Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24-01-2019 r. – 0115-KDIT2-2.4011.473.2018.1.MD

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych do wycieczki dla pracowników oraz uprawnionych członków ich rodzin.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednostką budżetową nieposiadającą osobowości prawnej i jako pracodawca – zakład pracy jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

U Wnioskodawcy został utworzony Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, z którego pochodzą środki na dofinansowanie organizowanych dla pracowników Wnioskodawcy oraz uprawnionych członków ich rodzin zbiorowych zagranicznych lub krajowych wycieczek (wyjazdów) integracyjnych (jedno lub kilkudniowych).

Dofinansowanie wycieczek (wyjazdów) odbywa się na zasadach określonych w obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a kwota przyznanego dofinansowania jest zróżnicowana i zależy od kryterium socjalnego, tj. bierze się pod uwagę średni miesięczny dochód brutto w przeliczeniu na liczbę osób pozostających z pracownikiem we wspólnym gospodarstwie domowym. Pozostała zaś kwota jest dopłacana indywidulanie przez każdego pracownika.

Realizacją wycieczki (wyjazdu) zajmuje się na zlecenie Wnioskodawcy biuro turystyczne, które określa jej (jego) koszt na jednego pracownika, albo wycieczkę (wyjazd) organizuje samodzielnie pracodawca. Udział w wycieczce (wyjeździe) jest dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich pracowników Wnioskodawcy oraz uprawnionych członków rodziny pracownika.

Na koszty wycieczki (wyjazdu) składają się, w zależności od rodzaju wycieczki (wyjazdu): koszty dojazdu, koszty ubezpieczenia uczestników, koszty zakwaterowania, koszty wyżywienia, opieka pilota wycieczki i/lub przewodnika, koszty uroczystego obiadu lub kolacji, koszty biletów wstępu do zwiedzanych obiektów i/lub koszty biletów do kina, teatru, opery, na koncert czy występ kabaretowy. Z realizowanych w trakcie wycieczki (wyjazdu) świadczeń pracownicy oraz uprawnieni członkowie rodziny pracownika korzystają na zasadzie dobrowolności, tj. nie jest sprawdzana lista obecności w czasie posiłków i/lub wyjść i wizyt, a brak udziału pracownika lub uprawnionego członka rodziny pracownika w danym świadczeniu nie powoduje dla niego negatywnych skutków.

Wycieczki (wyjazdy) mają na celu przede wszystkim integrację pracowników, budowanie pozytywnych relacji między nimi, a wspólnie spędzony czas ma przyczynić się do polepszania współpracy między pracownikami oraz zwiększać ich motywację do pracy. Powyższe przekłada się na dobrą komunikację i wzajemne relacje służbowe. Wycieczka (wyjazd) jest traktowana jako spotkanie o charakterze integracyjnym, kulturalnym, a także rekreacyjnym. Zorganizowanie wycieczki (wyjazdu) jest w interesie Wnioskodawcy, ponieważ integracja załogi wpływa na lepszą współpracę między pracownikami i motywuje ich do bardziej efektywnej pracy, a uczestnictwo uprawnionych członków rodziny pracownika umożliwia pogłębianie więzi rodzinnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota dofinansowania przez Wnioskodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych udziału w zorganizowanej wycieczce (wyjeździe) integracyjnej pracownikom Wnioskodawcy oraz uprawnionym członkom ich rodzin, która to kwota dofinansowania jest uzależniona od kryterium dochodowego określonego w regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, będzie dla tych pracowników (uczestników wycieczki lub wyjazdu) przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, czy Wnioskodawca jako płatnik będzie obowiązany z tego tytułu obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako „updof”) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c updof oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Do źródeł przychodów zalicza się natomiast m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę (tak art. 10 ust. 1 pkt 1 updof).

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f updof, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (tak art. 11 ust. 1 updof).

Natomiast za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (tak art. 12 ust. 1 updof).

Ponadto, zgodnie z art. 31 updof osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przy tak sformułowanych przepisach prawa pojawiła się wątpliwość, czy udział pracownika oraz uprawnionego członka rodziny pracownika w zorganizowanej przez zakład pracy wycieczce (wyjeździe) integracyjnej stanowi opodatkowany przychód w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 updof.

W powyższej kwestii wypowiedział się Trybunał Konstytucji w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym stwierdził, że:

„3.4.6. Obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

4.2.3. Udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż – pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku – nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść (…).

W konsekwencji, zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 7/13 jest zatem w odniesieniu do imprez integracyjnych jednoznaczny, tj. po stronie pracownika nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu. Tylko bowiem takie rozumienie art. 12 ust. 1 updof będzie zgodne z Konstytucją.

Podobnie również wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. akt II FSK 2393/13, w którym stwierdził, iż „nie można uznać, że świadczenie w postaci udziału pracownika w zorganizowanej imprezie integracyjnej zostało spełnione w interesie pracownika i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Nie można przy tym zakładać, że gdyby spotkanie nie zostało zorganizowane przez spółkę i gdyby spółka nie sfinansowała spotkań, to osoby w nim uczestniczące poniosłyby wydatki na podobny cel. Nie sposób także przypisać indywidualnie uczestnikowi spotkania uzyskania konkretnej, wymiernej korzyści, która mogłaby stanowić jego przychód w przypadku pracownika ze stosunku pracy.” (podobnie także: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. akt II FSK 1126/13; z dnia 6 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 3501/14; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3688/14).

Stanowisko i argumentację prezentowaną przez Trybunał Konstytucyjny oraz sądy administracyjne podziela także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanych interpretacjach indywidualnych dotyczących analizowanego tematu i w zbliżonym stanie faktycznym.

W interpretacji indywidualnej z dnia 4 lipca 2017 r., nr 0115-KDIT2-2.4011.117.2017.1.NPR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stanął na stanowisku, że „udział pracowników w wycieczce sfinansowanej w części z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, która będzie miała na celu zintegrowanie załogi, umożliwienie pracownikom aktywnej formy wypoczynku, co przełoży się na efektywność pracy i wzajemne relacje służbowe, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ww. ustawy Wnioskodawca miałby obowiązek doliczać do pozostałych przychodów pracowników” (podobnie również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach indywidualnych: z dnia 22 lutego 2018 r., nr 0115-KDIT2-2.4011.55.2018.1.BK, z dnia 28 marca 2018 r, nr 0112-KDIL3-1.4011.94.2018.2.GM; z dnia 25 lipca 2018 r., nr 0115-KDIT2-2.4011.250.2018.1.IL).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz uwzględniając powołane interpretacje, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, a także orzecznictwo sądów administracyjnych , w ocenie Wnioskodawcy udział pracownika Wnioskodawcy oraz uprawionych członków rodziny pracownika w wycieczce (wyjeździe) integracyjnej sfinansowanej w części z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, która będzie miała na celu integrację pomiędzy pracownikami, polepszenie współpracy i zwiększenie ich motywacji do pracy oraz pogłębienie więzi rodzinnych, nie będzie stanowić dla pracowników nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 updof. Sfinansowanie przez Wnioskodawcę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów tej wycieczki nie spowoduje zatem powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 updof, a po stronie Wnioskodawcy obowiązku płatnika polegającego na obliczeniu i pobraniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 31 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z uregulowań prawnych zawartych w art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Na podstawie art. 12 ust. 2 cytowanej ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

W myśl art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ww. ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 powołanej ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W myśl zaś art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką budżetową nieposiadającą osobowości prawnej i jako pracodawca – zakład pracy jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. U Wnioskodawcy został utworzony Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, z którego pochodzą środki na dofinansowanie organizowanych dla pracowników Wnioskodawcy oraz uprawnionych członków ich rodzin zbiorowych zagranicznych lub krajowych wycieczek (wyjazdów) integracyjnych (jedno lub kilkudniowych). Dofinansowanie wycieczek (wyjazdów) odbywa się na zasadach określonych w obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a kwota przyznanego dofinansowania jest zróżnicowana i zależy od kryterium socjalnego, tj. bierze się pod uwagę średni miesięczny dochód brutto w przeliczeniu na liczbę osób pozostających z pracownikiem we wspólnym gospodarstwie domowym. Pozostała zaś kwota jest dopłacana indywidulanie przez każdego pracownika. Realizacją wycieczki (wyjazdu) zajmuje się na zlecenie Wnioskodawcy biuro turystyczne, które określa jej (jego) koszt na jednego pracownika, albo wycieczkę (wyjazd) organizuje samodzielnie pracodawca. Udział w wycieczce (wyjeździe) jest dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich pracowników Wnioskodawcy oraz uprawnionych członków rodziny pracownika. Na koszty wycieczki (wyjazdu) składają się, w zależności od rodzaju wycieczki (wyjazdu): koszty dojazdu, koszty ubezpieczenia uczestników, koszty zakwaterowania, koszty wyżywienia, opieka pilota wycieczki i/lub przewodnika, koszty uroczystego obiadu lub kolacji, koszty biletów wstępu do zwiedzanych obiektów i/lub koszty biletów do kina, teatru, opery, na koncert czy występ kabaretowy. Z realizowanych w trakcie wycieczki (wyjazdu) świadczeń pracownicy oraz uprawnieni członkowie rodziny pracownika korzystają na zasadzie dobrowolności, tj. nie jest sprawdzana lista obecności w czasie posiłków i/lub wyjść i wizyt, a brak udziału pracownika lub uprawnionego członka rodziny pracownika w danym świadczeniu nie powoduje dla niego negatywnych skutków. Wycieczki (wyjazdy) mają na celu przede wszystkim integrację pracowników, budowanie pozytywnych relacji między nimi, a wspólnie spędzony czas ma przyczynić się do polepszania współpracy między pracownikami oraz zwiększać ich motywację do pracy. Powyższe przekłada się na dobrą komunikację i wzajemne relacje służbowe. Wycieczka (wyjazd) jest traktowana jako spotkanie o charakterze integracyjnym, kulturalnym, a także rekreacyjnym. Zorganizowanie wycieczki (wyjazdu) jest w interesie Wnioskodawcy, ponieważ integracja załogi wpływa na lepszą współpracę między pracownikami i motywuje ich do bardziej efektywnej pracy, a uczestnictwo uprawnionych członków rodziny pracownika umożliwia pogłębianie więzi rodzinnych.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce integracyjnej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym, zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż udział pracowników i członków ich rodzin – na zasadzie dobrowolności i powszechnej dostępności – w wycieczce (wyjeździe) integracyjnej dofinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, która będzie miała na celu integrację pracowników, budowanie pozytywnych relacji między nimi, a wspólnie spędzony czas ma przyczynić się do polepszania współpracy między pracownikami oraz zwiększać ich motywację do pracy, co ma przełożyć się na dobrą komunikację i wzajemne relacje służbowe nie będzie stanowić dla pracowników przysporzenia majątkowego, a tym samym dofinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów ww. wycieczki nie spowoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika zgodnie z art. 31 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

W odniesieniu zaś do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków oraz interpretacji wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osądzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 cytowanej ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a cytowanej ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/