Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31-12-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.427.2018.1.MM

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 5 grudnia 2018 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 10 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z opłaceniem przez Spółkę tej części pakietu medycznego, która ma zapewnić pracownikowi usługi medyczne w ramach profilaktyki zdrowotnej, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – sp. z o. o. jest dealerem samochodów ciężarowych. Spółka świadczy szeroki wachlarz usług gwarancyjnych, serwisowych i innych. Spółka zatrudnia ponad 250 osób i zamierza objąć swoich pracowników opieką medyczną oferowaną przez firmę specjalizującą się w tego typu usługach. Firma ta zaoferowała programy, a w ramach programów pakiety usług obejmujące następujące grupy świadczeń medycznych:

1. Medycyna pracy – obejmująca m. in. badania wstępne i okresowe;
2. Profilaktyka zdrowotna – związana z pracą i warunkami jej wykonywania, obejmująca podstawowy zakres usług dostosowany do każdego stanowiska pracy, pomimo różnorodności stanowisk w Spółce, w której występuje wiele stanowisk pracy, od pracownika biurowego pracującego przy komputerze w pozycji siedzącej, w pomieszczeniu klimatyzowanym, mechanika samochodowego i elektromechanika pracujących w kanałach w wymuszonej pozycji, kierowcy, magazyniera, po konserwatora nieruchomości. Praca na tych stanowiskach wiąże się z różnymi uciążliwościami i szkodliwością dla zdrowia pracowników, występującymi czynnikami niebezpiecznymi, dużą wypadkowością, dźwiganiem ciężkich przedmiotów, pracą zmienną, kierowaniem pojazdami, pracą w zmiennych warunkach (hałas, temperatura, pyły, kontakt ze smarem i olejami), a co za tym idzie potrzebą zapewnienia pracownikom rozszerzonej opieki medycznej – konsultacji i zabiegów u lekarzy: internisty, ortopedy, laryngologa, neurologa, pulmunologa, okulisty, chirurga, dermatologa, kardiologa, reumatologa i innych;
3. Rozszerzony zakres usług zdrowotnych;
4. Pełen zakres usług zdrowotnych;
5. Usługi dla partnerów i członków rodzin.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka – jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych – zobowiązana jest do obliczania i odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu ponoszenia dla pracowników kosztów abonamentu za świadczenia medyczne o charakterze profilaktyki zdrowotnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 229 § 6 zdanie drugie Kodeksu pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917 ze zm.), pracodawca jest zobowiązany do ponoszenia innych kosztów profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy. Podstawowym obowiązkiem pracodawcy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy jest chronienie życia i zdrowia pracowników. W ramach tego obowiązku mieści się m. in. profilaktyka zdrowotna. Grupa świadczeń profilaktycznych (opisana w pkt 2 opisu zdarzenia przyszłego) oferowanych przez firmę świadczącą usługi medyczne, dostosowana jest do potrzeb związanych z warunkami pracy w Spółce. Dlatego też Wnioskodawca – Spółka z o.o. uważa, że finansowanie usług profilaktyki zdrowotnej jest realizowaniem obowiązku pracodawcy, a nie dodatkowym świadczeniem na rzecz pracownika, powodującym powstawanie przychodu. W rezultacie wartość świadczeń profilaktycznej opieki zdrowotnej nie może stanowić dla pracowników podstawy do naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, a tym samym na Wnioskodawcy – jako płatniku – nie ciąży obowiązek do obliczania i odprowadzania od wyżej wymienionych świadczeń podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca określił katalog źródeł przychodów i zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Zatem przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, że zgodnie z Internetowym słownikiem języka polskiego, świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca – sp. z o. o. jest dealerem samochodów ciężarowych. Spółka świadczy szeroki wachlarz usług gwarancyjnych, serwisowych i innych. Spółka zatrudnia ponad 250 osób i zamierza objąć swoich pracowników opieką medyczną oferowaną przez firmę specjalizująca się w tego typu usługach. Firma ta zaoferowała programy, a w ramach programów pakiety usług obejmujące następujące grupy świadczeń medycznych:

1. Medycyna pracy – obejmująca m. in. badania wstępne i okresowe;
2. Profilaktyka zdrowotna – związana z pracą i warunkami jej wykonywania, obejmująca podstawowy zakres usług dostosowany do każdego stanowiska pracy, pomimo różnorodności stanowisk w Spółce, w której występuje wiele stanowisk pracy, od pracownika biurowego pracującego przy komputerze w pozycji siedzącej, w pomieszczeniu klimatyzowanym, mechanika samochodowego i elektromechanika pracujących w kanałach w wymuszonej pozycji, kierowcy, magazyniera, po konserwatora nieruchomości. Praca na tych stanowiskach wiąże się z różnymi uciążliwościami i szkodliwością dla zdrowia pracowników, występującymi czynnikami niebezpiecznymi, dużą wypadkowością, dźwiganiem ciężkich przedmiotów, pracą zmienną, kierowaniem pojazdami, pracą w zmiennych warunkach (hałas, temperatura, pyły, kontakt ze smarem i olejami), a co za tym idzie potrzebą zapewnienia pracownikom rozszerzonej opieki medycznej – konsultacji i zabiegów u lekarzy: internisty, ortopedy, laryngologa, neurologa, pulmunologa, okulisty, chirurga, dermatologa, kardiologa, reumatologa i innych;
3. Rozszerzony zakres usług zdrowotnych;
4. Pełen zakres usług zdrowotnych;
5. Usługi dla partnerów i członków rodzin.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz zacytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2018, poz. 917) badania, o których mowa w § 1, 2 i 5 tj odpowiednio:

• wstępne badania lekarskie,
• okresowe badania lekarskie, a w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, kontrolne badania lekarskie w celu ustalenia zdolności pracownika do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku,
• okresowe badania lekarskie w sytuacji gdy pracownik wykonywał pracę w warunkach narażenia na działanie substancji i czynników rakotwórczych lub pyłów zwłókniających po zaprzestaniu przez pracownika pracy w kontakcie z tymi substancjami, czynnikami lub pyłami lub po rozwiązaniu stosunku pracy, jeżeli zainteresowana osoba zgłosi wniosek o objęcie takimi badaniami, są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Należy podkreślić, że wartość tego rodzaju świadczeń otrzymanych przez pracownika od pracodawcy nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stąd, w przypadku zakupu przez pracodawcę abonamentu medycznego, który rzeczywiście ma zagwarantować pracownikowi usługi w zakresie profilaktycznej opieki zdrowotnej niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym Wnioskodawca od wartości tego świadczenia nie będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jednocześnie należy wyraźnie zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena czy Wnioskodawca/pracodawca prawidłowo zakwalifikował wskazane we wniosku konsultacje i zabiegi u lekarzy: internisty, ortopedy, laryngologa, neurologa, pulmunologa, okulisty, chirurga, dermatologa, kardiologa, reumatologa, i innych do profilaktycznej opieki zdrowotnej niezbędnej z uwagi na warunki pracy danego pracownika. Tut. organ zauważa, że z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zapewni pracownikom m.in. świadczenia z tytułu profilaktycznej opieki zdrowotnej związanej z pracą i warunkami jej wykonywania.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji, przepisy regulujące zagadnienia związane z profilaktyczną opieką zdrowotną związaną z pracą i warunkami jej wykonywania, nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego, określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnień do interpretowania innych przepisów niż te wymienione w ww. art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Tut. organ nie jest zatem uprawniony do orzekania, czy wymienione we wniosku świadczenia rzeczywiście są świadczeniami z tytułu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

W związku z powyższym ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego i w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-4n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/