Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14-02-2019 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.1.2019.ID

Obowiązki płatnika w związku z opłacaniem noclegów pracownikom mobilnym

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z opłacaniem przez Wnioskodawczynię noclegów za pracowników mobilnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. (dalej: „Wnioskodawczyni”, „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zajmując się pośrednictwem w sprzedaży maszyn (centrów obróbczych CNC) oraz realizacją szeregu usług związanych z obsługą i utrzymaniem takich maszyn.

W związku z dużym zapotrzebowaniem na usługi na terenie Polski, Wnioskodawczyni rozważa zaangażować do wykonywania zadań pracowników mobilnych. Pracownicy tacy zatrudnieni byliby na podstawie umów o pracę, w których stałym miejscem wykonywania pracy byłby obszar danego województwa, kilku województw lub (wyłącznie w uzasadnionych przypadkach) całego kraju. Pracownicy mobilni zatrudnieni byliby na stanowisku serwisanta. Ich praca polegałaby na instalacji, montażu, konserwacji bądź rozruchu maszyn produkcyjnych dla klientów przemysłowych na terenie zakładów produkcyjnych klientów. Do ich zadań należałby również udział w odbiorach nowych maszyn w zakładach klientów oraz przeprowadzanie szkoleń z zakresu obsługi maszyn bezpośrednio w zakładzie klienta.

W związku z koniecznością realizacji opisanych wyżej obowiązków, pracownicy mobilni zobowiązani byliby do ciągłych wyjazdów oraz przejazdów do poszczególnych zakładów klientów Wnioskodawczyni. W niektórych wypadkach, w trakcie takich wyjazdów mogliby ponosić wydatki związane m.in. z noclegami w miejscu świadczenia pracy.

Pracownicy mobilni wykonywaliby na polecenie pracodawcy (Wnioskodawczyni) zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki, jednakże na obszarze, który zgodnie z zawartymi umowami o pracę stanowi miejsce wykonywania pracy.

Na podstawie art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Z uwagi na to, że ww. zadania służbowe nie byłyby wykonywane poza stałym miejscem wykonywania pracy określonym w umowie o pracę, wyjazdy pracowników mobilnych nie byłyby, zdaniem Wnioskodawczyni, podróżami służbowymi w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy. Z tego względu Spółka nie wypłacałaby diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z art. 77³ § 2 Kodeksu pracy w przypadku podróży służbowych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisane w zdarzeniu przyszłym przemieszczanie się pracowników nie należy traktować jako podróży służbowej nakładającej na pracodawcę obowiązek wypłaty diet i innych związanych z tym świadczeń. Wyłącznie z uwagi na ekonomiczne uzasadnienie pracownicy mobilni, w uzasadnionych przypadkach, na koniec dnia pracy nocowaliby w kwaterach pracowniczych, hotelu, motelu, czy też wynajętym mieszkaniu znajdujących się w pobliżu zakładu klienta albo na trasie pomiędzy poszczególnymi zakładami klientów. Wnioskodawczyni zapewniałaby nocleg pracownikom mobilnym wyłącznie w sytuacji, gdy charakter zadania służbowego, jak i odległość miejsca jego wykonania od miejsca zamieszkania pracownika, uzasadniałaby taką konieczność.

Koszty związane z ww. noclegami mogłyby być pokrywane: (a) ze środków pochodzących z zaliczki wypłacanej przez Wnioskodawczynię, (b) ze środków własnych pracownika – wtedy byłyby one następnie zwracane przez pracodawcę – lub (c) bezpośrednio ze środków Wnioskodawczyni.

Wydatki poniesione przez pracownika byłyby poddawane merytorycznej i formalnej kontroli na podstawie odpowiednich dokumentów, np. faktur lub rachunków wystawionych na Wnioskodawczynię.

Spółka zwracałaby wyłącznie koszty noclegu, który jest konieczny ze względu na znaczną odległość miejsca realizowania zadania służbowego od miejsca zamieszkania pracownika. Dotyczyłoby to wyłącznie sytuacji, gdy brak byłby ekonomicznego uzasadnienia, aby pracownicy wracali po każdym dniu pracy do miejsca zamieszkania. W wielu przypadkach mogłoby to nawet być niemożliwe z uwagi na znaczne odległości. W przypadku braku akceptacji Wnioskodawczyni na dokonanie wydatku za nocleg, pracownik byłby zobowiązany pokryć koszty noclegów z własnych środków.

Korzystanie przez pracownika z noclegu w opisanej sytuacji byłoby więc niezbędne do należytego wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy i stanowiłoby realizację obowiązku nałożonego na Spółkę jako pracodawcę przez przepisy Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracę należy organizować w sposób jak najmniej uciążliwy dla pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zapewnienie pracownikom mobilnym noclegu w celu sprawnego i należytego wywiązania się z obowiązków służbowych, stanowi przychód ze stosunku pracy tych pracowników, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawczyni, jako płatnik zobowiązana jest do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedmiotowym stanie faktycznym wartość noclegu opłacanego przez Wnioskodawczynię, z którego pracownik korzysta wyłącznie w związku z pracą wykonywaną w wyznaczonym obszarze kraju, nie będzie stanowić dla pracownika przychodu do opodatkowania, od którego Spółka jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wskazanie, czy zapewnienie noclegu będzie mieściło się w zakresie „innych nieodpłatnych świadczeń”, będzie przesądzać o istnieniu przychodu i konieczności odprowadzenia należnego podatku.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” konieczne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, stwierdził, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W tym świetle, sfinansowanie noclegu pracownikowi mobilnemu nie może zostać uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż świadczenie to nie jest spełnione w interesie pracownika, lecz jego pracodawcy.

Pracownik nadal utrzymuje swoje mieszkanie, gdzie mieści się jego ośrodek życiowy i może z zapewnianego przez Wnioskodawcę noclegu korzystać wyłącznie osobiście i wyłącznie dlatego, że ma to związek ze świadczeniem pracy.

Powyższa kwestia rozważana była wielokrotnie przez judykaturę, doktrynę oraz organy podatkowe. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 2 października 2014 r., (sygn. akt II FSK 2387/12) stwierdził: „Zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi służy wyłączeniu realizacji obowiązku pracowniczego – pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem; wykorzystuje je w konkretnym celu – wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych”, w związku z czym nie stanowi przychodu ze stosunku pracy.

We wskazanym orzeczeniu NSA stwierdził, że: „obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy.”

W świetle tego orzeczenia, poprzez spełnienie obowiązku prawidłowego organizowania pracy, należy rozumieć zagwarantowanie przez pracodawcę, by pracownik dotarł w określonym czasie do miejsca realizacji zadania.

Takie samo stanowisko potwierdzają również inne sądy w analogicznych sprawach, m.in.: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, który w wyroku z dnia 4 grudnia 2014 r., (sygn. akt I SA/Bk 473/14) wskazał, że: „zapewnienie pracownikowi nocowania w hotelu przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy” oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach (sygn. akt I SA/Ke 463/14), który stwierdził, że „ponoszone przez pracowników mobilnych wydatki za noclegi mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i są niezbędne do wykonywania tych zadań, a ich zwrot nie stanowi u pracowników przysporzenia majątkowego i nie może być traktowany jako przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 PDOF.”

Zdaniem Wnioskodawczyni, nocleg w odległym od miejsca zamieszkania hotelu umożliwia pracownikom prawidłową realizację powierzonych im w ramach stosunku pracy zadań, których wykonanie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy (ma na celu prawidłowe wykonanie umów zawieranych z inwestorami). Pracownik korzysta z tych świadczeń, jednak jest to dla niego korzyść niewychodząca poza stosunek pracy. Pracownik nie osiągnie żadnych korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Gdyby nie konieczność wykonywania pracy w określonym miejscu – pracownik nie miałby potrzeby korzystania z finansowanego przez Wnioskodawczynię noclegu.

Opisane we wniosku świadczenia bezsprzecznie spełniane byłyby w interesie Wnioskodawczyni i wynikałyby z obowiązku przestrzegania podstawowych zasad prawa pracy oraz zagwarantowania efektywności organizacji procesu świadczenia pracy. Biorąc pod uwagę specyfikę pracy pracowników mobilnych, świadczenie ciągłych wyjazdów i przemieszczania się pracowników mobilnych jest zjawiskiem koniecznym. Natomiast miejsce świadczenia pracy byłoby każdorazowo uzależnione de facto od umów na świadczenie usług zawieranych przez Wnioskodawczynię z Jej klientami.

Warto również przytoczyć wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2016 r., (sygn. akt II FSK 1970/14), w którym Sąd wskazał: „Zarówno zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi, jak i transportu do odległego miejsca wykonywania pracy, zwłaszcza w przypadku usług o charakterze budowlano-montażowym – służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego – pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem, a wykorzystuje je tylko w konkretnym celu – wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych.”

Zdaniem Wnioskodawczyni, prezentowane przez Nią stanowisko znajduje potwierdzenie nie tylko w przywołanych wyżej wyrokach sądów, ale także w interpretacjach Ministra Finansów np. z dnia 25 czerwca 2015 r., nr …., czy interpretacjach indywidualnych, np.: Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 lutego 2016 r., nr IPTPB3/4511-409/15-2/PM, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 czerwca 2015 r., nr IPPB2/4511-353/15-2/MK1 oraz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 lutego 2018 r., nr IPTPB3/4511-409/15-2/PM.

Podsumowując, w przedmiotowym stanie faktycznym wartość noclegu opłacanego przez Wnioskodawczynię, z którego pracownik korzysta wyłącznie w związku z pracą wykonywaną w wyznaczonym obszarze kraju nie stanowi dla pracownika przychodu do opodatkowania, od którego Wnioskodawczyni jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.), opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Powyższe oznacza, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane, jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie wymagany realny charakter tego rodzaju świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania, jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje zatem, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b tej ustawy.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12, wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Szerzej do tej kwestii Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się w wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, stwierdzając, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zajmując się pośrednictwem w sprzedaży maszyn (centrów obróbczych CNC) oraz realizacją szeregu usług związanych z obsługą i utrzymaniem takich maszyn. W związku z dużym zapotrzebowaniem na usługi na terenie Polski, Wnioskodawczyni rozważa zaangażować do wykonywania zadań pracowników mobilnych. Pracownicy tacy zatrudnieni byliby na podstawie umów o pracę, w których stałym miejscem wykonywania pracy byłby obszar danego województwa, kilku województw lub (wyłącznie w uzasadnionych przypadkach) całego kraju. Pracownicy mobilni zatrudnieni byliby na stanowisku serwisanta. Ich praca polegałaby na instalacji, montażu, konserwacji bądź rozruchu maszyn produkcyjnych dla klientów przemysłowych na terenie zakładów produkcyjnych klientów. Do ich zadań należałby również udział w odbiorach nowych maszyn w zakładach klientów oraz przeprowadzanie szkoleń z zakresu obsługi maszyn bezpośrednio w zakładzie klienta. W związku z koniecznością realizacji opisanych wyżej obowiązków, pracownicy mobilni zobowiązani byliby do ciągłych wyjazdów oraz przejazdów do poszczególnych zakładów klientów Wnioskodawczyni. W niektórych wypadkach, w trakcie takich wyjazdów mogliby ponosić wydatki związane m.in. z noclegami w miejscu świadczenia pracy. Pracownicy mobilni wykonywaliby na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Wnioskodawczyni, jednakże na obszarze, który zgodnie z zawartymi umowami o pracę stanowi miejsce wykonywania pracy.

W kontekście powyższego należy zauważyć, że w rozpatrywanej sprawie miejscem wykonywania pracy przez pracowników mobilnych będzie obszar wskazany przez pracodawcę w umowie o pracę. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, za pracownika mobilnego uważa się pracownika pracującego w warunkach stałego przemieszczania się (podróży), dla którego podróż nie stanowi zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. W świetle orzecznictwa sądów administracyjnych oraz sądów powszechnych pracownikami mobilnymi są w szczególności kierowcy transportu międzynarodowego oraz przedstawiciele handlowi, których miejscem pracy jest określony w umowie o pracę obszar (np. województwo czy kraj), a nie stałe skonkretyzowane miejsce.

W konsekwencji, rodzaj pracy pracowników, o których mowa we wniosku, należy utożsamić z mobilnym rodzajem pracy, w związku z tym zapewnienie bezpłatnego zakwaterowania pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy oraz służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Mając na uwadze przytoczone przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, orzecznictwo sądów administracyjnych oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawczynię kosztów noclegów związanych z wykonywaniem przez pracowników mobilnych pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie stanowi dla tego pracownika przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, na Wnioskodawczyni, jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie ciąży obowiązek obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy, stosownie do treści art. 31 ww. ustawy oraz przekazania pobranych zaliczek na rachunek urzędu skarbowego zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 dnia października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/