Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17-08-2018 r. – 0114-KDIP3-3.4011.289.2018.2.PP

Obowiązki płatnika związane z wykorzystaniem przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z wykorzystaniem przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych oraz związanych z tym obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Spółką mającą siedzibę w Polsce.

Spółka zawarła odpłatne „umowy długoterminowej dzierżawy” dotyczące samochodów osobowych. Samochody te są wykorzystywane w działalności gospodarczej Spółki. Jednocześnie Spółka udostępnia poszczególnym pracownikom samochody służbowe do celów prywatnych, m.in. na dojazdy do pracy i powroty z pracy, przejazdy w dni robocze poza godzinami pracy, przejazdy w dni wolne od pracy, podczas urlopów, zwolnień lekarskich i innych absencji.

Pracownicy korzystający z samochodów służbowych do celów prywatnych zobowiązani są do uiszczania na rzecz Spółki opłat, zgodnie z zasadami określonymi w regulaminie udostępniania i używania samochodów służbowych (dalej: „Regulamin”).

W odniesieniu do pracowników, którzy obowiązki służbowe wykonują w biurach i obiektach zajmowanych przez Spółkę (pracownicy „biurowi”), których charakter pracy wymaga pełnej dyspozycyjności wobec pracodawcy, również poza godzinami pracy, lub czasowego wykonywania obowiązków poza biurem Spółki, Spółka udostępnia im samochody do stałego korzystania, a prywatne używanie tego samochodu obejmuje codzienne dojazdy do pracy i powroty z pracy, wszystkie przejazdy w dniu wolne od pracy, podczas urlopów, zwolnień lekarskich i innych absencji, przejazdy w godzinach od 18.00 do 3.00 w dni robocze, z wyłączeniem przypadków indywidualnie uzgodnionych, służbowego używania samochodów przez pracownika w czasie powyższych przejazdów. Wysokość opłaty obciążającej powyższych pracowników jest ustalana indywidualnie i jest uzależniona od rodzaju oddanego mu do używania samochodu i zakresu w jakim samochód ten jest wykorzystywany przez pracownika do celów prywatnych w danym miesiącu. Pracownik „biurowy” jest obciążany opłatą ustalaną według poniższych zasad:

• z tytułu udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych w danym miesiącu, pracownik jest obciążany comiesięczną – ryczałtową opłatą, której wysokość jest ustalana indywidualnie dla każdego pracownika i nie może być niższa niż 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ lub 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³,

• dodatkowo pracownik ponosi koszty związane z przejazdem samochodem w celach prywatnych, których wysokość jest określana w oparciu o stawkę za kilometr, przy uwzględnieniu: ilości przejechanych kilometrów w celach prywatnych (na podstawie danych z monitoringu GPS), średniego zużycia paliwa dla danego samochodu, średniej ceny paliwa na stacjach paliw, na których zakupione zostało paliwo w miesiącu, za który jest liczone obciążenie, oraz zryczałtowanego kosztu eksploatacji danego samochodu, ustalanego w oparciu o ryczałtową stawkę przypadającą na kilometr przebiegu danego pojazdu, określoną w załączniku do Regulaminu,

• ponadto pracownik jest obciążany dodatkowymi kosztami eksploatacji np. w związku z przekroczeniem normy zużycia paliwa określonej w Regulaminie dla danego rodzaju pojazdu.

Powyższa kwota opłaty jest powiększana o podatek od towarów i usług.

W przypadku pracowników, którzy stale wykonują swoje obowiązki służbowe poza biurem i obiektami Spółki (pracownicy „terenowi”), i których praca polega na codziennym wykonywaniu przejazdów do klientów Spółki (wyjazdy służbowe), przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków i powrót do miejsca zamieszkania nie są traktowane jako prywatne używanie samochodu służbowego. Dlatego też pracownicy ci nie są obciążani stałą miesięczną opłatą za udostępnienie im samochodu do celów prywatnych, tak jak pracownicy biurowi. Pracownicy terenowi są obciążani opłatą z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych tylko wówczas, gdy do takich celów samochód służbowy zostanie przez nich faktycznie wykorzystany i tylko za ten dzień, w którym samochód do celów prywatnych został wykorzystany. Pracownik terenowy jest wówczas obciążany opłatą ustalana według poniższych zasad:

• z tytułu udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, pracownik „terenowy” jest obciążany opłatą ryczałtową za każdy dzień, w którym samochód służbowy był wykorzystywany do celów prywatnych, w wysokości:
  1. dla pojazdów z silnikami o pojemności do 1600 cm³ – 8,33 zł,
  2. dla pojazdów z silnikami o pojemności powyżej 1600 cm³ – 13,33 zł.
• dodatkowo pracownik „terenowy” ponosi (tak jak pracownicy „biurowi”) koszty związane z przejazdem samochodem w celach prywatnych, których wysokość jest określana w oparciu o stawkę za kilometr, przy uwzględnieniu: ilości przejechanych kilometrów w celach prywatnych (na podstawie danych z monitoringu GPS), średniego zużycia paliwa dla danego samochodu, średniej ceny paliwa na stacjach paliw, na których zakupione zostało paliwo w miesiącu, za który jest liczone obciążenie, oraz zryczałtowanego kosztu eksploatacji danego samochodu, ustalanego w oparciu o ryczałtową stawkę przypadającą na kilometr przebiegu danego pojazdu, określoną w załączniku do Regulaminu,
• ponadto pracownik „terenowy” jest obciążany dodatkowymi kosztami eksploatacji np. w związku z przekroczeniem normy zużycia paliwa określonej w Regulaminie dla danego rodzaju pojazdu.

Powyższa kwota opłaty jest powiększana o podatek od towarów i usług.

Wysokość ponoszonych przez pracowników opłat odnosi się do wszystkich przypadków prywatnego użytku samochodów służbowych przez danego pracownika w danym miesiącu. Opłaty te nie pokrywają pełnych kosztów miesięcznych ponoszonych przez Spółkę w odniesieniu do wykorzystywanego przez pracownika samochodu, w tym na podstawie „umowy długoterminowej dzierżawy”, dotyczącej samochodu oddanego do dyspozycji pracownika.

Reasumując, Spółka obciąża pracowników za wykorzystywanie przez nich samochodów służbowych do celów prywatnych opłatą należną za samo umożliwienie wykorzystywania samochodu do celów prywatnych, niezawierająca w sobie kosztów eksploatacji samochodu (w tym paliwa), liczoną – w przypadku pracowników „biurowych” za cały miesiąc, która jest nie niższa niż 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ lub 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ (powiększone o podatek VAT), a w przypadku pracowników „terenowych”, którym opłata jest naliczana za dany dzień, w którym pracownik wykorzystywał samochód do celów prywatnych, jej wysokość wynosi 8,33 zł lub 13,33 zł – w zależności od pojemności silnika wykorzystywanego przez pracownika samochodu. Ponadto, pracownicy są obciążani kosztami związanymi z wykorzystywaniem przez nich samochodów do celów prywatnych, obejmującymi koszt zużytego paliwa i inne, ryczałtowo określone koszty eksploatacji.

Spółka działając jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, ustala pracownikom przychód ze stosunku pracy i odprowadza z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W odniesieniu do pracowników, którym udostępniono samochody służbowe do ich prywatnego użytku, przy ustalaniu pracownikowi wysokości przychodu ze stosunku pracy, Spółka kieruje się postanowieniami art. 12 ust. 2a-2c Ustawy PDOF, określającymi zasady ustalania wartości pieniężnej przychodu pracownika z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych (dalej: „Ryczałt”). Zatem w przypadku, gdy kwota opłaty, ponoszona przez pracownika na rzecz Spółki z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest w skali danego miesiąca równa lub wyższa od kwoty Ryczałtu, tj. wyższa niż 250 zł lub 400 zł miesięcznie netto (bez podatku VAT), w zależności od pojemności silnika użytkowanego przez pracownika samochodu, Spółka nie dolicza temu pracownikowi i nie zamierza doliczać w przyszłości, dodatkowego przychodu z tytułu korzystania przez niego z samochodu służbowego do celów prywatnych, nawet jeśli koszty ponoszone przez Spółkę w odniesieniu do wykorzystywanych przez pracowników samochodów służbowych są wyższe od opłat, jakie pracownicy ci ponoszą na rzecz Spółki.

Składając niniejszy wniosek Spółka dąży do potwierdzenia prawidłowości jej stanowiska co do zasad ustalania przychodu pracowników z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych, wynikających z art. 12 ust. 2a – 2c Ustawy PDOF.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie opisanego zaistniałego i przyszłego zdarzenia, w sytuacji, ponoszenia przez pracowników na rzecz Spółki wskazanych wyżej opłat za wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych, Spółka jest zobowiązana ustalić temu pracownikowi dodatkowy przychód ze stosunku pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie opisanego zaistniałego i przyszłego zdarzenia, w przypadku ponoszenia przez pracowników Spółki wskazanych wyżej opłat za wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych, Spółka nie jest zobowiązana do ustalenia pracownikowi dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, nawet jeśli wysokość ponoszonych przez Spółkę kosztów związanych z wykorzystywanymi przez pracowników samochodami służbowymi do celów prywatnych jest wyższa od opłat ponoszonych przez pracowników na rzecz Spółki.

1. Na gruncie przepisów Ustawy PDOF, obowiązujących od 1 stycznia 2015 r., wykorzystywanie samochodów służbowych w celach prywatnych rodzi przychód pracowników ze stosunku pracy w sytuacji, gdy pracownik nie zwraca pracodawcy pełnych, ponoszonych przez niego kosztów związanych użytkowaniem tego samochodu. Zgodnie z art. 12 ust. 2a Ustawy PDOF, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:
   1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
   2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Jeśli pracownik wykorzystuje samochód do celów prywatnych jedynie przez część miesiąca, wówczas – stosownie do art. 12 ust. 2b Ustawy PDOF – wartość świadczenia (przychodu pracownika) ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 2c Ustawy PDOF w przypadku, gdy świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Stosownie do art. 31 Ustawy PDOF, na Spółce spoczywa obowiązek obliczenia i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od uzyskiwanych przez pracowników przychodów ze stosunku pracy.

2. Z powyższych regulacji wynikają następujące wnioski:
   1. szczególna regulacja w zakresie sposobu ustalania wysokości uzyskiwanego przez pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego lub częściowo nieodpłatnego świadczenia, w związku z wykorzystywaniem przez niego samochodu służbowego do celów prywatnych, wyklucza możliwość ustalania tego przychodu w oparciu o zasady ogólne, wynikające z art. 11 ust. 2a i ust. 2b Ustawy PDOF, tj. w oparciu o wartość rynkową uzyskanego przez pracownika świadczenia lub wysokość kosztów ponoszonych przez pracodawcę w związku z oddaniem pracownikowi samochodu osobowego do użytku prywatnego. Wysokość przychodu pracownika została ustalona w wysokości Ryczałtu. Dla ustalenia wysokości przychodu pracownika znaczenie mają jedynie: pojemność silnika samochodu oddanego pracownikowi do używania, zakres czasowy wykorzystywania samochodu przez pracownika (czy korzysta przez część miesiąca, czy przez cały miesiąc), oraz ewentualna wysokość opłat za korzystanie z tego samochodu, ponoszona przez pracownika na rzecz pracodawcy,
   2. w celu skorzystania z powyższych norm ustalania przychodu pracownika, pracodawca winien doliczyć miesięcznie odpowiednią kwotę Ryczałtu do przychodu pracownika ze stosunku pracy i odprowadzić od tej kwoty zaliczki na podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie społeczne. W przypadkach, gdy w skali całego miesiąca wartość rynkowa świadczenia pracodawcy na rzecz pracownika z tytułu udostępnienia samochodu służbowego na cele prywatne przewyższa wartość Ryczałtu, przychód pracownika w tym miesiącu ograniczony jest do ustawowo określonej wysokości Ryczałtu. Jakakolwiek nadwyżka wartości świadczenia pracodawcy ponad Ryczałt w skali całego miesiąca nie stanowi przychodu pracownika i nie podlega podatkowi dochodowemu od osób fizycznych, ani składkom na ubezpieczenie społeczne,
   3. ze względu na art. 12 ust. 2c Ustawy PDOF, określający zasady ustalania wysokości przychodu pracownika w przypadku ponoszenia przez niego częściowej odpłatności, jeżeli odpłatność pracownika jest nie niższa niż Ryczałt, wówczas brak jest podstaw do ustalania dodatkowego przychodu pracownika (ponad kwotę Ryczałtu). Zgodnie bowiem z tym przepisem, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest nadwyżka Ryczałtu ponad wartość opłat ponoszonych przez pracownika na rzecz pracodawcy.
3. Powyższe wnioski znajdują swoje potwierdzenie także w treści interpretacji indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej i wcześniej Dyrektorów Izb Skarbowych.W interpretacji indywidualnej z dnia 19 maja 2015 r. sygn. ITPB2/4511-289/15/ENB Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy odniósł się wprost do zasad ustalania przychodu pracowników w przypadku ponoszenia przez nich częściowej odpłatności w zamian za możliwość wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych i potwierdził, że:„ (…) w sytuacji zawarcia z pracownikami umów o odpłatne używanie samochodów służbowych do celów prywatnych, w których ustalono odpłatność w wysokości 250 zł plus VAT miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ i 400 zł plus VAT miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³, pracownik z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych nie uzyska przychodu podlegającego opodatkowaniu. W konsekwencji zatem, w przypadku zawarcia z pracownikami umów o odpłatne używanie samochodów służbowych do celów prywatnych w których odpłatność została ustalona na kwoty wynikające z art. 12 ust. 2a-2c, pracownicy nie uzyskują z tytułu użytkowania samochodu do celów prywatnych nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu, a na Wnioskodawcy w związku z zawarciem tych umów nie ciążą obowiązki wynikające z art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.”Analogiczne stanowisko zaprezentowane zostało także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2014 r. sygn. IPPB2/4511-307/15-4/MK1;„(…) W sytuacji gdy odpłatność na podstawie zawartej Umowy o używanie samochodu służbowego do celów prywatnych została ustalona w kwocie mniejszej aniżeli wynikająca z art. 12 ust. 2a ustawy, tj. poniżej 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ i 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³, pracownik uzyskuje świadczenie częściowo odpłatne i zastosowanie znajduje art. 12 ust. 2c ww. ustawy”.
4. Powyższe stanowisko potwierdza również treść uzasadnienia nowelizacji Ustawy PDOF (druk sejmowy Nr 2606 z dnia 7 lipca 2014 r.), na podstawie której wprowadzone zostały do tej ustawy z dniem 1 stycznia 2015 r. szczególne zasady ustalania przychodu pracowników z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych.

Uzasadniając konieczność wprowadzenia tych regulacji wskazuje się m.in. na zgłaszane problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych i ryzyko podatkowe będące skutkiem braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie. W konsekwencji zaproponowane zostało rozwiązanie polegające na określeniu wartości uzyskiwanego przez pracownika świadczenia, co pozwoli uniknąć wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu.

W interpretacji indywidualnej z dnia 4 maja 2017 r. 1462-IPPB4.4511.173.2017.1.AK Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej powołując się na cel nowelizacji wskazał m.in.:

„Na podstawie dokonanej zmiany wszyscy pracownicy korzystający z samochodu służbowego do celów prywatnych uzyskają świadczenie w takiej samej i określonej przez ustawę wysokości. Ustawa wprowadziła jedynie zryczałtowaną cenę, za jaką wszyscy pracodawcy udostępniają swoim pracownikom samochód do wykorzystania w celach prywatnych.”

Z powyższego wynika zatem, że celem ustawodawcy wprowadzającego szczególne zasady ustalania wysokości przychodu z tytułu wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych było z jednej strony uproszczenie sposobu ustalania przychodu z tego tytułu i wyeliminowanie wątpliwości w tym zakresie, ale także (w związku z ustaleniem wysokości przychodu w ustawowo określonej wysokości) realizacja zasady równości opodatkowania pracowników uzyskujących porównywalne świadczenie. Wszyscy pracownicy mają uzyskiwać przychód o tej samej, ustawowo określonej wysokości, bez względu m.in. na wysokość kosztów ponoszonych przez pracodawców związanych z oddanymi do użytku pracowników samochodami służbowymi i wartość rynkową uzyskiwanego świadczenia. Ponadto, w przypadku ponoszenia częściowej odpłatności za możliwość korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych, zapewnieniu równości opodatkowania służy przyjęta w art. 12 ust. 2c Ustawy PDOF zasada ustalania wysokości przychodu pracownika, zgodnie z którą pracownik uzyskuje co do zasady przychód w takiej wysokości jak wszyscy pracownicy, tj. w wysokości Ryczałtu, którego wartość podlega następnie zmniejszeniu o wartość ponoszonej przez pracownika odpłatności na rzecz pracodawcy.

Z opisu zaistniałego i przyszłego zdarzenia wynika, że Spółka udostępnia określonym pracownikom samochody służbowe, które mogą być przez nich wykorzystywane do celów prywatnych. Pracownicy Spółki, z tytułu udostępnienia im samochodów służbowych do celów prywatnych, ponoszą na rzecz Spółki opłatę, której wysokość, w zależności od pojemności silnika wykorzystywanego przez nich samochodu, wynosi:

1. w przypadku pracowników „biurowych”: nie mniej niż 250 zł lub 400 zł za dany miesiąc, (powiększone o podatek VAT),
2. w przypadku pracowników „terenowych”: 8,33 zł lub 13,33 zł za dany dzień, w którym skorzystali z samochodów służbowych do celów prywatnych (powiększone o podatek VAT).

Niezależnie od powyższej opłaty za samo udostępnienie samochodu, pracownicy ponoszą również opłatę stanowiącą koszt wykorzystywania (eksploatacji) samochodu do celów prywatnych, zawierającą koszty zużytego paliwa i inne, ryczałtowo określone koszty eksploatacji.

Skoro zatem wysokość opłaty ponoszonej przez pracownika na rzecz Spółki za samo udostępnienie samochodów służbowych do celów prywatnych, niezależnie od ponoszonych przez pracownika kosztów paliwa i innych ryczałtowo określonych kosztów eksploatacji, nie może być niższa od kwoty Ryczałtu, to nie występuje nadwyżka Ryczałtu ponad odpłatność ponoszoną przez pracownika, która – w świetle przepisu art. 12 ust. 2c Ustawy PDOF – mogłaby być przychodem pracownika.

Tym samym, Spółka uważa, że, na gruncie przedstawionego zaistniałego i przyszłego zdarzenia, nie spoczywa na niej obowiązek ustalenia pracownikowi dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, z tytułu wykorzystywania przez niego samochodu służbowego do celów prywatnych, nawet jeśli wysokość ponoszonych przez Spółkę kosztów związanych z wykorzystywanymi przez pracowników samochodami służbowymi do celów prywatnych jest wyższa od opłat ponoszonych przez pracowników na rzecz Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, w myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Art. 11 ust. 2a ustawy stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2a cyt. Ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

W myśl art. 12 ust. 2b ww. ustawy, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a. Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2c cyt. Ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Przywołane powyżej przepisy dotyczące wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych weszły w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. a zostały wprowadzone ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662).

W świetle przywołanych przepisów wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ – co przy stawce podatkowej 18% oznacza kwotę 45 zł miesięcznego podatku, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ – czyli 72 zł miesięcznego podatku. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych – w wysokości 1/30 ww. kwot. Wskazać również należy, że wartość otrzymanego świadczenia jest jednakowa dla wszystkich pracowników, bez względu na to, czy przejechali samochodem służbowym w celach prywatnych 100 km 500 km czy 1000 km (dojeżdżali tylko do pracy, czy np. wykorzystywali samochód w prywatnych wypadach, np. wakacyjnej podróży).

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy). Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie natomiast do art. 32 ust. 2 ww. ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Ze stanu faktycznego wynika, że Spółka udostępnia poszczególnym pracownikom samochody służbowe do celów prywatnych, m.in. na dojazdy do pracy i powroty z pracy, przejazdy w dni robocze poza godzinami pracy, przejazdy w dni wolne od pracy, podczas urlopów, zwolnień lekarskich i innych absencji. Pracownicy korzystający z samochodów służbowych do celów prywatnych zobowiązani są do uiszczania na rzecz Spółki opłat, zgodnie z zasadami określonymi w regulaminie udostępniania i używania samochodów służbowych. Wysokość ponoszonych przez pracowników opłat odnosi się do wszystkich przypadków prywatnego użytku samochodów służbowych przez danego pracownika w danym miesiącu. Opłaty te nie pokrywają pełnych kosztów miesięcznych ponoszonych przez Spółkę w odniesieniu do wykorzystywanego przez pracownika samochodu, w tym na podstawie „umowy długoterminowej dzierżawy”, dotyczącej samochodu oddanego do dyspozycji pracownika. Pracownik „biurowy” jest obciążany opłatą z tytułu udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych, której wysokość jest nie niższa niż 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ lub 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³. Ponadto pracownik jest obciążany dodatkowymi kosztami związanymi z przejazdem w celach prywatnych m.in. Na podstawie danych z monitoringu GPS, obejmującego m.in. średnie zużycie paliwa danego pojazdu, średnie ceny paliw na stacjach, na których zostało w danym miesiącu zakupione paliwo. Natomiast pracownik „terenowy” obciążany jest opłatą ryczałtową za każdy dzień, w którym samochód służbowy był wykorzystywany do celów prywatnych, w wysokości: dla pojazdów z silnikami o pojemności 1600 cm³ – 8,33 zł, natomiast dla pojazdów o pojemności powyżej 1600 cm³ – 13,33 zł. Dodatkowo pracownik „terenowy, tak jak pracownik „biurowy” ponosi dodatkowo koszty związane z przejazdem samochodem w celach prywatnych. Ponadto zarówno pracownik „biurowy, jak i „terenowy” jest obciążany dodatkowymi kosztami eksploatacji np. w związku z przekroczeniem normy zużycia paliwa określonej w regulaminie dla danego pojazdu.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., będą miały zastosowanie wyłącznie, jeśli pracownicy Spółki będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach.

W przepisach podatkowych ustawodawca zapisał, że wartość pieniężna nieodpłatnych świadczeń przysługująca pracownikom z tytułu „wykorzystywania samochodu służbowego na potrzeby prywatne wynosi odpowiednio 250 lub 400 zł. Zatem mając powyższe na uwadze ryczałtowo określona wartość przedmiotowego, nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, a w związku z tym również koszty eksploatacji, do których poniesienia Wnioskodawca jest zobowiązany niezależnie od tego czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie.

Kwota ryczałtu określona w ustawie nie obejmuje jednak kosztów paliwa, w sytuacji gdy samochód służbowy wykorzystywany jest do celów prywatnych pracownika.

W sytuacji gdy odpłatność na podstawie zawartej Umowy o używanie samochodu służbowego do celów prywatnych została ustalona w kwocie mniejszej aniżeli wynikające z art. 12 ust. 2a ustawy, tj. poniżej 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ i 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³, pracownik uzyskuje świadczenie częściowo odpłatne i zastosowanie znajduje art. 12 ust. 2c ww. ustawy.

W konsekwencji Wnioskodawca jest zobowiązany pracownikowi doliczyć do przychodów ze stosunku pracy wartość świadczenia częściowo odpłatnego w wysokości różnicy pomiędzy wartością określoną w art. 12 ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika na podstawie zawartej Umowy, z wyłączeniem kwoty odpowiadającej kosztom paliwa wykorzystywanego do celów prywatnych. Ewentualne koszty paliwa, ponoszone przez Wnioskodawcę stanowią przychód pracownika.

W sytuacji natomiast gdy w zawartej z pracownikiem umowie zostanie ustalona odpłatność za używanie samochodu służbowego do celów prywatnych – z wyłączeniem kwoty odpowiadającej kosztom paliwa – w kwocie wyższej lub równej jak wynikająca z art. 12 ust. 2a ustawy, wówczas pracownik z tytułu użytkowania samochodu służbowego nie uzyska przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/