Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21-05-2018 r. – 0113-KDIPT3.4011.148.2018.2.KC

Obowiązki płatnika w związku z wypłatą pracownikom ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 12 kwietnia 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.148.2018.1.KC, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia wniosku.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 kwietnia 2018 r. (data doręczenia 16 kwietnia 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 18 kwietnia 2018 r. (data wpływu 23 kwietnia 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 20 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej zwany Wnioskodawcą, Spółką, Pracodawcą X), jest spółką działającą w ramach grupy kapitałowej Y (dalej Y). Działalność X polega na wykonywaniu w imieniu i na rzecz Y pośrednictwa w zakresie czynności bankowych oraz czynności faktycznych związanych z działalnością bankową, o których mowa w prawie bankowym. W ramach zawartych z Y umów, X prowadzi centrum telefoniczne, które stanowi alternatywny kanał dostępu dla obecnych i potencjalnych klientów Y. Kanał telefoniczny umożliwia niezbędny kontakt pomiędzy klientami a Y, wykorzystywany zarówno w celu obsługi obecnych klientów, jak i w celu zdobywania nowych klientów i przedstawienia im oferty Y. Wnioskodawca uruchomił nowy kanał z klientem poprzez video. Wybrani pracownicy, w ramach wykonywanych obowiązków kontaktują się z klientem poprzez video oraz klienci kontaktują się z konsultantami. W związku z wykonywaniem powyższych czynności pracownik jest zobowiązany do prezentowania stosownego wyglądu zewnętrznego i posiadania należytej prezencji. Chcąc świadczyć swoje usługi na najwyższym poziomie, Wnioskodawca dokłada wszelkich starań, aby wygląd konsultantów był adekwatny do wymagań świadczonych usług. Pracodawca zapewnia pracownikom ubiór służbowy, tj. koszule służbowe posiadające trwałe cechy charakterystyczne dla Spółki – logo firmy. Koszule służbowe opatrzone logo firmy są wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych związanych z wykonywaniem określonych obowiązków. Pranie odzieży służbowej odbywa się we własnym zakresie przez pracownika i przysługuje mu z tego tytułu ekwiwalent pieniężny w kwocie 40 zł za każdy miesiąc, w którym odzież była używana. Wypłata ekwiwalentu odbywa się miesięcznie wraz z wynagrodzeniem za dany miesiąc. Kwestie związane z obowiązkiem noszenia ubioru firmowego przez pracowników zespołu do kontaktów video z klientem oraz wypłatą ekwiwalentu za pranie ww. koszul zostały uregulowane w Regulaminie Pracy Spółki.

Pracodawca planuje zapewnić pracownikom wyodrębnionego zespołu video (liczącego 17 osób, w tym 13 kobiet i 4 mężczyzn) kosmetyki do makijażu, aby przed rozpoczęciem pracy mogli poprawić swój wizerunek zgodnie z oczekiwaniami Pracodawcy. Podczas transmisji video pracownik powinien dostosować makijaż do oświetlenia używając odpowiednich kosmetyków, które pozwolą wyeliminować błyszczenie się skóry oraz jej niedoskonałości. Kosmetyki do makijażu będą w miejscu ogólnodostępnym dla pracowników danego zespołu, aby przed rozpoczęciem pracy, jak również podczas przerwy, mogli poprawić makijaż. Nie jest też możliwe przypisanie poszczególnym pracownikom (kobietom, mężczyznom) wartości zużytych kosmetyków. W wyżej opisanym przypadku, kosmetyki do makijażu będą używane tylko na wewnętrzne potrzeby Pracodawcy. Po zakończonej pracy makijaż zostanie usunięty.

W piśmie z dnia 18 kwietnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca podał, że to On dokonuje zakupu ubioru służbowego i będzie nabywał kosmetyki do wykonania makijażu. Ubiór służbowy stanowi własność Wnioskodawcy, co zostało określone w Regulaminie Pracy Spółki. Szczegółowe warunki i zasady udostępniania i korzystania z odzieży roboczej regulują ustalone przez Pracodawcę „Zasady użytkowania odzieży roboczej oraz jej konserwacji”. Koszule są udostępnione pracownikom wyłącznie podczas wykonywania obowiązków służbowych. Kosmetyki do makijażu będą stanowiły własność Wnioskodawcy – będą one jedynie udostępniane pracownikom do używania tylko podczas wykonywania obowiązków służbowych. W przypadku zakończenia stosunku pracy, pracownik zobowiązany jest do zwrotu otrzymanego ubioru służbowego, co jest zapisane w Regulaminie Pracy Spółki. Ponadto, wypłata ekwiwalentu za pranie ubioru służbowego wynika z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy do kosztów uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki dotyczące zakupu stroju służbowego (koszul z logo oraz ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej dla pracowników Wnioskodawcy ?
2. Czy do kosztów uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki na zakup kosmetyków do makijażu dla pracowników Wnioskodawcy?
3. Czy koszule z logo firmy oraz ekwiwalent za pranie odzieży w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą stanowiły przychód do opodatkowania dla pracowników?
4. Czy kosmetyki do makijażu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą stanowiły przychód do opodatkowania dla pracowników?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 3 w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą pracownikom ekwiwalentu za pranie odzieży. Natomiast wniosek w zakresie pytań nr 1 i nr 2 dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych oraz pytania nr 3 w części dotyczącej obowiązków płatnika w związku z udostępnianiem pracownikom stroju i pytania nr 4 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży nie stanowi dodatkowego przychodu dla pracownika w świetle art. 11, 12 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 10, 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ww. ekwiwalent nie przynosi dla pracownika korzyści majątkowych, nie powiększa jego aktywów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłem przychodów są również inne źródła.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Według art. 12 ust. 3 omawianej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35 cytowanej wyżej ustawy, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. la.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

W tym zakresie, na podstawie treści przywołanych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika określonego w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania wypłat świadczeń przez ten podmiot kwalifikowanych jako przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy. Warunek ten zostanie spełniony w przypadku wypłat na rzecz osób będących pracownikami podmiotu wypłacającego świadczenia, tj. na rzecz osób pozostających z nim w stosunku pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (dalej Spółka lub Pracodawca) jest spółką działającą w ramach grupy kapitałowej Y (dalej Y). Działalność Wnioskodawcy polega na wykonywaniu w imieniu i na rzecz Y pośrednictwa w zakresie czynności bankowych oraz czynności faktycznych związanych z działalnością bankową, o których mowa w prawie bankowym. W ramach zawartych z Y umów, Wnioskodawca prowadzi centrum telefoniczne, które stanowi alternatywny kanał dostępu dla obecnych i potencjalnych klientów Y. Wnioskodawca uruchomił nowy kanał z klientem poprzez video. Wybrani pracownicy, w ramach wykonywanych obowiązków kontaktują się z klientem poprzez video oraz klienci kontaktują się z konsultantami. W związku z wykonywaniem powyższych czynności, pracownik jest zobowiązany do prezentowania stosownego wyglądu zewnętrznego i posiadania należytej prezencji. Pracodawca zapewnia pracownikom ubiór służbowy, tj. koszule służbowe posiadające trwałe cechy charakterystyczne dla Spółki – logo firmy. Koszule służbowe opatrzone logo firmy są wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych związanych z wykonywaniem określonych obowiązków. Pranie odzieży służbowej odbywa się we własnym zakresie przez pracownika i przysługuje mu z tego tytułu ekwiwalent pieniężny. Wypłata ekwiwalentu odbywa się miesięcznie wraz z wynagrodzeniem za dany miesiąc. Kwestie związane z obowiązkiem noszenia ubioru firmowego przez pracowników zespołu do kontaktów video z klientem oraz wypłatą ekwiwalentu za pranie ww. koszul zostały uregulowane w Regulaminie Pracy Spółki. Ubiór służbowy stanowi własność Wnioskodawcy, co zostało określone w Regulaminie Pracy Spółki. Szczegółowe warunki i zasady udostępniania i korzystania z odzieży roboczej regulują ustalone przez Pracodawcę „Zasady użytkowania odzieży roboczej oraz jej konserwacji”. Wypłata ekwiwalentu za pranie ubioru służbowego wynika z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018, poz. 108).

Stosownie do postanowień art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

W myśl art. 237⁷ § 2 Kodeksu pracy, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Ponadto, na podstawie art. 237⁹ § 2 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika, stosownie do treści art. 237⁹ § 3 Kodeksu pracy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika więc, że ekwiwalent pieniężny za pranie przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Przepisy te nie wymagają, by pracodawca dokonywał zwrotu udokumentowanych wydatków ponoszonych przez pracowników. Zgodnie z definicją słownikową ekwiwalent oznacza rzecz zastępującą inną rzecz o równej wartości, odpowiednik, równoważnik (Współczesny słownik języka polskiego, Dunaj B. Warszawa 2007).

Skoro zatem z przepisów Kodeksu pracy wynika, że to pracodawca jest zobowiązany do prania, konserwacji, naprawy, odpylania i odkażania stosowanych środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego, a w przypadku braku możliwości prania odzieży roboczej wypłaty ekwiwalentu w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika to – w ocenie tutejszego Organu – wysokość ekwiwalentu wypłacanego pracownikowi może być ustalona także w sposób inny, niż tylko na podstawie dokumentów przedłożonych przez pracownika. Jako ekwiwalent, wypłacane pracownikowi kwoty mają stanowić rekompensatę kosztów przez niego poniesionych. Wysokość kosztów może być ustalana we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracownika.

Przy czym podkreślić należy, że przepisy prawa pracy nie są przepisami podatkowymi, wobec czego tutejszy Organ nie posiada kompetencji do ich autorytarnej interpretacji. W celu ostatecznego rozstrzygnięcia wątpliwości w zakresie podstaw do wypłaty wysokości ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej należy zwrócić się do organów właściwych dla spraw pracowniczych i bhp. Przepisy ustawy podatkowej nie stawiają szczególnych wymogów dla możliwości zwolnienia tego rodzaju ekwiwalentu od opodatkowania. Warunkiem zwolnienia jest wyłącznie to, by prawo do ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikały z przepisów o bezpieczeństwie higienie pracy.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że przyznany pracownikowi ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży służbowej (koszul z logo firmy) stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże, z uwagi na to, że ekwiwalent ten zostanie przyznany zgodnie z przepisami bhp, będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik nie będzie zobowiązany do naliczania, pobierania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wypłacany pracownikom ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży nie stanowi dla nich dodatkowego przychodu należało uznać za nieprawidłowe, ponieważ jest to przychodów pracownika ze stosunku pracy, ale korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/