Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19-10-2018 r. – 0115-KDIT2-1.4011.296.2018.2.MN

Możliwość zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 26 września i 1 października 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W marcu 2018 r. pracodawca Wnioskodawcy X przy wyliczeniu podatku dochodowego przestał stosować przepisy dotyczące twórczej działalności dziennikarskiej i wynikającego z niej tzw. uzysku. Tłumaczone to jest zmianą przepisów wprowadzonych w styczniu 2018 r.

Praca Wnioskodawcy od zawsze uznawana była za działalność twórczą. Od kiedy zaczął pracować w 2003 r. w X stosowano uzyski przy wyliczaniu zarobków Wnioskodawcy i przekazywaniu podatku do urzędu skarbowego.

W X Wnioskodawca pracuje na stanowisku Redaktora Audycji w Redakcji Programów Informacyjnych przygotowującej kilku lub kilkunastominutowe serwisy informacyjne dla X Podstawowe zadania Wnioskodawcy to tworzenie tekstów informacji, opracowywanie tekstów dopuszczanych na antenę, prowadzenie audycji informacyjnych jako prezenter, prowadzenie rozmów z gośćmi na podstawie własnych konspektów i scenariuszy, wydawanie – jako redaktor odpowiedzialny – poszczególnych programów, praca jako dziennikarz relacjonujący wydarzenia w terenie.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy składa się z 2 elementów: tzw. etatu i honorarium. Etat nie jest objęty uzyskiem, co do czego Wnioskodawca nie ma wątpliwości. Na tę część składają się działania redakcyjne niezwiązane bezpośrednio z anteną – to głównie analizowanie programów, kolegia redakcyjne, prace organizacyjne, itp.

Honorarium Wnioskodawca otrzymywał dotąd za codzienną działalność twórczą, w wyniku której powstawały kolejne programy informacyjne. Były to działania, które wcześniej zostały opisane jako podstawowe, czyli tworzenie i autorskie prowadzenie dzienników informacyjnych oraz opracowywanie konspektów rozmów dziennikarskich i publicystycznych i ich prowadzenie. Za tą właśnie działalność pracodawca Wnioskodawcy nie rozlicza 50% uzysku jak było wcześniej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawca używając słowa „uzysk” istotnie posługuje się tym pojęciem dla określenia podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynagrodzenie za pracę jest wypłacane Wnioskodawcy na podstawie umowy o pracę. Pracodawca do niedawna wypłacał Wnioskodawcy honorarium z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich stosując wspomniany wcześniej 50% uzysk. Obecnie wypłaca honorarium bez tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich, czyli nie stosuje 50% uzysku, nie wyjaśniając Wnioskodawcy przyczyn zmiany. W umowie o pracę obok części wynagrodzenia związanej z wykonywaniem pozostałych czynności została wyodrębniona część wynagrodzenia stanowiąca honorarium z tytułu korzystania z praw autorskich. Jest ona nawet wypłacana w innym dniu miesiąca niż część związana z wykonywaniem pozostałych czynności.

Honorarium jest wyceną za codzienny blok programów informacyjnych. Podczas dyżuru Wnioskodawcy w pracy Jego zadanie polega na przygotowaniu (wraz z tzw. w języku telewizyjnym „wydawcą programu”) kilku programów informacyjnych z reguły w określonych godzinach, np. od godziny 5.30 do 11.00. Każdy z tych programów jest oddzielną pozycją zaczynającą się „czołówką”, kończącą się „tyłówką” z napisami końcowymi. Mogą mieć różną długość, w zależności od liczby wydarzeń od 5 minut nawet do kilkugodzinnych bloków. Może być ich różna liczba, czasem przy szczególnie ważnych wydarzeniach kilka programów jest zastępowanych jednym kilkugodzinnym. Każdy z tych programów jest inny, tzn. składa się z różnych materiałów (filmów) i różnych zapowiedzi, które Wnioskodawca osobiście przygotowuje opierając się na wiedzy własnej, internetowej, pochodzącej od reporterów przygotowujących materiały (filmy), gazet, zaproszonych gości, itd.

Podczas programu często prowadzone są publicystyczne rozmowy i wywiady „na żywo”, które Wnioskodawca osobiście prowadzi na podstawie przygotowanych przez siebie scenariuszy czy konspektów. Ponieważ każdy program jest przez Wnioskodawcę prowadzony w czasie rzeczywistym często przygotowywany jest na zasadzie „improwizacji”, czyli praktycznie prowadzony jest bez żadnego konspektu czy scenariusza. Każdy z tych programów traktowany jest przez pracodawcę jako osobne dzieło, do każdego powstaje osobny scenariusz, który Wnioskodawca współtworzy jako prowadzący (chyba, że scenariusz na skutek wydarzeń staje się nieaktualny, więc zaczyna wspomnianą wcześniej „improwizację”).

Każdy codzienny blok programów informacyjnych ma swoja wycenę i jest ona stała, wynosi od około 350 zł do 700 zł. W niektórych wypadkach (szczególna trudność programu) może być podwyższona lub obniżona. Przez wiele lat na honorarium Wnioskodawcy składała się liczba poprowadzonych programów pomnożona przez wycenę każdego z nich. Obecnie stosuje się wynagrodzenie ryczałtowe honorarium, czyli pracodawca przydziela Wnioskodawcy około 20 codziennych bloków informacyjnych w różne dni i wypłaca za nie stałe honorarium będące mniej więcej kwotą wyliczoną tak jak kiedyś, czyli liczbą poprowadzonych programów pomnożonych przez wycenę każdego z nich.

Kwota tego honorarium wg pracodawcy jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości pracy o charakterze twórczym. Na wykonywaną przez Wnioskodawcę pracę składają się następujące rodzaje działalności określonej w art. 22 ust 9b: działalność twórcza w zakresie dziennikarstwa (przy przygotowywaniu programu, opracowywaniu tekstów i tworzeniu informacji) – czyli ust. 9b pkt l, i działalność w ramach sztuki aktorskiej (podczas każdorazowego indywidualnego występu na wizji) – czyli ust. 9b pkt 2, oraz przy działalności publicystycznej (podczas prowadzeniu rozmów na żywo z zaproszonymi gośćmi czy komentarzy własnych do różnych wydarzeń pokazywanych przez stację Wnioskodawcy) – ust. 9b pkt 4.

Honorarium czasami obejmuje łącznie dzieła powstałe ze wszystkich rodzajów działalności w każdym z programów, czasami obejmuje wyłącznie utwory powstałe w ramach jednego rodzaju działalności, w zależności od potrzeb pracodawcy i programu. Powstają autorskie programy związane z produkcją audiowizualną tworzone w zakresie dziennikarstwa, działalności publicystycznej i sztuki aktorskiej.

W swoim przeświadczeniu Wnioskodawca jest twórcą i tak przez 24 lata swojej pracy był traktowany przez pracodawcę i urzędy skarbowe, dlatego wyodrębnione przez pracodawcę honorarium wynika z korzystania przez twórcę z praw autorskich i praw pokrewnych. Z zawartej umowy z pracodawcą wynika, że w związku z wykonywaniem pracy twórczej następuje przeniesienie na pracodawcę praw majątkowych i zależnych do stworzonego utworu. Weryfikacja powstania wykonanego przez Wnioskodawcę konkretnego dzieła przebiega dwuetapowo. Scenariusz i teksty słowne które zostaną odczytane podczas programu weryfikuje na bieżąco „wydawca programu” – czyli osoba wyznaczona przez kierownictwo do nadzoru nad każdym z programów. Weryfikacja działalności publicystycznej czy sztuki aktorskiej (czyli sposobu przekazywania tekstów słownych widowni telewizyjnej) następuje przez Kierownika Redakcji i odpowiedzialnego za finanse Kierownika Produkcji Programu, którzy swoimi podpisami zaświadczają, że program został wyemitowany na antenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jako twórcy należy się Wnioskodawcy podwyższony koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Według oceny Wnioskodawcy, Jego praca wyczerpuje znamiona art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W jej wyniku powstają autorskie, jednorazowe i niepowtarzalne dzieła – informacyjne programy audiowizualne, z których każdy jest zamkniętą całością i z których każdego Wnioskodawca jest współautorem. Każde z tych dzieł jest osobno wyceniane. Wnioskodawca uważa, że Jego praca to 100% przykład sztuki dziennikarskiej z elementami aktorstwa na wizji i publicystyki w strefie informacyjnej. Do tego Wnioskodawca zajmuje się tworzeniem scenariuszy poszczególnych programów i konspektów indywidualnych rozmów z gośćmi. Dlatego jak najbardziej zasługuje na traktowanie jako twórca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje, co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1. działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
2. działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;
3. produkcji audialnej i audiowizualnej;
4. działalności publicystycznej;
5. działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;
6. działalności konserwatorskiej;
7. prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1191 i 1293), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;
8. działalności badawczo-rozwojowej, naukowo-dydaktycznej, naukowej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami), i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby pracownik w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy stworzył utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jego działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz pracownik dokonał rozporządzania prawami albo skorzystał ze swoich praw. Pojęcia „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na zakład pracy mieści się w ich zakresie.

W razie zatem wykonywania na podstawie stosunku pracy czynności zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, udokumentowania wymaga wartość wynagrodzenia z tytułu korzystania z prawa autorskiego. Tylko bowiem wyraźne rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac – utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być udokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła. Wykonywanie pracy twórczej nie oznacza bowiem automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na pracodawcę.

Podsumowując – aby możliwe było zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,
• umowa o pracę (lub inny dokument) przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część (kwotę) związaną z korzystaniem z praw autorskich (honorarium autorskie) i część (kwotę) związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz prowadzona jest stosowna dokumentacja w tym zakresie, np. szczegółowa ewidencja przeniesionych praw autorskich,
• od dnia 1 stycznia 2018 r. przychody uzyskane przez pracownika muszą być uzyskane w wyniku działalności określonej w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy prawa, należy wskazać, że nowelizacja przepisów w zakresie stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów m.in. wskazała dziedziny o charakterze twórczym objęte 50% stawką kosztów uzyskania przychodów (dodany ust. 9b w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Dziedziny te pokrywają się z podstawowym wyszczególnieniem utworów objętych prawem autorskim (art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Nie uległa jednakże zmianie generalna zasada, że koszty te mogą być stosowane wyłącznie do przychodów uzyskanych z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami (cytowany na wstępie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem, zarówno w obecnym stanie prawnym, jak i w poprzednim to nie wykonywany zawód, czy formalny status pracownika determinują uprawnienie do skorzystania z 50% kosztów uzyskania dla twórców.

Uzasadnieniem zastosowania tej preferencji jest szczególny rodzaj dochodu uzyskanego za stworzenie i przeniesienie praw do utworu. Istotą unormowania art. 22 ust. 9 pkt 3 omawianej ustawy nie jest preferowanie wynagrodzenia za rodzaj podejmowanych w danym czasie czynności, lecz preferowanie wynagrodzenia za efekt działań twórczych, a więc stworzenie utworu. Tylko w przypadku jego określenia przez strony umowy możliwe jest zastosowanie do tego wynagrodzenia 50% stawki kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stosunku do uzyskanego na podstawie umowy o pracę wynagrodzenia z tytułu honorarium autorskiego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/