Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19-10-2018 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.518.2018.ID

Obowiązki płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi kosztów z tytułu podróży służbowej

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 oraz 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 13 września 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.442.2018.1.ID, (doręczonym w dniu 18 września 2018 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 28 września 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 25 września 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne:

Stan faktyczny nr 1

Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych. Miejsce pracy wskazane w ich umowach o pracę to obszar jednego województwa, kilku województw lub teren całego kraju. Przedstawiciele ci faktycznie wykonują pracę na terenach określonych w umowach o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy, wizyty i spotkania z klientami (i potencjalnymi klientami). Wyjazdy odbywają się w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy przez pracownika i są nieodłącznym, stałym elementem wykonywania pracy przez pracownika wynikającym z charakteru i treści zawartej umowy o pracę. Spółka nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Wobec powyższego, Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługującym pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni przedstawiciele handlowi ponoszą jednak wydatki związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należą wydatki na wyżywienie oraz noclegi w trasie (faktury za hotel, motel). Przedstawiciele handlowi zbierają na potwierdzenie dokonania powyższych wydatków faktury, rachunki lub paragony, które następnie przedstawiają Spółce. Spółka zwraca pracownikom równowartość poniesionych wydatków na podstawie przedłożonych do rozliczenia dokumentów. Dokumenty te są wystawiane na Spółkę, która figuruje w fakturach i rachunkach jako nabywca.

Stan faktyczny nr 2

Ci sami pracownicy – przedstawiciele handlowi, o których mowa w punkcie 1 odbywają wyjazdy poza teren pracy określony w umowie (poza teren województw określonych w umowie), np. wyjazd do siedziby firmy w celach szkoleniowych. Wyjazdy nie odbywają się w ramach obszaru wskazanego w umowach o pracę, ale są nieodłącznym, stałym elementem wykonywania pracy – szkolenie pracownicze, szkolenia branżowe itp. Spółka nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Wobec powyższego, Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługującym pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. W odbywaniu wyjazdów, o których mowa powyżej zatrudnieni przedstawiciele handlowi ponoszą jednak wydatki związane z tymi wyjazdami. Do wydatków tych należą wydatki na wyżywienie oraz noclegi w trasie (faktury za hotel, motel). Przedstawiciele handlowi zbierają na potwierdzenie dokonania powyższych wydatków faktury, rachunki lub paragony, które następnie przedstawiają Spółce. Spółka zwraca pracownikom równowartość poniesionych wydatków na podstawie przedłożonych do rozliczenia dokumentów. Dokumenty te są wystawiane na Spółkę, która figuruje w fakturach i rachunkach jako nabywca.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca doprecyzował opis stanu faktycznego nr 2 poprzez wskazanie, że cele wyjazdu przedstawicieli handlowych zatrudnionych w Spółce poza teren określony w umowie o pracę są następujące:

• udział w szkoleniach (z zakresu technik sprzedaży, szkoleń pracowniczych BHP),
• udział w specjalistycznych konferencjach z dziedziny alergologii, gastrologii i reumatologii,
  • pracując przy stoisku wystawowym firmy, promując jej produkty;
  • spotykając się z klientami firmy;
  • pozyskując kontakty do potencjalnych, nowych klientów zainteresowanych produktami;

– spotkania w siedzibie Spółki z prezesem zarządu w celu omówienia bieżących spraw.

Podstawę ww. wyjazdów pracowników stanowi ustne polecenie pracodawcy. Wyjazdy mają charakter incydentalny w stosunku do pracy, która jest określona w umowie o pracę i wykonywana zwykle w ramach stosunku pracy.

Przedstawiciele handlowi uczestniczą w szkoleniach w charakterze słuchaczy:

• zwiększając swoją wiedzę i umiejętności sprzedażowe,

• zwiększając wiedzę z zakresu produktów firmy,

• uczestnicząc w prezentacjach nowych materiałów sprzedażowo-marketingowych, (np. nowe ulotki, broszury informacyjne o produktach),

• uczestnicząc w prezentacjach nadchodzących działań marketingowo-sprzedażowych wspierających codzienną pracę przedstawicieli,

• tym samym poprawiając efektywność swojej pracy.

Dodatkowo podczas dyskusji oraz tzw. „Burz mózgów” z udziałem przedstawicieli handlowych następuje:

• wymiana informacji dotyczących otoczenia firmy (klientów, konkurencji, konkurencyjnych produktów);

• propozycje zmian bądź rozwiązań poprawy istniejących rozwiązań,

które są bazą dla kadry zarządzającej firmy do opracowania strategii sprzedażowych, marketingowych oraz operacyjnych na kolejne miesiące działania firmy. Podczas tego typu spotkań następuje również weryfikacja założonych planów sprzedażowo-marketingowych i prezentacja oczekiwań sprzedażowych na kolejne miesiące.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Spółka powinna traktować zwrot wydatków na noclegi i wyżywienie poniesionych przez przedstawicieli handlowych wykonujących pracę określoną w umowie o pracę na terenie określonym w umowie o pracę jako przychód ze stosunku pracy oraz pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy Spółka powinna traktować zwrot wydatków na noclegi i wyżywienie poniesionych przez przedstawicieli handlowych odbywających wyjazdy (szkolenia branżowe, udział w konferencjach, wyjazd do siedziby firmy) poza teren określony w umowie o pracę jako zwrot wydatków w ramach podróży służbowej oraz pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2, w zakresie pytania nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), Spółka powinna traktować zwrot wydatków m.in. na noclegi i wyżywienie poniesionych przez przedstawicieli handlowych odbywających wyjazdy (szkolenia branżowe, udział w konferencjach, wyjazd do siedziby formy) poza teren określony w umowie o pracę jako przychód ze stosunku pracy i traktować taki wyjazd jako podróż służbową.

Zdaniem Wnioskodawcy, diety i inne należności za czas podróży służbowych pracownika (przedstawiciela handlowego) są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości określonej w przywołanym rozporządzeniu z dnia 29 stycznia 2013 r. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

–do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach. Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, rozporządzenie określa wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej:

1. na obszarze kraju, zwanej dalej „podróżą krajową”;
2. poza granicami kraju, zwanej dalej „podróżą zagraniczną”.

W myśl § 2 powołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zgodnie z treścią § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety.

W przypadku krajowych podróży służbowych dieta wynosi 30 zł za dobę podróży i jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży (§ 7 ust. 1 cyt. rozporządzenia). Pracownik nie otrzymuje diety, jeżeli zapewniono mu bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 7 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pracownik dokonuje rozliczenia kosztów podróży krajowej lub podróży zagranicznej nie później niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia tej podróży.

Do rozliczenia kosztów podróży, o których mowa w ust. 1, pracownik załącza dokumenty, w szczególności rachunki, faktury lub bilety potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli przedstawienie dokumentu nie jest możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania (§ 5 ust. 2 rozporządzenia).

Stosownie do § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1 (§ 8 ust. 2 cyt. rozporządzenia).

Zatem należności wypłacone pracownikom odbywającym podróż służbową w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, obejmujące m.in. diety oraz noclegi, a także inne udokumentowane wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości określonej ww. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że przedstawiciele handlowi, odbywają wyjazdy poza teren pracy określony w umowie (poza teren województw określonych w umowie), np. wyjazd do siedziby firmy w celach szkoleniowych. Wyjazdy nie odbywają się w ramach obszaru wskazanego w umowach o pracę, ale są nieodłącznym, stałym elementem wykonywania pracy – szkolenie pracownicze, szkolenia branżowe itp. Spółka nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Wobec powyższego, Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługującym pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. W odbywaniu wyjazdów, o których mowa powyżej zatrudnieni przedstawiciele handlowi ponoszą jednak wydatki związane z tymi wyjazdami. Do wydatków tych należą wydatki na wyżywienie oraz noclegi w trasie (faktury za hotel, motel). Przedstawiciele handlowi zbierają na potwierdzenie dokonania powyższych wydatków faktury, rachunki lub paragony, które następnie przedstawiają Spółce. Spółka zwraca pracownikom równowartość poniesionych wydatków na podstawie przedłożonych do rozliczenia dokumentów. Dokumenty te są wystawiane na Spółkę, która figuruje w fakturach i rachunkach jako nabywca. Celem wyjazdu przedstawicieli handlowych zatrudnionych w Spółce poza teren określony w umowie o pracę są: udział w szkoleniach, udział w specjalistycznych konferencjach, spotkania w siedzibie Spółki z prezesem zarządu w celu omówienia bieżących spraw. Podstawę ww. wyjazdów pracowników stanowi ustne polecenie pracodawcy. Wyjazdy mają charakter incydentalny w stosunku do pracy, która jest określona w umowie o pracę i wykonywana zwykle w ramach stosunku pracy. Przedstawiciele handlowi uczestniczą w szkoleniach w charakterze słuchaczy.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), zgodnie z którym za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałe miejsce pracy pracownika.

Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. akt II PZP 11/08, wskazał, odwołując się do definicji podróży służbowej zawartej w art. 775 § 1 Kodeksu pracy, że „przepis ten odnosi się jedynie do zadania rozumianego jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy”.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że podróżą służbową jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że zwrot na warunkach wskazanych w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej pracownikowi faktycznych i udokumentowanych kosztów podróży służbowej w kwocie, jaka wynika z dołączonych do rozliczenia podróży służbowej dokumentów, będzie przychodem pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który może podlegać zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że zwrot wydatków na noclegi i wyżywienie poniesionych przez przedstawicieli handlowych, będących pracownikami Wnioskodawcy, którzy odbywają wyjazdy (szkolenia branżowe, udział w konferencjach, wyjazd do siedziby firmy) poza teren określony w umowie o pracę stanowi zwrot wydatków w ramach podróży służbowej. Wobec powyższego pracownik, któremu Wnioskodawca zwraca wydatki na noclegi i wyżywienie uzyskuje przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten jednak korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – do wysokości limitów określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

W konsekwencji na Wnioskodawcy, jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 31 oraz art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Należy również zastrzec, że zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/