Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21-08-2018 r. – 0112-KDIL3-1.4011.330.2018.1.AG

W przypadku sfinansowania spotkania integracyjnego, w którym uczestniczyć będą pracownicy oraz byli pracownicy na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W przypadku spotkania integracyjnego trudno różnicować sytuację pracowników i emerytów/rencistów. Dlatego też zasadne jest przenieść powyższe wskazania również na relacje byłego pracodawcy z emerytem/rencistą. W konsekwencji po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów/rencistów nie powstaje przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 w. ustawy

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zorganizowanym spotkaniem integracyjnym sfinansowanym w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje zorganizować z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych spotkanie integracyjne. Planuje przyznać uprawnionym, pracownikom czynnym i byłym pracownikom – emerytom i rencistom, dofinansowanie do ww. imprezy. Każdy z uprawnionych na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach zgłasza chęć udziału w ww. spotkaniu integracyjnym. Koszt spotkania integracyjnego (usługa gastronomiczna i ewentualny transport zbiorowy wszystkich uczestników) będzie pokryty w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych bez stosowania kryterium socjalnego. Zorganizowanie spotkania integracyjnego i ewentualnego transportu zbiorowego wszystkich uczestników Wnioskodawca zleci firmom zewnętrznym, które organizując spotkanie integracyjne i świadcząc usługę transportową, skalkulują koszt całkowity spotkania integracyjnego (imprezy kulturalno-oświatowej) i koszt całkowity ewentualnego transportu uczestników mieszkających w różnych miejscowościach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisane wyżej przyznane świadczenia dla uprawnionych są przychodem podatkowym, tzn. spotkanie integracyjne (kulturalno-oświatowe) połączone z ewentualnym transportem wszystkich uczestników, pokryte w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i czy będą stanowić przychód do opodatkowania (jako nieodpłatne świadczenia) i czy takie sfinansowanie (w 100%) korzysta ze zwolnień przedmiotowych – w przypadku pracowników do kwoty 1.000,00 w roku podatkowym, w przypadku emerytów i rencistów do kwoty 3.000,00 w roku podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznane dofinansowanie (nawet w 100%) do spotkania integracyjnego (imprezy kulturalno-oświatowej) nie stanowi przychodu do opodatkowania i w związku z tym nie mają tu zastosowania żadne zwolnienia przedmiotowe. Wnioskodawca w swoim postępowaniu kieruje się najnowszymi interpretacjami orzecznictwa sądowego, w tym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (sentencja została ogłoszona dnia 18 lipca 2014 r. w Dz. U. poz. 947) oraz orzeczeniem Sądu Najwyższego z 23 października 2008 r., sygn. II PK 74/08.

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z 8 lipca 2014 r. (patrz wyżej):

1. Nie wszystkie świadczenia pracownika są przychodem podatkowym, np. ekwiwalenty pracownik otrzymuje a przychodu podatkowego nie ma, podobnie świadczenia z tytułu podróży służbowych;
2. W przypadku udziału w imprezie integracyjnej nie można przypisać konkretnego przychodu podatkowego do danego pracownika – nie jest znana wartość ewentualnego przysporzenia (ile pracownik zjadł, wypił, jak się bawił) – brak jest wymierności przychodu podatkowego;
3. Istotna jest dobrowolność świadczenia a w przypadku imprezy integracyjnej TK wskazał, że nawet u pracownika dobrowolnie uczestniczącego w imprezie integracyjnej nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Organ podatkowy nie może bowiem zakładać, że gdyby nie pracodawca, to pracownik sam poniósłby wydatek na uczestnictwo w imprezie integracyjnej.

Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 23 października 2008 r. (patrz wyżej) pozwolił na to, aby środki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych mogły być także przeznaczone na imprezy firmowe z pominięciem kryteriów socjalnych, ponieważ „kryterium socjalne, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odnosi się wyłącznie do przyznawania ulgowych świadczeń i usług, nie dotyczy natomiast innych świadczeń usług, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy”. Działalność socjalna obejmuje także, tzw. inne świadczenia i usługi finansowane ze środków ZFŚS wynikające z ogólnej definicji działalności socjalnej. Można tu wymienić właśnie firmowe (oświatowe) zabawy i spotkania, dostępne na zasadzie równości dla wszystkich. Takie imprezy są ujęte w regulaminie ZFŚS jako pozostałe i pozostające poza świadczeniami określonymi w art. 8 ust. 1 ustawy o ZFŚS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt. II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie do podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstaw ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy).

Zgodnie z treścią art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl uregulowań zawartych w art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – w wysokości 10% należności.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje zorganizować spotkanie integracyjne, które pokryje w całości środkami z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Spotkanie to dotyczyć będzie pracowników oraz byłych pracowników – emerytów i rencistów. Każdy z uprawnionych na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach zgłasza chęć udziału w ww. spotkaniu integracyjnym.

Mając na uwadze powyższe należy wyjaśnić, że dokonując oceny, czy udział w spotkaniu integracyjnym prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze – zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie – zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie – korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego uznać zatem należy, że udział w spotkaniu integracyjnym organizowanym przez Wnioskodawcę nie będzie stanowić dla pracowników i emerytów-rencistów przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie można bowiem zakładać, że gdyby nie spotkanie integracyjne organizowane przez pracodawcę/byłego pracodawcę, pracownik/emeryt/rencista wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W przypadku sfinansowania spotkania integracyjnego, w którym uczestniczyć będą pracownicy oraz byli pracownicy na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W przypadku spotkania integracyjnego trudno różnicować sytuację pracowników i emerytów/rencistów. Dlatego też zasadne jest przenieść powyższe wskazania również na relacje byłego pracodawcy z emerytem/rencistą. W konsekwencji po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów/rencistów nie powstaje przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika zgodnie z ww. art. 31 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie świadczeń tych nie należy rozpoznawać pod kontem ewentualnego zwolnienia przedmiotowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/