Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31-01-2019 r. – 0112-KDIL3-1.4011.459.2018.1.AMN

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem dla pracowników i emerytów spotkania integracyjnego, obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem dla pracowników i emerytów wycieczki, obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem dla pracowników i emerytów wyjazdu do teatru, kina na spektakl

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem dla pracowników i emerytów spotkania integracyjnego, w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem dla pracowników i emerytów wycieczki oraz w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem dla pracowników i emerytów wyjazdu do teatru, kina na spektakl.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

1. Zespół Szkół S. jest jednostką oświatową, która tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych oraz jest dysponentem jego środków. Wnioskodawca wskazuje, że kilka razy w roku dla wszystkich pracowników oraz emerytów organizuje poza siedzibą zakładu pracy spotkania integracyjne, które mają charakter kulturalno-oświatowy. Uczestnictwo w tych spotkaniach nie jest obowiązkowe, a osoby w nich uczestniczące nie ponoszą żadnych kosztów związanych z ich uczestnictwem. Celem tych spotkań jest głównie integrowanie ze sobą współpracowników, wprowadzenie dobrego nastroju i pozytywnej atmosfery, co przekłada się na aktywność pracy w zakładzie oraz budowaniu dobrych relacji interpersonalnych w miejscu wykonywania pracy. Ponieważ obecność w spotkaniach nie jest obowiązkowa, to również nie jest sprawdzana przez Wnioskodawcę, a co za tym idzie, Wnioskodawca nie będzie miał pewności czy pracownik, emeryt, który pierwotnie deklarował swój udział w imprezie integracyjnej faktycznie weźmie w niej udział. Koszt spotkania stanowi usługa gastronomiczna. Poczęstunek jest dostępny w sposób ogólny dla wszystkich zaproszonych osób i nie ma możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi, emerytowi, czy z niego korzystał czy też nie i w jakim stopniu. Imprezy te w całości finansowane są ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, czyli faktura płacona jest przez zakład pracy za usługę gastronomiczną i nie jest stosowane „kryterium socjalne”.
2. Wnioskodawca organizuje dla swoich pracowników i emerytów ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczki krajowe i zagraniczne. Wnioskodawca wskazuje, że wycieczki te mają na celu integrację pracowników oraz budowanie pozytywnych relacji miedzy nimi, co przekłada się na dobrą komunikację w zakładzie pracy, a co za tym idzie efektywność pracy. Uczestnictwo w organizowanych wycieczkach jest dobrowolne, a pracownicy deklarują chęć wyjazdu poprzez potwierdzenie na wcześniej przygotowanej liście uczestników wycieczki. Dotychczas uczestnicy ponoszą częściową odpłatność za udział w wycieczce, tzn. część wycieczki finansowana jest przez pracownika a pozostała polega na dofinansowaniu przy zastosowaniu „kryterium socjalnego”, uzależnionego od osiągniętego średniego dochodu w rodzinie i na tej podstawie kwota dofinansowania podlega różnicowaniu według grup dochodowych. Dotychczas od części dofinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych naliczana i odprowadzana jest zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych powyżej kwoty wolnej w danym roku podatkowym (czyli powyżej 380 zł w 2017 r. i powyżej 1000 zł w 2018 r.) Wycieczka jest traktowana jako spotkanie o charakterze kulturalnym a także rekreacyjno-sportowym. Zorganizowanie wycieczki jest w interesie zakładu pracy, ponieważ integracja załogi wpływa na efektywność pracy pracowników i wzajemne relacje służbowe. Cena na ogół zawiera koszty przejazdu (wynajem autokaru, noclegu, wyżywienia, czy też opiekę pilota). Uczestnicy wycieczki korzystają z wyjazdu integracyjnego na zasadzie dobrowolności, tj. nie jest sprawdzana lista obecności podczas korzystania z dodatkowych wyjść krajoznawczych, czy też spożywania posiłków.
3. Ponadto, Wnioskodawca dla swoich pracowników i emerytów organizuje wyjazd do teatru, kina. Organizacja tego spotkania o charakterze kulturalnym polega na zakupie biletów wstępu na spektakl oraz wykupieniu usługi transportowej (wynajem autokaru). Wydatki związane z wyjazdem do teatru są częściowo finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Stosowane jest w tym przypadku, zróżnicowanie ze względu na osiągany dochód w rodzinie pracownika. Stosownie do powyższego, pozostała część jest finansowana przez uczestników. Od kwoty dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych naliczana jest zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych powyżej kwoty wolnej od podatku. Oferta wyjazdu do teatru adresowana jest do wszystkich pracowników, emerytów. Uczestnictwo w niej nie jest obowiązkowe. Osoby zainteresowane deklarują chęć wyjazdu poprzez wpisywanie się na wcześniej przygotowana listę uczestników wyjazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy uczestnictwo pracownika, emeryta w imprezie integracyjnej (np. uroczysty obiad z okazji zakończenia roku szkolnego, czy kolacja połączona z dancingiem w październiku), skutkuje otrzymaniem przychodu po stronie pracownika, emeryta, z którego Wnioskodawca ma obowiązek naliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy dofinansowanie lub sfinansowanie w całości wycieczki organizowanej przez Wnioskodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla pracowników i emerytów będzie stanowiło po stronie pracownika, emeryta, przychód, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
3. Czy zorganizowanie przez Wnioskodawcę jako płatnika dla pracowników i emerytów z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wyjazdu do teatru, kina na spektakl, polegającego na zakupie biletów wstępu oraz wykupieniu usługi transportowej (wynajem autokaru) stanowi w świetle ustawy przychód pracownika, od którego należy naliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zdarzeniach opisanych we wniosku, tj. w przypadku organizowania imprez integracyjnych, wycieczek krajowych i zagranicznych, wyjazdów do teatru, kina, które organizowane są dla ogółu pracowników, a nie dla konkretnych osób, nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego, gdyż nie spełnia ono kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, tj. realnej korzyści, skoro impreza integracyjna ma charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników i udział w niej jest dobrowolny, to po stronie pracownika nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem dla pracowników i emerytów spotkania integracyjnego – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem dla pracowników i emerytów wycieczki – jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku ze zorganizowaniem dla pracowników i emerytów wyjazdu do teatru, kina na spektakl – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a powołanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W świetle art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są również inne źródła.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – w wysokości 10% należności.

Natomiast art. 41 ust. 4 ww. ustawy stanowi że, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca organizuje poza siedzibą zakładu pracy dla wszystkich pracowników oraz emerytów spotkania integracyjne, które mają charakter kulturalno-oświatowy, wycieczki krajowe i zagraniczne oraz wyjazdy do teatru lub kina. Uczestnictwo w tych imprezach nie jest obowiązkowe, wydatki związane z nimi są w całości bądź częściowo finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przypadku częściowego lub pełnego sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych pracownikom i emerytom kosztów spotkań integracyjnych, wycieczek krajowych i zagranicznych oraz wyjazdów do teatru lub kina na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Mając na uwadze przedstawionych we wniosku opisów stanów faktycznych, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego należy stwierdzić, że:

• uczestnictwo pracownika lub emeryta w imprezie integracyjnej (np. uroczystym obiedzie z okazji zakończenia roku szkolnego, kolacji połączonej z dancingiem),
• dofinansowanie lub sfinansowanie w całości wycieczki organizowanej przez Wnioskodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla pracowników i emerytów,
• zorganizowanie przez Wnioskodawcę dla pracowników i emerytów z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wyjazdu do teatru lub kina na spektakl, polegającego na zakupie biletów wstępu oraz wykupieniu usługi transportowej (wynajem autokaru),

nie powoduje powstania po stronie pracowników oraz emerytów przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie ciąży obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/