Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9-08-2019 r. – 0115-KDIT2-3.4011.251.2019.2.AWO

Czy korzystanie przez zatrudnione osoby z firmowej kawy, mleka, herbaty, wody czy owoców stanowi ich przychód podlegający opodatkowaniu? Czy wydatki na tego typu zakupy można wliczać do podatkowych kosztów uzyskania przychodu? Czy kluczowa w ustalaniu kwoty przysporzenia majątkowego pracowników jest możliwość przypisania im konkretnej korzyści?

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup owoców dla pracowników kancelarii oraz określenia, czy po stronie pracowników powstanie przychód ze stosunku pracy.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest notariuszem prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, zatrudniającym do pomocy dwie osoby. Poza podstawowymi produktami, takimi jak: kawa, mleko, herbata i woda Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć stałe zakupy owoców dla swoich pracowników i klientów. Zakupione owoce będą umiejscowione w ogólnodostępnych miejscach w kancelarii, takich jak: pokój odczytywania umów, sekretariat, poczekalnia i pomieszczenia socjalne. Ze względu na to, że owoce będą ogólnodostępne dla wszystkich chętnych, to będą mogli z nich korzystać zarówno pracownicy kancelarii, jak i jej klienci. Ponadto, aby zadbać o dobry stan zdrowia i samopoczucie pracowników, co będzie miało przełożenie na poprawę atmosfery pracy oraz wydajność pracowników, Wnioskodawczyni zamierza przyrządzać lub zlecać pracownikom przyrządzanie wyciskanych soków owocowych, koktajli owocowo ˗ mlecznych, wzbogaconych nasionami i ziarnami.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni nie będzie miała możliwości ustalenia, ile owoców spożywa konkretna osoba. Wnioskodawczyni nie zamierza prowadzić takiej ewidencji.

W związku z powyższym opisem sformułowano następujące pytania.

1. Czy zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawidłowe będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów zakupu owoców dla pracowników i klientów kancelarii?
2. Czy zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, poczęstunek taki nosi znamiona świadczenia w naturze i powinien zostać opodatkowany jako przychód ze stosunku pracy?

Niniejsze interpretacja dotyczy oceny stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie określenia, czy wydatki na zakup owoców dla pracowników kancelarii mogą stanowić koszty uzyskania przychodów (cześć pytania nr 1) oraz, czy z tytułu udostępniania pracownikom owoców, wyciskanych soków owocowych, koktajli owocowo ˗ mlecznych, wzbogaconych nasionami i ziarnami po stronie powstanie po ich stronie przychód ze stosunku pracy (pytanie nr 2).

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup owoców dla klientów kancelarii odrębne rozstrzygnięcie (cześć pytania nr 1).

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów, o których mowa w art. 23 wyżej wskazanej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 lit. c) cytowanej ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

W opinii Wnioskodawczyni, z powyższych przepisów wynika, że ustawa poza kosztami bezpośrednio związanymi z uzyskiwanym przychodem, zakłada istnienie również kosztów pośrednich, które są ponoszone w związku z działalnością gospodarczą podatnika, których jednak nie można powiązać z żadnymi konkretnymi przychodami. Koszty te, mimo że nie pozostają w uchwytnym związku z przychodem przedsiębiorcy, to pośrednio wpływają na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa oraz jego zdolność do generowania przychodu. Według Wnioskodawczyni, za takie koszty można uznać koszty zakupu owoców dla pracowników, ponieważ koszt ten w sposób pośredni prowadzi do zwiększenia przychodu przedsiębiorcy.

W zamierzeniu Wnioskodawczyni przedstawione działania mają przyczynić się do wzrostu motywacji, lepszego samopoczucia, poprawy zdrowia oraz propagować zdrowy styl życia wśród pracowników ˗ w konsekwencji ˗ poprawiając efektywność ich pracy. Większa wydajność pracy, w ocenie Wnioskodawczyni, przełoży się z kolei na osiągnięcie lepszych wyników ekonomicznych i poprawi zdolność generowania przychodu przez przedsiębiorcę.

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowe będzie zatem zaliczenie kosztów zakupu owoców do kosztów uzyskania przychodu. Zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wymienionych w art. 23 ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo ˗ skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony.

Tak więc, w opinii Wnioskodawczyni, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo ˗ skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu uzależnione jest od tego, czy nie znajduje się w art. 23 ustawy, tj. w grupie wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodu będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 23 powołanej wyżej ustawy.

Wnioskodawczyni dodała, że wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodu są także tzw. koszty pracownicze obejmujące między innymi świadczenia wypłacane na rzecz pracowników wraz z narzutami, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie pracowników.

Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć stałe zakupy owoców dla swoich pracowników. Zakupione owoce będą znajdować się w ozdobnych skrzynkach i koszach umiejscowionych w ogólnodostępnych miejscach kancelarii. Ze względu na to, że owoce będą ogólnodostępne dla wszystkich chętnych, to będą mogli z nich korzystać zarówno pracownicy kancelarii, jak i jej klienci. Wnioskodawczyni podała, że z owoców będą wytwarzane soki wyciskane, koktajle owocowo˗mleczne oraz napoje typu „smoothie”. Wnioskodawczyni nie ma możliwości ustalenia, ile owoców spożywać będzie konkretna osoba i nie zamierza prowadzić takiej ewidencji. Zdaniem Wnioskodawczyni byłoby to niemożliwe.

W świetle przytoczonych przepisów Wnioskodawczyni zauważa, że prowadząc działalność gospodarczą w postaci świadczenia usług notarialnych zdecydowanie się na poniesienie wydatków w postaci zakupu owoców, ma w zamiarze przyczynić się do poprawy stanu zdrowia pracowników, ich kondycji fizycznej i atmosfery pracy, a finalnie wpłynie pozytywnie na efektywność i jakość wykonywanej pracy.

Wnioskodawczyni uważa, że nie sposób również zakwalifikować takiego poczęstunku jako dodatkowego świadczenia pracownika, które jest wymierne i ewidencjonowane, bowiem nie można wyliczyć jaką korzyść z tego tytułu uzyskał konkretny pracownik.

Reasumując, wydatki poniesione na zakup owoców udostępnianych pracownikom, zdaniem Wnioskodawczyni, spełniają przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy ˗ zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tym samym Wnioskodawczyni może je zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Świadczenie to nie spełnia natomiast przesłanek wynikających z art. 12 ust. 1 rzeczonej ustawy, bowiem nie jest przychodem ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowoskutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy zatem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów (lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła). Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 22 ust. 1 omawianej ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Wnioskodawczyni planuje rozpoczęcie stałych zakupów owoców dla swoich pracowników. Zakupione owoce będą umiejscowione w ogólnodostępnych miejscach w kancelarii (pokój odczytywania umów, sekretariat, poczekalnia, pomieszczenia socjalne). Owoce będą dostępne dla wszystkich chętnych. W celu zadbania o dobry stan zdrowia i samopoczucie pracowników, co będzie miało przełożenie na poprawę atmosfery pracy oraz wydajność pracowników, Wnioskodawczyni zamierza przyrządzać lub zlecać pracownikom przyrządzanie wyciskanych soków owocowych, koktajli owocowo ˗ mlecznych, wzbogaconych nasionami i ziarnami.

Skoro dla uzyskania statusu kosztu podatkowego, konieczne jest – jak wyjaśniono powyżej – zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, a Wnioskodawczyni podała, że zakupy owoców dokonywane będą w celu zadbania o dobry stan zdrowia i samopoczucia pracowników, co rzutować będzie na poprawę atmosfery pracy oraz wydajności pracowników (wskazane w ocenie Wnioskodawczyni osiąganie lepszych wyników ekonomicznych i poprawa zdolności generowania przychodu przez przedsiębiorcę), to wydatek na ich zakup będzie mógł zostać uznany jako koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Zaznaczyć jednakże należy, że to na Podatniku ciąży obowiązek należytego udokumentowania wskazanych wydatków. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość ich poniesienia, lecz powinny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo ˗ skutkowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzające ich racjonalność.

W zakresie drugiego z zapytań Wnioskodawczyni należy wskazać, ze zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 wspomnianej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy ˗ wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wobec niezdefiniowania w ustawie pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest więc odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Analizując przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego w pierwszej kolejności należy wskazać, że aby świadczenia uzyskiwane od pracodawcy podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić bądź w postaci powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo w postaci zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie jako przychód pracownika z tytułu stosunku pracy. 

Stosownie do powyższego, za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W powołanym wyroku Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu − wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Natomiast − w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń − bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości.

Zatem podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane nieodpłatne świadczenie otrzymane od pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci (również wymiernego) zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w kontekście określonej sytuacji, a nie w oderwaniu od niej z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W treści złożonego wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że zakupione owoce będą umiejscowione w ogólnodostępnych miejscach w kancelarii. Ponadto Wnioskodawczyni zamierza przyrządzać lub zlecać pracownikom przyrządzanie wyciskanych soków owocowych, koktajli owocowo ˗ mlecznych, wzbogaconych nasionami i ziarnami. W związku z tym Wnioskodawczyni nie będzie miała możliwości ustalenia, ile owoców spożywa konkretna osoba. Wnioskodawczyni nie zamierza również prowadzić ewidencji takiego spożycia.

Odnosząc się do przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz mając na względzie powołane wcześniej przepisy podkreślić należy, że przychód podlegający opodatkowaniu powstaje w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika lub innej osoby realnej korzyści. Najistotniejszą więc kwestią do rozstrzygnięcia pozostaje zidentyfikowanie samego świadczenia oraz momentu jego otrzymania przez konkretną osobę. Innymi słowy obowiązek opodatkowania wyżej wymienionych świadczeń nie powstanie w sytuacji, gdy nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika.

Wobec powyższego należy wskazać, że w przypadku, gdy niemożliwym jest ustalenie spożytkowania ilości poczęstunku przez konkretnego pracownika, nie stanowi to dla niego nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Z tego względu, po stronie pracowników nie powstanie przychód, stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (niemożliwe jest zindywidualizowanie wartości świadczenia przypadającego na konkretną osobę).

Z powyższego względu stanowisko Wnioskodawczyni ˗ w zakresie będącym przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia ˗ należało uznać za prawidłowe.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję