Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21-05-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.139.2018.1.MD

Wypłacany Wnioskodawczyni zwrot kosztów używania prywatnego samochodu wynikający z rozliczania przejazdów w związku z zawartą umową zlecenia stanowi dla Wnioskodawczyni przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania zwrotu kosztów poniesionych przez zleceniobiorcę z tytułu korzystania z prywatnego samochodu dla celów wykonania umowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zatrudniona jest w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie umowy zlecenia.

W ramach zawartej umowy Wnioskodawczyni zajmuje się rozwożeniem wyników badań wykonanych przez laboratorium i materiału do badań diagnostycznych do laboratoriów współpracujących oraz innych kontrahentów, odbieraniem wyników badań i materiałów od laboratoriów współpracujących oraz innych kontrahentów, realizacją innych zadań wynikających z bieżących potrzeb Zamawiającego w zakresie przewozu i transportu.

Do jazd Wnioskodawczyni wykorzystuje prywatny samochód osobowy.

Zgodnie z umową wynagrodzenie Wnioskodawczyni składa się z dwóch części. Jedna część to rozliczenie przepracowanych godzin, a druga – to kilometrówka za używanie prywatnego samochodu do celów służbowych.

Za pierwszą część Zleceniodawca pobiera podatek dochodowy od osób fizycznych oraz odprowadza składki do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Za drugą – pobierany jest podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Zleceniodawca prawidłowo pobiera podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłacanej kilometrówki z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, Zleceniodawca błędnie pobiera podatek od kilometrówki z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Natomiast art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że zwolnienie, o którym mowa art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b, ma zastosowanie, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie.

Z wyżej wymienionych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ustawodawca odnosi się zarówno do pracowników, jak i osób, które nie są pracownikami. Zauważyć należy, że ustawodawca posługuje się terminem podróż bez określenia służbowa, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie odnosi się jedynie do podróży służbowych, ale do wszystkich podróży, które odbywają osoby niebędące pracownikami pod warunkiem, że należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zleceniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuje, że prawo do skorzystania ze zwolnienia świadczeń za czas podróży przysługuje osobom niebędącym pracownikami, a wykonującym czynności wynikające z umowy zlecenia, do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach.

Tożsame stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 4 września 2015 r., nr IPTPB1/4511-340/15-4/AG, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 lutego 2013 r., nr IBPBII/1/415-965/12/MK, a także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2015 r., nr IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3. Tak samo orzekł w analogicznej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że podatek od wypłacanej kilometrówki nie powinien być pobierany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy działalność wykonywana osobiście stanowi odrębne źródło przychodów.

Stosownie do treści art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

• z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych określone zostały również kategorie przychodów, których otrzymanie nie skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku, ponieważ korzystają one ze zwolnienia z opodatkowania. Jedną z nich są wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w ww. artykule są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, na mocy art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 powołanej ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust 1.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zatrudniona jest w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie umowy zlecenia. W ramach zawartej umowy Wnioskodawczyni zajmuje się rozwożeniem wyników badań wykonanych przez laboratorium i materiału do badań diagnostycznych do laboratoriów współpracujących oraz innych kontrahentów, odbieraniem wyników badań i materiałów od laboratoriów współpracujących oraz innych kontrahentów, realizacją innych zadań wynikających z bieżących potrzeb Zamawiającego w zakresie przewozu i transportu. Do jazd Wnioskodawczyni wykorzystuje prywatny samochód osobowy. Zgodnie z umową wynagrodzenie Wnioskodawczyni składa się z dwóch części. Jedna część to rozliczenie przepracowanych godzin, a druga – to kilometrówka za używanie prywatnego samochodu do celów służbowych. Za pierwszą część Zleceniodawca pobiera podatek dochodowy od osób fizycznych oraz odprowadza składki do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Za drugą – pobierany jest podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przystępując do oceny skutków podatkowych zwrotu kosztów poniesionych przez Wnioskodawczynię z tytułu korzystania z prywatnego samochodu w związku z zawartą umową zlecenia w pierwszej kolejności zauważyć należy, że w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posłużono się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, co oznacza, że zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108, z późn. zm.), ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami. Niemniej jednak definiując pojęcie podróży należy mieć na uwadze pojęcie podróży służbowej określone w art. 775 § 1, zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Posiłkując się treścią zacytowanego przepisu przyjąć więc należy, że podróżą w sensie ogólnym będzie wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba zleceniodawcy, bądź stałe miejsce wykonywania zadań przez zleceniobiorcę. Podróż to zdarzenie incydentalne, tymczasowe i krótkotrwałe w stosunku do zadania powierzonego w ramach umowy i wykonywanego na podstawie tej umowy. Ponadto z powołanych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest uzyskanie m.in. zwrotu kosztów przejazdów przez osobę będącą w podróży pod warunkiem, że wypłacone należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wypłacany Wnioskodawczyni zwrot kosztów używania prywatnego samochodu wynikający z rozliczania przejazdów w związku z zawartą umową zlecenia stanowi dla Wnioskodawczyni przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie zwrot tych kosztów nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na charakter wykonywanej pracy nie można bowiem uznać, iż Wnioskodawczyni przebywa w podróży. Rozwożenie wyników badań i materiałów do badań oraz przewozy i transporty wynikające z zawartej przez Wnioskodawczynię umowy zlecenia – stanowią przedmiot tej umowy i nie mają charakteru incydentalnego, tymczasowego i krótkotrwałego.

Wobec tego – odpowiadając wprost na zadane we wniosku pytanie – stwierdzić należy, że Zleceniodawca prawidłowo pobiera podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanej Wnioskodawczyni kilometrówki z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawczynię wyroku oraz interpretacji wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osądzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/