Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28-05-2018 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.234.2018.1.AC

Skutki podatkowe zorganizowania dla pracowników wycieczki turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkowej dofinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Szkoła zarejestrowana jest jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych. Jako pracodawca tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych oraz jest dysponentem jego środków.

Pracodawca planuje zorganizować dla wszystkich swoich pracowników, uprawnionych członków ich rodzin oraz emerytów – byłych pracowników szkoły, zagraniczną wycieczkę turystyczno-krajoznawczo-integracyjną na 10 dni dofinansowaną ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pracodawca w regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych posiada zapis o powszechnej dostępności na równych zasadach uprawnionych w przypadku korzystania z wycieczek lub spotkań integracyjnych.

Wspólne wyjazdy nauczycieli i pracowników niepedagogicznych (administracji i obsługi szkoły) mają na celu przede wszystkim budowanie pozytywnych relacji między nimi, integrację całej załogi, a także umożliwienie pracownikom aktywnej formy wypoczynku. Zorganizowanie wycieczki jest w interesie Szkoły, ponieważ powyższe przekłada się na dobrą komunikację w zakładzie pracy, poprawne wzajemne relacje służbowe, a co za tym idzie efektywność pracy oraz przyczynia się do zwiększenia motywacji pracowników do pracy. Wyjazd pracowników z uprawnionymi członkami rodzin umożliwia integrację i pogłębienie więzi rodzinnych.

Uczestnictwo w organizowanej wycieczce jest dobrowolne, pracownicy deklarują chęć wyjazdu poprzez zgłoszenie się i potwierdzenie na wcześniej przygotowanej liście uczestników wycieczki ogólnodostępnej w szkole. Po zgłoszeniu się u pracodawcy chętnych osób do wzięcia udziału w wycieczce na podstawie kalkulacji przeprowadzonej przez biuro podróży oraz na podstawie dodatkowo poniesionych kosztów znany będzie jednostkowy koszt wycieczki. Cena wycieczki obejmuje koszty przejazdu, noclegu, wyżywienia, organizacji wyjść krajoznawczych, ewentualnych wizyt w muzeach i innych podobnych obiektach, opiekę pilota i przewodnika wycieczki. Uczestnicy wycieczki korzystają ze świadczeń na zasadzie dobrowolności, nie jest sprawdzana lista obecności podczas posiłków, wyjść krajoznawczych czy podczas innych form spędzania czasu. Posiłki podawane będą prawdopodobnie w formie szwedzkiego stołu.

Uczestnicy wyjazdu wniosą dopłaty do wycieczki jako częściową odpłatność uzależnioną od kryterium dochodowego określonego w regulaminie ZFŚS – brany pod uwagę jest średni dochód na osobę w rodzinie i na tej podstawie kwota dofinansowania podlega zróżnicowaniu według określonych grup dochodowych.

Zapłata za wycieczkę zostanie sfinansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na podstawie otrzymanej faktury od organizatora.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jakie będą skutki podatkowe zorganizowania dla pracowników wycieczki turystyczno-krajoznawczo-integracyjnej dofinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wg kryterium dochodowego – czy dofinansowanie do wycieczki zorganizowanej przez Szkołę ze środków ZFŚS dla pracowników, członków ich rodzin oraz emerytów – byłych pracowników, będzie stanowiło po stronie pracownika przychód, od którego należy naliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie przez pracodawcę do wycieczki turystyczno-krajoznawczo-integracyjnej dla pracowników, członków ich rodzin i emerytów – byłych pracowników ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie spowoduje po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie zostanie spełniony drugi warunek określony w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, który brzmi: „za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, które musiałby sam ponieść”.

W omawianej sytuacji punkt ten, zadaniem Wnioskodawcy, nie zostanie spełniony, gdyż udział w wycieczce nie przyniesie pracownikowi korzyści. Koszt wycieczki zostanie poniesiony w interesie pracodawcy (Szkoły), natomiast celem wycieczki będzie zintegrowanie pracowników dwóch grup zawodowych pracujących w jednym zakładzie pracy, tj. nauczycieli i pracowników niepedagogicznych, co będzie miało wpływ na lepszą współpracę między nimi, polepszenie atmosfery a jednocześnie zmotywuje ich do bardziej wydajnej pracy.

Wycieczka ma charakter ogólnodostępny, to pomimo, że udział w niej jest dobrowolny, po stronie pracownika nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzonego wydatku, bo nie sposób jest zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana i dofinansowana przez pracodawcę (Szkołę), pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym powinien podlegać tylko przychód faktycznie otrzymany przez pracownika. Podzielenie kosztów wycieczki przez liczbę uczestników i przypisanie im kwoty w jednakowej wysokości nie oznacza, że korzystali oni w pełnym i równym zakresie z oferowanych świadczeń. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można określić wysokości przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych oraz jest dysponentem jego środków. Pracodawca planuje zorganizować dla wszystkich swoich pracowników, uprawnionych członków ich rodzin oraz emerytów – byłych pracowników szkoły, zagraniczną wycieczkę turystyczno-krajoznawczo-integracyjną na 10 dni dofinansowaną ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pracodawca w regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych posiada zapis o powszechnej dostępności na równych zasadach uprawnionych w przypadku korzystania z wycieczek lub spotkań integracyjnych. Wspólne wyjazdy nauczycieli i pracowników niepedagogicznych (administracji i obsługi szkoły) mają na celu przede wszystkim budowanie pozytywnych relacji między nimi, integrację całej załogi, a także umożliwienie pracownikom aktywnej formy wypoczynku. Zorganizowanie wycieczki jest w interesie Szkoły, ponieważ powyższe przekłada się na dobrą komunikację w zakładzie pracy, poprawne wzajemne relacje służbowe, a co za tym idzie efektywność pracy oraz przyczynia się do zwiększenia motywacji pracowników do pracy. Wyjazd pracowników z uprawnionymi członkami rodzin umożliwia integrację i pogłębienie więzi rodzinnych. Uczestnictwo w organizowanej wycieczce jest dobrowolne, pracownicy deklarują chęć wyjazdu poprzez zgłoszenie się i potwierdzenie na wcześniej przygotowanej liście uczestników wycieczki ogólnodostępnej w szkole. Uczestnicy wyjazdu wniosą dopłaty do wycieczki jako częściową odpłatność uzależnioną od kryterium dochodowego określonego w regulaminie ZFŚS – brany pod uwagę jest średni dochód na osobę w rodzinie i na tej podstawie kwota dofinansowania podlega zróżnicowaniu według określonych grup dochodowych. Zapłata za wycieczkę zostanie sfinansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na podstawie otrzymanej faktury od organizatora.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny, czy udział w wycieczce prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe).

W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym, zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego uznać zatem należy, że udział pracowników w wycieczce integracyjnej, zaoferowanej przez Wnioskodawcę, mającej na celu budowanie pozytywnych relacji pomiędzy pracownikami, integrację całej załogi, a także umożliwienie pracownikom aktywnej formy wypoczynku nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem dofinansowanie przez Wnioskodawcę z ZFŚS kosztów ww. wycieczki nie spowoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, w konsekwencji na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/