Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30-11-2018 r. – 0114-KDIP3-3.4011.496.2018.1.MS

Dotyczy: skutków podatkowych przyznania świadczeń pracownikom z ZFŚS w postaci środków pieniężnych w formie kart przedpłaconych

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyznania pracownikom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w postaci środków pieniężnych w formie kart przedpłaconych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Spółka Akcyjna (Wnioskodawca) jest spółką mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż przetworzonych wyrobów z mięsa oraz elementów mięsnych. Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłacanych wynagrodzeń na rzecz zatrudnianych pracowników. Spółka tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS lub Fundusz), o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1316, z dnia 9 lipca 2018 r.). Spółka planuje wdrożenie rozwiązania polegającego na przekazywaniu pracownikom w ramach działalności socjalnej kart przedpłaconych (zasilonych wcześniej określoną kwotą środków pieniężnych). Spółka przewiduje, że przekazanie środków pieniężnych miałoby miejsce zasadniczo dwa razy w roku, w okresach świątecznych, jako forma zapomogi (wsparcia materialnego). Karty będą zasilone środkami pochodzącymi z Funduszu. Karta umożliwi zapłatę za zakupy towarów lub usług w punktach sprzedaży detalicznej w ramach sieci własnej sklepów i hurtowni Wnioskodawcy oraz ewentualnie w sklepach drugiej Spółki powiązanej z Wnioskodawcą; do kwoty zasilenia na karcie. Omawiane karty przedpłacone w opcji pierwszej nie będą wydawane imiennie, ale w momencie potwierdzenia wydania zostaną przypisane do danego pracownika i będzie możliwe ustalenie, do kogo dana karta należy. Drugą opcją jest wydawanie kart imiennych bezpośrednio przyporządkowanych do danego pracownika.

Kartą przedpłaconą nie będzie można:

• płacić w innych sklepach i hurtowniach poza wymienionymi powyżej,

• wypłacać gotówki z bankomatów,

• realizować transakcji zbliżeniowych,

• realizować transakcji na odległość (tzn. transakcji niewymagających fizycznego przedstawienia karty przedpłaconej, w których autoryzacja następuje po podaniu wszystkich lub wybranych danych karty przedpłaconej),

• dokonywać innych czynności (np. wypłaty gotówki w jakikolwiek sposób).

Otrzymana przez pracownika karta nie będzie powiązana z jakimkolwiek rachunkiem bankowym.

Karty przedpłacone będą zasilane kwotami w różnej wysokości. Przyznawanie określonych kwot na kartach przedpłaconych będzie miało miejsce z uwzględnieniem sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników. Łączna kwota środków otrzymanych na karcie przedpłaconej przez jednego pracownika nie przekroczy w roku podatkowym kwoty 1000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychód pracowników Spółki z tytułu otrzymania kart przedpłaconych zasilanych środkami pochodzącymi z ZFŚS, w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych jako świadczenie pieniężne na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się stosunek pracy. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1.000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód pracowników Spółki z tytułu otrzymania kart przedpłaconych środkami pochodzącymi z ZFŚS, w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych jako świadczenie pieniężne na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższego przepisu wynika, że zwolnienie od podatku przysługuje, jeżeli spełnione zostają następujące przesłanki:

1. otrzymanie świadczenia następuje w związku z finansowaniem działalności socjalnej w rozumieniu przepisów Ustawy ZFSS,
2. świadczenie jest finansowane w całości ze środków ZFŚS,
3. wartość otrzymanych świadczeń w ciągu roku nie przekracza kwoty 1000 zł,
4. świadczenie ma charakter rzeczowy lub pieniężny.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że świadczenia będące przedmiotem wniosku wypełniają wszystkie z wymienionych powyżej przesłanek – jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, świadczenia będą w całości finansowane ze środków tworzonego przez Spółkę z ZFŚS, a kwota zasilenia na kartach przedpłaconych nie będzie przekraczać 1000 zł w roku podatkowym dla jednego pracownika.

Spółka przewiduje przekazywanie świadczeń w ramach działalności socjalnej, jako formę zapomogi z okazji świąt, co do zasady dwa razy w roku. Przepisy ustawy ZFŚS definiują działalność socjalną jako usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Wydanie kart przedpłaconych jest zatem formą udzielanej przez Spółkę pomocy materialnej pracownikom w okresie świątecznym, a więc w okresie wzmożonych wydatków gospodarstw domowych. Zatem, w ocenie Spółki, spełnione zostaje kryterium związku przekazanego świadczenia z działalnością socjalną Spółki jako pracodawcy. Zdaniem Spółki, świadczenie w postaci wydanej karty przedpłaconej nie stanowi świadczenia rzeczowego – choć dochodzi do fizycznego wydania karty, to jednak korzyścią dla pracownika jest możliwość wydatkowania środków pieniężnych, którymi karta zostaje zasilona. Z tego względu, karty przedpłacone należy uznać za świadczenie pieniężne, ponieważ pracownik otrzymuje generalnie możliwość wydatkowania określonej sumy środków pieniężnych. Omawiane karty są zatem w tym zakresie podobne do kart płatniczych – upoważnia posiadacza do dokonania zapłaty. Co więcej, karta przedpłacona stanowi formę technicznego przekazania środków pieniężnych w formie elektronicznej (doładowania). Zdaniem Spółki, karty te stanowią instrument pieniądza elektronicznego, a zatem zastępuje środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary lub usługi. Nie ma wątpliwości, że karta ta stanowi ekwiwalent pieniądza, tym samym, również i zapłatę kartą przedpłaconą należy traktować tak samo jak zapłatę gotówką. W ocenie Spółki, nie ma znaczenia, czy karta umożliwia spieniężenie środków np. w bankomacie, czy nie przewiduje takiej możliwości i czy jest spersonalizowana, czy też nie jest.

Zgodnie z art. 2 pkt 15a ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2003, z późn. zm.) w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1876, z późn. zm ), karta płatnicza to karta uprawniająca do wypłaty gotówki lub umożliwiająca złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego, akceptowana przez akceptanta w celu otrzymania przez niego należnych mu środków, w tym karta płatnicza w rozumieniu art. 2 pkt 15 rozporządzenia (UE) 2015/751. Stosownie do art. 63 ust. 1 ustawy – Prawo bankowe, rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane za pośrednictwem banków, jeżeli przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel) posiada rachunek bankowy. Rozliczenia pieniężne przeprowadza się gotówkowo lub bezgotówkowo za pomocą papierowych lub informatycznych nośników danych.

Na podstawie art. 63 ust. 3 pkt 4 Prawa bankowego, rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności kartą płatniczą. Karta przedpłacona to swoisty rodzaj karty płatniczej. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Rolą tych kart jest zapewnienie użytkownikowi karty (np. pracownikom) środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Z technicznego punktu widzenia karta przedpłacona jest bardzo zbliżona do karty debetowej. Zatem kartę tę należy, co do zasady uznać za świadczenie pieniężne z uwagi na jej zaklasyfikowanie jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych.

Z tych też względów, wydanie pracownikowi karty przedpłaconej należy traktować jako świadczenie pieniężne, w odniesieniu do którego znajduje zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Karty przedpłacone nie stanowią zdaniem Spółki bonów, talonów, czy innych znaków uprawniających do wymiany na towary i usługi. Karty należy traktować jako przekazanie środków pieniężnych, które mogą zostać wydatkowane w podobny sposób, jak środki zgromadzone na rachunku bankowym poprzez zapłatę kartą płatniczą. W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę przedstawione cechy kart przepłaconych, nieuzasadnione wydaje się różnicowanie świadczenia polegającego na przekazaniu pracownikowi środków pieniężnych w postaci gotówki od sytuacji, w której pracownik otrzymuje środki na karcie przedpłaconej. W obu przypadkach mamy do czynienia ze świadczeniem o charakterze pieniężnym.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, przychód pracowników Spółki z tytułu otrzymania kart przedpłaconych w sposób wskazany w opisie zdarzenia przyszłego korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych jako świadczenie pieniężne na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, a Spółka nie będzie miała obowiązku pobrania, obliczenia i zapłaty zaliczek na podatek w odniesieniu do tych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się stosunek pracy.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powołanego powyżej przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,

• źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej.

Przy czym ze zwolnienia korzysta tylko wartość świadczenia łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł.

W związku z powyższym, zwolnieniem zawartym w ww. art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęte są również otrzymane przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, świadczenia pieniężne z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Zgodnie z treścią art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1316) działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową;

Z wniosku wynika, że Spółka tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń. Spółka planuje wdrożenie rozwiązania polegającego na przekazywaniu pracownikom w ramach działalności socjalnej kart przedpłaconych (zasilonych wcześniej określoną kwotą środków pieniężnych). Spółka przewiduje, że przekazanie środków pieniężnych miałoby miejsce dwa razy w roku, w okresach świątecznych, jako forma zapomogi (wsparcia materialnego). Karty będą zasilone środkami pochodzącymi z Funduszu. Karta umożliwi zapłatę za zakupy towarów lub usług w punktach sprzedaży detalicznej w ramach sieci własnej sklepów i hurtowni Wnioskodawcy oraz ewentualnie w sklepach drugiej Spółki powiązanej z Wnioskodawcą; do kwoty zasilenia na karcie. Karty przedpłacone będą zasilane kwotami w różnej wysokości. Przyznawanie określonych kwot na kartach przedpłaconych będzie miało miejsce z uwzględnieniem sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników. Łączna kwota środków otrzymanych na karcie przedpłaconej przez jednego pracownika nie przekroczy w roku podatkowym kwoty 1000 zł.

Zgodnie z art. 2 pkt 15a ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2003, z późn. zm.), w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1876, z poźn. zm.), karta płatnicza to karta uprawniająca do wypłaty gotówki lub umożliwiająca złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego, akceptowana przez akceptanta w celu otrzymania przez niego należnych mu środków, w tym karta płatnicza w rozumieniu art. 2 pkt 15 rozporządzenia (UE) 2015/751.

Stosownie do art. 63 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane za pośrednictwem banków, jeżeli przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel) posiada rachunek bankowy. Rozliczenia pieniężne przeprowadza się gotówkowo lub bezgotówkowo za pomocą papierowych lub informatycznych nośników danych.

Na podstawie art. 63 ust. 3 pkt 4 Prawa bankowego rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności kartą płatniczą.

Karta przedpłacona to swoisty rodzaj karty płatniczej. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Rolą tych kart jest zapewnienie użytkownikowi karty (np. pracownikom) środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Z technicznego punktu widzenia karta przedpłacona jest bardzo zbliżona do karty debetowej. Zatem kartę tę należy co do zasady uznać za świadczenie pieniężne z uwagi na jej zaklasyfikowanie jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w przypadku otrzymania przez pracownika karty przedpłaconej, zasilonej środkami pochodzącymi z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, przychód pracownika z tego tytułu będzie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty 1000 zł w roku podatkowym, zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w rezultacie, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika z tego tytułu, w tym obowiązek doliczenia wartości świadczenia do przychodu podatkowego danego pracownika oraz pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywa się ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/