Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30-08-2018 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.411.2018.1.KS

Obowiązki płatnika w przypadku korzystania przez nadleśniczego z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku korzystania przez nadleśniczego z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2017 r., poz. 788, z późn. zm.) – dalej ,,ustawa o lasach” – lasami własności Skarbu Państwa zarządza Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe i w ramach sprawowanego zarządu prowadzą gospodarkę leśną, gospodarują gruntami i innymi nieruchomościami oraz ruchomościami związanymi z gospodarką leśną, a także prowadzą ewidencję majątku Skarbu Państwa oraz ustalają jego wartość.

Nadleśnictwo … (dalej: „Nadleśnictwo”) jest państwową jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która wchodzi w skład Lasów Państwowych na podstawie art. 32 ust. 2 pkt 3 ustawy o lasach. Obszar działania Nadleśnictwa obejmuje powierzchnię 21 162,28 ha i jest on administracyjnie podzielony na 15 leśnictw, w tym jedno leśnictwo szkółkarsko-nasienne.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy o lasach, Nadleśnictwem, jako podstawową jednostką organizacyjną Lasów Państwowych, kieruje nadleśniczy, który prowadzi samodzielnie gospodarkę leśną w nadleśnictwie na podstawie planu urządzania lasu oraz odpowiada za stan lasu.

Stanowisko nadleśniczy zaliczane jest do Służby Leśnej, co wynika z § 2 pkt 3 lit. a) rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 stycznia 2003 r. w sprawie stanowisk, stopni służbowych oraz zasad wynagradzania w Służbie Leśnej (Dz. U. Nr 11, poz. 123).

Miejscem pracy Nadleśniczego jest teren Nadleśnictwa …., co wynika z aktu powołania Nadleśniczego na to stanowisko oraz z § 4 ust. 2 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe (dalej: „PUZP”).

Ustawa o lasach i akty wykonawcze do niej zawierają regulacje dotyczące obowiązków i praw Służby Leśnej. Z przepisów powołanej ustawy, zwłaszcza z art. 45 ust. 1, wynika, że jest to grupa pracownicza, na której ciążą obowiązki związane z wykonywaniem tej ustawy w zakresie zarządzania lasami Skarbu Państwa, prowadzenia gospodarki leśnej w sposób zrównoważony z zachowaniem ochrony i utrzymania trwałości lasów.

Do wykonywania wyżej wymienionych zadań, zgodnie z § 2 zarządzenia nr 19 z dnia 5 marca 2008 r. Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych w sprawie stanu liczbowego samochodów osobowych i osobowo-terenowych oraz zasad wykorzystywania samochodów prywatnych w celach służbowych w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych, nadleśniczy używa samochodu własności nadleśnictwa (służbowego). Zgodnie z § 18 ust. 2 PUZP, w wypadku gdy codzienny dojazd do pracy publicznymi środkami lokomocji jest utrudniony, kierownikom jednostek organizacyjnych (w tym nadleśniczym) oraz osobom przez nich upoważnionym, przysługuje prawo do bezpłatnego używania samochodów służbowych do tego celu.

Zakres zadań Nadleśniczego, wynikający z art. 35 i art. 45 ust. 1 ustawy o lasach oraz nawiązanego stosunku pracy, w tym m.in. prowadzenie gospodarki leśnej, zarządzanie lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa, ochrona mienia i ochrona lasu włącznie z przeciwpożarową ochroną lasu, wymaga od Nadleśniczego Nadleśnictwa …. częstego przemieszczania się po terenie, a także mobilności i stałej gotowości. W okresie, w którym trwają intensywne prace związane z odnowieniami i zalesianiami, pozyskaniem i wywozem drewna, lub występują bezpośrednie zagrożenia dla majątku Skarbu Państwa w zarządzie Nadleśnictwa, zwłaszcza w okresie zagrożenia pożarami lasu i w razie pożaru, w razie wystąpienia szkód w drzewostanach i innym majątku, Nadleśniczy musi dotrzeć do miejsc tych zdarzeń w bardzo krótkim czasie bez względu na porę dnia i/lub dzień tygodnia, dla podjęcia działań mających na celu niedopuszczenie do powstania strat lub ich zminimalizowanie.

Do realizacji ww. zadań niezbędny jest Nadleśniczemu bezpośredni dostęp do samochodu służbowego i w związku z tym wystąpił do Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w …. z wnioskiem o wyrażenie zgody na używanie samochodu służbowego do przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy oraz garażowania tego samochodu w miejscu jego zamieszkania położonego poza terenem Nadleśnictwa. Nadleśniczy uzyskał zgodę na używanie samochodu służbowego do dojazdów do i z miejsca pracy oraz garażowanie tego samochodu w miejscu zamieszkania od Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w …. pismem zn. spr.: …. z dnia 14 maja 2018 r.

Samochód służbowy został powierzony Nadleśniczemu za odpowiedzialnością materialną, w tym z obowiązkiem garażowania samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy po stronie pracownika – Nadleśniczego – powstaje przychód w związku z dojazdem samochodem służbowym, wykorzystywanym w celu wykonywania obowiązków służbowych z miejsca garażowania samochodu będącego również miejscem zamieszkania pracownika położonego poza terenem Nadleśnictwa, do miejsca wykonywania pracy (teren Nadleśnictwa), i czy w związku z tym Nadleśnictwo jest zobowiązane jako płatnik do ustalania wartości świadczenia na zasadach określonych w art. 12 ust. 2-2c ustawy o podatku od osób fizycznych oraz obliczania i poboru zaliczek zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 31 tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonywanie obowiązków wynikających ze stosunku pracy i ustawy o lasach wymaga od Nadleśniczego często i/lub ciągłego przemieszczania się po rozległym terenie Nadleśnictwa będącym miejscem jego pracy, co wynika § 4 ust. 2 PUZP. Wykonuje on różnorodne obowiązki służbowe w zakresie administrowania i zarządzania majątkiem Skarbu Państwa w zarządzie Nadleśnictwa i Nadleśnictwem, prowadzenia gospodarki leśnej, ochrony mienia i ochrony lasu, w tym związanych z przeciwpożarową ochroną lasu i ochroną majątku.

W związku z wyżej wymienionymi zadaniami służbowymi, zwłaszcza intensywnych prac odnowienia i zalesienia lasu, pozyskania i wywozu drewna, a także w razie zagrożenia pożarami i pożaru lasu oraz w razie kradzieży mienia i/lub wystąpienia innych szkód w drzewostanach lub majątku Nadleśnictwa, Nadleśniczy musi dotrzeć z miejsca swojego zamieszkania na miejsce zdarzeń w bardzo krótkim czasie, niejednokrotnie bez względu na porę i/lub dzień tygodnia.

Ponadto, w razie kradzieży drewna, niejednokrotnie bez względu na porę dnia i/lub dzień tygodnia, musi on dojechać z miejsca zamieszkania do miejsca, wobec którego istnieje uzasadnione podejrzenie o zgromadzeniu skradzionego drewna lub innego mienia Nadleśnictwa. Zatem, od Nadleśniczego wymagana jest pełna dyspozycyjność i mobilność. Stała dyspozycyjność i mobilność w wykonywaniu przez Nadleśniczego wyżej wymienionych obowiązków wynika ze stosunku pracy i z ustawy o lasach, a więc pozostaje w bezpośrednim związku z wykonywaną pracą i uzyskiwanymi przychodami, co uzasadnia oddanie do dyspozycji Nadleśniczemu samochodu własności Nadleśnictwa z nałożeniem odpowiedzialności za powierzone mienie, jak również uzasadnia ustalenie miejsca garażowania samochodu w miejscu zamieszkania tego pracownika.

Zatem, przechowywanie samochodu, będącego własnością Nadleśnictwa, w miejscu zamieszkania Nadleśniczego wynika wprost z charakteru wykonywanej przez niego pracy w związku z czym, zdaniem Nadleśnictwa, po stronie tego pracownika nie występuje żadne przysporzenie majątkowe, które powodowałoby konieczność poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że w podobnej sprawie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej nr IPTPB1/4511-342/15-2/MH z dnia 21 sierpnia 2015 r., w której stwierdził „(.,,) przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ze stosunku pracy, o ile samochód ten nie służy osobistym celom pracownika, lecz wykorzystywany jest w ramach realizacji zadań służbowych. W konsekwencji, przejazdy (dojazdy) pracownika z miejsca zamieszkania (garażowania samochodu) do miejsca pracy w danym dniu, nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Nadleśnictwa, wyrażającą się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania zadań służbowych (…)”.

Podsumowując, Nadleśnictwo stoi na stanowisku, że przydzielenie samochodu służbowego Nadleśniczemu w celu wykonywania obowiązków służbowych i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania nie stanowi przychodu ze stosunku pracy u tego pracownika.

Zdaniem Nadleśnictwa, w wyżej wymienionym przypadku regulacje zawarte w art. 12 ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały zastosowania, w związku z czym Nadleśnictwo nie jest zobowiązane do poboru zaliczki na ten podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.) – pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest państwową jednostką nieposiadającą osobowości prawnej, o której mowa w art. 32 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2017 r., poz. 788, z późn. zm.), wchodzącą w skład Lasów Państwowych. Ustawa o lasach i akty wykonawcze do niej zawierają regulacje dotyczące obowiązków i praw Służby Leśnej, w tym nadleśniczych – czyli grupy pracowniczej, na której ciążą obowiązki związane z wykonaniem tej ustawy w zakresie zarządzania lasami Skarbu Państwa, prowadzenia gospodarki leśnej w sposób zrównoważony z zachowaniem ochrony i utrzymania trwałości lasów. U Wnioskodawcy obowiązuje Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, z którego wynika, że w wypadku, gdy codzienny dojazd do pracy publicznymi środkami lokomocji jest utrudniony, kierownikom jednostek organizacyjnych oraz osobom przez nich upoważnionym, przysługuje prawo do bezpłatnego używania samochodów służbowych do tego celu. Wnioskodawca udostępnił Nadleśniczemu samochód w celu wykonywania przez niego obowiązków wynikających z umowy o pracę.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że oddanie Nadleśniczemu do dyspozycji samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ile przejazdy te odbywają się wyłącznie w celach służbowych. W konsekwencji, przejazdy (dojazdy) pracownika z miejsca zamieszkania (garażowania samochodu) do miejsca realizacji zadań służbowych również poza wyznaczonymi godzinami pracy, nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Nadleśnictwa, wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania zadań służbowych. Ustalenie miejsca garażowania samochodu służbowego, oddanego Nadleśniczemu do dyspozycji za odpowiedzialnością materialną w celu wykonywania przez niego obowiązków wynikających z umowy o pracę, w miejscu jego zamieszkania gwarantującym bezpieczeństwo tego samochodu jest zasadne z punktu widzenia prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Reasumując, po stronie pracownika – Nadleśniczego – w związku z dojazdem samochodem służbowym wykorzystywanym w celu wykonywania obowiązków służbowych, z miejsca garażowania samochodu, będącego również miejscem zamieszkania pracownika, do miejsca pracy, którym jest teren Nadleśnictwa – nie powstanie przychód. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do ustalenia wartości świadczenia z tytułu używania przez pracownika samochodu służbowego do dojazdu z miejsca zamieszkania pracownika (garażowania samochodu) do miejsca pracy (jakiegokolwiek miejsca położonego na terenie administracyjnym Nadleśnictwa), na zasadach określonych w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym do obliczenia oraz pobrania od tego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/