Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15-06-2018 r. – 0114-KDIP3-2.4011.234.2018.2.AK1

Możliwość zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Płatnik jest fundacją wspierającą innowacyjne projekty i promującą działalność wspomagającą gospodarkę i edukację, a także inicjującą samodzielnie tego typu przedsięwzięcia przy udziale profesjonalnych wykonawców (twórców). Płatnik prowadzi między innymi projekt – portal internetowy X, gdzie zamieszczane są materiały dydaktyczne przeznaczone dla lektorów języków obcych oraz innych osób znających dany język co najmniej na poziomie średniozaawansowanym tworzone wyłącznie przez osoby posiadające wykształcenie kierunkowe bądź lektorów natywnych, które mają na celu ułatwienie nauczanie języka obcego oraz podniesienie poziomu znajomości języka. Wykonawca (twórca) za wynagrodzeniem tworzy, po złożeniu uprzedniego zamówienia przez płatnika, materiały dydaktyczne w szczególności takie jak: programy nauczania języka obcego zawierające testy, ćwiczenia językowe wraz z kryteriami oceniania (dalej: Sylabusy). Płatnik zamawia u wykonawcy (twórcy) konkretne sylabusy na podstawie zapotrzebowania zgłaszanego przez osoby korzystające z portalu, a także w związku z pojawiającymi się na rynku nowymi technikami nauczania. Sylabusy te są dostosowane do zgłaszanych zagadnień językowych oraz rozwijają konkretne sprawności językowe. Materiały po przygotowaniu i przejściu procesu weryfikacji przekazywane są w formie elektronicznej osobie, która wprowadza je do zasobów portalu X Wykonawca (twórca) materiałów dydaktycznych otrzymuje należne wynagrodzenie od płatnika, po pozytywnym przejściu przez dane materiały procesu weryfikacji. Po przejściu przez materiały procesu weryfikacji, z chwilą zapłaty wynagrodzenia, wykonawcy przenoszą na płatnika prawa autorskie do stworzonych materiałów (Sylabusów).

Pismem z dnia 7 maja 2018 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.234.2018.1.AK1 wezwano Wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

1. Doprecyzowanie stanu faktycznego o następujące informacje:
   • na podstawie jakiej umowy, Wnioskodawca jako płatnik, zamawia u wykonawcy (twórcy) konkretne Sylabusy (np. umowa o pracę, umowa o dzieło, umowa zlecenia, itp.),
   • czy wykonawca, w stosunku do którego Wnioskodawca jest płatnikiem, jest twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych?
   • czy wykonywane przez wykonawcę prace posiadają charakter twórczy związany z działalnością twórczą w zakresie działalności naukowo-dydaktycznej lub inną wskazaną w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Proszę o wskazanie elementów, które wskazują na taki charakter tych utworów.
   • czy kwota wynagrodzenia stanowi honorarium za stworzenie dzieła oraz czy jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu (tj. czy kwota wynagrodzenia jest ustalona na podstawie wartości rynkowej przekazanego prawa autorskiego), czy też ustalona jest w inny sposób? Proszę dokładnie wyjaśnić w jaki sposób i na podstawie jakich przesłanek kwota wynagrodzenia jest ustalana.
2. Przeformułowanie pytania w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w kontekście konkretnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mających być przedmiotem interpretacji indywidualnej w taki sposób, aby odnosiły się do indywidualnej sprawy Wnioskodawcy – tj. kwestii obowiązków Wnioskodawcy, np. jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, bądź, jako podmiotu, na którym ciążą inne obowiązki wynikające z przepisów ww. ustawy (np. obowiązek poboru zaliczek z zastosowaniem 50% kosztów uzyskania przychodu, wystawienia informacji podatkowej).
3. Przedstawienie własnego stanowiska w odniesieniu do prawidłowo sformułowanego pytania.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie. W uzupełnieniu Wnioskodawca poinformował, że:

W odniesieniu do przedstawionego w pkt 1 żądania doprecyzowania stanu faktycznego o dane wskazane w piśmie z dnia 7 maja 2018 r.:

(Umowa o dzieło) Wnioskodawca, będący płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, prowadzi działalność mającą na celu aktywne wspieranie i promocję edukacji, w ramach której inicjuje samodzielne przedsięwzięcia dydaktyczne, ukierunkowane na minimalizację trudów nauczania oraz podniesienie poziomu znajomości języków obcych. W wykonaniu powyższej Fundacja zarządza projektem w postaci portalu internetowego X, stanowiącym platformę angażującą profesjonalnych lektorów języków obcych, inne osoby posiadające wykształcenie kierunkowe oraz użytkowników języka ojczystego. Na podstawie zawartych z Wnioskodawcą umów o dzieło, wskazane podmioty przyjmują od Fundacji skonkretyzowane zamówienia, zobowiązując się do wykonania na jej rzecz, za wynagrodzeniem, oznaczonych dzieł w postaci Sylabusów/materiałów dydaktycznych (tj. wskazane w treści wniosku z dnia 29 marca 2018 r. materiały takie jak: programy nauczania języka obcego, zawierające testy oraz ćwiczenia językowe wraz z kryteriami oceniania). Świadczenie płatnika, polegające na zapłacie wynagrodzenia, stanowi zatem ekwiwalent za wzajemne świadczenie przyjmującego zamówienie, polegające na wykonaniu dzieła. Dzieło wskazane w umowie z Fundacją uwzględnia przy tym ogólne potrzeby płatnika, wynikające z zapotrzebowania użytkowników portalu. Mają one postać niematerialną, przekazywaną w formie elektronicznej osobom odpowiedzialnym za wprowadzanie materiałów do zasobów portalu internetowego X. Wymagalność roszczenia po stronie płatnika powstaje z chwilą oddania dzieła przez przyjmującego zamówienie. Z uwagi na powyższe, umowy zawierane pomiędzy płatnikiem a wykonawcami jako dotyczące materiałów dydaktycznych, powstających na zamówienie płatnika, są zatem umowami o dzieło.

(Twórca) Z uwagi na fakt, iż dziełem niematerialnym, do którego zastosowanie znajdują przepisy o umowie o dzieło, może być zwłaszcza utwór w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 1994 Nr 24, poz. 83, t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 880; dalej jako „PrAut”), dla oceny praw i obowiązków stron umów o dzieło autorskie w stanie faktycznym opisanym przez Wnioskodawcę stosować należy przepisy kodeksu cywilnego, a w zakresie, w którym dzieło jest utworem – przepisy PrAut. Umowy dotyczące utworu przyszłego, który ma powstać na zamówienie, są bowiem – co do zasady – umowami o dzieło. Tytułem uzupełnienia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 29 marca 2018 r. stwierdzić należy zatem, iż wykonawca, w stosunku do którego Fundacja pozostaje płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, jest twórcą w rozumieniu PrAut. Z chwilą zapłaty wynagrodzenia przenosi on na Wnioskodawcę majątkowe prawa autorskie do stworzonych przez siebie dzieł.

Za twórcę w rozumieniu nadanym przez art. 8 PrAut, uznać należy podmiot, któremu przypisać można fakt stworzenia utworu, będącego źródłem pierwotnego nabycia jego praw autorskich. Status twórcy wskazuje zatem na pochodzenie utworu od osób fizycznych, posiadających wykształcenie kierunkowe lub będących lektorami natywnymi (M. Jankowska, Autor i prawo, s. 93-94). Istotnym pozostaje, iż dla przyznania statusu twórcy nie ma znaczenia świadomość tworzenia per se. Z chwilą wykonania dzieła, przyjmujący zamówienie staje się zatem jego twórcą, chociażby pierwotna motywacja wykonawcy leżała nie w chęci stworzenia utworu, a należytym wykonaniu zobowiązania umownego. Jak wskazywał Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 7 listopada 2007 r., nabycie praw autorskich następuje bowiem „ex lege wraz ze stworzeniem utworu i jest rezultatem nie aktu prawnego, lecz aktu realnego, określonych czynności faktycznych, psychologicznych.”

Lektorzy natywni oraz inne osoby o wykształceniu kierunkowym, wykonujący w ramach umowy o dzieło materiały dydaktyczne opisane w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 29 marca 2018 r., nie tylko wymyślają i opracowują od podstaw zamysł Sylabusa, ale mając przy tym realny wkład w jego realizację, w zasadniczy sposób wpływają na jego ostateczną formę. Jak wskazywał Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 13 lutego 2014 r., za autora uważać należy zaś osobę, „która nie tylko wymyśliła i opracowała ogólną koncepcję, ale która miała także realny wkład w jej realizację i zasadniczy wpływ na ostateczny kształt.” W pełni odpowiada to treści art. 1 ust. 21 PrAut, w myśl którego utwór jest chroniony głównie ze względu na jego formę.

(Twórczy charakter dzieł) Wykonywane prace mają charakter twórczy. Potwierdzenie prawidłowości wskazanego rozumowania stanowi przedmiot wniosku Fundacji o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 29 marca 2018 r. Jak wskazano w jego treści, o ile ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 Nr 80, poz. 350, t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 200) nie definiuje użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 pojęć takich jak „twórca” czy „korzystanie przez twórców z praw autorskich”, zdaniem Wnioskodawcy Sylabusy/materiały dydaktyczne uznać należy za twórczy rezultat pracy człowieka o charakterze indywidualnym. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 20 sierpnia 2015 r.: „Dzieło może być traktowane jako utwór tylko wtedy, gdy uzgodniony wytwór niematerialny stanowi rezultat pracy człowieka (twórcy), jest przejawem jego działalności twórczej i ma indywidualny charakter.”

Prace będące przedmiotem umów z Wnioskodawcą nie tylko (1) stanowią przejaw indywidualnej koncepcji ich autorów, tj. określony przekaz intelektualny, którego ochrona pozostaje niezależna od samego corpus mechanicum, ale (2) posiadają określone cechy oryginalności w rozumieniu przepisów o prawie autorskim oraz (3) angażują wyobraźnię, pozwalając wykonawcy na swobodną ekspresję, której efekty nie są z góry określone, powtarzalne czy szablonowe (a contrario do wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 września 2014 r. Stworzenie Sylabusów/materiałów dydaktycznych zamieszczanych na stronie internetowej X – jako (4) wychodzących naprzeciw nowatorskim technikom nauczania, wymagającym określonego stopnia twórczej oryginalności, stanowi (5) rezultat działalności kreacyjnej, prowadzącej do powstania subiektywnie nowego wytworu intelektu. W doktrynie wskazuje się nadto, iż „uprawnione jest traktowanie utworów jako dzieł otwartych, rozpoczynających jedynie możliwość dyskusji, jako zaproszenie do kontynuacji” (tak w: P. Ślęzak, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, Warszawa 2017). Działalność polegająca na tworzeniu unikalnych zestawów materiałów, wykraczających poza ściśle zindywidualizowane potrzeby kursanta komunikowane lektorowi w czasie zajęć dydaktycznych, pozwala zatem uznać, iż wykonywanych na rzecz płatnika prac (6) nie sposób zakwalifikować jako działania rutynowego, szablonowego czy zdeterminowanego wiążącymi schematami, pozbawiającymi twórcę swobody dokonywania indywidualnych wyborów. O ile więc – jak wskazano w treści wniosku z dnia 29 marca 2018 r. – Sylabusy/materiały dydaktyczne stanowią odpowiedź na ogólne zapotrzebowanie użytkowników portalu, ich powstanie następuje w oderwaniu od intencyjnych, z góry zaplanowanych czynności podejmowanych w celu realizacji określonego planu zajęć. Przedmiotowe prace stanowią zatem dzieła otwarte, które – będąc przeznaczonymi dla nieograniczonego kręgu adresatów – (7) nie są zdeterminowane określonym zachowaniem odbiorców, tym samym wykazywać muszą określony poziom twórczej kreatywności (a contrario do wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 sierpnia 2015 r.).

Podkreślenia wymaga nadto, iż w piśmiennictwie i w orzecznictwie dawno zaniechano posługiwania się pojęciem „sztuki czystej” i nawiązywania do tradycyjnej roli kulturowej, jakiej miało służyć prawo autorskie”, a zakres pojęciowy utworu co do zasady ujmowany jest szeroko. Wskazana teza Sądu Najwyższego, przedstawiona w wyroku z dnia 22 czerwca 2010 r. (IV CSK 359/09), pozwala uznać, iż (8) użytkowy charakter dzieła i jego ogólna „praktyczność” nie stoi w sprzeczności z możliwością prawnej kwalifikacji Sylabusów/materiałów dydaktycznych jako utworów. Potwierdzenie wskazanego twierdzenia stanowi motywację złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 29 marca 2018 r.

(Charakter twórczy związany z działalnością naukowo-dydaktyczną) Mając na uwadze wyżej wskazane, nadmienić należy, iż przedmiotowe twórcze prace pozostają w bezpośrednim związku z działalnością naukowo-dydaktyczną, o której mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cechą twórczej działalności naukowo-dydaktycznej pozostaje określony poziom kreatywności autora utworu naukowego, charakteryzującego się wysokim stopniem oryginalności. Nadmienić należy, iż działalność polegająca na nauczaniu języków obcych, (9) nie polega na odtwórczości poglądów cudzych, lecz przekazywaniu własnych przez podmioty, które osiągnęły określony poziom dojrzałości naukowej. W doktrynie wskazuje się nadto, iż ochronie prawnej co do zasady podlega forma uzewnętrznienia idei naukowej utworu przeznaczonego do celów naukowo-dydaktycznych (tak: E. Ferenc-Szydełko (red.), Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, Wyd. 3, Warszawa 2016). Gotowy Sylabus/materiały dydaktyczne o których mowa w treści wniosku z dnia 29 marca 2018 r., stanowi zatem (10) uzewnętrznienie poglądów autora, których indywidualna forma w sposób spójny odzwierciedla jego ideę naukową.

A contrario do rozważań Sądu Najwyższego dotyczących twórczego charakteru wykładu naukowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2014 r., II UK 12/14) stwierdzić należy ponadto, iż wykonywanie na podstawie umowy o dzieło obowiązków w zakresie edukacji może mieć charakter twórczy, o ile zamawiający pozostaje bezpośrednio zainteresowany określonym dziełem, w znaczeniu utworu intelektualnego o indywidualnym charakterze: „Nie stanowi umowy o dzieło umowa o przeprowadzenie cyklu bliżej niesprecyzowanych wykładów z danej dziedziny wiedzy, których tematy pozostawiono do uznania wykładowcy, bowiem wskazuje to, że zamawiający nie jest zainteresowany określonym dziełem (utworem) intelektualnym o indywidualnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ale przekazywaniem odbiorcom wykładu wiedzy z danej dyscypliny.”

Z ostatniego wynika, iż twórczy charakter Sylabusów wykorzystywanych w ramach działalności naukowo-dydaktycznej wynika z ich niestandardowego charakteru, a także faktu, iż Wnioskodawca, jak również ich odbiorcy (użytkownicy portalu X) pozostają bezpośrednio zainteresowani oryginalnym charakterem materiałów, nie zaś pozyskaniem bliżej niedookreślonych treści przyporządkowanych do danej dyscypliny językoznawstwa. Przedmiotem zamówienia w umowie o dzieło pozostaje bowiem zindywidualizowane dzieło wychodzące naprzeciw nowym technikom nauczania. Podkreślenia wymaga nadto, iż Sylabusy/materiały dydaktyczne pozostają w bezpośrednim związku z celem portalu, tj. ułatwianiem prowadzenia szeroko pojętej działalności naukowo-dydaktycznej lektorów języków obcych.

Podsumowując ww. rozważania dotyczące charakteru prac wykonywanych na rzecz Wnioskodawcy stwierdzić należy, iż jest on związany z działalnością twórczą w zakresie działalności naukowo-dydaktycznej. Materiały dydaktyczne, wskazane w treści wniosku z dnia 29 marca 2018 r. stanowią bowiem przejaw indywidualnej koncepcji i swobodnej ekspresji autora, który w ramach twórczej oryginalności kreuje rozwiązania odpowiadające nowatorskim technikom nauczania. Sylabusy/materiały dydaktyczne są przy tym subiektywnie nowym wytworem intelektu, który nie stanowi powtórzenia znanych naukowych prawd czy sztywnych schematów narzuconych przez plan zajęć, ale wyraz dydaktycznych poglądów autora, których forma i treść stanowi indywidualny sposób wyrażenia jego odkryć w zakresie nauczania języków obcych.

(Problematyka wynagrodzenia) W pkt 1 przedstawionego Wnioskodawcy pisma w przedmiocie wezwania do uzupełnienia braków formalnych wniosku z dnia 29 marca 2018 r. Organ wezwał Wnioskodawcę do doprecyzowania stanu faktycznego poprzez wskazanie czy kwota wynagrodzenia stanowi honorarium za stworzenie dzieła oraz czy jest ona wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu. Tytułem odpowiedzi stwierdzić należy, iż kwota wynagrodzenia stanowi honorarium za stworzenie dzieła, którego wysokość pozostaje wprost proporcjonalna do (1) jakości konkretnego dzieła oraz (2) ilości stron składających się na dzieło. Mając na uwadze, iż honorarium stanowi wynagrodzenie, stanowiące essentialia negotii umowy o dzieło, Wnioskodawca określa kwotę wynagrodzenia na podstawie wskazanych wyżej parametrów, charakteryzujących oznaczone w umowie z wykonawcą przyszłe dzieło zamówione. Wymagalność roszczenia o wynagrodzenie powstaje natomiast w chwili oddania dzieła.

Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawca przeformułował pytanie oraz przedstawił własne stanowisko adekwatne do przeformułowanego pytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wprowadzoną z dniem 1 stycznia 2018 r. zmianą ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 200) w stosunku do wykonawców, którzy na podstawie umów o dzieło wykonują na rzecz Wnioskodawcy, będącego płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, materiały dydaktyczne do nauki języków obcych w formie elektronicznej, zawierające testy, ćwiczenia językowe wraz z kryteriami oceniania, a którzy nie zostali wymienieni w art. 22 ust. 9b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, można stosować przepis ust. 9 pkt 3 w zakresie, w jakim koszty uzyskania przychodu określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, jeżeli wykonawcy tworzą utwory w rozumieniu ustawy z dnia z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 1994 Nr 24, poz. 83, t .j. Dz.U. z 2017 r. poz. 880)?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązujące od dnia 1 stycznia 2018 r. zmiany wprowadzone przepisami ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175), należy uznać za szczególnie istotne z uwagi na treść nowego art. 22 ust. 9b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl ostatniego przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej. Działalność naukowo-dydaktyczna uznana została za kategorię, w ramach której koszty uzyskania przychodów określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

(Subsumpcja) W przekonaniu Wnioskodawcy, będącego płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 powinien znaleźć zastosowanie do wykonawców, którzy na podstawie umów o dzieło wykonują na jego rzecz opisane w treści pisma, konkretne Sylabusy/materiały dydaktyczne, a którzy nie zostali wymienieni wprost w treści art. 22 ust. 9b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzasadnienia dla powyższego stanowiska Wnioskodawca upatruje w fakcie, iż wykonawcy materiałów dydaktycznych, będących przedmiotami zawieranych z wnioskodawcą umów o dzieło, pozostają twórcami w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a wykonywane przez nich prace mają charakter twórczy. O ile treść art. 22 ust. 9b pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymienia w sposób bezpośredni działalności polegającej na wykonywaniu na podstawie umów o dzieło twórczych materiałów dydaktycznych do nauki języków obcych, w przekonaniu Wnioskodawcy prawna kwalifikacja wyżej wymienionej działalności jako naukowo-dydaktycznej w pełni zasługuje na uwzględnienie.

Współpracujący z Fundacją lektorzy natywni oraz inne osoby posiadające odpowiednie lingwistyczne wykształcenie kierunkowe, realizujący dzieła o twórczym charakterze, powinni zatem zostać uznani za twórców wykonujących działalność naukowo-dydaktyczną, w stosunku do której koszty uzyskania przychodów określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, obliczanego od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Podstawy wskazanego stanowiska Wnioskodawca upatruje w fakcie, iż – jak dowodzono w pkt I niniejszego pisma – prace wykonywane na podstawie umów o dzieło, jako określony przekaz intelektualny, którego ochrona pozostaje niezależna od materialnego nośnika – pomimo ich użytkowego charakteru stanowią przejaw indywidualnej koncepcji twórców o cechach oryginalności i niepowtarzalności, niezdeterminowanych określonym zachowaniem ich odbiorców. Wychodzą nadto naprzeciw nowatorskim technikom nauczania, wymagającym określonego stopnia twórczej oryginalności, prowadzącej do powstania subiektywnie nowego wytworu intelektu. Ich wykonawcy, jako osoby w sposób twórczy realizujące określone idee i koncepcje naukowe oraz w zasadniczym stopniu wpływające na ostateczny kształt materiałów, winni być uznani za twórców w rozumieniu PrAut. Jak wskazywano, ambiwalentną dla prawnej kwalifikacji dzieła jako utworu pozostaje ponadto pierwotna motywacja twórcy w zakresie, w jakim podstawą jego działania może być chęć zwolnienia się z wzajemnego zobowiązania umownego. Stworzenie utworu jest bowiem następstwem aktu realnego i określonych czynności faktycznych.

W przekonaniu Wnioskodawcy przedmiotowe prace pozostają w bezpośrednim związku z działalnością naukowo-dydaktyczną. Ich odbiorcy, w tym płatnik oraz osoby działające w ramach szeroko pojętego sektora lingwistycznego pozostają bezpośrednio zainteresowani oryginalnym charakterem materiałów językowych. Podkreślenia wymaga nadto, iż Sylabusy/materiały dydaktyczne pozostają w nierozerwalnym związku z celem portalu, tj. ułatwianiem szeroko pojętej działalności naukowo-dydaktycznej lektorów języków obcych. Jak wskazywano, stanowią zatem przejaw indywidualnej koncepcji i swobodnej ekspresji ich autora, kreującego rozwiązania odpowiadające nowatorskim technikom nauczania. Materiały, o których mowa w treści wniosku stanowią przy tym subiektywnie nowy wytwór intelektu i szczególny wyraz dydaktycznych poglądów autora, których formę i treść uznać należy za indywidualny sposób wyrażenia jego odkryć w zakresie nauczania języków obcych. Ich użytkownicy pozostają bezpośrednio zainteresowani oryginalnym charakterem materiałów, nie zaś pozyskaniem technicznych, bliżej niedookreślonych treści przyporządkowanych danej dyscyplinie nauki językoznawstwa.

W przekonaniu Wnioskodawcy o możliwości skorzystania z 50% kosztów uzyskania przychodów we wskazanym stanie faktycznym winna decydować zatem zarówno przesłanka, iż przychód został uzyskany z tytułu wykonania utworów, jak również fakt, iż wykonanie następuje w ramach szczególnego rodzaju działalności, jaką jest działalność naukowo-dydaktyczna, wskazana w treści art. 22 ust 9b. Tym niemniej, kierując się względami ostrożności, wnioskodawca podjął kroki mające na celu potwierdzenie prawidłowości oceny prawnej przedstawionej sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 2 wymienił działalność wykonywaną osobiście, a w pkt 7 kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyliczenie praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy jako odrębne źródło przychodów ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Przyjęcie przez ustawodawcę otwartego katalogu tych przychodów pozwala na zaliczenie do tej kategorii wszystkich innych przychodów z praw majątkowych.

O kwalifikacji do danego źródła przychodu przesądza treść danej umowy, a nie forma zobowiązania stosunku prawnego (umowa o dzieło, czy umowa zlecenia). Gdy przedmiotem umowy są prawa autorskie to przychody z tego tytułu zalicza się do praw majątkowych, bez względu na podmiot, z którym zawarta została umowa, jak i moment jej zawarcia (przed stworzeniem utworu – dzieła, czy też po jego powstaniu).

Zatem, wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, z reguły będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku osoby, która uzyskuje przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy o dzieło czy umowy zlecenia przysługują, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się na podstawie przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Przy czym, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Jednocześnie należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2018 r. na mocy art. 1 pkt 8 lit. f ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. poz. 2175) dodano do art. 22 ustęp 9b, zgodnie z którym: przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

1. twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, programów komputerowych, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
2. badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej;
3. artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii;
4. w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów, kaskaderów;
5. publicystycznej.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Należy wskazać, że nowelizacja przepisów w zakresie stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów m.in. wskazała dziedziny o charakterze twórczym objęte 50% stawką kosztów uzyskania przychodów (dodany ust. 9b w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Dziedziny te pokrywają się z podstawowym wyszczególnieniem utworów objętych prawem autorskim (art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Nie uległa jednak zmianie generalna zasada, że koszty te mogą być stosowane wyłącznie do przychodów uzyskanych z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami (cytowany na wstępie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem zarówno w obecnym stanie prawnym, jak i w poprzednim to nie wykonywany zawód, czy formalny status pracownika determinują uprawnienie do skorzystania z 50% kosztów uzyskania dla twórców.

Zgodnie z art. 22 ust. 9b pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej. Przepis ten obejmuje swym zakresem: działalność naukową, działalność dydaktyczną oraz działalność naukowo-dydaktyczną, przy jednoczesnym spełnieniu przesłanki, jaką jest stworzenie dzieła (utworu) w ramach tej działalności (art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 10a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 tej ustawy, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Stosownie do art. 1 ust. 2 ww. ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Zgodnie z art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy: prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy wynika, że: domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego, jako twórczy, traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze – konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś – osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem, aby było możliwe zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów, warunkiem koniecznym jest, aby osoba wykonująca czynności wynikające z umowy o dzieło stworzyła utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jej działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz osoba ta dokonała rozporządzenia prawami albo skorzystała ze swoich praw. Pojęcie „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielenie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych mieści się w ich zakresie.

Fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być udokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu lub by doszło do rozporządzenia prawami autorskimi do tworzonego dzieła. Wykonanie pracy twórczej nie oznacza bowiem automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na zleceniobiorcę.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli wykonywane obowiązki sprowadzą się do działalności twórczej i określone zostało wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich. Z treści zawartej umowy powinno więc wynikać, że wynagrodzenie (lub jego wyodrębniona część) stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która jest związana z przeniesieniem lub korzystaniem z praw autorskich oraz pozostałej jego części związanej z wykonaniem usługi.

Należy bowiem wskazać, że przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do przychodu – czyli do wynagrodzenia z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi do powstałych projektów na rzecz zleceniobiorcy, co oznacza, że ten przychód musi być wyraźnie „związany” z uzyskaniem praw autorskich i rozporządzeniem nimi.

Należy także pokreślić, że norma wskazana w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter wyjątku od zasady. Przewidziana w nim preferencja zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodów nie może być zatem interpretowana w sposób rozszerzający.

Uzasadnieniem zastosowania tej preferencji jest szczególny rodzaj dochodu uzyskanego za stworzenie i przeniesienie praw do utworu. Istotą unormowania art. 22 ust. 9 pkt 3 omawianej ustawy nie jest preferowanie wynagrodzenia za rodzaj podejmowanych w danym czasie czynności, lecz preferowanie wynagrodzenia za efekt działań twórczych, a więc stworzenie utworu. Tylko w przypadku jego określenia przez strony umowy możliwe jest zastosowanie do tego wynagrodzenia 50% stawki kosztów uzyskania przychodów.

Dla zastosowania preferencyjnych kosztów uzyskania przychodów konieczne jest zatem określenie honorarium za rozporządzenie prawami autorskimi, a więc wynagrodzenia za przeniesienie praw do konkretnego stworzonego utworu.

Innymi słowy warunkiem zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów jest uzyskanie przychodu przez twórcę lub artystę wykonawcę, źródłem tego przychodu muszą być prawa autorskie lub prawa pokrewne i uzyskanie przychodu przez twórcę musi wynikać z korzystania przez twórcę lub artystę wykonawcę z tychże praw lub z rozporządzenia tymi prawami.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Na podstawie art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro:

• w wyniku zawartej umowy o dzieło powstaje dzieło w postaci Sylabusów/materiałów dydaktycznych (materiały takie jak: programy nauczania języka obcego, zawierające testy oraz ćwiczenia językowe wraz z kryteriami oceniania),

• wykonawca w stosunku do którego Wnioskodawca pozostaje płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

• wykonywane prace mają charakter twórczy,

• z chwilą zapłaty wynagrodzenia wykonawca przenosi na Wnioskodawcę majątkowe prawa autorskie do stworzonych przez siebie dzieł,

• przedmiotowe prace twórcze pozostają w bezpośrednim związku z działalnością naukowo-dydaktyczna, o której mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• kwota wynagrodzenia stanowi honorarium za stworzenie dzieła. Wysokość honorarium uzależniona jest od jakości konkretnego dzieła i ilości stron składających się na dzieło.

• honorarium stanowi wynagrodzenie, stanowiące essentialia negotii umowy o dzieło,

uznać należy, że Wnioskodawca (Fundacja) jako płatnik jest uprawniony do zastosowania 50% zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Nie rozstrzyga zaś kwestii prawidłowości działań na gruncie przepisów odrębnych (w tym przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/