Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23-10-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.348.2018.1.BK

Czy Spółka, wypełniając obowiązki wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w latach 2015-2018, prawidłowo przyjęła iż wartość określona w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obejmuje kosztów eksploatacyjnych (takich jak przejazdy autostradami i postoje na płatnych parkingach) oraz paliwa zużywanego w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego dla celów prywatnych i w konsekwencji przyjęta metodologia kalkulacji przychodu z tytułu udostępnienia samochodu Pracownikowi oraz finansowania przez Spółkę paliwa oraz pozostałych wydatków związanych z użytkowaniem na cele prywatne pojazdu Pracownika jest prawidłowa?

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce oraz czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Głównym przedmiotem działalności Spółki jest poszukiwanie podmiotów zainteresowanych wynajmem kontenerów przewozowych i skrzynek RTI do transportu i przemieszczania towarów w łańcuchu dostaw, w tym wykorzystywanych w sklepach i sieciach handlowych.

Spółka wykorzystuje na podstawie leasingu jeden samochód osobowy. Samochód ten począwszy od 2015 r. udostępniony został do użytkowania pracownikowi (dalej „Pracownik”) będącemu kierownikiem do spraw kluczowych klientów. Samochód jest więc wykorzystywany przez Pracownika od 2015 r. do chwili obecnej, a więc w latach 2015-2018 włącznie. Udostępnienie samochodu służbowego jest dla Pracownika nieodpłatne.

Pracownik wykorzystujący samochód jest zatrudniony na umowę o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy. Do głównych obowiązków Pracownika należy, m.in.: opracowanie, wdrażanie i kontrolowanie działań marketingowych, reprezentacja interesów firmy poprzez podtrzymywanie i rozwijanie pozytywnych kontaktów handlowych z kontrahentami i klientami firmy, przeprowadzanie rozmów handlowych, prowadzenie negocjacji i finalizacja kontraktów, oraz uczestniczenie w wyjazdach biznesowych, targach, imprezach promocyjnych, pozyskiwanie nowych klientów, nadzorowanie kampanii promującej sprzedaż oraz aktywna współpraca z partnerami. Istota powierzonych obowiązków powoduje, że wymaga się od Pracownika dużej mobilności i dyspozycyjności. Charakter obowiązków służbowych powoduje również, że często wykonuje je poza siedzibą Spółki, udając się celem ich wykonania bezpośrednio z miejsca zamieszkania (lub powracając prosto do miejsca zamieszkania).

W rezultacie, do wypełniania wyżej wymienionych zadań niezbędne jest użytkowanie samochodu, który zapewniony jest Pracownikowi przez Spółkę. Samochód służbowy służy Pracownikowi w szczególności do realizacji celów służbowych, niemniej jednak Spółka umożliwia również Pracownikowi korzystanie z przydzielonego mu samochodu dla celów prywatnych. Użytek ten jednak nie wpływa na realizację obowiązków służbowych.

Samochód służbowy będący przedmiotem niniejszego wniosku to samochód osobowy, który nie został zgłoszony do właściwego naczelnika urzędu skarbowego jako wykorzystywany wyłącznie w celach działalności gospodarczej, w związku z tym Spółce przysługuje odliczenie 50% kwoty podatku VAT naliczonego od wydatków z nim związanych.

Pracownik użytkujący samochód zobowiązany jest do tankowania paliwa korzystając z karty firmowej. Koszty eksploatacji takie jak przejazdy autostradami, postoje na płatnych parkingach również finansowe są przez Spółkę.

Ze względu na niemożność wyodrębnienia rzeczywistej wartości kosztów ponoszonych przez Spółkę, odnoszących się do użytku prywatnego Pracownika, miesięczna wartość przychodu Pracownika z tego tytułu (pokrywanie kosztów eksploatacji samochodu dla celów prywatnych takich jak przejazdy autostradami, postoje na płatnych parkingach) ustalana jest w oparciu o proporcję na postawie ewidencji przebiegu pojazdu.

Na potrzeby ustalania dodatkowej wartości przychodu z tytułu korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych, Pracownik prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu (tzw. kilometrówkę) z podziałem wykorzystywania pojazdu na „jazdy służbowe” i „prywatne”. Na podstawie tej ewidencji, tj. faktycznie przejechanych kilometrów, zostaje wyliczony procentowy udział (proporcja) jazd prywatnych w ogóle. Ten wyliczony procent zostaje zastosowany do kalkulacji dodatkowego świadczenia. Wartość dodatkowego świadczenia ma odzwierciedlać wartość ww. kosztów eksploatacji pojazdów pokrywanych przez Spółkę, w części odnoszącej się do użytku prywatnego pracownika. Do podstawy obliczenia wartości dodatkowego świadczenia brana jest pod uwagę wartość zakupionego przez Spółkę paliwa wraz z kosztami przejazdów autostradami i płatnych parkingów.

Tak więc, do przychodu pracownika, począwszy od momentu udostępnienia samochodu osobowego, doliczana jest kwota 400 zł ryczałtu (zgodnie z art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz wartość dodatkowego świadczenia z tytułu finansowania przez Spółkę paliwa oraz pozostałych wydatków związanych z użytkowaniem na cele prywatne pojazdu (kosztów eksploatacji samochodu takich jak przejazdy autostradami i postoje na płatnych parkingach), obliczona zgodnie z wyżej wskazaną metodologią.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka, wypełniając obowiązki wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w latach 2015-2018, prawidłowo przyjęła iż wartość określona w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obejmuje kosztów eksploatacyjnych (takich jak przejazdy autostradami i postoje na płatnych parkingach) oraz paliwa zużywanego w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego dla celów prywatnych i w konsekwencji przyjęta metodologia kalkulacji przychodu z tytułu udostępnienia samochodu Pracownikowi oraz finansowania przez Spółkę paliwa oraz pozostałych wydatków związanych z użytkowaniem na cele prywatne pojazdu Pracownika jest prawidłowa?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w związku z ponoszeniem przez nią wydatków dotyczących kosztów paliwa jak i pozostałych kosztów eksploatacyjnych samochodu służbowego, zużytych zarówno do celów służbowych jak i prywatnych, Spółka nie jest zobowiązana do ewidencjonowania ponoszonych kosztów na kasie rejestrującej zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1 w części dotyczącej obowiązków płatnika związanych z zaliczeniem do przychodu pracownika wartości świadczenia z tytułu udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych, pokrywania kosztów paliwa oraz opłat za przejazd autostradą i postoje na płatnych parkingach. Natomiast w części dotyczącej metodologii kalkulacji przychodu oraz w części dotyczącej pytania oznaczonego numerem 2 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka wypełniając obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ustawy o PIT, powinna ustalić przychód ze stosunku pracy pracownika z tytułu udostępnienia mu samochodu służbowego również do celów prywatnych oraz z tytułu pokrywania przez nią kosztów paliwa wraz z pozostałymi kosztami eksploatacyjnymi (takimi jak przejazdy autostradami i postoje na płatnych parkingach), którego wartość może być ustalana zgodnie ze wskazaną przez Spółkę metodologią.

Po stronie Pracownika Spółki, z tytułu korzystania przez niego z samochodu służbowego, powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, który jest określany w sposób zryczałtowany zgodnie z art. 12 ust. 2a – 2c ustawy o PIT. Stosownie więc do art. 12 ust. 2a ustawy o PIT wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego Pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3,

400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Powyższa wartość pieniężna obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia Pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, a w związku z tym również koszty eksploatacji takie jak: koszty naprawy, przeglądy itp., które poniesie Spółka niezależnie od tego, czy Pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych, czy też nie. Używanie udostępnionego samochodu wiąże się jednak z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest np. wypożyczany. Dodatkowymi kosztami są koszty zużytego paliwa, opłat parkingowych, opłat za przejazdy autostradą, które są obliczane za pomocą proporcji, jako dodatkowy przychód Pracownika.

Spółka uważa, że wartość tych dodatkowych kosztów pokrywanych przez nią stanowi opodatkowany przychód dla Pracownika ze stosunku pracy, w wysokości ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, od którego Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest pobrać zaliczkę na podatek dochodowy stosownie do art. 31 ustawy o PIT, poza wartością nieodpłatnego świadczenia ustaloną zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c.

Spółka wskazuje, że prawidłowość powyższego podejścia wynika m.in. z interpretacji podatkowej wydanej 25 października 2017 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-3.4011.151.2017.1.PB.

Zdaniem Spółki, opisana w stanie faktycznym metodologia ustalenia wartości dodatkowego świadczenia w postaci pokrycia przez nią kosztów eksploatacji samochodu dla potrzeb prywatnych Pracownika, oparta na prowadzeniu przez Pracownika ewidencji przebiegu pojazdu z wyodrębnieniem jazd „prywatnych” oraz „służbowych” jest najbardziej efektywnym sposobem określenia przychodu ze stosunku pracy. Z uwagi na brak precyzyjnych rozwiązań ustawowych w zakresie ustalania wartości takiego benefitu (finansowania przez Spółkę kosztów paliwa, przejazdów autostradami, parkowania w części dotyczącej użytku prywatnego samochodu służbowego przez Pracownika) powyższą metodę opartą na zastosowaniu proporcji należy uznać za prawidłową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w części dotyczącej obowiązków płatnika związanych z zaliczeniem do przychodu pracownika wartości świadczenia z tytułu udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych, pokrywania kosztów paliwa oraz opłat za przejazd autostradą i postoje na płatnych parkingach jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei art. 11 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne”. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnym źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 cytowanej ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

W myśl art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 powołanej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie do art. 12 ust. 4 ww. ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej w oparciu o wskazane normy prawne.

Przepisy odnoszące się do ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych zostały wprowadzone ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. poz. 1662) i mają zastosowanie do dochodów uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2015 r.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego Spółka (dalej „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce oraz czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Głównym przedmiotem działalności Spółki jest poszukiwanie podmiotów zainteresowanych wynajmem kontenerów przewozowych i skrzynek RTI do transportu i przemieszczania towarów w łańcuchu dostaw, w tym wykorzystywanych w sklepach i sieciach handlowych.

Spółka wykorzystuje na podstawie leasingu jeden samochód osobowy. Samochód ten począwszy od 2015 r. udostępniony został do użytkowania pracownikowi (dalej „Pracownik”) będącemu kierownikiem do spraw kluczowych klientów. Samochód jest więc wykorzystywany przez Pracownika od 2015 r. do chwili obecnej, a więc w latach 2015-2018 włącznie. Udostępnienie samochodu służbowego jest dla Pracownika nieodpłatne.

Pracownik wykorzystujący samochód jest zatrudniony na umowę o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy. Do głównych obowiązków Pracownika należy, m.in.: opracowanie, wdrażanie i kontrolowanie działań marketingowych, reprezentacja interesów firmy poprzez podtrzymywanie i rozwijanie pozytywnych kontaktów handlowych z kontrahentami i klientami firmy, przeprowadzanie rozmów handlowych, prowadzenie negocjacji i finalizacja kontraktów, oraz uczestniczenie w wyjazdach biznesowych, targach, imprezach promocyjnych, pozyskiwanie nowych klientów, nadzorowanie kampanii promującej sprzedaż oraz aktywna współpraca z partnerami. Istota powierzonych obowiązków powoduje, że wymaga się od Pracownika dużej mobilności i dyspozycyjności. Charakter obowiązków służbowych powoduje również, że często wykonuje je poza siedzibą Spółki, udając się celem ich wykonania bezpośrednio z miejsca zamieszkania (lub powracając prosto do miejsca zamieszkania).

W rezultacie, do wypełniania wyżej wymienionych zadań niezbędne jest użytkowanie samochodu, który zapewniony jest Pracownikowi przez Spółkę. Samochód służbowy służy Pracownikowi w szczególności do realizacji celów służbowych, niemniej jednak Spółka umożliwia również Pracownikowi korzystanie z przydzielonego mu samochodu dla celów prywatnych. Użytek ten jednak nie wpływa na realizację obowiązków służbowych.

Samochód służbowy będący przedmiotem niniejszego wniosku to samochód osobowy, który nie został zgłoszony do właściwego naczelnika urzędu skarbowego jako wykorzystywany wyłącznie w celach działalności gospodarczej, w związku z tym Spółce przysługuje odliczenie 50% kwoty podatku VAT naliczonego od wydatków z nim związanych.

Pracownik użytkujący samochód zobowiązany jest do tankowania paliwa korzystając z karty firmowej. Koszty eksploatacji takie jak przejazdy autostradami, postoje na płatnych parkingach również finansowe są przez Spółkę.

Ze względu na niemożność wyodrębnienia rzeczywistej wartości kosztów ponoszonych przez Spółkę, odnoszących się do użytku prywatnego Pracownika, miesięczna wartość przychodu Pracownika z tego tytułu (pokrywanie kosztów eksploatacji samochodu dla celów prywatnych takich jak przejazdy autostradami, postoje na płatnych parkingach) ustalana jest w oparciu o proporcję na postawie ewidencji przebiegu pojazdu.

Na potrzeby ustalania dodatkowej wartości przychodu z tytułu korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych, Pracownik prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu (tzw. kilometrówkę) z podziałem wykorzystywania pojazdu na „jazdy służbowe” i „prywatne”. Na podstawie tej ewidencji, tj. faktycznie przejechanych kilometrów, zostaje wyliczony procentowy udział (proporcja) jazd prywatnych w ogóle. Ten wyliczony procent zostaje zastosowany do kalkulacji dodatkowego świadczenia. Wartość dodatkowego świadczenia ma odzwierciedlać wartość ww. kosztów eksploatacji pojazdów pokrywanych przez Spółkę, w części odnoszącej się do użytku prywatnego pracownika. Do podstawy obliczenia wartości dodatkowego świadczenia brana jest pod uwagę wartość zakupionego przez Spółkę paliwa wraz z kosztami przejazdów autostradami i płatnych parkingów.

Tak więc, do przychodu pracownika, począwszy od momentu udostępnienia samochodu osobowego, doliczana jest kwota 400 zł ryczałtu (zgodnie z art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz wartość dodatkowego świadczenia z tytułu finansowania przez Spółkę paliwa oraz pozostałych wydatków związanych z użytkowaniem na cele prywatne pojazdu (kosztów eksploatacji samochodu takich jak przejazdy autostradami i postoje na płatnych parkingach), obliczona zgodnie z wyżej wskazaną metodologią.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że ryczałtowo określona w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, a związku z tym również koszty eksploatacyjne, tj. koszty naprawy, przeglądy, do których Spółka jest zobowiązana niezależnie od tego, czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych, czy też nie. Natomiast dodatkowe koszty, przez które Spółka rozumie koszty paliwa, opłaty parkingowe czy opłaty za przejazdy autostradą związane z wykorzystywaniem samochodu w innych celach niż służbowe pokrywane przez Wnioskodawcę nie mogą być uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a ustawy.

Zatem, opłaty za przejazdy autostradami i postoje na płatnych parkingach oraz koszty paliwa ponoszone przez Spółkę w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych stanowią odrębne nieodpłatne świadczenia, których wartość określić należy według zasad, o których mowa w art. 11 ust. 2 -2a ustawy.

Tak więc, w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych pracownik uzyskuje nieodpłatne świadczenie i w konsekwencji przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego wartość Wnioskodawca ustalić powinien zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c, ustawy. Do przychodów pracownika ze stosunku pracy Wnioskodawca doliczyć powinien również wartość paliwa zakupionego przez Spółkę, koszty opłat parkingowych, opłat za przejazdy autostradą poniesionych przez Spółkę związanych z wykorzystywaniem samochodu służbowego w celach prywatnych. Wartość ww. świadczeń należało uwzględnić przy ustalaniu dochodu, od którego zgodnie z art. 32 ust. 2 tej ustawy Wnioskodawca zobowiązany był pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie natomiast do art. 32 ust. 2 ww. ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w części dotyczącej obowiązków płatnika związanych z zaliczeniem do przychodu pracownika wartości świadczenia z tytułu udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych, pokrywania kosztów paliwa oraz opłat za przejazd autostradą i postoje na płatnych parkingach należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Kard. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/