białorusi;
• złożyły Spółce wymagane przez nią oświadczenia o państwie rezydencji potwierdzające lokalizację centrum interesów osobistych lub gospodarczych w Polsce oraz przebywanie na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym.

Z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika przy tym, że zleceniobiorcy zawierają umowy w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej – są osobami fizycznymi, które uzyskały zgodę na pracę w Polsce.

W związku z powyższym, Spółka rozważa, czy posiadane oświadczenia zleceniobiorców są „wystarczające” dla uznania przez nią, że zleceniobiorcy są osobami mającymi miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji – dla realizowania przez nią obowiązków płatnika zgodnie z art. 41 ust. 1 tej ustawy.

Należy zatem wyjaśnić, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma regulacji, które wymagałyby od płatnika uzyskiwanie od podatników oświadczeń o miejscu ich rezydencji podatkowej ani przepisów, które stanowiłyby, że takie oświadczenie lub innego rodzaju dokumenty są „wystarczające” dla traktowania podatnika przez płatnika jako osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a tej ustawy.

Płatnik powinien dokonać poboru podatku na podstawie posiadanych przez siebie informacji i dokumentów oraz informacji i dokumentów przedłożonych przez podatnika. Dla ustalenia swoich obowiązków jako płatnika podmiot może posłużyć się wyłącznie informacjami, które są w jego posiadaniu. Informacje takie płatnik analizuje indywidualnie w odniesieniu do każdego podatnika, działając w dobrej wierze i na podstawie wszystkich dostępnych mu danych.

Tym samym, zleceniodawca – jako płatnik – dla celów realizacji swoich obowiązków może traktować obywatela obcego państwa, który złożył mu oświadczenie o posiadaniu centrum interesów życiowych na terytorium Polski jako osobę, która ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3a ust. 1 ustawy od dnia złożenia takiego oświadczenia do momentu uzyskania informacji o zmianie miejsca centrum interesów życiowych tego podatnika. W takim przypadku obowiązki zleceniodawcy jako płatnika w odniesieniu do wypłat należności z tytułu umów zlecenia określa art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W analizowanym zdarzeniu przyszłym, Spółka wymaga od zleceniobiorców składania oświadczeń dotyczących ich rezydencji podatkowej. Niemniej jednak, tym, co wymaga Spółka nie jest przedstawienie oświadczenia o państwie rezydencji potwierdzającego lokalizację centrum interesów osobistych lub gospodarczych odpowiednio w Polsce, Ukrainie, Białorusi albo w innym państwie oraz oświadczenia o okresie przebywania na terytorium Polski w roku podatkowym. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka wymaga od zleceniobiorców oświadczenia o konkretnej treści – oświadczenia potwierdzającego ich rezydencję podatkową w Polsce. Wymagane przez Spółkę oświadczenie ma potwierdzać lokalizację centrum interesów osobistych lub gospodarczych w Polsce oraz przebywanie na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym.

Tym samym, jeśli Spółka wymaga takich oświadczeń od wszystkich zleceniobiorców – niezależnie od ich indywidualnej sytuacji – trudno uznać, że jako płatnik działa w dobrej wierze, opierając się na dostępnych jej informacjach, w celu prawidłowego zrealizowania swoich obowiązków.

W szczególności, z treści wniosku wynika, że Spółka wymaga od zleceniobiorców oświadczeń o ww. treści pomimo, że część z nich może przebywać na terytorium Polski poniżej 183 dni w danym roku podatkowym. W opisie zdarzenia przyszłego Spółka wskazała bowiem, że zleceniobiorcy przebywają w Polsce w różnych okresach czasowych – poniżej lub powyżej 183 dni. Co więcej, oświadczenie wymagane przez Spółkę nie może być prawdziwe w przypadku zleceniobiorców którzy zawierają ze Spółką umowy zlecenia w pierwszej połowie roku podatkowego (na moment złożenia takiego oświadczenia warunek przebywania w Polsce przez 183 dni od początku roku podatkowego nie może być spełniony).

Ponadto, jak wskazano w opisie okoliczności faktycznych sprawy, Spółka od części zleceniobiorców uzyskała również oświadczenia, że „zamierzają się oni na stałe przeprowadzić do Polski, a część z nich – również ze swoimi rodzinami”. Z treści tych oświadczeń wynika zatem informacja, że zleceniobiorcy dopiero zamierzają przenieść centrum swoich interesów osobistych do Polski.

Podsumowując, nie można uznać za prawidłowe stanowiska Spółki, zgodnie z którym na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskanie oświadczeń opisanych we wniosku jest „wystarczające” dla uznania przez nią, że zleceniobiorcy są osobami mającymi miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3a ust. 1 ww. ustawy, a w konsekwencji – dla uznania, że jako zleceniodawca powinna realizować obowiązki płatnika zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, a nie na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą sytuacji podobnych do zdarzeń opisanych przez Wnioskodawcę, ale nie tożsamych.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję