Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31-07-2018 r. – 0112-KDIL3-1.4011.263.2018.1.AN

Obowiązki płatnika w związku z odprowadzeniem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, które powinny być finansowane przez pracowników

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W wyniku kontroli przeprowadzonej przez Z na podstawie danych zaewidencjonowanych na kontach ubezpieczonych w Kompleksowym Systemie Informatycznym Z ustalono przypis należnych składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy od przychodów uzyskanych przez pracowników Wnioskodawcy z tytułu pracy wykonanej w ramach umów zleceń zawartych z firmą zewnętrzną.

Zastosowana została wykładnia art. (…) ustawy wg której przyjęto, że płatnikiem składek za osobę wykonującą pracę na podstawie umowy zlecenia zawartą z osobą trzecią, jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy z którym pozostaje w stosunku pracy jest ten pracodawca.

Ponieważ w deklaracjach rozliczeniowych Wnioskodawca nie naliczył składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz Fundusz Pracy został zobowiązany do zapłacenia zaległych składek za poszczególnych pracowników wynikających z pracy na umowach zlecenia.

Obecnie wszystkie zaległe składki zarówno w części pracodawcy jak i pracownika zostały przez Wnioskodawcę uregulowane. Przedstawiony stan faktyczny dotyczy zarówno obecnych jak i byłych pracowników Wnioskodawcy w tym emerytów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z tym, że w nastąpiło odprowadzenie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, które powinny być finansowane przez pracowników, stanowi to dla pracowników Wnioskodawcy nieodpłatne świadczenie generujące przychód podatkowy który należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł i w związku z tym na podstawie art. 42a ustawy o PIT powstaje obowiązek wystawienia dla tych osób informacji PIT-8C czy PIT-11?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasadniczą kwestią, którą należy rozstrzygnąć w analizowanej sprawie jest ustalenie czy zapłata przez Zamawiającego zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za pracowników lub byłych pracowników (dalej jako: „ubezpieczonych”) stanowi w części, która powinna być potrącona z wynagrodzenia ubezpieczonego, przychód opodatkowany na gruncie ustawy PIT, nawet jeśli ubezpieczeni nie zwrócą Zamawiającemu opłaconych kwot.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem PIT podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1. ustawy PIT zawiera ogólną definicję przychodów, zgodnie z którą przychodami (…) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Należy tutaj wskazać, iż nieodpłatne świadczenie, aby stanowiło przychód, powinno zostać otrzymane przez podatnika PIT, inaczej niż w przypadku wartości pieniężnych, gdzie samo postawienie do dyspozycji wiąże się z powstaniem przychodu.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnego świadczenia, jednakże w orzecznictwie przyjął się pogląd, iż nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub które skutkuje nieodpłatnym, tj. niezwiązanym z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzeniem majątku osobie otrzymującej świadczenie, przy czym świadczenie to ma konkretny wymiar finansowy.

Istotne znaczenie dla kwalifikacji podatkowej nieodpłatnych świadczeń udzielanych pracownikom ma wyrok Trybunatu Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). W wyroku tym Trybunał uznał, iż w świetle przepisów ustawy PIT należy przyjąć, że za przychód pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które łącznie spełniają poniższe warunki:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich).

W przypadku, gdyby jeden z warunków nie został spełniony, wtedy w ocenie Trybunału, nie można mówić o powstaniu nieodpłatnego świadczenia na gruncie podatku PIT.

Pierwszy warunek wskazuje, że do powstania nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu niezbędna jest zgoda pracownika. W analizowanej sprawie Zamawiający był zobowiązany do uiszczenia należnych składek niezależnie od woli pracowników. Obowiązek ten wynikał bowiem z niedopełnienia przez Zamawiającego obowiązków płatnika, co zostało ustalone podczas kontroli Z. W takiej sytuacji nawet wyrażenie sprzeciwu pracowników na uiszczenie zaległych składek nie zwolniłoby z odpowiedzialności Wnioskodawcę za zaległe składki.

Drugi warunek odnosi się do oceny tego, kto jest faktycznym beneficjentem świadczenia. W analizowanej sytuacji spełnienie świadczenia w postaci zapłaty zaległych składek leżało przede wszystkim w interesie Zamawiającego – płatnika składek, który był zobowiązany do odprowadzenia składek. Brak uiszczenia składek skutkowałby naliczeniem odsetek od zidentyfikowanej zaległości.

To Wnioskodawca zobowiązany był obliczyć, potrącić z dochodów ubezpieczonych, rozliczyć oraz opłacić należne składki. Obowiązek taki nie ciążył na ubezpieczonych. Tym samym to Zamawiający jako płatnik ponosi odpowiedzialność za nieterminowe lub błędne oskładkowanie wynagrodzenia pracowników i ubezpieczony nie może partycypować w kosztach błędów popełnionych przez płatnika poprzez uznanie, iż płatnik regulując zaległe składki przekazuje pracownikowi nieodpłatne świadczenie. Wykonanie przez Wnioskodawcę postanowień wynikających z protokołu kontroli Z nie stanowi zatem wyręczania ubezpieczonych w ich zobowiązaniach, ale stanowi przejaw realizacji nałożonych na Zamawiającego ustawowych obowiązków.

Dodatkowo, należy wskazać, iż aktualna linia orzecznicza sądów administracyjnych jednolicie potwierdza powyższe stanowisko, uchylając negatywne indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydane w analogicznych do analizowanego stanach faktycznych.

Pozytywną linię orzeczniczą ukształtował Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 27 października 2015 roku (sygn. II FSK 1891/13) stwierdził jednoznacznie, iż zapłata przez płatnika zaległych składek od wynagrodzenia zawodników nie stanowi dla nich przychodu podatkowego. W ocenie Sądu płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia wypłacanego zawodnikom, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek zawodników (oni sami nie otrzymują od płatnika nieodpłatnych świadczeń). Sąd uznał, że nie ma znaczenia dla sprawy fakt, iż składki te powinny być potrącone z uposażenia zawodników wypłacanego w latach 1999-2003, a obecnie płatnik zaniechał dochodzenia ich zwrotu od zawodników.

Jednocześnie NSA wskazał, iż przyjęcie odmiennego stanowiska, tj. uznanie zapłaty składek za przychód, powodowałby wystąpienie podwójnego opodatkowania. Należy bowiem zauważyć, iż wskutek zaniżonego poboru składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczeni otrzymali pierwotnie wyższe wynagrodzenie, od którego płatnik dokonał odpowiedniego poboru zaliczek na podatek dochodowy. Tym samym opodatkowanie wypłaty zaległych składek prowadziłoby do powtórnego opodatkowania tej samej kwoty dochodu.

Podobnie – powołując się na powyższy wyrok NSA – orzekają wojewódzkie sądy administracyjne, w znanych mi wyrokach. Tak orzekł m.in.:

1. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 28 lutego 2017 r. (sygn. I SA/Wr 1312/16), wyrok prawomocny;
2. WSA w Łodzi w wyroku z dnia 9 lutego 2017 r. (sygn. I SA/Łd 1107/16), wyrok nieprawomocny;
3. WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 1 lutego 2017 r. (sygn. I SA/Gd 781/16), wyrok prawomocny.

W związku z powyższym nie powstaje obowiązek wystawienia dla tych osób informacji PIT-8C i PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika, to wskazać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy winna ona być sfinansowana środkami pracownika).

Z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie, przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również – miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy, Podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy wynika, że podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1938, 2110 i 2217) pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych – obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl z art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że w wyniku kontroli na podstawie danych zaewidencjonowanych na kontach ubezpieczonych w Kompleksowym Systemie Informatycznym Z ustalono przypis należnych składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy od przychodów uzyskanych przez pracowników Wnioskodawcy z tytułu pracy wykonanej w ramach umów zleceń zawartych z firmą zewnętrzną. Ponieważ w deklaracjach rozliczeniowych Wnioskodawca nie naliczył składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne oraz Fundusz Pracy został zobowiązany do zapłacenia zaległych składek za poszczególnych pracowników wynikających z pracy na umowach zlecenia. Obecnie wszystkie zaległe składki zarówno w części pracodawcy jak i pracownika zostały przez Wnioskodawcę uregulowane.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – sfinansowanie przez Niego, ze środków własnych, za pracowników (aktualnych i byłych), którzy uzyskali przychody z umów zlecenia zawartych z inną, zewnętrzną firmą i wykonywali w ramach tych umów usługi na rzecz swego pracodawcy – składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, Fundusz Pracy w tej części, do zapłacenia których zobligowani byli ubezpieczeni (aktualni i byli pracownicy) stanowić będzie dla tych osób nieodpłatne świadczenie generujące przychód podatkowy. Osoby te uzyskają bowiem wymierną korzyść majątkową, gdyż inny podmiot tj. Wnioskodawca poniesie kosztem swojego majątku wydatek, który winien być sfinansowany majątkiem (dochodami) tychże osób.

Skoro zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, to Wnioskodawca był obowiązany do odprowadzenia składek za ówczesnych pracowników, którzy w ramach umowy zlecenia podpisanej z innym podmiotem wykonywali na rzecz swojego pracodawcy określne czynności, to w części, w której składki te powinny zostać sfinansowane z dochodów tych osób fizycznych, a zostały zapłacone przez pracodawcę stanowią przychód, który należy odpowiednio zakwalifikować do:

• przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu łączy je z Wnioskodawcą stosunek pracy, oraz
• przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu, nie byli pracownikami Wnioskodawcy.

Reasumując, w związku z tym, że nastąpiło odprowadzenie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, które powinny być finansowane przez pracowników w ramach umowy zlecenia zawartych z firmą zewnętrzną, kwota odprowadzonych składek stanowi dla pracowników Wnioskodawcy nieodpłatne świadczenie generujące przychód, który należy odpowiednio zakwalifikować: do przychodów z wykonywanej pracy i w związku z tym powstaje obowiązek ujęcia ww. przychodu w informacji PIT-11, na podstawie art. 39 ww. ustawy – dla obecnych pracowników, oraz do przychodów z innych źródeł i w związku z tym na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje obowiązek wystawienia dla byłych pracowników informacji PIT-8C.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/