Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 08-10-2018 r. – 0114-KDIP3-3.4011.352.2018.2.JM

Obowiązek podatkowy

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 6 września 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.352. 2018.1.JM (data nadania 10 września 2018 r., data doręczenia 13 września 2018 r.) wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz dokładne przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego w odniesieniu do zadanego pytania.

Pismem z dnia 20 września 2018 r. (data nadania 20 września 2018 r., data wpływu 24 września 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim obywatelem i pracownikiem naukowym. We wrześniu 2016 r., w związku z udziałem w programie stypendialnym (P. F. in L.), a w ramach tego – w celu prowadzenia nauczania i prac badawczych – Wnioskodawca przeprowadził się na Węgry. Stałym miejscem pobytu Wnioskodawcy w 2017 r. były Węgry, gdzie mieszkał wraz z żoną i dwójką dzieci. Wnioskodawca przebywał na Węgrzech w 2017 r. około 260 dni, podobnie żona i dzieci Wnioskodawcy. W 2017 r. Wnioskodawca świadczył pracę, w oparciu o umowy o pracę oraz umowy zlecenia, zarówno na Węgrzech (dla węgierskich pracodawców), jak i w Polsce (dla polskich pracodawców). W każdym z tych państw Wnioskodawca posiadał konta bankowe oraz płacił podatki. Z Polską łączyła Wnioskodawcę w 2017 r. dalsza rodzina (jednak najbliższa rodzina – żona i dzieci – pozostawała na Węgrzech), a w zakresie powiązań gospodarczych: praca (którą jednak Wnioskodawca świadczył również na Węgrzech), posiadane w Polsce konto bankowe (które jednak Wnioskodawca posiadał również na Węgrzech), uiszczane w Polsce składki na ubezpieczenia społeczne, posiadane w Polsce mieszkanie (Wnioskodawca jednak również wynajmował mieszkanie na Węgrzech). W 2017 r. Wnioskodawca traktował Węgry jako swoje miejsce zamieszkania tak długo, jak miał być tu zatrudniony i nie planował w tym czasie powrotu do Polski, poza przylotami wyłącznie na krótki czas, w celu spotkania z rodziną i znajomymi. W trakcie swoich pobytów w Polsce w 2017 r. Wnioskodawca świadczył też niekiedy pracę. Jednakże, ze względu na jej specyfikę, zasadniczo praca ta była wykonywana przez Wnioskodawcę zdalnie, tj. podczas pobytu na terytorium Węgier. Przed wyjazdem na Węgry Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania w Polsce.

W uzupełnieniu z dnia 20 września 2018 r. (data nadania 20 września 2018 r., data wpływu 24 września 2018 r.) poinformowano, że po zakończeniu udziału w programie stypendialnym – najpierw w ramach programu P. (do 30 czerwca 2017 r.), a później w ramach I. na innym uniwersytecie (do 28 lutego 2018 r.) – oraz po wygaśnięciu umowy o pracę na czas określony z I. (zawartej na okres od 1 lipca 2017 r. do 30 czerwca 2018 r.) wraz z rodziną Wnioskodawca powrócił do Polski. Do maja 2018 r. Wnioskodawca zakładał, że pozostanie na Węgrzech z rodziną na dłuższy czas, powrót do Polski wyniknął z faktu nieznalezienia satysfakcjonującej finansowo pracy na Węgrzech. To również wskazuje, że Wnioskodawca traktował Węgry jako centrum swojej aktywności życiowej. Jednocześnie, Wnioskodawca dodał, że nadal współpracuje, w oparciu o umowę cywilnoprawną, z jednym z węgierskich pracodawców, dla którego świadczył pracę w 2017 r. oraz przez część 2018 r. W związku z tą współpracą Wnioskodawca nie będzie przebywał na terytorium Węgier dłużej niż 183 dni w 2018 r., natomiast Jego przewidywany pobyt na terytorium Polski w 2018 r. przekroczy 183 dni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca podlegał w Polsce w 2017 r. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?

Zdaniem Wnioskodawcy, podlegał on w Polsce w 2017 r. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, co szczegółowo uzasadnia poniżej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm., dalej „ustawa o PIT”), osoby fizyczne podlegają w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce położenia ich źródeł (nieograniczony obowiązek podatkowy), jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Stosownie do art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, osobę fizyczną uważa się za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski w przypadku gdy posiada na jej terytorium centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub gdy osoba ta przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W przypadku, gdy osoba fizyczna nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski, to – zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT – podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na jej terytorium (ograniczony obowiązek podatkowy), za które – w myśl art. 3 ust. 2b ustawy o PIT – uważa się m.in. dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie stosunku pracy oraz z działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia ze wskazanych tytułów.

Jednocześnie, stosownie do art. 4a ustawy o PIT, w przypadku przedstawionego stanu faktycznego, powyżej przytoczone przepisy ustawy o PIT stosuje się z uwzględnieniem Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Węgierską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Budapeszcie dnia 23 września 1992 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 125, poz. 602, z późn. zm., dalej „Konwencja”).

Jak stanowi art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” oznacza w rozumieniu Konwencji każdą osobę, która zgodnie z prawem tego państwa podlega w tym państwie opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Tym samym, przy stosowaniu postanowień Konwencji, które posługują się powyższym określeniem, należy bezpośrednio odwoływać się do pojęcia „miejsca zamieszkania”, które wynika z art. 3 ust. 1 i 1a ustawy o PIT. Jednocześnie jednak należy pamiętać, że jeżeli na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w Polsce i na Węgrzech, to – stosownie do art. 4 ust. 2 Konwencji – jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę fizyczną uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w Polsce i na Węgrzech, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym z państw, w którym znajduje się jej ośrodek interesów życiowych;
2. jeżeli nie można ustalić, w którym z państw osoba fizyczna ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w Polsce ani na Węgrzech, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym z państw, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w Polsce i na Węgrzech lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z tych państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym z nich, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem Polski i Węgier lub nie jest obywatelem żadnego z tych państw, właściwe władze Polski i Węgier rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca podlegał w Polsce w 2017 r. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, gdyż spełnione zostały następujące przesłanki:

1. nie przebywał w 2017 r. na terytorium Polski dłużej niż 183 dni (art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o PIT);
2. w 2017 r. miał stałe miejsce zamieszkania na Węgrzech, gdzie również zwykle przebywał (art. 4 ust. 2 lit. a i b Konwencji);
3. nie posiadał w 2017 r. w Polsce ośrodka interesów życiowych, tj. osobiste i ekonomiczne (gospodarcze) powiązania Wnioskodawcy były w 2017 r. silniejsze z Węgrami niż z Polską (art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT).

Spełnienie dwóch pierwszych z ww. przesłanek nie wymaga, w ocenie Wnioskodawcy, dodatkowego uzasadnienia, gdyż dotyczą one obiektywnych okoliczności, na wystąpienie których Wnioskodawca wskazał w przedstawionym opisie stanu faktycznego. Uzasadniając spełnienie trzeciej z ww. przesłanek, należy wskazać, że skonstruowana ona została w szeroki sposób, co wynika m.in. z użycia spójnika „lub” w zawartym w art. 3 ust. ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych”. Ponadto, dla potrzeb interpretacji wskazanego przepisu należy sięgnąć do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (Organisation for Economic Cooperation and Development – OECD; dalej jako „Konwencja OECD”) oraz Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (dalej jako „Komentarz do Konwencji OECD”). Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych (np. prawomocne orzeczenie NSA z dnia 19 czerwca 2009 r., sygn. II FSK 276/08), Konwencja OECD i Komentarz do Konwencji OECD nie są źródłem prawa, niemniej jednak odgrywają one istotną rolę w zakresie wykładni umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednocześnie, zarówno Konwencja OECD jak i Komentarz do Konwencji OECD mogą stanowić kontekst w rozumieniu art. 31 Konwencji Wiedeńskiej o Prawie Traktatów sporządzonej w Wiedniu dnia 23 maja 1969 r. (Dz. U. z 1990 r., Nr 74, poz. 439). Co więcej, zgodnie z zaleceniami Rady OECD dotyczącymi Konwencji OECD, organy podatkowe państw członkowskich OECD powinny odwoływać się do Komentarza do Konwencji OECD przy stosowaniu i interpretacji postanowień swych dwustronnych umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawartych w oparciu o Konwencję OECD.

I tak, według pkt 14 i 15 Komentarza do Konwencji OECD [str. C(4)-6,7], jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w dwóch umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz do Konwencji OECD nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, a w szczególności zaś fakt, że żona i dzieci Wnioskodawcy przebywały z Wnioskodawcą w 2017 r. na stałe na Węgrzech, w świetle art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT należy stwierdzić, że Wnioskodawcę łączyły w 2017 r. silniejsze więzi osobiste z Węgrami niż Polską. Jednocześnie, biorąc pod uwagę pozostałe elementy stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy należy stwierdzić, że z Polską i Węgrami łączyły Wnioskodawcę w 2017 r. równoważne więzi gospodarcze (ekonomiczne), gdyż w obu państwach wykonawca świadczył pracę, uzyskiwał z tego tytułu przychód (dochód), posiadał konta bankowe oraz uiszczał podatki. Powyższe prowadzi z kolei do następujących wniosków:

1. Wnioskodawca posiadał w 2017 r. ośrodek interesów życiowych na Węgrzech, gdyż w tym okresie łączyły go z tym krajem ściślejsze więzi osobiste i gospodarcze niż z Polską, co w konsekwencji – w świetle Konwencji oraz Komentarza do Konwencji OECD – oznaczałoby, że Wnioskodawca nie posiadał w 2017 r. w Polsce miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, albo
2. nie można jednoznacznie ustalić, w którym z państw Wnioskodawca posiadał ośrodek interesów życiowych, co skutkowałoby koniecznością zastosowania reguły kolizyjnej wynikającej z art. 4 ust. 2 lit. b) Konwencji, a w konsekwencji prowadziło do stwierdzenia, że Wnioskodawca nie posiadał w 2017 r. w Polsce miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, gdyż zwykle przebywał w tym czasie na Węgrzech.

Tym samym, skoro Wnioskodawca nie posiadał w 2017 r. w Polsce miejsca zamieszkania, podlegał zatem w Polsce w tym okresie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 23 września 1992 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Węgierską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1995 r., Nr 125, poz. 602; Dz. U. z 2002 r., Nr 108, poz. 946), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się jej ośrodek interesów życiowych;
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Węgrami.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że ośrodek interesów osobistych, w postaci rodziny (żony i dzieci), która w okresie udziału w programie stypendialnym oraz wykonywania pracy na podstawie umowy o pracę oraz umowy zlecenia przebywała wraz z Wnioskodawcą za granicą, został przeniesiony na Węgry.

Analizując stopień powiązań gospodarczych, nie można się zgodzić ze stanowiskiem, że w 2017 r. ściślejsze więzy gospodarcze łączyły Wnioskodawcę z Węgrami niż z Polską.

Wnioskodawca przeprowadził się na Węgry w celu udziału w programie stypendialnym. W 2017 r. Wnioskodawca świadczył pracę, w oparciu o umowy o pracę oraz umowy zlecenia, zarówno na Węgrzech (dla węgierskich pracodawców), jak i w Polsce (dla polskich pracodawców). W 2017 r. Wnioskodawca traktował Węgry jako swoje miejsce zamieszkania tylko tak długo, jak miał być tam zatrudniony.

Zatem jak wskazał Wnioskodawca, bezpośrednią przyczyną przeprowadzki na Węgry był udział w programie stypendialnym oraz świadczenie tam pracy. Ponadto, ośródek interesów gospodarczych, należy oceniać w świetle całości powiązań majątkowych i gospodarczych z danym krajem. Należy zatem wziąć pod uwagę, miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, jak również inne źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w czasie udziału w programie stypendialnym oraz wykonywania pracy na Węgrzech Wnioskodawca wykonywał również pracę w Polsce, posiadał w Polsce konto bankowe (które jednak Wnioskodawca posiadał również na Węgrzech), uiszczał w Polsce składki na ubezpieczenia społeczne, posiadał w Polsce mieszkanie (Wnioskodawca jednak również wynajmował mieszkanie na Węgrzech). W każdym z tych państw Wnioskodawca posiadał konta bankowe oraz płacił podatki.

W świetle przedstawionych faktów, nie można przyjąć, że centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy zostało przeniesione w 2017 r. na Węgry. Fakt wykonywania pracy w Polsce, oraz pozostawienie majątku nieruchomego w Polsce, niezbicie świadczy, że centrum zarządzania interesami gospodarczymi Wnioskodawcy pozostało w tym okresie w Polsce.

Sam fakt, że w 2017 r. Wnioskodawca przebywał na Węgrzech z rodziną i uzyskiwał tam dochody, nie przesądza o tym, że w tym czasie miał ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z tym krajem. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pobyt na Węgrzech związany był z udziałem w programie stypendialnym i wykonywaniem tam pracy. Ponadto, po zakończeniu udziału w programie stypendialnym oraz po wygaśnięciu umowy o pracę na czas określony wraz z rodziną Wnioskodawca powrócił do Polski.

W związku z powyższym, Wnioskodawca spełnia warunek, określony w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy, pozwalający uznać, że w 2017 r. w okresie udziału w programie stypendialnym oraz wykonywania pracy, Wnioskodawca posiadał w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w związku z posiadaniem centrum interesów gospodarczych w tym kraju, a zatem podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Tym samym, w 2017 r. Wnioskodawca podlegał opodatkowaniu w Polsce od wszystkich osiągniętych przez siebie dochodów z uwzględnieniem polsko – węgierskiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/