Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26-09-2018 r. – 0112-KDIL3-1.4011.313.2018.3.AMN

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 września 2018 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.313.2018.2.AMN, 0112-KDIL4.4012.411.2018.3.JK, 0111-KDIB2-3.4010.212.2018.3.PB na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 11 września 2018 r., a w dniu 20 września 2018 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 18 września 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

S.A. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest wiodącym autoryzowanym dealerem samochodów marki Y i Z w Polsce.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej także jako: „VAT”). Jednym z podstawowych profili działalności Wnioskodawcy jest handel hurtowy i detaliczny pojazdami samochodowymi; naprawa pojazdów samochodowych (PKD 45. 11. Z). Jako autoryzowana stacja dealerska Spółka zajmuje się profesjonalną sprzedażą i serwisem m.in. samochodów osobowych.

Spółka prowadzi działalność jako autoryzowany dealer samochodowy. Spółka sprzedaje samochody luksusowe oraz samochody marki premium. W ciągu 10 latach działalności Spółka osiągnęła silną pozycję na dealerskim rynku. Również w dziedzinie obsługi klienta Spółka może poszczycić się najwyższą jakością.

Strategia sprzedaży i marketingu realizowana przez Wnioskodawcy opiera się na budowaniu długoterminowych relacji. Strategia ta opiera się także na odpowiednim podejściu do strony wizualnej, która w tej branży odgrywa kluczową rolę. W tym celu Spółka w 2014 roku ukończyła przebudowę prestiżowego salonu sprzedaży samochodów. Spółka koncentruje swoją uwagę na najbardziej wymagających klientach, którym dostarcza ekskluzywne i wyjątkowe samochody. Przewagą konkurencyjną Wnioskodawcy w stosunku do innych dealerów samochodowych jest posiadanie samochodów trudno dostępnych, limitowanych serii. Spółka jest wiodącym sprzedawcą marki A w ramach B. Wnioskodawca osiąga doskonałe wyniki sprzedaży poprzez wiedzę i spełnianie najbardziej wyrafinowanych potrzeb i oczekiwań klientów.

Od 2003 roku z rynku dealerów samochodowych ubywa średnio 20 podmiotów, co w okresie 11 lat dało liczbę blisko 250. To oznacza, że co czwarta spółka, która zajmowała się sprzedażą samochodów już dziś nie istnieje albo funkcjonuje w ramach większej grupy.

Spółka zatrudnia personel, który odpowiada za sprzedaż samochodów. Wywiązywanie się przez zatrudniony personel z tego zadania wymaga codziennych i ciągłych spotkań z klientami oraz dobrej prezencji na spotkaniach biznesowych. Na wizerunek salonu Wnioskodawcy ma wpływ nie tylko konkretny handlowiec, który prowadzi rozmowę z klientem, ale także pozostali handlowcy, którzy zajmują stanowiska obok. Także oni muszą wyglądać profesjonalnie. Kontynuując wypełnianie strategii wizualnej, której elementem jest budowanie ujednoliconego i profesjonalnego wizerunku Spółka zamierza nabyć ubiór pracowniczy m.in. garnitur, koszule, krawat i nieodpłatnie przekazać go ww. personelowi, celem odpowiedniej prezentacji w trakcie spotkań z klientami. Każdy członek zatrudnionego personelu będzie przechodził szkolenie z zakresu zasad i wskazówek na temat ubioru w konkretnym miejscu pracy i na konkretnym stanowisku (dress code). Wszystkie te działania są niezbędne, aby Wnioskodawca mógł utrzymać się na silnie konkurencyjnym rynku premium. Obecnie firmy, które myślą o budowaniu ujednoliconego profesjonalnego wizerunku muszą zadbać nie tylko o wiedzę i kompetencje swoich pracowników, ale także o to, jak oni wyglądają. Dotyczy to szczególnie stanowisk, które mają bezpośredni kontakt z klientami, kontrahentami czy partnerami. Odpowiedni ubiór buduje profesjonalny wizerunek pracownika co za tym idzie całej firmy, a jak wiadomo każdy chce współpracować z profesjonalistami. Wymagający klienci, jakimi są klienci Spółki oczekują od personelu stosownego ubioru. Klient zrezygnuje z zakupu luksusowego samochodu, jeżeli personel nie będzie elegancko ubrany. Wygląd personelu ma więc bezpośrednie przełożenie na wyniki handlowe Spółki.

Konkludując powyższe, nabycie przez Spółkę odpowiednich strojów biznesowych dla personelu stało się wręcz koniecznością. Wspomniany strój biznesowy przyczyni się zatem do zabezpieczenia źródła przychodów Spółki i jego zachowania na przyszłość oraz pośrednio pozyskania nowych klientów dla Wnioskodawcy oraz na wzrostu sprzedaży samochodów. W konsekwencji wydatki na zakup strojów biznesowych wpłyną pozytywnie na rozwój Spółki.

Wnioskodawca zleci wykonanie strojów biznesowych wyspecjalizowanej profesjonalnej firmie z ugruntowaną wieloletnią pozycją na rynku, która zajmuje się realizacją tego typu usług. W strojach zostanie wszyte na trwałe oznaczenie wskazujące na Spółkę. Pracownicy będą wykorzystywali odzież służbową wyłącznie do wykonywania czynności zawodowych. Noszenie odzieży służbowej będzie obowiązkiem pracownika wynikającym z regulaminu Spółki dotyczącego obowiązującego dress code.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że Spółka kupi strój służbowy na swoją własność. Stroje służbowe następnie zostaną przekazane pracownikom do użytkowania ale pozostaną własnością Spółki. Przy czym, jeżeli pracownik zwolni się z własnej woli w terminie krótszym niż 12 miesięcy od dnia otrzymania stroju służbowego, to będzie zobowiązany do zwrotu równowartości otrzymanego stroju służbowego.

Pracownik nie będzie zobowiązany do zwrotu Wnioskodawcy stroju służbowego. Jeżeli pracownik zwolni się z własnej woli w terminie krótszym niż 12 miesięcy od dnia otrzymania stroju służbowego, to będzie zobowiązany do zwrotu równowartości otrzymanego stroju służbowego, jednakże zachowa strój służbowy. Stroje służbowe są szyte na miarę, w związku z czym zwrot przedmiotowych strojów służbowych traciłby sens.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym po stronie pracowników w związku z nieodpłatnym przekazaniem ww. strojów służbowych powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o PIT wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT, wolne od podatku dochodowego są wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór. Oznacza to, że ze zwolnienia nie korzysta wartość zakupu jakiegokolwiek ubioru, którego używanie należy do obowiązków pracownika, lecz wyłącznie ubioru służbowego (umundurowania).

Z uwagi na brak w niniejszej ustawie definicji ubioru (odzieży) służbowego rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” & 61485; to, co się nosi; ubranie, strój, „służbowy” & 61485; dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona w związku z wykonywaną służbą/pracą np. mundur, toga, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu służby/pracy jest obowiązkiem pracownika który jednocześnie charakteryzuje się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niecelowe lub utrudnione byłoby używanie go na potrzeby prywatne pracownika.

Potwierdza to interpretacja indywidualna z dnia 22 września 2017 r., sygn. akt 0113-KDIPT2-2.4011.248.2017.2.AKR, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, np. mundur, toga, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy jest obowiązkiem pracownika i który jednocześnie charakteryzuje się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niecelowe lub utrudnione byłoby używanie go na potrzeby prywatne pracownika”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził w interpretacji indywidualnej z dnia 26 marca 2010 r., sygn. akt IBPBII/1/415-3/10/BD, że: „Mając na względzie opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że sfinansowanie przez wnioskodawcę pracownikom stroju służbowego spełniającego określone wymogi (charakterystyka elementów, kolorystyka), wskazane w Regulaminie Pracy, oraz zaopatrzenie go w dostarczone przez pracodawcę trwałe oznaczenia firmowe (nazwa, logo), przy spełnieniu warunku wykorzystania tegoż stroju w czasie pracy, tylko i wyłącznie podczas realizacji zadań służbowych wypełni dyspozycje zwolnienia określone w treści cyt. art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe świadczenie stanowić będzie przychód pracowników ze stosunku pracy, jednakże podlegający zwolnieniu po spełnieniu warunków wynikających z powołanego powyżej przepisu”.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 1 września 2017 r., sygn. akt 0115-KDIT2-2.4011.216.2017.1.HD podkreślił, że ubiór służbowy to taki, który posiada zindywidualizowane elementy np. logo firmowe. W ww. interpretacji indywidualnej czytamy: „Jak już podkreślano ubiór służbowy to specjalna odzież noszona tylko w związku z wykonywaną pracą np. mundur, toga, odzież reprezentacyjna charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. Odzież używana przez pracowników Urzędu Miasta nie charakteryzuje się natomiast takim stopniem wyróżnienia by niecelowe lub utrudnione było jej używanie dla potrzeb prywatnych & 61485; czyli nie posiada tak zindywidualizowanych elementów, przez które traci przymiot odzieży o charakterze osobistym (nie ma trwałych oznaczeń firm owych np. w postaci logo)”.

Zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym Spółka prowadzi działalność jako autoryzowany dealer samochodowy. Spółka sprzedaje samochody luksusowe oraz samochody marki premium. W ciągu 10 latach działalności Spółka osiągnęła silną pozycję na dealerskim rynku. Również w dziedzinie obsługi klienta Spółka może poszczycić się najwyższą jakością.

Strategia sprzedaży i marketingu realizowana przez Wnioskodawcy opiera się na budowaniu długoterminowych relacji. Strategia ta opiera się także na odpowiednim podejściu do strony wizualnej, która w tej branży odgrywa kluczową rolę. Spółka koncentruje swoją uwagę na najbardziej wymagających klientach, którym dostarcza ekskluzywne i wyjątkowe samochody. Przewagą konkurencyjną Wnioskodawcy w stosunku do innych dealerów samochodowych jest posiadanie samochodów trudno dostępnych, limitowanych serii. Spółka jest wiodącym sprzedawcą marki A w ramach B. Wnioskodawca osiąga doskonałe wyniki sprzedaży poprzez wiedzę i spełnianie najbardziej wyrafinowanych potrzeb i oczekiwań klientów.

Od 2003 roku z rynku dealerów samochodowych ubywa średnio 20 podmiotów, co w okresie 11 lat dało liczbę blisko 250. To oznacza, że co czwarta spółka, która zajmowała się sprzedażą samochodów już dziś nie istnieje albo funkcjonuje w ramach większej grupy.

Spółka zatrudnia personel, który odpowiada za sprzedaż samochodów. Wywiązywanie się przez zatrudniony personel z tego zadania wymaga codziennych i ciągłych spotkań z klientami oraz dobrej prezencji na spotkaniach biznesowych. Na wizerunek salonu Wnioskodawcy ma wpływ nie tylko konkretny handlowiec, który prowadzi rozmowę z klientem, ale także pozostali handlowcy, którzy zajmują stanowisko obok. Także oni muszą wyglądać profesjonalnie. Kontynuując wypełnianie strategii wizualnej, której elementem jest budowanie ujednoliconego i profesjonalnego wizerunku Spółka zamierza nabyć ubiór pracowniczy m.in. garnitur, koszule, krawat i nieodpłatnie przekazać go ww. personelowi, celem odpowiedniej prezentacji w trakcie spotkań z klientami. Każdy członek zatrudnionego personelu będzie przechodził szkolenie z zakresu zasad i wskazówek na temat ubioru w konkretnym miejscu pracy i na konkretnym stanowisku (dress code). Wszystkie te działania są niezbędne, aby Wnioskodawca mógł utrzymać się na silnie konkurencyjnym rynku premium. Obecnie firmy, które myślą o budowaniu ujednoliconego i profesjonalnego wizerunku musza zadbać nie tylko o wiedzę i kompetencje swoich pracowników, ale także o to, jak oni wyglądają. Dotyczy to szczególnie stanowisk, które mają bezpośredni kontakt z klientami, kontrahentami czy partnerami. Odpowiedni ubiór buduje profesjonalny wizerunek pracownika co za tym idzie całej firmy, a jak wiadomo każdy chce współpracować z profesjonalistami. Wymagający klienci, jakimi są klienci Spółki oczekują od personelu stosownego ubioru. Klient zrezygnuje z zakupu luksusowego samochodu, jeżeli personel nie będzie elegancko ubrany. Wygląd personelu ma więc bezpośrednie przełożenie na wyniki handlowe Spółki.

Nabycie przez Spółkę odpowiednich strojów biznesowych dla personelu stało się wręcz koniecznością. Wspomniany strój biznesowy przyczyni się zatem do zabezpieczenia źródła przychodów Spółki i jego zachowania na przyszłość oraz pośrednio pozyskania nowych klientów dla Wnioskodawcy oraz na wzrostu sprzedaży samochodów. W konsekwencji wydatki na zakup strojów biznesowych wpłyną pozytywnie na rozwój Spółki.

Organy podatkowe (m.in. interpretacje indywidualne Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 czerwca 2018 r., sygn. akt 0114-KDIP3-3.4011.257.2018.1JM, z dnia 24 kwietnia 2018 r., sygn. akt 0111-KDIB2-3.4010.38.2018.2.PB, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 listopada 2012 r., sygn. akt IBPBII/1/415-960/12/HK) podkreślają, że: „Aby uznać dany strój za ubiór służbowy muszą zostać spełnione dwa warunki:

• jego noszenie jest obowiązkiem pracownika (wynikających z regulaminu, czy umowy o prace),
• musi posiadać charakterystyczne cechy (np. naszyte logo firmy, charakterystyczny krój i kolor, itp.) – tj. tak zindywidualizowane elementy, przez które odzież traci przymiot odzieży o charakterze osobistym.”

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym zostaną spełnione oba powyższe warunki, gdyż:

• pracownicy będę wykorzystywali odzież służbową wyłącznie do wykonywania czynności zawodowych. Noszenie odzieży służbowej będzie obowiązkiem pracownika wynikającym z regulaminu Spółki dotyczącego obowiązującego dress code,
• na ubraniach będzie znajdowało się trwałe oznaczenie wskazujące na Spółkę – zindywidualizowany element, przez które odzież traci przymiot odzieży o charakterze osobistym.

Trwałe oznaczenie identyfikujące Spółkę, które znajdzie się na strojach służbowych oraz obowiązek noszenia tych strojów przez personel oznaczają, że strój służbowy zakupiony przez Spółkę i nieodpłatnie przekazany pracownikom będzie ubiorem służbowym w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym po stronie pracowników w związku z nieodpłatnym przekazaniem ww. strojów służbowych powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który zostanie zwolniony z podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast kwestie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług stanowią przedmiot odrębnego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór.

Z treści powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego, ale jedynie w sytuacji, gdy pracownik obowiązany jest do używania takiego ubioru. Pracodawca może podjąć decyzję o używaniu przez pracownika stosownej odzieży służbowej – reprezentacyjnej, ale odzież taka musi spełniać określone wymogi. Obowiązek taki winien być nałożony przez pracodawcę na podstawie przepisów wewnątrzzakładowych, np. w formie uchwały zarządu, polecenia dyrekcji, regulaminu pracy itp.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego ani też pojęcia umundurowania, jednakże ustawa wyraźnie wskazuje na obowiązek używania ubioru służbowego jako przesłankę do zastosowania powyższego zwolnienia.

W przypadku określenia „ubiór służbowy” ustawodawca ani w przepisach prawa podatkowego, ani w innych aktach prawnych nie sprecyzował jego zakresu znaczeniowego. Tym samym, wykładni omawianego przepisu należy dokonywać w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Internetowy słownik języka polskiego (www.sjp.pwn.pl) określa mianem „ubrania” – „ wszystko to, co służy do okrycia ludzkiego ciała; też: jedna z tych rzeczy”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp.; należny komuś z tytułu pracy”.

Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych, np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp.

W świetle powyższego, aby uznać dany strój za ubiór służbowy muszą zostać spełnione dwa warunki:

1. jego noszenie jest obowiązkiem pracownika,
2. musi posiadać charakterystyczne cechy (np. charakterystyczny krój i kolor, naszyte logo firmy itp.) – tj. tak zindywidualizowane elementy, przez które odzież ta traci przymiot odzieży o charakterze osobistym.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wiodącym autoryzowanym dealerem samochodów w Polsce. Spółka zatrudnia personel, który odpowiada za sprzedaż samochodów. Wywiązywanie się przez zatrudniony personel z tego zadania wymaga codziennych i ciągłych spotkań z klientami oraz dobrej prezencji na spotkaniach biznesowych. Kontynuując wypełnianie strategii wizualnej, której elementem jest budowanie ujednoliconego i profesjonalnego wizerunku Spółka zamierza nabyć ubiór pracowniczy m.in. garnitur, koszule, krawat i nieodpłatnie przekazać go ww. personelowi, celem odpowiedniej prezentacji w trakcie spotkań z klientami. Każdy członek zatrudnionego personelu będzie przechodził szkolenie z zakresu zasad i wskazówek na temat ubioru w konkretnym miejscu pracy i na konkretnym stanowisku (dress code). Wszystkie te działania są niezbędne, aby Wnioskodawca mógł utrzymać się na silnie konkurencyjnym rynku premium. Odpowiedni ubiór buduje profesjonalny wizerunek pracownika co za tym idzie całej firmy, a jak wiadomo każdy chce współpracować z profesjonalistami. W konsekwencji wydatki na zakup strojów biznesowych wpłyną pozytywnie na rozwój Spółki. W strojach zostanie wszyte na trwałe oznaczenie wskazujące na Spółkę. Pracownicy będę wykorzystywali odzież służbową wyłącznie do wykonywania czynności zawodowych. Noszenie odzieży służbowej będzie obowiązkiem pracownika wynikającym z regulaminu Spółki dotyczącego obowiązującego dress code. Spółka kupi strój służbowy na swoją własność. Stroje służbowe następnie zostaną przekazane pracownikom do użytkowania ale pozostaną własnością Spółki. Przy czym, jeżeli pracownik zwolni się z własnej woli w terminie krótszym niż 12 miesięcy od dnia otrzymania stroju służbowego, to będzie zobowiązany do zwrotu równowartości otrzymanego stroju służbowego. Pracownik nie będzie zobowiązany do zwrotu Wnioskodawcy stroju służbowego. Jeżeli pracownik zwolni się z własnej woli w terminie krótszym niż 12 miesięcy od dnia otrzymania stroju służbowego, to będzie zobowiązany do zwrotu równowartości otrzymanego stroju służbowego, jednakże zachowa strój służbowy. Stroje służbowe są szyte na miarę, w związku z czym zwrot przedmiotowych strojów służbowych traciłby sens.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym po stronie pracowników w związku z nieodpłatnym przekazaniem ww. strojów służbowych powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który zostanie zwolniony z podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT.

Z powyższym stanowiskiem Wnioskodawcy nie można się jednak zgodzić.

Zauważyć należy, że aby wartość określonego świadczenia korzystała ze zwolnienia z opodatkowania, świadczenie to musi stanowić przychód podatkowy. Skoro jednak, jak wskazuje Wnioskodawca, w strojach zostanie wszyte na trwałe oznaczenie wskazujące na Spółkę, pracownicy będę wykorzystywali odzież służbową wyłącznie do wykonywania czynności zawodowych, noszenie odzieży służbowej będzie obowiązkiem pracownika wynikającym z regulaminu Spółki, Wnioskodawca kupi strój służbowy na swoją własność i przekaże go pracownikowi do użytkowania ale pozostanie on nadal własnością Spółki, to przekazanie tej odzieży pracownikom do używania w trakcie pracy nie generuje u nich przychodu, jest dla nich obojętne podatkowo. Z tego też powodu powołane przez Wnioskodawcę zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym znaleźć zastosowania.

Wobec powyższego, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym po stronie pracowników w związku z nieodpłatnym przekazaniem ww. strojów służbowych nie powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawcy, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że przedmiotem interpretacji przepisów prawa podatkowego jest wyłącznie ustalenie czy w związku z nieodpłatnym przekazaniem pracownikom strojów służbowych do użytkowania w trakcie pracy powstaje przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu oraz związane z tym obowiązki płatnika.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/