Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14-12-2018 r. – 0115-KDIT3.4011.448.2018.2.JŁ

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego osób fizycznych w zakresie braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków z tytułu zawartej z Wnioskodawcą, będącym wspólnikiem tej spółki, umowy zlecenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednym z trzech wspólników spółki komandytowej. Komplementariuszem spółki komandytowej jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Komandytariuszami spółki są osoby fizyczne.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji specjalistycznego oprogramowania i realizować będzie projekt badawczy w Programie Operacyjnym Innowacyjny Rozwój 2014-2021 w osi priorytetowej „Zwiększenie potencjału naukowo-badawczego”. Projekt realizowany jest w konsorcjum z jednostką badawczą (Lider Projektu). Umowa na realizację projektu została podpisana w sierpniu 2016 r. Realizacja rozpoczęła się we wrześniu 2016 r. Projekt zgodnie z harmonogramem będzie realizowany przez 30 miesięcy. Konkursy na dofinansowanie projektów POIR dla tego działania przeprowadza Narodowe Centrum Badań i Rozwoju. Projekt współfinansowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Zgodnie z regulaminem konkursu koszty kwalifikowane realizacji projektu są dofinansowane (niefinansowane w 100%) natomiast poziom dofinansowania jest różny w zależności od rodzaju prac badawczych (badania przemysłowe/prace rozwojowe), których te koszty dotyczą.

W ramach projektu dofinansowane są kategorie:

• W – koszty wynagrodzeń osób zatrudnionych przy prowadzeniu badań przemysłowych i prac rozwojowych
• E – koszty podwykonawstwa (zlecenia stronie trzeciej)
• Op – koszty bezpośrednie (odpisy amortyzacyjne lub koszty odpłatnego korzystania z aparatury naukowo badawczej oraz koszty budynków i operacyjne np. koszty materiałów i środków podobnych bezpośrednio związanych z realizacją projektu)
• O – koszty pośrednie (koszty wynajmu i utrzymania budynków, koszty administracyjne, koszty wynagrodzeń personelu zarządzającego projektem i personelu wsparcia, koszty delegacji)

Spółka rozlicza w ramach projektu wyłącznie koszty poniesione w związku z realizacją projektu i ujęte w katalogu kosztów kwalifikowanych. Między innymi kosztem kwalifikowanym projektu są wynagrodzenia członków zespołu badawczego.

Jeden z komandytariuszy jest członkiem zespołu badawczego projektu i osobą realizującą w projekcie badawcze wynikające z harmonogramu zadań projektowych w oparciu o umowę zlecenie. Wnioskodawca realizował będzie zadania badawcze dotyczące między innymi opracowania wielowymiarowej metody pozyskania geolokalizacji śladu, badania nad metodami i algorytmami kodowania dla potrzeby tworzonego w ramach projektu systemu, będzie analizował, konsultował i łączył wyniki badań prowadzonych przez innych członków zespołu badawczego. Nie będzie w ramach zadań ujętych umową zlecenia realizował żadnych zadań związanych z prowadzeniem spraw spółki ani obowiązków wspólnika spółki. Podstawowym obowiązkiem wspólników spółki komandytowej jest prowadzenie bieżących jej spraw. Każdy z nich bez uprzedniej uchwały wspólników, jest uprawniony samodzielnie prowadzić sprawy nieprzekraczające zakresu zwykłych czynności spółki. Każdy wspólnik ma ponadto powinność reprezentować spółkę we wszystkich sprawach sądowych i pozasądowych spółki. Do obowiązków wspólników należy również wnoszenie określonych w umowie spółki wkładów. Czynności te w żaden sposób nie stanowią essentialia negotii umowy zlecenia zawartej pomiędzy Spółką a Wnioskodawcą. Sprawy związane z zarządzaniem projektem prowadzone są przez Zespół Zarządzania projektem, którego Wnioskodawca nie jest członkiem. Przysługujące spółce wynagrodzenie w związku z realizacją projektu w części należnej zleceniobiorcy, stanowi przychód zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umowa zlecenie zawarta została we wrześniu 2016 r. na okres 30 miesięcy zgodnie z okresem trwania projektu i dotyczy realizacji zadań badawczych wymaganych do przeprowadzenia w projekcie.

Warunkiem umowy jest również przeniesienie na rzecz spółki autorskich praw majątkowych do wyników przeprowadzonych badań. Umowa jest prawnie skuteczna, ponieważ każdy wspólnik może zawrzeć ze swoją spółką umowę zlecenia i pobierać z tego tytułu wynagrodzenie, jeżeli zakres czynności objęty taką umową nie pozostaje w zakresie działalności spółki. W tym przypadku tak jest. Wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu przedmiotowej umowy zlecenie zostanie pokryte ze środków pochodzących z projektu badawczego w części podlegającej dofinansowaniu. W części stanowiącej wkład własny spółki zostanie pokryty ze środków spółki. Wynagrodzenie zleceniobiorcy przysługuje niezależnie od udziału w przychodzie spółki uzyskanym w związku z realizacją przedmiotowego projektu badawczego. Czynności objęte niniejszą umową zlecenia dotyczą wyłącznie prowadzenia badań przemysłowych i prac rozwojowych na rzecz projektu. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej innej niż ta prowadzona w formie spółki komandytowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jako Komandytariusz, z którym została zawarta umowa zlecenie, może wynagrodzenie należne z tytułu umowy zlecenia zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w proporcji, zgodnie z zasadami podziału zysku w spółce?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustaw o podatku dochodowym od osób fizycznych osobowe spółki prawa handlowego na gruncie podatku dochodowego nie są podatnikami, są nimi natomiast wspólnicy spółki. Przychody oraz koszty dzielone są między poszczególnych wspólników zgodnie z zasadami podziału zysku. Czynności, które będą wykonywane przez Wnioskodawcę na podstawie umowy zlecenia, mają bezpośredni związek z działalnością prowadzoną przez spółkę. W związku z powyższym wypłacone wynagrodzenie będzie pozostawać w związku przyczynowym z przychodem uzyskiwanym przez spółkę. Art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub jednoosobowej spółki handlowej – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników. W związku z tym, wynagrodzenie za wykonywanie usług na podstawie umowy zlecenie należy uznać za wartość pracy własnej Wnioskodawcy i nie może zostać zaliczona przez Niego do kosztów uzyskania przychodu. Spółka natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 31 ustawy o rachunkowości powinna zaliczyć ją do kosztów bilansowych Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1577 ze zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Zgodnie z art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Przepis art. 8 § 2 tej ustawy stanowi, że spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Stosownie do art. 51 § 1 ustawy Kodeks spółek handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu.

W myśl art. 51 § 2 ww. ustawy, określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach.

Spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona (art. 102 ww. ustawy).

W myśl natomiast z art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż w pkt 28.

W myśl natomiast art. 5a pkt 28 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o spółce – oznacza to:

1. spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
2. spółkę kapitałową w organizacji,
3. spółkę komandytowo-akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Zatem, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy spółki komandytowej, bowiem spółka osobowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Analogicznie, w sytuacji gdy wspólnikiem spółki osobowej jest inna spółka osobowa, to dochód uzyskany przez tę spółkę będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym u jej wspólników.

Zasady rozliczeń podatkowych osób fizycznych związanych z posiadaniem przez nich udziału w spółce niebędącej osobą prawną zostały uregulowane w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wyróżnił kategorię „przychodów i kosztów uzyskania przychodów z udziału w spółce niebedącej osobą prawną”, przypisywanych podatnikom uczestniczącym w tego rodzaju spółkach.

Zgodnie z ust. 1 ww. przepisu, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W świetle powyższego, przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki komandytowej oraz koszty uzyskania przychodów z tej działalności winny być ustalane przez wspólnika spółki komandytowej z zastosowaniem ww. zasad określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analizując to zagadnienie, w pierwszej kolejności należy wskazać na klauzulę generalną zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Przy czym należy mieć na uwadze, że obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Pełna ocena przedstawionego zagadnienia wymaga jednak również – jak słusznie wskazał Wnioskodawca – odniesienia się do regulacji art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Z brzmienia tego przepisu wynika, że z kosztów uzyskania przychodu działalności gospodarczej wyłączona została wartość pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci oraz małżonków i małoletnich dzieci wspólników. Biorąc pod uwagę literalne brzmienie tego przepisu, nie wyłącza on automatycznie z kosztów uzyskania przychodu wartości własnej pracy innego niż podatnik wspólnika spółki osobowej. Zauważyć jednak należy, iż w przypadku wspólników spółek osobowych, pod pojęciem „własnej pracy”, o którym mowa w tym przepisie, należy rozumieć takie czynności wykonywane na rzecz spółki, które są skutkiem dodatkowych działań tego wspólnika, wykraczających ponad czynności związane z reprezentacją i prowadzeniem spraw spółki, a więc z działań przekraczających zakres niezbędnych czynności podejmowanych do prawidłowego funkcjonowania spółki i osiągnięcia celu, do którego została utworzona (do wykonywania których wspólnik zobowiązany jest przepisami Kodeksu spółek handlowych), za które przysługuje mu odrębne od udziału w zysku spółki wynagrodzenie, wynikające z innego niż status wspólnika stosunku prawnego, łączącego go ze spółką. Pojęcie „praca własna” oznacza wartość wszelkiego rodzaju nakładów pracy świadczonej przez podmioty wymienione w omawianym przepisie. Nie ma przy tym znaczenia, czy praca jest świadczona na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej mającej charakter umowy zlecenia, czy umowy o dzieło (z wyłączeniem sytuacji, gdy umowę zawarto z osobą prowadzącą działalność gospodarczą w ramach jej działalności), czy bezumownie.

Analiza powyższych uregulowań prawnych wskazuje, że wynagrodzenie wspólnika z tytułu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, o której mowa we wniosku zawartej ze spółką komandytową, nie stanowi dla tego wspólnika kosztu uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie w ramach realizowanego projektu na podstawie zawartej umowy zlecenia ze spółką komandytową, w której jest On wspólnikiem nie stanowi, stosownie do art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztu uzyskania przychodu w prowadzonej przez Niego w formie spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto zauważyć należy, że skoro wynagrodzenie, o którym mowa we wniosku zostało pokryte ze środków pochodzących z projektu badawczego, o którym mowa we wniosku i które jak wskazał Wnioskodawca są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (kwestia ta nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej i wskazanie w tym zakresie przyjęto jako element opisu stanu faktycznego sprawy), to w tej części nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy. W myśl bowiem art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie nadmienia się, że przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej – adekwatnie do treści pytania sformułowanego przez Wnioskodawcę – stanowi wyłącznie kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu zawartej z Wnioskodawcą będącym wspólnikiem tej spółki umowy zlecenia, o której mowa we wniosku. Tym samym przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była kwestia dotycząca prawidłowości uznania przez Wnioskodawcę za przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych środków pochodzących z projektu badawczego, o którym mowa we wniosku. Kwestię tą przyjęto jako element opisu stanu faktycznego sprawy.

Podkreślić należy, że rozstrzygnięcie podjęte w przedmiotowej interpretacji dotyczy tylko i wyłącznie praw i obowiązków Wnioskodawcy będącego wspólnikiem spółki komandytowej, nie wywiera natomiast żadnych skutków wobec pozostałych wspólników.

Niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się wyłącznie do zagadnień prawa podatkowego w kontekście zadanego pytania i zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska, w odniesieniu do wskazanych przepisów art. 8 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie rozstrzyga o zgodności opisanych we wniosku czynności z innymi przepisami, w tym przepisami ustawy o rachunkowości. Przepisy ustawy o rachunkowości nie stanowią bowiem przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Tym samym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy. W związku z powyższym organ nie odniósł się do kwestii zaliczenia wynagrodzenia Wnioskodawcy z tytułu opisanej we wniosku umowy zlecenia do kosztów bilansowych w kontekście art. 3 ust. 1 pkt 31 ustawy o rachunkowości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tutejszy organ zaznacza przy tym, iż od 1 stycznia 2019 r. zmianie ulegnie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 7 ustawy z dnia 9 listopada 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymuje brzmienie: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki; kosztem uzyskania przychodów jest jednak wynagrodzenie małżonka podatnika i małoletnich dzieci podatnika, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki, należne z tytułów określonych w art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 2, 8 i 9 lub z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. z 2018 r. poz. 1244), z zastrzeżeniem pkt 55 i art. 22 ust. 6ba (Dz. U. z 2018 r., poz. 2244).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/